Het zuiden van het noorden is zuidelijker dan het noorden van het zuiden (album 48)

De wereld op zijn knop, ik snap er geen snars van. Het ene landschap lijkt echt maar is nep, het andere landschap lijkt nep maar is echt. Ik weet niet wat ik moet geloven, totaal verknipt hiero. De pruttelende gifgroen-gele massa met de naam ‘Frying Pan’ claimt echt, real, niet gemaakt te zijn. Maar de perenboom met zijn blaadjes is blijkbaar fake, gemaakt door mensenhanden, blaadje voor blaadje aan de takken gelijmd. Gekheid joh. Zelfs de namen zijn verwarrend. Het nuchtere en makkelijk uit te spreken ‘Hobbiton’ is bedacht voor een fantasiewereld, een wereld die niet echt bestaat. Terwijl het landschap wat wel echt bestaat de naam Wai-o-Tapu (waai oo taapoe) heeft gekregen. Tja, ik verzin het ook niet. In allebei de landen zijn hordes Chinezen te vinden die met bussen gedropt worden. Dat is dan wel weer verhelderend, zo hoort het te zijn. Een groep Chinezen bij een attractie is vertrouwd, een goede basis waar je op terug kunt vallen. Als je even niet meer weet hoe het zit, heb je daar ieder geval nog een houvast aan.
Omdat ik zeven jaar geleden al een bezoekje aan Hobbiton heb gebracht -en liever de 80 dollar aan entreegeld aan sushi uitgeef- doe ik samen met Viktor een dutje. Ten slotte kan Thomas terugvallen op de groep chinezen met wie hij de huisjes in het land van de Hobbits bezoekt. Thomas is vooral onder de indruk van zijn Chinese groepsgenoot die dwars door het praatje van de gids heen boert. En dat zonder blikken of blozen. Moet kunnen vind ik. Voordat we in een discussie verzanden over normen en waarden, komt Thomas met het volgende verhaal. Een tijdje geleden was er een Lord of the Rings fan, een diehard, die niet meer uit een van de huisjes wegwilde. Hij was verkleed als Bilbo en zei dat hij eindelijk thuis was gekomen. Hij liet zich pas door de gids van de allerlaatste tour van die dag overtuigen dat hij echt mee moest komen. Hij stond op en zei “I am ready for another adventure” en gaf zich over aan de gids. Ik snap wel dat je een beetje ontspoort van alle verwarring die Nieuw-Zeeland met zijn gekke landschappen veroorzaakt.

In de avond ontmoeten we Nika en Ed weer. Thomas heeft hen ontmoet in Vietnam toen ik op mijn hotelkamertje eenzaam lag te verteren op de plee. We hebben contact gehouden en elkaar onder andere weer in Auckland ontmoet. Nika en Ed zijn leuk, komen uit Jersey en heten eigenlijk Nikasha en Edward. Ze zijn op huwelijksreis. Een huwelijksreis van een jaar. Met Nika en Ed eten we pizza’s, delen we een joint (ja echt waar!) en spelen we scrabble. Het spelen van scrabble gaat er heftiger aan toe dan het delen van de joint. Thomas proest het na het eerste trekje zo hard uit dat hij bijna over zijn nek gaat. Hij vindt het zo smerig dat hij het voor gezien houdt. Watje. Ik neem -heel stoer- zeker wel drie trekjes als dat ding al opgebrand is. Behalve de ranzige smaak in mijn mond doet het helemaal niks met me (kan ook niet anders met zo’n kleine hoeveelheid denk ik dan). Maar we horen erbij hoor, wij zijn ontgroend tot échte backpackers. Morgen laat ik dreadlocks in mijn haar draaien en Thomas laat de wereldkaart op zijn brede schouders tatoeëren. We wassen onze kleren niet meer, eten geen vlees en gaan appels plukken bij de iedere boer die we tegenkomen. Maar eerst is het tijd voor een potje Scrabble. Scrabbel met Engelse woorden. Scrabble met de regels van Ed, die nogal overtuigd is dat het de juiste zijn. Scrabble zonder het Van Dale Scrabble woordenboek en zonder mijn moeder of zus. Scrabble in een nieuw jasje dus. Ik geef mezelf geen schijn van kans. Maar dat is onterecht, want ik kan het woord ‘pewit’ neerleggen. Tot grote verbazing van Ed, want pewit bestaat niet volgens hem. Ik bluf dat een ‘kind of a colour’ is en kijk daar heel slim bij. Slim genoeg dat het woord in ieder geval door mag voor de test. De grote Google-woordenboeken test. En tadaaaa, pewit is een bestaand Engels woord. Al ben ik er nog niet, want pewit is een vogel, een kieviet en volgens Ed schrijf je dat met een hoofdletter. Maar ook dat wordt ontkracht, pewit begint ook volgens Wiktionary.org met een kleine letter, een piepklein ieniemienie lettertje. Ed heeft geen poot om op te staan. Nu is het mijn beurt om meteen door te pakken, nu Ed op zijn zwakst is. Ik stel een spelregel ter discussie. De belangrijkste spelregel die bestaat, de spelregel die Scrabble Scrabble maakt. Namelijk dat je meerdere woorden tegelijk mag maken door middel van verlengen of ‘dubbele rij’. Uiteraard wordt de handleiding uitgebreid en grondig bestudeerd als er na een minuut of 18 toegegeven wordt. He he, we zijn er weer, laten we nu maar doorgaan met het échte Scrabble. En zoals het hoort bij het echte Scrabble, win ik, ruim. Zónder valsspelen, waar ik onterecht meerdere malen van beticht wordt. Dit is het enige potje Scrabble dat we gespeeld hebben.

De volgende ochtend worden we wakker in een vertrouwde geur. Eerst verdenk ik Thomas van zo’n lange stille ochtendpuf die lang blijft hangen. Maar als na een half uur de lucht nog niet verdwenen is realiseer ik me dat de zwavelpoeltjes Wai-o-Tapu hun territorium aan het afbakenen zijn. Poehee wat een heftige rotte eieren lucht. Maar er kleeft ook zeker een aantal voordelen aan. Als je namelijk een broodje kaas eet en bij elke hap even diep door je neus inhaleert, lijkt het alsof je er een heerlijk gekookt eitje bij eet. En je kan onbeperkt en onopgemerkt aarsdampen, een ongekende vrijheid die ik al snel mis als we dit geometrische gebied weer hebben verlaten.

We zijn aangekomen in Cape Palliser, in het zuiden van het noorden dat zuidelijker ligt dan het noorden van het zuiden. You get it? We beleven hier veel hondenlol. Eerst een te dik landhondje die we alles uit de kast trekt voor onze bbq-resten. We hopen dat het arme beestje dit vreetfestijn heeft overleefd. En de volgende dag kijken we naar de kunstjes van dikke zeehonden die overigens bar weinig kunstjes doen. Ik dacht dat ze constant een bal op hun neus zouden hebben of op zijn minst terug zouden zwaaien, net zoals in Dolfinarium. Niks daarvan, in het echie zijn het maar luie, antisociale dikke hoopjes vet met twee ogen en een snor die niks anders doen dan lelijk te liggen te wezen op de rotsen. Nu ik het zo opschrijf zie ik verdacht veel overeenkomsten met onszelf… Maar hee, wij lopen tenminste nog 240 traptreden naar boven toe, om een vuurtoren te bezoeken. Niet dat zo’n vuurtoren van dichtbij nou mooier is en ik denk dat ze zeenhonden ons voor gek verklaren, maar toch. Het uitzicht is de moeite. Het begint te regenen en het lijkt erop dat het niet meer veel beter gaat worden vandaag. We rijden daarom al vroeg naar onze volgende slaapplek in de buurt. Onderweg glimlacht een alleenstaand huisje op de heuvel ons lief toe (echt waar, kijk maar op de foto!) en onze dag is weer goed. Bij de camping is een grote woonkamer met houtkachel, pooltafel en dartbord, dus we vermaken ons hier prima. We krijgen van de campingbaas paua voorgeschoteld. Het is het vlees van een schelpdier waar er maar tien per dag van gevangen mogen worden. Het kost 90 dollar (55 euro) per kilo en lijkt een beetje op geruld gehakt met een zilte zee smaak. Niet heel bijzonder, maar wel leuk om deze lokale delicatesse geproefd te hebben. We sluiten de avond met een potje kaarten met Ed. Na een minuut of tien komen we erachter dat Ed een ander spelletje speelt dan wij haha. Tijd om te gaan slapen.

Grote puntige rotsen torenen boven ons uit, onder ons zakt het grind onder onze voeten weg en onze kuiten branden van het steile pad. In de verte horen we af en toe de rotsen naar beneden kletteren en we moeten een rivier van 50 cm diep oversteken. Het is een godswonder dat mijn kenkels nog leven en dat we geen rotsblok op ons dak hebben gekregen. Maar de pinnacle rocks hier zijn prachtig en we zijn blij dat we deze avontuurlijke wandeling gemaakt hebben. We hebben wel een wijntje verdient dachten we zo. We doen een proeverij bij een wijnkabouter in Martinborough. Trots toont hij zijn witte en rode wijnen die de namen van zijn vrouw en (klein)dochters dragen, dat is toch schattig. Na zeven proefglaasjes -waarvan is steeds de helft van Thomas krijg, gezien hij nog moet rijden, goed geregeld- taaien we af naar de gratis camping een stukje verderop. Daar ontmoeten we Belgisch stel die al twee jaar met hun twee jaar oude zoontje aan rondreizen. Heftig man. Aangezien er geen douche is op deze camping en we nog stinken van de wandeling en de bbq van gisteren, zoeken we vandaag een zwembad op. Even lekker schoonweken terwijl we ongeduldig wachten tot de grote glijbaan eindelijk opengaat. Als het zover is schuiven we snel aan achter de rij van vijfjarige kinderen. Eenmaal aan de beurt mogen we er niet door. Je moet een speciaal bandje kopen waarmee je deze topattractie mag doen. Jeetjemieneetje, ik zet mijn pruillip op en vraag of alsjealsjealsjeblieft één keertje mogen. De badmeester strijkt met zijn hand over zijn hart en laat ons gaan. Yess! Als we uitgespeeld zijn in het zwembad, zoeken we de speeltuin in Wellington op. Een kroeg deze keer. Met Nika en Ed. En de bierlijst. De bierlijst die Ed van een local heeft gekregen en die hij aan iedereen laat zien die hem wil zien. De lijst brengt ons naar de leukste kroegjes in dit bruisende stadje. Het doet ons denken aan ons leventje in Utrecht en we vermaken ons prima.

De volgende dag gaan we zowaar naar een museum. Een gaaf museum over van alles en nog wat over Nieuw-Zeeland. We beleven een nagebootste aardbeving en aanschouwen de grootste inktvis die ooit gevangen is. Verder gebruiken we het museum vooral als oplaadpunt voor onze telefoons en het schrijven van een rap voor Lucas en Tania. Lucas studeert morgen af en gezien we daar niet bij zijn leveren we op deze manier onze bijdrage. We bedenken een cadeau waar we vooral zelf baat bij hebben en we geven ze een reisje naar Cairo cadeau. En wij gaan mee. Het opnemen van de rap gaat verrassend goed en Thomas sluit de video af met een leuk vlogje waarin hij vertelt hoe trots hij op zijn kleine grote broertje is. Dat is het laatste wat we hier op het Noordereiland gedaan hebben, de volgende ochtend moeten we al vroeg de boot halen naar Picton. We zijn keurig op tijd en eten nog gauw een ontbijtje terwijl we wachten totdat we de boot op mogen rijden. We geven een Viktor een compliment voor zijn trouwe dienst so far. Maar als we moeten gaan rijden, sputtert Viktor ineens tegen. Nou eigenlijk is het nog niet eens sputteren, hij doet niks, helemaal niks. Geen lampje, geen geluidje, noppes. De auto’s achter ons halen ons inmiddels in. Gelukkig is de achter buurman onze reddende engel als Thomas aan hem vraagt of hij startkabels heeft. Hij zegt “Hell yeah” en gaat meteen aan de slag. De man lijkt het ontzettend leuk vinden dat hij ons uit de brand mag helpen. Das fijn. Topper. Een paar minuten later rijden wij ook de boot op die ons naar een volgend avontuur op het zuidereiland gaat brengen.

Liefs van ons!
 

Lieve Oma, zo is er wekenlang geen verhaal gekomen en zo ineens drie achter elkaar. Morgen gaan we naar vijf dagen kamperen/ wandelen/ schrijven weer door met de reis en duurt het misschien weer even voordat er weer een verhaal komt. Maar dit is zeker niet de laatste! Dikke knuffel

- Frying Pan = frituurpan

- Hobbiton = het land waar de Hobbits wonen. Hobbits is het volk van de fantasiefilm ‘The Lord of the Rings’ en ‘The Hobbit’
 

- I am ready for another adventure” = Ik kan klaar voor het volgende avontuur. Het is een bekende zin uit de film

- Diehard fan = een super fan

- Joint = een shagje waar wat wiet doorheen gekruimeld is (ik zal het niet meer doen hoor)

- You get it? = snap je het?

- Pinnacles rocks = smalle, hoge, puntige rotsen

- Vlogje = een video waarin Thomas een praatje houdt

- So far = tot nu toe