Ga nooit slapen met ruzie (album 95)

Stoppen of doorgaan?
Ruim een maand voor de einddatum van onze reis staan we voor het feit waar we het hele jaar al rekening mee hebben gehouden, maar niet verwacht hadden dat het nog zou gebeuren; we gaan terug naar Nederland voor de begrafenis van de oma van Thomas. De keuze om naar huis te gaan, staat vast, Thomas is vastberaden. 
Wel discussiëren we over of we de reis nog voort willen zetten voor die laatste maand. Even twijfelen we, we vinden het ergens goed zo en we hebben geen zin om weer lange vliegreizen te maken over een week. Echter realiseren we ons ook we dan nog een maand hebben, een behoorlijk lange tijd als je het vergelijkt met een gewone vakantie. Bovendien willen we de reis graag ‘leuk’ eindigen en niet vanwege deze droevige reden. Dus besluiten we om de reis af te maken, maar de plannen wel te wijzigen. Daarover later meer, nu eerst zakendoen met de reisverzekering. 

Krom en stom
De dame aan de telefoon is stellig; ze vergoeden enkel een retourLima- Amsterdam- Lima. Ondanks dat het hen zo’n 1.500 euro bespaart en ons een hoop tijd,  kan er niet afgeweken worden van protocol. Ongelofelijk krom en stom. Er was sprake van een win-win situatie, ik schotel het ze nota bene op een presenteerblaadje voor, ze hoeven enkel op de ‘boek’ knop te drukken en het is geregeld. Wij blij, zij blij. Het tegendeel gebeurt, ze gaan zelf opzoek naar tickets (daar hebben ze een eigen afdeling voor) en betalen vervolgens anderhalf keer zoveel dan de ticket die ik voorgesteld had. Wij moeten echt terug naar Lima en kunnen niet vanuit Nederland meteen door naar Curaçao. Zij chagrijnig, wij chagrijnig. Nu zijn wel al niet in opperste stemming, want het gaat ten slotte niet om een vrolijk uitje. 
Afijn, we zijn blij dat ze het in ieder geval gaan vergoeden en we zien later wel weer wat de mogelijkheden vanaf Lima zijn. Voor nu boeken we een airbnb in Lima, over drie dagen gaat vanaf daar de vlucht naar Amsterdam.

Airbnb in Lima
We worden verwelkomd door een lieve huisoma, Joan, die het ons zo comfortabel mogelijk maakt. De prachtige, Engels ingerichte kamer is een fijn onderkomen voor deze gekkige dagen. Joan legt alles tot in detail uit en biedt aan om te bellen met Maido, het sterrenrestaurant waar we voor komende woensdag een reservering hebben staan. Gezien we die dag al vliegen, moeten we de reservering helaas cancelen. Ze nemen de telefoon niet op, dus besluiten we om er heen te gaan, het is in de buurt. Daar aangekomen blijkt dat we vanavond terecht kunnen, omdat er gasten niet zijn komen opdagen. Wat een mazzel zeg, want dit toprestaurant (nummer acht van de wereld) zit al maanden van tevoren volgeboekt. 

Proost
Gelukkig zijn we redelijk netjes gekleed, want we waren al van plan om ergens een hapje te gaan eten. Uiteraard zijn we nog steeds underdressed, gezien de andere gasten in hun duurste pakken en chique galajurken plaatsnemen. Wij hebben een plekje aan de sushibar gekregen, waar we kunnen zien hoe die mooie kleine gerechtjes in elkaar gezet worden. We zijn reuze nieuwsgierig en als we vragen stellen over wat voor vis er voor ons ligt, mogen we proeven. Daar hadden we stiekem ook op gehoopt, haha. De rest van de avond vragen we uiteraard hoopvol bij alles wat we voorbij zien komen wat het is…
De dertien (!) gangen die we geserveerd krijgen zijn allemaal even lekker. Onder andere 50 uur gegaard rundvlees, dampende/ rokende viseitjes, geflambeerde sushi en zelfs het goor klinkende buikvet smaakt voortreffelijk. Bij elk gerecht wordt er een bijpassende thee, wijn of bier geschonken. We proosten iedere keer, de ene keer op oma, de andere keer op het leven. Ook proosten we op onze gezondheid en op de fantastische reis die we tot nu toe hebben gemaakt. Dertien keer staan we stil bij de dingen die ertoe doen, dertien keer zijn we gezegend, tevreden en gelukkig met wat we hebben en mogen meemaken. 

Da’s pech, sjaal weg
Bij het uitpakken van mijn tas ‘s avonds kom ik erachter dat ik mijn lievelingssjaal in het vorige hotel heb laten liggen. Althans, zij hebben hem bij de was laten liggen. Ik baal als een stekker en dramatiseer buitensporig; die sjaal is óveral met me mee geweest en er is nérgens meer zo’n perfecte sjaal te vinden. Het hotel is te ver weg om heen en weer te reizen, maar ik zou ertoe in staat zijn als Thomas me niet tot redelijkheid dwingt. Vol zelfmedelijden trek ik de conclusie dat ik mijn sjaal, mijn bestie, mijn liefste moet loslaten en huil mezelf in slaap. 

Gemis
Pijnlijk constateer ik dat het gemis om m’n sjaal niks is vergeleken met het gemis die opa nu moet voelen en dat mijn gejammer overtrokken en ongepast is. Hij huilt zich al dagenlang echt in slaap vanwege het gemis van zijn bestie, zijn liefste. Ruim zestig jaar samen en dan ineens alleen, intens alleen. Het enige wat we kunnen doen is hem steunen, door naar de begrafenis te komen en door hem regelmatig op te zoeken. 
De volgende ochtend vertrekken we al vroeg naar het vliegveld. We kunnen gelukkig weer exitseats krijgen en de rest van de reis verloopt voorspoedig. Ik had even de angst dat het net zo’n drama als onze vorige vlucht naar Amsterdam zou worden, maar gelukkig blijft die ellende ons deze keer bespaard. 

Verrassing
Op Schiphol zien we m’n ouders al hard achter de ramen zwaaien. Als ik dichterbij loop zijn ze bij het glas verdwenen haha. Nog even wachten op de tas en dan gauw die deuren door. Het is wederom gek om voor de tweede keer voet op eigen bodem te zetten. Leuk en treurig tegelijk. M’n ouders vertrekken over een paar uurtjes naar Egypte, dus het komt goed uit dat we ze nu nog kunnen zien. Even later komen ook Rob en Linda met Evi aan gelopen. Onverwachts ga ik mijn nichtje voor het eerst zien en ik weet niet hoe snel ik haar moet knuffelen. Met betraande wangen bewonder ik haar, ze is inmiddels al ruim vier maanden oud. Wat een leuke verrassing van mijn broer en schoonzus! 
Als we mijn ouders hebben uitgezwaaid hebben, is het voor ons ook tijd om te gaan, op naar huis. 

Car
De eerste nacht slapen we samen in Giessenburg, daar hangt een deel van onze kleding en schoenen voor de begrafenis. De volgende dag gaan we naar Nieuwegein waar Lucas en Tania ook naar toe komen. Alle kleding voor morgen wordt uitgezocht en ik kruip achter de strijkplank om alles keurig glad te maken. Geheel op eigen risico, want ik heb niet zoveel ervaring met strijkbouten, zeg maar gerust geen ervaring. Ik heb zelf überhaupt geen strijkplank in huis, dus dit is nogal een unieke gebeurtenis. Het is overigens minder stom dan ik had verwacht, stiekem vind ik het best leuk. Voor één keertje dan he. Om dit te vieren spelen we met elkaar een potje Bananagrams. Om mijn tegenstanders enige kans te geven, speel ik mijn woorden in het Engels. Als ik op een gegeven moment vraag of je ‘auto’ in het Engels hetzelfde schrijft als in het Nederlands, krijg ik -naast een paar verbaasde blikken- het nuchtere antwoord van Dominique; “nee schat, dat schrijf je met C-A-R”.Het duurt nog enkele seconde voordat het kwartje valt en ik voel me mega dom. Wat gênant! Ach, we hebben er in ieder geval lol om. 

Natuurlijk mooi
De uitvaartdienst vindt plaats in de mooie grote kerk van Venray, om de hoek waar opa en oma wonen. Het is een formele, katholieke dienst met mooie woorden en gebaren. De begrafenis zelf is op een natuurbegraafplaats in de buurt. Het is voor ons de eerste keer dat we een natuurbegrafenis meemaken, het is op een bepaalde manier prachtig. Het weer is zonnig en zacht, de vogels fluiten en de blaadjes aan de bomen zijn mooi groen. Het heeft zo moeten zijn. 
Na afloop is er een samenzijn met familie en vrienden van opa en oma. Aan het einde spreekt opa ons kleinkinderen ineens wijselijk toe over de liefde en over hoe je een relatie sterk houdt. Iedereen is stil en luistert respectvol, opa is een verteller. Een ding moeten we ons goed in de oren knopen; “Ga nooit slapen met ruzie.”

‘Bieoooeeeeetiefol’
Na een intensieve week in ons thuisland is het tijd om weer terug te gaan naar Lima, terug naar Joan en Kiki. Kiki is de man van Joan, het is een oude hippie die van rock and roll houdt, ’s ochtends om 10 uur zijn eerste biertje drinkt en alles ‘bieoooeeeeetiefol’ vindt. We worden uitgenodigd om mee te gaan naar een concert, de gitarist schijnt een wereldberoemde topper te zijn. Ten eerste hebben we nog nooit van zijn naam gehoord en ten tweede schittert hij vooral van afwezigheid. En geef hem ‘ns ongelijk, wat een vreselijke muziek en zo hard dat onze trommelvliezen uit elkaar dreigen te klappen. Verder wordt er overigens weinig geklapt, dus taaien we vroeg af. 
De dag erna worden we uitgenodigd door inmiddels onze pleegouders om mee te gaan naar een van de mooiste plekjes in Lima, een stukje boulevard met allerlei restaurants en sportgelegenheden. Het is een grote club en alleen leden mogen het terrein betreden. Je mag je eigen drank meenemen en dat is waarschijnlijk de reden waarom Kiki zich hier zo thuis voelt. Toegegeven, het is best beoeitiefol en het eten is er heerlijk, maar om nou te zeggen dat dit een paradijsje is…
We besluiten om als een toetje een softijs te halen en Joan wilt kiest voor de smaak ‘sperm mint’? Uh wat? Pas na drie keer herhalen realiseert ze dat ze nogal een vreemde smaakkeuze heeft. Ze bedoelde ongetwijfeld iets anders, maar hebben nog steeds geen idee wat. 

Da’s te gek, sjaal back
Terwijl we van onze ijsjes genieten, krijg ik een mailtje dat mijn sjaal terecht is. Van de week toen ik in Nederland was, had ik me bedacht om dat hotel een mail te sturen. Ze hadden m’n bestie inderdaad daar nog liggen en zijn zo aardig geweest om hem naar Lima op te sturen. De volgende dag kan ik hem dus weer in mijn armen sluiten en beloof ik dat ik voortaan beter op hem zal letten. 

Slotfase
Het plan was om na Lima naar Ecuador te reizen en daarvandaan naar de Galapagos eilanden te vliegen, iets wat bovenaan mijn lijstje stond. Maar door de tussentijdse thuislanding besluiten we dat te skippen, we vinden een weekje naar de Galapagos te kort en de investering te groot (busreis van 27 uur en duizenden euro’s). We kunnen onze tickets omboeken naar Aruba, waar we een weekje gaan verblijven. Daarna sluiten we twee weken af op Curaçao en zit de reis er echt op. 
Maar voordat we de slotfase van de reis inzetten, bewonderen we hier in Lima eerst nog de vrolijk gekleurde straten, bezoeken we een lokale markt en eten we na een lange tijd weer ‘ns op straat voor een paar euro. 
Lima vinden we een erg leuke stad, al verbleven we hier met wat dubbele gevoelens…


Liefs van ons! 

 

Hoi oma, dat is lang geleden he, een verhaaltje van ons. We zijn inmiddels alweer drie maanden thuis. Blijkbaar ben ik weer zo gewend aan ons Nederlandse taaltje, want ik heb deze keer weinig Engelse woorden gebruikt. Er volgen nu nog drie á vier verhaaltjes en dan kan dit boek gesloten (en gedrukt) worden. Tot gauw weer. Dikke knuffel. X

- Car = Engels voor auto

- Bioetifol = Engels voor mooi en je schrijft eigenlijk beautiful

- Sperm mint = laten we het er maar op houden dat het hele frisse zaadjes zijn en nogal een bijzondere smaakkeuze voor een softijsje. ;-) 

- Back = terug, mijn sjaal weer terug