Hogere sferen in Teletubbieland (album 47)

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, Teletubbies kom maar gauw. We rijden rond in Teletubbieland denk ik, even twijfel ik of ik niet echt in hogere sferen ben beland. Verbeeld ik het me? Heb ik per ongeluk van de happy mushrooms gesnoept? Het gras op de glooiende heuvels is groener dan groen, alsof er net iemand een pot verf overheen geflikkerd heeft. De riviertjes, kreekjes en beekjes kronkelen speels en hemelsblauw door het groene landschap en de wolken lijken soms getekend. Er huppelen te blije konijntjes rond, de schapen praten met elkaar en de lammetjes spelen tikkertje zonder door te hebben dat ze een paar uur later op de bbq liggen te grillen. De zon schijnt, al staat het huilen hem nader dan het lachen en ik zie er geen blij babyhoofd in zoals op tv. Gelukkig niet, mijn telefoon staat er al vol mee. Ongeveer 8425 baby- en echofoto’s van blije en trotse moeders (in spé) en dat getal is zwaar naar beneden afgerond. Maar kersverse moeders, het is geen aanval hoor, gewoon blijven doen. Maar het is wel veeeeel, zoveel dat ik bang ben dat mijn Samsung nog ontploft door die babyboom. Afijn, we waren bij het toepasselijke thema Teletubbies. Overal waar ik kijk zie ik levende stofzuigers -best handig, van die musjes die al je zooi en kruimels achter je kont opeten- en echt op élke wc is er wc-papier, zelfs in the fucking middle of nowhere. Niet dat ik ooit een wc gezien heb in de Teletubbieland op tv -waarschijnlijk hoeven ze nooit- maar toch, de mate van aanwezigheid van het witte papier is op zijn minst uiterst gastvrij en correct. Had ik al gezegd dat het lijkt alsof het gras overal met een nagelknipper is bijgepunt, kaarsrecht is en geen sprietje te lang. De enige die nog ontbreken zijn de vier gekleurde knuffelbazen zelf, maar die zijn waarschijnlijk verstoppetje aan het spelen en nog een keer en nog een keer, nou die zie je waarschijnlijk nooit meer terug. Maar ik wist niet dat het in Teletubbieland zo hard kon waaien? Wat een harde wind zeg, mijn vader is er niks bij (haha, dit flauwe grapje is speciaal voor jou gemaakt pap). We zijn aan het einde van de Teletubbiewereld terechtgekomen, we kunnen niet verder. Een vuurtoren en ruige cliffs maken het plaatje wederom tekenfilmachtig compleet. Dit noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland, Cape Reinga, is mooi. Het is de plek waar de zeehaantjes, de Tasmanzee en de Grote boze oceaan, elkaar ontmoeten en dat zorgt voor het nodige conflict. Het water strijd om de weg die hij wil gaan banen, het host en botst tegen elkaar en de golven gaan alle kanten op, zijn totaal van de kaart, daar is geen land mee te bezeilen.
Inmiddels spotten we de voetsporen van de Teletubbies in de enorme eindeloze en hoge zandduinen, we zijn warm. Als we langs de weg een wijle Possum zien liggen die tevergeefs zijn laatste schietgebedje deed, vraag ik me af hoe vriendelijk onze gekeurde peuterhelden daadwerkelijk zijn. We geven het op, dit landschap is zonder deze vier wezens al prachtig genoeg.

Na een koude douche besluiten we om ons op te warmen in de natuurlijke hotsprings om de hoek. We stinken daarna naar uitgekotste rotte eieren, dus maar weer onder die douche. Maar nu is hij gelukkig wel lekker warm, dat is hier op de campings steeds maar weer de vraag. Als er überhaupt al een douche is, want we kiezen vaak de gratis of goedkope campings uit. Het betalen gaat dan vaak via zelf registratie, dan vul je een kaartje in dat je met geld en al in een daarvoor bestemde betaalpaal doet. Zo zie je ook vaak dat er fruit en groenten langs de weg verkocht wordt waarbij je het geld in een ‘honesty box’ moet doen. Mooi principe waar wij flink misbruik van maken. Zonder te betalen slapen we op de mooiste plekjes en elke dag hebben we een goed gevulde salade of groentesoep met gratis ingrediënten. Ideaal joh, niet doorvertellen he, zo lang de anderen wel betalen is er niks aan de hand toch? Om dit wangedrag goed te maken, nemen we elke lifter mee die we tegenkomen, die lekker languit kan liggen op ons dubbelgevouwen matras. Inmiddels staat de teller op zeven lifters en het is een traditie dat we met elke lifter een selfie maken.

Vanaf Teletubbieland varen we met een pondje over naar Benidorm 2.0, het belangrijke stadje Russell. Op aanraden van Charles brengen we een bezoekje aan dit stadje waar begin van de 19e eeuw de eerste Europeanen voet aan wal zetten. Het chocolade ijsje vinden we het beste wat er hier te doen is. Man wat een truttigheid hier. De cultuurbarbaren in ons zijn opgestaan, het interesseert ons werkelijkwaar geen ene ster en verder is alles wat hier te doen is pleurisduur. Dan valt ons oog op een bordje van een wijnplantage met proeverij en krijgen we hoop dat dit uitje toch nog goed gaat komen. Het pondje was namelijk te duur om hier niks leuks te doen. Vol moed gaan we op de proeverij af, maar eenmaal daar aangekomen blijkt de toko nog niet geopend te zijn. De druiven zijn nog niet rijp en de wijn nog niet in de fles, laat staan in het glas, dus wij druipen teleurgesteld af terug naar Teletubbieland. Een kleine troost is dat de pondjesmevrouw ons over het hoofd ziet -of ze heeft medelijden na het zien van onze hopeloze betreurde gezichten- en hoeven we niet te betalen. Dat is alleraardigst, van dat geld gaan we eens een lekkere fles wijn kopen en een paar stukken lam voor op de bbq. (M’n beginnende vlees-principes kletteren weer eens over boord, al is al het vlees hier wel biologisch, ze hebben niet eens stallen in Nieuw-Zeeland).
De cultuurbarbaren in ons blijven nog behoorlijk actief als we twijfelen om 80 dollar te betalen voor een museum. Ze winnen het duel, we gaan niet. Om vervolgens een paar avonden later wel 80 euro in een restaurant neer te leggen voor wat pizza’s en wijn. Tja, prioriteiten stellen is niet onze sterkste punt. Hoewel… ik vind de keuze volledig rechtvaardig en verklaarbaar.

Nadat Thomas gisteren met frisse tegenzin mij van de ene lullige waterval naar de andere heeft achterna gehobbeld, staat hij vanmorgen op met een spannender plan. “Wat denk je ervan om vandaag ‘ns uit een vliegtuig te gaan springen schat?” Nou zeg, ik wist niet dat hij die watervallen zo erg vond dat ie van me af wil. Maar vooruit, laten we het eens een kans geven. Die parachute gaat vast gewoon open en dan leven we nog lang en gelukkig. Een paar uur later is het al zover -hoezo impulsief- en staan we te huilen op de weegschaal. Thomas is de 100 gepasseerd met 1 kilootje (met al z’n kleding en schoenen aan he) en laat het maximale gewicht nou 100 kilo zijn. Er moet overlegd worden of hij mag springen. Maar het is pas echt janken als ik op de schaal des oordeel ga staan. Ik ben zwaarder dan ooit tevoren en ik weet nu zeker dat het kleine vliegtuigje niet eens van de grond komt. Het hele avontuur valt in duigen, maar ik ben ergens een beetje opgelucht. Totdat we te horen krijgen dat we toch de lucht in kunnen, weliswaar met de nodige verhoogde risico’s, maar ach. Voor ik het door heb staan we ingeschreven, is er betaald en geen weg meer terug. Mijn darmen doen nog een laatste poging om mij duidelijk te maken dat het niet wijs is, maar ik verman mezelf en zonder pardon spoel ik de inhoud regelrecht het riool in. Let’s do this. Een rode overall, muts met lasbril en paardentuigje liggen voor ons klaar. Er wordt een foto van ons knappe voorkomen gemaakt en ik realiseer me dat dit wel ‘ns de laatste foto kan zijn waar we levend op staan. Zo’n foto die dan bij Hart van Nederland en RTL-nieuws voortdurend in beeld komt. Zo’n foto die je niet als profielfoto zou kiezen, maar straks ongewild toch de bekendste foto van je is, maar zoals je vooral níet herinnerd had willen worden. Zo’n foto die je waar je eigenlijk op je allermooist had op willen staan. Daar zouden ze hier bij het skydive centrum wel ‘ns wat meer aandacht aan mogen besteden. Ze vragen potdikkie wel 200 euro om foto’s van je te maken, maar een beetje opleuken met een mooi grafpak, een kekke muts en een hippe bril zit er niet in. Maar ik geef me eraan over, heb op dit moment zero invloed op wat dan ook, dus we zien wel waar dit vliegtuig strand. Onze voorgangers komen stijf van de adrenaline de loods in en kunnen tien minuten lang niks anders uitkramen dan ‘awesome’ en ‘o my fucking god’. Ze zien eruit alsof ze net zijn opgestaan uit de dood en even weet ik niet of ze blij zijn of zojuist een traumatische ervaring achter de rug hebben waar ze de rest van hun leven nooit meer overheen komen. Fijn om te zien hoe wij er over half uurtje uitzien, kom maar door. Als we naar ons vliegtuigje lopen overweeg ik om heel hard weg te rennen, of te roepen dat ik een bomgordel om heb of anderszins debiel te doen zodat ze het onverantwoord vinden om me mee te nemen. Voordat ik een keuze kan maken uit deze drie briljante ideeën word ik al gesommeerd in te stappen. Ai ai kapitein, ik zal me gehoorzamen. Naar mate we in hogere sferen komen word ik gek genoeg alsmaar kalmer en krijg ik er zelfs zin in. Thomas mag als eerste de poging tot doodslag ondergaan, bye bye babe bye bye. Snel daarna is het mijn beurt om mijn laatste woorden uit te spreken en ik kom niet verder dan ‘honger’ en ‘rode wijn’. Twee tiende seconde later worden deze woorden opgevolgd door ‘hoooooolyyyyy mooooooooly’ en ‘wooeeeeehooooeeeee’ en ‘this is craaaaaaaaaaaaaazyyyyyyy’, terwijl ik 20 seconde zo hard naar beneden val dat mijn wangen af en toe voor mijn ogen klapperen. De goden zijn met ons, want de parachute is opengegaan en die van Thomas ook, die een stukje verder onder mij zweeft. Tijd voor ontspanning, de laskap kan af en ik mag het roer even overnemen. Het is leuk en verassend zwaar om door de lucht heen te sturen. Ondertussen rookt mijn copiloot een sigaretje -grapje natuurlijk- en geniet ik van het uitzicht. Dit mag van mij nog wel een poosje duren. De Bay of Islands is vanaf hier zo onwijs mooi. Als we geland zijn -ik keurig als een zwierige balletdanseres en Thomas op zijn platte ass- verheug ik me op de adrenalinerush. Ik zie mezelf al totaal ontoerekingsvatbaar naakt over het terrein rennen en ‘awesome’ roepen. Ondanks dat dat nu volledig gepast en toegestaan zou zijn, blijft het uit. Ik ben wederom zeer kalm, ik lijk wel hersendood. Eeuwig zonde, ik had de fotoshoot zo graag willen opleuken. Maar ook al verlaat ik het pand niet als een adrenalinejunk, ik vond het fantastisch om te doen. Ik verheug me alweer op de volgende keer, maar dan met een vrije val die twee of drie keer zo lang duurt. Hmm, misschien is het toch verslavend?

Weer wanen we ons in hogere sferen als we sterretjes lijken te zien. We zijn in een pikdonkere grot en boven ons zien we allemaal lichtpuntjes twinkelen. Het klinkt romantischer dan het is, want het zijn eigenlijk slijmerige draden die door de geeuwhonger spontaan lichtgeven. De gloeiwormen die hier leven vangen op die manier hun prooitjes. De vliegjes, mugjes en andere eetbare ongedierte komen op het licht af en vliegen zo regelrecht de braadpan in. Dit vind ik nou een briljant mechanisme en ik besluit om het ook ‘ns uit te proberen als ik honger heb. Gewoon met een zaklamp ergens in een wei gaan staan en wachten tot er een gebraden stukje rund op me af komt.

We zijn inmiddels weer terug in Auckland aangekomen en is het weer tijd om te gaan aarden, te ontnuchteren. Thomas houdt dat niet lang vol en gaat opzoek naar lekkere biertjes. Bij winkel nummer drie vindt hij het gewenste koude goud en verheugt zich erop. Het is lang geleden dat hij een lekker koud biertje gedronken heeft. En helaas gaat dat nog langer duren dan gedacht. Bij de kassa moeten Thomas en ik ons legitimeren. Nou ja zeg, dat we ons gedragen als minderjarigen wil toch niet zeggen dat we er zo ook uit zien? Afijn, Thomas overhandigt braaf zijn rijbewijs. Dat volstaat niet, de norse dame zegt dat we een paspoort moeten kunnen laten zien. Die hebben we niet bij ons en waar slaat het op? Jennen ze ons nou of is het serieus? Inmiddels staan er nog twee medewerkers en een beveiliger bij ons, ja het is serieus. De spanning bij Thomas stijgt, kom niet aan zijn biertjes. We kunnen lullen als Brugman, maar we krijgen het niet mee. Ik heb mijn paspoort in de auto liggen, dus ik doe nog een poging. Echte liefde noem ik dat. Maar gezien ze weten dat ik bij de minderjarige Thomas hoor, geven ze mij de biertjes niet mee. Denken ze soms dat ik zijn moeder ben die haar kind dronken wil voeren? Wat een droevigheid, maar gelukkig zijn er nog meer winkels.

Bij thuiskomst staat de tafel -uiteraard- gevuld met troostvoer. Vanavond staat het traditionele Engelse gerecht ‘roast beef met yorkshire pudding’ op het menu. Wij zijn niet de enige gasten aan tafel, ook de kinderen van vrienden van Charles en Ayleen zijn aangeschoven. Een gezellige boel dus. Het wordt helemaal een feestmaal als een van de vrienden vertelt dat ze in verwachting is. Hiep hoera, weer een baby in aantocht. Ze voelt zich goed, ze doet veel dutjes, houdt niet meer van thee en vindt de adem van haar vriend stinken. Hmm, ik denk dat ik morgen ook maar ‘ns een test moet gaan doen, gezien al die signalen ook op mij van toepassing zijn. Indien positief, wie biedt? Het is zeer waarschijnlijk een briljant schepsel, dus we gaan alleen in op een serieus bod.

De laatste avond in Auckland brengen we door bij een megagroot elektronica festijn. Het is een soort huishoudbeurs met alleen maar elektrische apparaten, alleen dan nog drukker en gekker. Ik doe mee met die gekte en ik koop een koptelefoon met noise cancelling. Niet dat ik ooit naar muziek luister, maar ik vind alleen die noise cancelling al heerlijk. Ideaal voor in het vliegtuig of tijdens het schrijven. Bij thuiskomst blijk ik de verkeerde meegekregen te hebben, een koptelefoon zónder noise cancelling. Daar kan ik dus helemaal niks mee. We balen hier even van, want nu moeten weer terug naar elektronica-hysterie. Om onszelf op te vrolijken maken we allebei baardstaartjes en testen we de drone uit die we aan uncle Peanutbutterman cadeau hebben gegeven. Ik wil ook zo’n ding! Echt lachen, of een helikoptertje ofzo haha.

Terwijl Thomas de koptelefoon aan het ruilen is, maak ik Viktor weer klaar voor onze volgende avontuur. Ik hang de gordijnen erin die auntie Bushbabe voor ons heeft gemaakt, heel fijn, en pak de rest van de spullen weer in. Uiteraard heeft Ayleen ook weer een tas vol lekkers voor ons klaar staan en zijn we klaar om te gaan. We lachen om de lieve woorden die Ayleen steevast bij ieder vertrek zegt “Drive left, pass right” en “niks vergeten?” en zwaaien hard naar ze terug. Wat een fijne mensen. Na een kilometer of 30 trekken we de conclusie dat het left driven en right passen ons prima afgaat, maar we hadden de vraag of we niks vergeten zijn serieuzer moeten nemen. We komen erachter dat de tas vol lekkers én de koptelefoon met noise cancelling nog bij de voordeur staat. We zijn te ver om terug te gaan, hoewel die rol koekjes het heel verleidelijk maken. Maar we gaan door en bovendien is het tijd om dag te zeggen. De zon gaat onder met een lach, Teletubbies zeg maar dag.

Dag Dag!
 

Lieve Oma, uiteraard betalen we wel voor die campings en groenten he, zo ben ik natuurlijk wel opgevoed. Knuffels


- Teletubbieland = het land waar de knuffelpoppen Teletubbies wonen. De Teletubbies is een tv-programma voor peuters. Al keek ik er graag naar toen ik in de brugklas zat, was toen helemaal hip, ik had zelfs mijn schoolagenda vol met Teletubbies plaatjes geplakt haha. (niet doorvertellen hoor)

- Happy mushrooms = champignons die de wereld een beetje mooier maken, misschien leuk om ‘ns keer door uw spaghettisaus te doen?

- Samsung = merk van mijn telefoon

- In the middle of nowhere = in een afgelegen gebied

- Possum = buidelrat

- Hotsprings = een natuurlijke warm waterbron waar je in kunt zitten om te ontspannen. Een soort bubbelbad maar dan zonder bubbels.

- Honesty box = letterlijk ‘eerlijke doos’, een doosje waar mensen het te betalen bedrag in kunnen doen

- Selfie = een foto van jezelf maken waarbij je de camera dus omdraait

- 80 dollar = 48 euro (1 dollar = 60 cent)

- Let’s do this = kom op, laten we dit gaan doen.

- Skydive = parachutespringen

- Zero = nul, niks, noppes

- Bye bye baby bye bye = vaarwel schatje, vaarwel (gejat uit een liedje uit de jaren 70)

- This is crazy = Dit is gekkenwerk, te gek

- Ass = achterwerk, bilpartij

- Adrenaline rush = een kick of onder invloed zijn van in dit geval adrenaline

- Noise cancelling = geluiddemper, tegenovergestelde functie van een gehoorapparaat

- Drone = een onbemand en op afstand bestuurbaar vlieg apparaatje

- Drive left, pass right = links rijden en rechts inhalen/ passeren