Blauwe teen en blije mensen (album 49)

Twee benen bungelen over onze woonkeuken onder de achterklep naar buiten. Wij staan schaapachtig en vol verrassing toe te kijken hoe de indringer binnen no-time Viktor open krijgt. Hij wel, wij niet. Want wij hebben geen sleutel en wij zijn te dik voor de indringeringang. De sleutel ligt namelijk nog binnen en wij staan buiten. En de deuren zitten dus op slot, behalve de achterklep. Godzijdank, want i.p.v. een raampje in te moeten tikken kunnen we nu via de keuken naar binnen. Althans, de lokale kajakverhuurder -met zelfde postuur als neefje Tom- mag zijn inbreekkwaliteiten laten zien. Hij slaagt met vlag en wimpel en wij kunnen gelukkig onze dag voortzetten met waar we hier ten slotte voor zijn, kajakken in het Abel Tasman national park. Na een uitgebreide instructie, het aandoen van onze ‘rokken’ en een mini examen, slagen wij ook met vlag en wimpel en mogen we zelfstandig de zee bedwingen. Een prachtig stukje zee met mooie baaitjes, kleine eilandjes en een rots in de vorm van een doorgesneden appel, daar zetten we onze tanden maar niet in. Oh en we zien een grote groep metershoog springende dolfijnen, een paar zeehonden zwemmend vlakbij de kajak, aalscholvers die we voor pinguïns aanzien en een gigantisch beest in de verte -het móet wel een walvis zijn- dat na inzoomen met de camera een kajakker blijkt te zijn. Desalniettemin een prima dinsdagochtendje, ik heb wel ‘ns saaiere gehad. De dinsdagmiddagmiddag verloopt -letterlijk- overigens ook niet verkeerd, als we vanaf het eindpunt van het kajakken een prachtige wandeling maken terug naar het dorp. Maar niet voordat ik mijn teen -die ik gisteren al op minimaal drie plekken gebroken heb- nog even stoot tegen een boomstronkje. Het enige ieniemienie stronkje op een gigantisch groot leeg strand. Het is gewoon gemeen dat ie precies voor m’n teen moest liggen. Ik prop mijn blauwe teen in m’n wandelschoen, klaar voor de wandeling. Denk ik. Au. 13 kilometer vol mooie uitzichten, kuitenbijtertjes, een romantische picknickplek, angrybirds en wegpuffen van teenpijn volgen. Nog twee kilometer te gaan, blijven we de route volgen of snijden een stukje af en gaan we over de zee lopen? Uiteraard kiest Thomas als Jezus in spé voor de laatste optie en ik als lompe ezel kan de kortere route alleen maar toejuichen. De zee is door eb grote delen drooggelegd, dus zelfs ik loop fluitend richting ons eindstation. Maar ineens is daar een diepe geul die we moeten oversteken. Net als ik mijn schoenen uit wil gaan doen, neemt Jezus de lompe ezel op zijn rug en steken we samen de kolkende rivier over. Eenmaal terug op de camping ben ik jaloers op de camperbazin die op een quad over het terrein scheurt. Niet dat ik sta te popelen om haar halfzijdige verlamming over te nemen of ook meer dan 100 kilo wil wegen, maar een quad als invalide wagentje zou momenteel geen overbodige luxe zijn. Want tering, naar het toilet lopen is met deze spier- én teenpijn geen pretje. Maar lopen zal ik, want een dag later staat er alweer de volgende wandeling op de planning. Een cliff walk naar de lelijkste vuurtoren van het land wel te verstaan, maar wel met een mooi uitzicht over cape Farewell. Onderweg zetten we de schattige lammetjes op de foto, een van hen zet voor de gelegenheid z’n duckface op. Die heeft het begrepen hoe het hoort. Hoewel hij later met zijn hele familie mij de blote kont toekeert, of is dit de laatste fotomode? Ik hou het allemaal niet meer bij. En als Thomas later die middag op Wharikibeach een hele fotoreportage van zijn wandelschoenen maakt weet ik het helemaal niet meer.

“Kijk schat, daar is een gozer de kratten van hun camper aan het opruimen, zo kan het dus ook” zeg ik tegen Thomas die nooit iets opruimt. Hij verdedigt zich met de diepzinnige woorden “Nee joh, dat is zo gay, daar begin ik niet aan.” Net als ik daarop wil reageren, draait de gozer zich om en blijkt hij een vrouw te zijn! Ik heb geen poot meer om op te staan, slik mijn tegengif in en incasseer Thomas’ triomfantelijke overwinningslachje. Damn. Al ben ik best tevreden over de natuurlijke selectie van onze taakverdeling. Thomas rijdt het meeste van de tijd. Ik kook, doe de afwas, ruim Viktor op en navigeer. En omdat ik regelmatig faal in het laatste neem ik de scheve verdeling van de hoeveelheid aan taken voor lief. Dus, ik kook vanavond de asperges met ham en eitje, doe de vaat, maak het bed op en als bonus vermoord ik alle muggen die binnen zitten. Waar overigens geen eind aan lijkt te komen, waar komen die beesten toch vandaan vraag ik me af? “Van de achterklep die je open hebt laten staan lomperd” zucht Thomas als antwoord. Ai, dat is niet heel handig in een gebied waar de meeste van deze mensenpesters van het land wonen. Ik vond het ook al zo koud… Als de klep dicht zit is het tijd om ook die van mezelf dicht te doen, morgen weer een dag. Een dag met weer een wandeling, langs Lake Nelson en over de kam van mount Robert deze keer. Dat wandelen ben ik soms echt zat, zeker halverwege een steile klim van drie kilometer. M’n kuiten protesteren, de rest van m’n lijf trouwens ook. Daarbij erger ik me mateloos aan de groep Chinezen voor ons die constant naar elkaar schreeuwen en daar heb ik zo mijn redenen voor.
1. Hoe in hemelsnaam kunnen zij met hun korte pootjes mij voor blijven?!
2. Waar halen ze in vredesnaam de adem vandaan om überhaupt te kunnen schreeuwen?! Ik moet al m’n best doen om het woordje ‘water’ tegen Thomas te kunnen piepen en dan klink ik alsnog als een uitgedroogde kikker die gewurgd wordt.
3. Die schelle stemmetjes van die Chinezen klinken als nagels over een krijtbord, ik krijg er kippenvel van en het steekt te veel af tegen de mooie natuur.
4. Áls ik dan een Chinees weet in te halen, blijkt ze 60-plus te zijn, lacht ze om m’n rood aangelopen hoofd en zegt ze vervolgens doodleuk ‘keep on smiling’. Wat?! Ik lach lief terug en zeg “trut”. Ze denkt waarschijnlijk dat ik iets vriendelijks zeg als ze vervolgens nog harder teruglacht en “懒女人” zegt. Ik heb geen idee wat dat betekent… Eenmaal boven ben ik wandelendchina.co.nz snel vergeten en geniet ik van mijn boterham en van het uitzicht. De besneeuwde bergtoppen in de verte, het meer, de keiharde wind als we de kam oversteken en het feit dat ik weet dat we vanaf nu alleen nog maar hoeven te dalen, maakt me weer een blij mens.

En vanaf nu alleen maar blije mensen. Lucas is blij dat hij met een 8 (!) afgestudeerd is, de topper! De hele familie ook blij. De staatskas van Nieuw-Zeeland is blij met de boete die ze ons hebben kunnen gegeven vanwege het te snel rijden. De vrolijke verkoopster van de tweedehandswinkel is blij dat ze haar lelijkste jurkje eindelijk heeft kunnen verkopen -tja, mij staat werklijkwaar alles. De lifter is blij is dat we hem mee willen nemen naar zijn beoogde bestemming. Echter gooit hij zijn eigen glazen in als hij ons de tip geeft van een gratis camping. We gooien de autoparasiet er dus 300 meter weer uit zodat wij naar die camping kunnen gaan. De grijpmachine-uitbater is blij dat wij in een melige bui zijn en tegen beter weten in een paar dollar in zijn machine proppen om een bal proberen te grijpen. Thomas is blij dat hij mij kan uitlachen -komt namelijk niet zo vaak voor- als ik naar de stoel aan het zoeken ben. De stoel waar Thomas voor m’n neus opzit. Hmz. Ik ben blij dat ik dit verhaal weer op papier heb, soms gaat het schrijven niet vanzelf. En hopelijk een paar blije lezers.

Blije groetsels van ons!

 

Lieve oma, het heeft weer even geduurd voordat er weer een verhaal is. We hebben de afgelopen anderhalve week op een tropisch eilandje (Samoa) gezeten waar ik lekker veel heb kunnen schrijven. De inhaalslag is dus weer gemaakt.

- Quad = soort van scooter op vier wielen die over een hobbelig terrein kan rijden. Eigenlijk een scootmobiel met extra brede banden en een sterkere motor.

- Cliff walk = een wandeling over de rotsen

- Duckface = een (gezichts)pose die veel vrouwen voor de camera aannemen omdat ze dan denken er mooier uit te zien terwijl, ze eigenlijk als een mislukte eend op de foto staan. Je moet je lippen dan tuiten alsof je een kusje geeft.

- Mount = berg

- Keep on smiling = altijd blijven lachen