Theater in de jungle (album 27)

Het is al een paar weken geleden dat ik een verhaal heb geschreven, ik vraag me af hoe het kan. Ik heb -letterlijk- alle tijd van de wereld en om nou te zeggen dat m’n agenda nou zo volgepland staat dat gaat me ook te ver. Ja, ik eet drie keer per dag buiten de deur, moet me regelmatig laten masseren en heb hier en daar m’n Aziatische contacten te onderhouden. En tja, een jungletrek, roadtripje op een eiland en een middagje raften moet af en toe ook gebeuren. Maar het feit dat ik me door elk geluidje en idee laat afleiden maakt dat ik me 3 a 4 uur ergens moet afsluiten om een verhaal te kunnen schrijven. Nu zit ik in een café met een klein achtergrondmuziekje en luitjes die niet luid zijn. Thomas is op pad, dus ik heb de komende paar uur te tijd om er weer eens een verhaal uit te knallen. En dat komt dus niet zo vaak voor.

Omdat het alweer even geleden is, lees ik het einde van het laatste verhaal terug. Er staat onder andere dat ik me verheug op het koele Cameron Highlands en ik denk dat we leuke wandelingen gaan maken. Dat er lekker koel was dat klopt, maar dacht ik echt dat we er leuke wandelingen zouden gaan maken?! Hou op met me hoor (is sindskort m’n favo uitspraak), het was allesbehalve leuk. Met de Italiaanse berggeit Francisco voorop beginnen we dapper met de dagwandeling. Het zonnetje schijnt, mijn schoenen zitten lekker en het belooft een leuke dag te worden met de Sushma 2.0 erbij. Met zijn vieren lopen we eerst naar een mooie waterval. Voordat we goed en wel op weg zijn passeren we een bordje met de tekst ‘pas op er loopt hier een dief met mes rond, 27 maart 2017’. Ok, opbeurende bedoening. Maar he, wie maakt ons wat. Gezien het pad naar de waterval nogal glibberig is, glij ik al broekplassend (tja, familiekwaaltje) naar beneden. Sushma 2.0 die eigenlijk Georgia heet, heeft ook al meer met haar billen de groene keien gekust dan haar lief is, al blijft ze lachen. Thomas en Francisco vliegen het pad over of het gewoon asfalt is. Waarom glijden zij niet uit? Oneerlijk vind ik het en frustrerend, want het ligt dus echt aan mij zelf. Dit hebben we gehad, m’n enkels leven nog en naar boven lopen is altijd makkelijker, denk ik als we een trotse selfie maken voor de waterval. Op naar de top! Het is een wandeling van 2,5 kilometer en zo hoog is het hier niet, dus heel moeilijk zal het niet worden. Nadat ik me de eerste 100 meter op handen en voeten naar boven heb geklauterd, denk ik nog ‘ok, pittig, vanaf nu zal het wel weer een gewoon pad zijn’. Na nog vijf keer zo’n steil stuk gehad te hebben ben ik al drijfnat, dit keer van het zweet en is mijn enthousiasme behoorlijk gekelderd. Maar we zijn al bij de toppen van de bomen, dus veel klimmen zal het niet worden, spreek ik mezelf moed in. Fijn, we dalen weer een stukje, kan ik weer een beetje op adem te komen. Waar is de rest eigenlijk? Ga ik echt zo traag? Ja, dat ga ik. En waarom lijken de anderen gewoon te kunnen ademen en sta ik om de paar bomen te hijgen als een astmatisch paard? Mijn conditie is niet meer wat het geweest is. Eindelijk weer aangesloten bij m’n wandelmaatjes dalen we rustig verder af. Dan besef ik ineens dat afdalen betekent dat we ook weer moeten klimmen. Als ik opkijk zie ik de oneindig steile heuvel alweer opdoemen. Shit, daar gaan we weer. Mijn benen willen wel, maar het zuurstoftekort is nogal vervelend. Inmiddels gebruik ik elke boom als steunpilaar en probeer ik op allerlei manieren aan meer zuurstof te komen. Strekken, buigen, snel ademen, langzaam ademen, niks werkt. Ik begin behoorlijk van deze wandeling te balen en als Thomas zegt dat we ongeveer eenderde gehad hebben, zakt de moed me in de schoenen. Zeker omdat ik weet dat Thomas het me voor mijn bestwil mooier voorschotelt, we hebben echt nog geen eenderde gehad, lief geprobeerd maat. Dit ga ik nooit volhouden. Gaan we terug of door, vragen we ons af, starend naar het volgende steile parcours -lees, omhoogklimmen op handen en voeten onder en over boomstammen, door modder en gladde bladeren. Terug is sowieso een hel, laten we hopen dat het vanaf nu mee gaat vallen, erger dan dit kan het niet worden. Nou wel dus. Als een jammerende peuter met brandende tranen hijs ik me al zuurstofhappend de ene na de andere heuvel op. Soms lukt het me wat energie te vinden door te denken aan de top, daar doe ik het voor. Maar ik weet dat die top geen reet aan is, het is bewolkt en het is niet dat we een enorme berg beklimmen met een adembenemend uitzicht. Nee, geen uitzicht, geen bijzondere hoogte, enkel maar adembenemend in de negatieve zin van het woord. Weg energie. Thomas probeert van alles om me op te beuren, maar ik heb al ongewild besloten dat er geen land met me te bezeilen is. Thomas past zijn tempo aan naar 0,3 km per uur en houdt wijselijk zijn mond. Ik tier er onophoudend op los (als ik weer een beetje adem heb gevonden) en verwijt alles en iedereen, behalve mezelf. Het is onredelijk, belachelijk, creatief en buiten proportioneel. Ik heb ineens enorme astma, mijn middenrifspier doet pijn van de verkramping (dat was trouwens echt zo!), wellicht heb ik een hartaanval? En die Francisco heeft gewoon een achterlijke route uitgekozen, sterker nog, het is onbegrijpelijk dat dit ‘pad’ überhaupt nog bewandeld mag worden. Het is onverantwoord! Dan is het ook nog eens bloedheet, terwijl het hier toch zo koel hoort te zijn? En wat als het nu gaat regenen? Dan zijn we dus hopeloos verloren. Zijn we er nou nog niet? Die aangeven afstanden kloppen niet, het is minstens drie keer zoveel dan aangegeven, gaan we het nog wel redden voor het donker? We hebben bij het hotel ons aangegeven dat we andere route gaan doen, zij weten dus niet waar we zijn. Het water is bijna op en mijn enkels beginnen met me mee te protesteren, die zijn tenminste wel solidair. Want Thomas houdt nog steeds zijn mond. Dat is trouwens toch niet normaal? We lopen wellicht regelrecht onze dood in en hij doet niks. Loopt gewoon stil door, zegt af en toe iets liefs en bemoedigends, maar daarmee zegt hij eigenlijk ‘je bent een onwijze dramatische zeikerd’. Hij neemt me niet serieus, nou lekker dan, moet ik er dus ook nog in mijn eentje mee dealen. Zwelgend vol zelfmedelijden gaan mijn gedachten -die ik helaas ook regelmatig hardop uitspreek- zo een paar uur door als we ineens op de top zijn aangekomen.
Intens opgelucht dat er een eind gekomen is aan deze helse tocht en snakkend naar de lunch plof ik neer op een boomstam. Nog even incasseer ik een teleurstelling als ik zie dat mijn vegetarische nasi vol met kleine ansjovisjes zit -het is toch niet geloven?! Maar Thomas ruilt -nog steeds zonder veel te zeggen- zijn lunch met de mijne. En dan kom ik langzaam bij zinnen. Ik realiseer me hoe gestoord ik me gedragen heb. Ik schaam me kapot en ben drastisch opzoek naar redenen om mezelf ontoerekingsvatbaar te verklaren. Maar helaas kan ik niks anders dan pijnlijk te concluderen dat ik volledig verantwoordelijk ben voor mijn gedrag. Ai. Het kan niet anders dat Thomas me hier achterlaat op deze berg, en terecht. Maar dan zegt ie ineens “zo, kun je weer normaal doen dramaqueen, dan kunnen we kijken hoe we terug gaan lopen.” En ik krijg zelfs nog een knuffel van hem, hij verlaat me dus niet. Wetend dat het laatste woord hier nog niet over gezegd is, is dit het enige wat ik nu nodig heb. Wat is het toch een top vent, hij wel, even voel ik me nóg stommer dan net maar ik herpak me snel.
Er zijn meerdere routes waarvan de kortste ongeveer net zo lang als de heenweg. Slik. Smoesvol stel ik voor om voor de kortste route te gaan, het water is op en het gaat zo waarschijnlijk regenen. Ondertussen onderdruk ik mijn paniekgevoel en zie ik mezelf weer in de totale regressie schieten. Daarbij helpt het niet dat de Italianen doodleuk mededelen dat we ons dan gaan opsplitsen, zij hebben namelijk nog wel zin in een extra lange wandeling. Tuurlijk joh, ga nog ff een stukkie, maar ik doe hier dus niet aan mee. Gelukkig is de terugrit een stuk aangenamer en kunnen we met momenten zelfs samen lachen. Mijn enkels klappen regelmatig dubbel, ik loop voor lul in mijn poncho -want het regent inmiddels- en ik heb honger, maar hee, mij hoor je niet klagen. Ik ben tenslotte al 30 jaartjes oud en laat me niet nog een keer kennen. Thomas dankt de kosmos dat hij weer een volwassen een vriendin heeft en we lopen de laatste kilometers zelfs hand in hand.
Om onze gemoedstoestand verder op te krikken doen we er op de lokale markt een schepje bovenop. Een schepje gebakken rijst met allerlei lekkers om precies te zijn. Loempiaatjes, soort gebakken ei met aardappelen, lekkere kruiden en groenten, maismilkshake, vanillethee en nog meer bijzondere gerechtjes proeven we allemaal. We zitten dit allemaal voor ongeveer 5 a 6 euro op te peuzelen, wat een lekkernij. Ondertussen gietstraalt het van de regen, maar we zitten droog onder een zeil.

Als de regen weer naar verdraagbare proportie is verminderd, gaan we snel terug naar ons knusse guesthouse. Ik neem een welkome warme douche en overpeins alles nog ‘ns. Wat ben ik toch een draak. Ik denk terug aan de dagtour van gisteren, waar we bij de theeplantages te horen kregen dat de plukkers ongeveer vijf cent per kilo verdienen. Zij werken zeven dagen in de week keihard om te kunnen overleven en ik klaag al bij een pittige wandeling. Ik besluit om de komende dagen niet meer te klagen en extra lief te zijn voor Thomas.
We zijn tijdens deze dagtour ook bij een theefabriek geweest waar we de aangeraden cheesecake bij de thee nemen. Voordat Thomas een hapje wil nemen ziet hij ineens dat er allemaal ansjovisjes op zitten. Blijkbaar zijn ansjovisjes hier een favoriete smaakversterker, nou geef mijn portie maar aan Vicky. Dit is overigens niet het enige verbazingwekkende tijdens deze tour. De informatieve film die enkel in het Maleisisch ingesproken is en de Friesche Vlag reclame in een museum vind ik ook vrij bijzonder. En in het mossy forest luister ik vol verbazing naar de verschillende functies die mos in zijn mars heeft. De aardbeienfarm die we bezoeken blijkt Hollandse aardbeien te kweken, aha, logisch. Dan komen we op een lokale markt, zonder kraampjes… Het enige kraampje wat open is kun je aardbeien kopen, maar laten die nou net afgeraden worden door onze gids, ze schijnen niet vers te zijn. Dan maar gauw door naar ‘Cactuspoint’, wat niet meer is dan een soort Intratuin met honderden cactussen. Overal worden we een half uurtje losgelaten, terwijl onze gids op de motorkap ligt te chillen en level vierduizendzeshonderdvierentwintig van het suffe spelletje Candycrush uitspeelt. Als klapper van deze tour, sluiten we af bij een veelbelovende tempel. Het blijkt niet meer dan een bouwput te zijn met een hoop herrie en een veel kitscherige gouden beelden. Nu weet ik weer waarom ik niet zo van tourtjes hou. Het positieve is wel dat we een aantal leuke mensen hebben ontmoet waarmee we ‘s avonds bij een bar ontzettend kunnen lachen om deze tour.

Ondanks bovenstaande -stiekem toch wel leuke- ervaring plannen we onze volgende tour. We verruilen Cameron Highlands voor het plaatsje Ipoh waar we in de buurt gaan raften. Voordat het zover is, struinen we eerst door dit leuke stadje bomvol streetart van een bekende artiest, Ernest Zacharevic. De fotogenieke straatjes, muurschilderingen en winkeltjes maken dat ik elke paar meter stilsta om een paar kiekjes te schieten. Thomas is hier al snel klaar mee en duikt een café in. Ik krijg een paar uurtjes buitenspeeltijd en ga met mijn maatje Nikon op pad. Hoe ik het doe, geen idee, maar al na enkele minuten heb ik een hitsige enge man en een boze blaffende hond achter me aan. Die man schut ik zo van me af, maar die hond is een grotere uitdaging. Hij achtervolgt me, eerst nog op een veilige afstand maar op een gegeven moment moet ik mijn best doen om uit zijn zicht te geraken. Dat resulteert in een schizofreen tafereel waarbij ik zigzaggend om auto’s ren, de ene deur een winkel in, de andere deur eruit. Het moet er belachelijk uitgezien hebben voor de omstanders, gelukkig kennen ze me hier niet. Thomas lacht me uiteraard keihard uit als ik hem met mijn verhalen in het café kom vergezellen.
Zo’n avontuur heeft me hongerig gemaakt -eigenlijk maakt alles me hongerig- en we hebben zin om lekker pizza te gaan eten. Bij een goed aangeschreven pizzatent bestellen we twee (grote!) halve pizza’s, maar we krijgen per abuis twee hele pizza’s. Ik zie Thomas nog verlekkerd twijfelen en de staf is ervan overtuigd dat we niet hebben aangegeven twee helften hebben besteld. Maar uiteindelijk verdwijnen de twee pizzahelften toch terug de keuken in. Als we de pizza op hebben wil ik voor de gein nog een keer twee helften bestellen, kijken hoe ze reageren. Maar Thomas vindt het een stomme grap, dus bestellen we maar als toetje een lekkere brownies met karamel en zeezout maar zónder ansjovis :-)

De volgende dag worden we door een eveneens een lekkere brownie ontvangen, dit keer in een mannelijke vorm. Hij lijkt op Will Smith in zijn goede jaren en is onze begeleider tijdens het raften. Heel stoer geeft hij ons de instructies ‘high five’, ‘boom boom’ en ‘jump jump’ die we braaf opvolgen. Al zoekt de Thomas de grenzen op door te ver op de rand te gaan zitten en uiteindelijk kukelt ie erover, de sukkel. Binnen no time zit ie weer in de boot en geeft hij mij de schuld, wat best knap is. Ik laat hem in die waan, het is een fijn gevoel dat ik niet de enige ben die onredelijk kan doen. Al komt dit voorval niet eens in de buurt bij mijn theatraal spektakel.

Na al dit gespektakel is het tijd voor een paar nuchtere gehaktballen met aardappel en een kaasplank als dessert die we in een Belgisch café voorgeschoteld krijgen. Het is een fijne avond waarin we de hele reis tot nu toe nog eens langsgaan en wat we nog willen gaan doen. We zijn heel tevreden met het tempo, de spontaniteit en de luiheid waarmee we deze reis doen. We plannen vaak niet veel langer dan een dag vooruit, voor morgen maken we het plan; lekker helemaal niks doen.

Vandaag is mijn liefste nichtje Lotte jarig -ja, ik loop echt achter met mijn verhalen-, alweer acht jaar oud geworden. We bellen via WhatsApp, wat voor haar de normaalste gang van zaken is. Ze showt trots al haar gekregen cadeaus en wie er allemaal op haar feestje zijn. Als ze daarmee klaar is, vindt ze het gesprek wel weer klaar “ok, dat was het, nou doei”, tijd om weer te gaan spelen met haar visite. Ik zit vaak te denken hoe ik een gesprek of een verhaal tot een leuk of geschikt einde kan breien. Maar soms is het gewoon klaar en kun je dus gewoon zeggen “ok, dat was het, nou doei”
 

Liefs van ons!!

Hoi lief omaatje, ik heb mijn onredelijke dramatische gedrag niet van u geërfd, ik denk eerder van mijn andere lieve oma. Het is jammer dat zij deze verhalen niet meer kan lezen, ze begrijpt het niet door haar dementie. Ik ben blij dat u ze nog wel kan lezen en het allemaal nog goed kan begrijpen, al snap ik wel dat alle engelse toevoegingen soms wat ingewikkeld is, dus bij hieronder weer wat uitleg. Dikke knuffel voor u!

Oh, wat ik trouwens wel van u geërfd heb, zijn de hamertenen! Haha 
Ze gaan steeds krommer staan, maar ik heb er nog geen last van... 
 

- Jungletrek = een wandeling door de jungle

- Roadtripje = een rondritje maken

- Ergens mee dealen = ergens mee omgaan

- Mossy forest = bos vol met mos, het ziet er heel mysterieus uit