Koewaalaa Loempoer (album 26)

We landen in het vierde land van onze reis. Oh nee, het vijfde land. Want China mogen we na zo’n avontuur wel meerekenen. Het was een compleet verzorgde reis inclusief vervoer, een primitieve grensoversteek, een ontmoeting met de lokale bevolking en een hike door de Chinese gebergte. Het waren twaalf fantastische minuten, ze gingen als volgt. We rijden in Vietnam, opzoek naar een grensovergang. Ineens zie ik rood met witte paaltjes en heel veel prikkeldraad, dat moet het zijn. Hoe komen we aan de overkant? We tijgeren onder het prikkeldraad door, geheel opengereten en onder het bloed werken we ons over de paaltjes. We graven gangen om deze grensoversteek te overleven en hopen dat er niet op ons geschoten wordt vanuit de lucht. Of, een iets geschikter alternatief, we lopen over het pad door de bosjes langs de paaltjes zo China in. Het wordt plan B, dus binnen enkele seconde en zonder kleerscheuren staan we dan in het land van de Babi Pangang. Wel illegaal, maar ook dat moet je eens meegemaakt hebben. Ik zie een boer aan het werk, dus roep ik heel hard Ni Hao en bestel ik nummer dlieëntwintig van de kaart, maar naast een tandeloze glimlach en gezwaai krijg ik weinig respons. We lopen een aantal meter over de weg en Thomas plast in de Chinese berm. We schieten een paar foto’s en keren dan weer terug naar het buurland. We kunnen in ieder geval zeggen dat we in China zijn geweest. Lotte, Tom en Bram, krassen maar! Haha.

Wat Maleisië te bieden heeft weten we niet, maar we verwachten wel dat we hier langer dan twaalf minuten zullen zijn. Kuala Lumpur is in ieder geval een mooi welkom, wat een gave stad, zo rijk en weer zo anders dan de steden in Vietnam. In de Uber vanaf het vliegveld valt de rijkdom ons meteen op, de wolkenkrabbers, de dure auto’s en goede wegen. Het is een cultuurshock en ik vraag me af of dit nou wel de plek is waar we willen zijn. De taxichauffeur vertelt over het lekkere eten en ik ben uiteraard meteen om. Hij zelf zit overigens in de vastenmaand, het is ramadan. Toch weet Thomas het te presteren om te vragen welk bier hij het lekkerst vindt. Ai, islamitische luitjes drinken geen alcohol natuurlijk, iets waar Thomas zich niets van kan voorstellen. Is de chauffeur beledigd of hebben we per ongeluk de verkeerde bestemming doorgeven? We staan namelijk bij het verkeerde hotel. Gezien de verdraagzaamheid hier groot is en de mensen nogal vriendelijk, is het waarschijnlijk het laatste. Dat is best aannemelijk, gezien we bij Rainforest Hotel staan, i.p.v. Rainforest Guesthouse. Het verkeerde hotel ligt midden in de bruisende wijk met een straat vol eten en een straat vol barretjes. Gezien we best trek hebben -as usual- besluiten we om eerst onze buikjes te vullen voordat we naar de juiste slaapplek gaan. De taxichauffeur heeft niets teveel gezegd, wat is het eten lekker zeg en spotgoedkoop. Als toetje kopen we Durian fruit bij een stalletje. Het is het duurste fruit wat er is, ongeveer acht euro per kilo -en daarvan is 60% schil en pit. Een delicatesse die niet wat mij betreft deze titel niet verdiend. Het is sompig en muf, niks aan. Misschien hadden we niet de overrijpe grijsgekleurde stukje moeten kopen, maar de verse gele variant, haha een goede leer voor de volgende keer.

Zijn wij nou gek geworden en totaal de weg kwijt of is de buslijn-logica van deze stad nou ver te zoeken? Net waren we nog maar een paar 100 meter verwijderd van de hoge tv-toren en als het niet 68 graden -minimaal!- was geweest, dan hadden we dit stukje zeker gelopen. Maar de koele temperatuur van de bus wint het van de bezweten rug van de benenwagen. Sowieso is er geen weerstand te bieden aan de gekoelde ruimtes hier, daarmee maken ze de meest suffe ruimte nog aanlokkelijk.
We hoeven maar een paar haltes met de blauwe lijn voordat we er zijn. De namen van de haltes die in de bus aangegeven worden komen alleen niet overeen en we gaan steeds verder weg van de toren. Lekker dan. Het zonnetje is al onder het gaan, we zouden graag het gouden uurtje mee willen meepikken op de toren en niet in de bus. Het lijkt erop dat we de haltes van de rode lijn volgen, terwijl we in de blauwe bus zitten en op de citymap is deze lijn weer groen, huh? Inmiddels zien we zelf groen door de fanatieke rijstijl van de chauffeur en zijn we blij als we dichtbij de toren uit kunnen uitstappen. Een klein uurtje verder, dat wel, maar ach, we made it. We moeten nog een klein stukje lopen, zij het niet dat dit stukje behoorlijk stijl is en we alsnog kletsnatte ruggen krijgen haha. Oh en halverwege deze bergetappe zegt Thomas doodleuk, “kijk daar gaat het gratis pendelbusje naar de entree van de toren toe.” Wat ene fijne gozer is het toch. Compleet uitgedroogd -het water was ook nog op- en doorweekt komen we bij de toren uit, precies op tijd voor het gouden uurtje. Gelukkig hoeven we geen honderden traptreden naar de 276e meter hoogte te nemen maar stappen we in een supersnelle lift. De toren zelf is overigens 421 meter, maar zover kunnen we niet komen. Het uitzicht is wederom mooi, maar de Indiërs die hier rondlopen zorgen voor het meeste vertier. Ik kan mijn -inmiddels favoriete- actie weer uithalen en voor ik het weet sta ik weer midden in een groep nieuwe vrienden. Dat deze een beetje rieken neem ik voor lief en zet mijn breedste lach op. Het is inmiddels donker en tijd om te gaan, na een intens afscheid van m’n nieuwe familie staan we zo weer buiten. Bedwelmd door de kruidenlucht die om deze mensen heen hing, besluiten we om naar Little India te gaan. Krassen maar weer LTB! ;-) Daar eten we heerlijke vegetarische gerechtjes die we door onze ober aangeraden krijgen. We eten met onze handen. Eigenlijk alleen de rechterhand, het is ongebruikelijk om met je linkerhand te eten omdat je met die hand je billen afveegt. Ok, good to know. We struinen nog wat rond tussen de bloemenstalletjes, de zoete-hapjes-kraampjes en kopen nog een berg schaarse tampons (eindelijk gevonden!) voordat we terugkeren naar onze slaapplek in Chinatown. Jeuh, weer krassen LTB, oh nee dat hebben ze na de eerste alinea al gedaan natuurlijk. Als we in bed liggen sluiten we de dag af met de gebruikelijke hoogtepunten. En dan bedoel ik uiteraard het benoemen van wat het leukste vonden deze dag. Over die andere hoogtepunten ga ik niks schrijven in deze blog, want m’n oma leest mee he.

Dus we houden het hoofd koel en besluiten we de volgende dag om een dagje te slijten in een shoppingmall met airco op standje vrieskou. Een gigantisch groot winkelcentrum met vier verdiepingen met alleen maar bekende winkels. Zou zijn er meerdere in Kuala Lumpur. Mijn oud-collega -het is zo lekker om ‘oud’-collega te zeggen- Simone zou haar wereldreis hier acuut eindigen, een tentje opzetten en haar hele reisbudget in een paar dagen er doorheen jagen. Missie geslaagd. Mijn enige missie is het vinden van een passende bh en een bikini. Ik ben thuis te ijverig geweest met inpakken en ik kom hier tot de conclusie dat ik te weinig bustehouders bij me heb. De Aziatische dames zijn nogal anders gebouwd, of anders gezegd, ik ben wat forser gebouwd, een klein beetje maar. Daar komt ook nog bij kijken dat de meeste winkels niet groter hebben dan cup C, nu zou dat normaal gesproken nog wel poging waard zijn, maar hier is de cup C te vergelijken met een kleine B van Nederland. Kansloos dus en ik dan heb ik het niet eens over die enorme rug omvang die een bh van mij heeft te overbruggen. Maar er is hoop als ik een winkel binnenstap met extra grote maten. De volledig bedekte dame helpt me graag met het vinden van een passend object. Zonder enige gene vouwt ze haar handen om mijn rondingen en schat zo de maat in. Ok, zo kan het ook. Wederom mondt deze blog ook deze keer niet uit in een slechte seksstory. Sterker nog, veel sekslozer dan de volgende zinnen kan het haast niet worden. De dame komt terug met een gebeugeld gevaarte met op het kaartje de maat ‘F90’. Jessus, een echte moekebra. Ben geen 50! Maar ik ben de beroerdste niet en wil haar speurtocht niet tenietdoen, dus hijs ik me in deze enorme tent. En die tent is niet zomaar opgezet en zonder haar hulp had ik daar waarschijnlijk nog steeds gestaan. Ze gebaart me dat ik met mijn hand het extra vlees (ja, zo zei ze het echt) moet pakken en het naar de cup moet trekken/duwen. Wat?! Ze zegt dus dat ik al mijn vetrollen die over en om de bh uitpuilen in de bh moet stoppen. Na een flink portie duw- en trekwerk staat de tent overeind en kan ik tevreden het resultaat bekijken. Mijn rugrollen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen en voel zowaar weer wat steun (mijn huidige bh is dan ook al zo oud als sint Juttemis en totaal versleten). Maar jessus wat voel ik me een seksloze oude taart in dit ding. Maar ja, comfort is belangrijker en dus sta ik even later bij de kassa af te rekenen. Als kers op een slagroomtaart krijg ik daar nog een ‘hidden nippel cover’ aangeraden die ik vriendelijk afsla. Ik neem afscheid van het oudste stuk uit mijn backpackgarderobe en met mijn nieuwe aanwinst dartel ik het winkelcentrum door. Zijn al die kusjesgeluiden van die mannen voor mij bedoeld? Heeft de herpositionering van mijn borstpartij werkelijk dit effect? Ik kijk om mee heen, maar zie geen man mijn kant op kijken. Misschien hallucineer ik wel door het zuurstoftekort i.v.m. de afknellende bh-toestand.  Toch hoor ik het echt en die oren van mij functioneren niet al te best, dus het geluid is er echt. Steeds vanaf een andere kant. Ineens zie ik de mannen die dit geluid maken. Ze wenken naar elkaar, om iets te vragen ofzo, vreemde manier om elkaar te roepen. Ergens ben ik opgelucht dat ik niet door deze jurkdragende mannen begeerd wordt, maar ben uiteraard ook teleurgesteld dat het niet om mij en mijn nieuwe bh draait…had alles weer een beetje goed gemaakt.

Om m’n gemoedstoestand weer op te beuren, boek ik het vetste hotel in de stad. Mega hip en hot. Een studio op de 33e verdieping met uitzicht op de moskee, eigenlijk over half Kuala Lumpur. En op de 37e verdieping een rooftop infinity swimmingpool. Mijn god wat bekt dat lekker, een rooftop infinity swimmingpool. En doe daar nog maar een portie sunset bij en het plaatje is compleet. Het uitzicht over de Petronas Twintowers en de rest van de wolkenkrabbers is waanzinnig.

De volgende ochtend staan we te popelen om weer te gaan zwemmen. Eerst nog even wachten op de roomservice breakfast, ja ja roomservice, en dan met de lift -die enkel bedient kan worden door V.I.P. met pasje- naar boven toe. We delen onze geluksmoment met een aantal Aziaten die elkaar uitgebreid op de foto zetten. Echter hebben ze wat minder geluk als hun telefoons ongewenst zwemles krijgen. Dat ik in meervoud spreek is bewust, want het gebeurd en aantal keer dat een telefoon op de bodem van het zwembad belandt. De Aziaten kunnen beter zelf zwemles nemen, want ze hebben de grootste moeite om boven te blijven of om zich enigszins soepel vooruit te bewegen. Thomas neemt de rol van badmeester graag op zich -zijn sixpack en coole zwembroek heeft ie in ieder geval mee- en leert twee twintigers duiken. Met succes, als kinderen zo trots komen ze weer boven als het gelukt is.
Al dagenlang zien we de Twintowers vanuit allerlei hoeken en hoogtes de lucht in reiken. Het wordt tijd om ze een bezoekje te gaan brengen. Op internet vinden we iets over een dagelijkse fonteinshow bij de torens, dus een paar uurtjes later aanschouwen we dit kleurrijke spektakel. Die torens zijn immens, 492 meter. Als het begint met regenen rennen we gauw het bijliggende winkelcentrum binnen. Als we langs een bioscoop lopen bedenken we spontaan om een film te gaan kijken. Het is al 21.30 uur, maar nog veel films draaien nog tot 2 uur vannacht. Het wordt ‘The Mummy’, niet echt mijn genre, maar wellicht is het beter dan The Minions of Spiderman. In de zaal is het ongeveer -23 graden, het voordeel is dat ik niet in slaap ga vallen, maar echt prettig zijn die ijspegels aan mijn neus niet. Als we na de film de bios uitlopen, is het hele winkelcentrum uitgestorven. Op zich ook logisch om 23.45 uur, maar het is een aparte gewaarwording om in ons eentje in zo’n spookhal rond te lopen. Eenmaal buiten staan we weer bij de reusachtige verlichte torens, intens gaaf. Om klokslag middernacht gaat de verlichting van de torens deel voor deel uit, wat een goede afsluiting van ons bezoek aan deze stad. We hebben namelijk net bedacht dat we naar Cameron Highlands gaan, daar is het lekker koel en kun je leuke wandelingen maken. Uber moet ons naar de bus brengen, maar deze keer -de enige keer dat we haast hebben- is Uber echt uberkut, want hij schittert van afwezigheid. Damn. Dus met een veel te dure taxi en een veel te hoge hartslag scheuren we naar het busstation. Op het nippertje halen we de bus (eigenlijk hadden we best veel tijd over, want het bleek super dichtbij te zijn, maar dat is niet leuk voor het verhaal) en laten we deze leuke stad achter ons.

Knuffels Thomas en Ellen

Hoi oma, inmiddels spreekt u al een aardig woordje Hip Nederlands en Engels, bij deze nog een uitbreiding voor uw vocabulaire... XXXXXXX

- Hike = wandeling

- Ni Hao = Hallo in het Chinees

- City map = de kaart van het centrum

- we made it = we hebben het gehaald

- good to know = goed om te weten

- shoppingmall = winkelcentrum

- hidden nippel cover = soort van sticker die je over je tepels kan plakken om ze te verbergen (tja, ik verzin het ook niet)

- rooftop infinty pool =  een zwembad zonder rand (dus lijkt oneindig door te lopen), dat zwembaad staat boven op een dakterras

- Damn = potdikkie