Ontstressen op Koh Chang (album 3)

Onze lieve vrienden en familie raken steeds verder uit het zicht, we zwaaien nog een keer en dan zijn we echt weg, kunnen we nog terug? Met blossen op onze wangen en mascaravegen onder m’n ogen staan we in de rij om onze spullen te laten controleren. We atten gauw onze flesjes water, voordat we straks nog opgepakt worden. Met m’n armen omhoog word ik gescand en later nog gefouilleerd door een vrouwelijke beveiliger waarvan ik me afvraag of het eigenlijk wel een vrouw is. Als ook Thomas de check heeft doorstaan, beginnen we aan de eerste hike van onze reis. Minimaal 16 kilometer naar de gate leggen we dapper te voet af, man wat is Schiphol toch groot. Voor ik het doorheb, zijn we in Helsinki waar we proosten op de start van onze reis met waarschijnlijk -en hopelijk- de duurste drankjes van het komende jaar. Op een jaar avontuur en vele momenten van geluk! Thomas z’n benen liggen dubbelgevouwen in zijn nek -en in die van zijn voorbuurman- als ik aan de stewardess vraag of er niet ergens een plekje langs het gangpad vrij is. Helaas hebben ze dat niet. Oh toch wel! Na het opstijgen wordt Thomas uit de complexe lotushouding bevrijd en mogen we naar andere stoelen. Exit-seats wel te verstaan, hoppa! Beentjes languit, kussentje erbij, een prakje linzen heeft onze buikjes gevuld, met als toetje een halve slaappil, zo, wij zijn klaar om te dromen over onze reisplannen. Plannen? Uhm die hebben we eigenlijk niet echt. We hebben nog geen letter gelezen over het land waar we nu heen vliegen, Thailand. Het enige wat we weten is dat we direct uit het drukke Bangkok weg willen, ontstressen op een bounty eiland. Met witte stranden, palmbomen en een heldere blauwe zzzzz…

9,5 uur later landen we in onze eerste bestemming in Zuidoost-Azië en staren we hoopvol naar de bagageband. Het grote gat spuugt elke paar seconde vol overgave een tas, trolley of hutkoffer de band op. Ook onze vertrouwde rugzakken kunnen we al snel in onze armen sluiten, of beter gezegd, op onze ruggen. So, what’s next? We slaan voor de eerste keer onze Lonely Planet open, op welke ‘koh’ gaan we onze eerste zonnestralen op ons neer laten dalen? Het introductietekstje over Koh Chang bestaat veelal uit de woorden ‘relax’, ‘chillen’ en ‘beautiful beaches’, die wordt het. Hoe komen we daar? Een lief lachende Thai weet ons te vertellen dat we over een paar uur een busje naar de boot kunnen pakken. Om de wachttijd te overbruggen nemen we plaats in een soort McDonald’s, maar dan zonder gele M en burgers, maar met varkensneuzen, eenden aan haken en heel veel noedels. Na dit prima ontbijtje mik ik een –wellicht laatste stevige- drol in het gat in de grond. Gelukt, ik ben door naar de volgende ronde, dat beloofd wat.

Tijdens de ruim 6 uur durende busrit verbaas ik me over de Russische baby die geen kick geeft, een meisje van 2 die zich al tijd weet te vermaken met alleen maar gekke bekken trekken en een jongetje van een jaar of 8 die zich geen enkele keer verroerd en braaf op zijn stoel wat spelletjes speelt. Wauw. Ik verveel me na 10 minuten al en heb de neiging om te gaan beatboxen door de microfoon. Gelukkig is er geen microfoon. Dan maar weer slapen, dit keer zonder slaappil, voor je het weet ben je eraan verslaafd en dat zou een jaar reizen wel heel saai maken. Nadat we de eerste Thaise sunrise, uh sunset, op de boot hebben aanschouwd, checken we in bij ‘Carpe Diem’. Een mooie betekenisvolle naam die we gaan proberen waar te maken de komende tijd.  

Wat is Koh Chang een ontspannen eiland zeg! Zo kan ik uren kijken naar twee vrouwen die het gras bijwerken met een schaartje waar ik normaal Thomas z’n neushaar mee zou knippen. Ik maak vriendjes met een jongetje -dat een dag later een meisje blijkt te zijn- van 1 jaar die een keer of 23 een klip in en uit m’n haar doet, inclusief plukjes haar, au. M’n wordfeudspelletjes laat ik verlopen -dan hebben m’n tegenstanders ook ‘ns gewonnen- en ik geniet van een halve meter diepe zwembad gevuld met lauw water. Wat een goed leven.
Alsof we in hartje Utrecht lopen ontmoeten we de eerste avond een stel waarvan de vrouw 37 gemeenschappelijke (facebook)vrienden met Thomas blijkt te hebben omdat ze bij dezelfde volleybalvereniging gespeeld hebben. En nu kom ik er uiteraard niet onderuit om op te schrijven; ‘wat is de wereld toch klein, toevallig zeg’. Na een paar biertjes, een onweersbui en mooie reisverhalen -het Utrechtse stel reist al 14 maanden-, is het tijd om te gaan tukken. Ondanks een lange nacht met 15 uur slaap zijn we nog lang niet ontstresst. Tijd voor the next level; we verkassen naar het paradijs, waar we een hutje op het strand betrekken. Hier vermaken we ons wel een tijdje. Een knalroze gehuurde scooter brengt ons het hele eiland over. Knus achterop zittend bij Thomas rijden we als een verliefd stelletje van de ene baai naar de andere, zien we tempels, bezoeken we een vissersdorpje en praat ik troostend tegen zielige olifanten met kettingen om hun poten…ik snap echt niet dat er nog steeds toeristen bestaan die het leuk vinden om op die beesten te gaan zitten.
Na een dag of vijf rondhangen hebben we het gevoel dat we aardig bijgekomen zijn, en zijn we klaar om onze energie weer te gaan verbrassen. Daar waar het vage idee steeds was om het vaste land van Thailand te gaan ontdekken, bedenken we ineens om naar Cambodia te gaan. Gezien we al behoorlijk dichtbij de grens van Cambodia zijn. Een grens die nogal bijzonder te passeren is. Dat is weer een verhaal apart, dus daarmee is ook de grens van dit verhaal bereikt. Grenzeloze groetjes en liefde van ons!

PS. Hieronder begrippenlijst voor m’n oma. Wat leuk is om te noemen is dat m'n oma een mapje heeft waar ze onze geprinte reisverhalen in verzameld, zo lief! 

- Atten = in één teug leegdrinken
- Gescand = een apparaat kijkt met soort röntgen-ogen door mijn kleding heen om te kijken of ik geen bom oid bij me draag
- Gate = de poort/ slurf waar ons vliegtuig staat.
- Hike = wandeltocht
- Exit-seats = stoelen bij de nooduitgang, met extra veel ruimte
- What’s next = wat zullen we nu ‘ns gaan doen?
- Lonely Planet = een Engelstalige reisgids van een bepaald land, in dit geval dus Thailand
- Koh = eiland
- Chillen = hetzelfde als relaxen
- Sunrise = zonsopgang en sunset = zonsondergang, die twee begrippen haal ik zelf overigens constant door elkaar…
- Wordfeudspelletje = hetzelfde als scrabbelen, maar dan op onze telefoons
- Facebook = een soort vriendenboekje maar dan op internet en met foto’s en actuele verhalen