Beat de hobbels en lets go! (album 2)

De afgelopen maanden heb ik een nieuw woord geleerd; 'kenkels'... het staat voor m'n k*t en/of kl*ten -enkels die alles bijna in de soep doen laten lopen. De wijze dokter Veen-ik-weet-werkelijk-alles-van-het-onderbeen heeft mij goed en slecht nieuws te brengen. Het slechte nieuws is dat het officieel bewezen is dat m'n kenkels kapot zijn, door maximale verwaarlozing in de afgelopen 10 jaar. Het goede nieuws is dat de oplossingen die er zijn m'n kenkels niet daadwerkelijk beter zullen maken. Is dat goed nieuws? Ja, want daardoor nu geen operaties en dus groenlicht om snel op reis te kunnen. En de klachten dan? Tja uhm... er zijn twee enorme spuiten in m'n kenkels gegaan -die zeer pijnlijk zouden moeten zijn, maar ik voelde er niks van. Ze hebben ervoor gezorgd dat m’n dikke olifantenkenkels weer de slankste pronkonderdelen van m’n lijf zijn geworden. Het kost me een weekje opvliegers, maar dan heb je ook wat, de pijn is weg. Gecombineerd met een flink portie fysio en de daarbij horende oefeningen maken dat m’n kenkels langzamerhand hun letter 'k' verliezen. Om ze te belonen koop ik een paar bijpassende wandelschoenen -van 2 kilo per stuk en lijkend op orthopedische snowboots- voor ze. Het feest kan beginnen! Het afscheidsfeest? Nee, die moet nog even wachten, al prikken we wel alvast een datum.
Ondertussen nemen we wel afscheid van ons werk. De patiënten verrassen me met handige kadootjes, lieve kaartjes, reistips en zelfs een gepassioneerd afscheidslied. Sommigen delen hun dromen over reizen en landen die ze graag willen zien. Het maakt me warm en ongemakkelijk tegelijk, wat moet ik zeggen? Wetende dat ze hier al jaren verblijven en dat dat de komende jaren -en misschien de rest van hun leven- niet anders zal zijn. "Ik hoop dat je je reis hier op De Voorde zo goed en voor jou snel mogelijk ga afronden. De dromen die je hebt gaan je erbij helpen, wie weet komen ze ooit uit", is het beste wat ik kan uitkramen op dat moment. Ze zwijgen. Ik ook. Iemand een koek of ijs? De sfeer komt er weer in.
Dinsdag 7 maart ga ik voor het laatst -met gierende zenuwen in m'n buik- naar De Voorde. Het is raar om m'n collega's en de patiënten voor t laatst te gaan zien. Ik bereid me voor op een dagje huilen. Maar de tranen blijven uit. Zelfs als ik de deur uit loop en voor de laatste keer achterom kijk, stort ik niet ter aarde. Waarschijnlijk barst ik vanavond los, nu eerst potje lasergamen en daarna steengrillen bij de Spits, het beloofd een topafscheid te worden. Kadootjes en mooie woorden vliegen over de tafel. Van m'n team krijg ik een prachtig kussen met daarop een geborduurde Domtoren of is het de Martinitoren? ;-) De lieve tekst van Tom, een ontroerend briefje in een flesje, een stevige knuffel van Driss en een speech van Arjan maken me wederom -maar nu anders- warm en ongemakkelijk. Ik hou er zo niet van, al is het ook mooi. Nog steeds geen tranen, de psychologen aan tafel weten me te vertellen dat ik op slot ben gegaan, m’n gevoelens zijn geblokkeerd. Dan maar nog een glas wijn. In Utrecht zet ik het geknuffel en de glazen wijn voort en voor ik het weet is deze fantastische avond voorbij en is het al bijna ochtend. De eerste ochtend als werkeloze. 
Thomas is drie dagen later aan de beurt. Hij wordt getrakteerd met een hilarische ontslagbrief en toffe opdrachtkaartjes van z'n team. Nu kan het echte voorbereiden gaan beginnen.

Nadat ik een to do list heb gemaakt voor de komende 10 dagen, slaat de paniek lichtelijk toe. "Thomas, het is tijd voor een briefing". Fronsend en met lichte tegenzin hoort hij aan welke opdrachten hij die dag te voltooien heeft. Alle dagen erop starten met deze zelfde briefing. Het is bevredigend en ergerlijk tegelijk. Bevredigend omdat ik de takenlijst zie slinken, ergerlijk omdat het zoveel is en ik af en toe (lees: af en toe niet) me gedraag als een kenau. Thomas heeft een hoop te incasseren, al zet ie me af en toe gelukkig even stil en met beide benen op de grond.
Er is tussendoor ook tijd voor leuke dingen. We gaan eten bij een Indiaas restaurant met m’n lieve ouders, broer en zus. Een weekendje Antwerpen met Stijn en Maris, een ochtendje zwemmen met Olivier, en een middagje Utrecht met het suffe Domunder maar afsluitend een lekker etentje met Elz en Eef, passen ook nog in het drukke schema en zorgen voor de broodnodige ontspanning. Het afscheid nemen van de opa en oma's valt ons zwaar, misschien is het wel de laatste keer dat we ze zien. Veel ruimte om dit allemaal goed tot ons door te laten dringen hebben we echter niet, gezien het enorme monster van een to do list die op onze schouders drukt. Wat valt dat nog tegen zeg... Ik dacht dat we al veel gedaan hadden de afgelopen maanden.

Inmiddels ben ik expert op het gebied van hypotheken en verhuurmakelaardij. Iets waar ik eigenlijk helemaal niet zo lang mee bezig had willen zijn. De hypotheek heb ik zo geregeld dacht ik, gezien m’n eigenwijsheid en gierigheid wil ik alles zelf snappen en doen. Iets wat veel tijd kost. Gelukkig is daar reddende slimme Rens die me steeds op t goede spoor duwt. Zo slim zijn ze overigens bij hypotheek24 niet. Ergens gaat er iets mis als op een gegeven moment ík degene ben die hén moet uitleggen hoe het werkt. Uh? Ok. Dat ga ik bij het verhuren van ons huis anders aanpakken. Ondanks het feit dat ik m'n beide huizen ooit gekocht en verkocht heb zonder makelaar, lijkt t me nu wijs om wel een makelaar in te schakelen. Een wijsheid die helemaal niet wijs is... ik ben nog drukker met hen aan t werk te zetten en t wijzen op allerlei zaken dan als ik het zelf had gedaan. Desalniettemin is het allemaal goed gekomen. Een leuk Grieks stel wil in ons huisje komen wonen, we hebben een leuke klik met ze en hebben er alle vertrouwen in dat ze goed voor ons huisje gaan zorgen. Op de allerlaatste dag in Nederland zit ik aan tafel bij de notaris om te tekenen voor m’n hypotheek. En aan t einde van de middag zit de makelaar aan onze tafel om het verhuurcontract aan mij voor te schotelen. Pff, op het nippertje alles rondgemaakt dus. Of toch niet? Want een paar uur later kom ik erachter dat de makelaar de huissleutels vergeten is mee te nemen... arrghh! 
Mariska gaat ervoor zorgen dat het goedkomt met de sleutels. Ook gaat ze het komende jaar voor beheerder spelen, de schat! Tussen de bedrijven door hebben we onze backpacks in weten te pakken -beide nog geen 12 kilo, wat een keuzestress! En sorry, ja die lelijke afritsbroek gaat toch mee-, 3 gaatjes in m'n verstandskiezen laten vullen, het huis ingepakt en gepoetst, Thomas z’n mislukte teennagel opgepimpt met een beugel, Oreokoekjes gekocht en de rest van onze to do list afgewerkt. Met als kers op de taart hebben we een ruzie overleefd die gaat over de besluitvorming of ik de handwasmiddel wel of niet moet overgieten in een klein flesje. Thomas reageert daar uiteraard op door mij uit te lachen omdat ik dat zelf niet kan beslissen. Waarop ik dramatisch hem duidelijk maak dat ik álles al in m'n eentje besluit en me dus alleen sta in de héle voorbereiding, "wil je überhaupt wel op reis?!" schreeuw ik naar 'm. Hij houdt wijselijk z'n mond en een gevoel van zelfhaat overspoelt me als ik hem uitgeteld op de bank zie zitten, omdat ie net klus nummer 168 heeft uitgevoerd... Gelukkig kent hij me al langer dan vandaag, een blik en een kus is genoeg, er is geen tijd om het uit te praten. Ik kook onze favoriete pasta met garnalen -waar het ooit allemaal mee begon- en we genieten vluchtig van onze laatste avondmaal. Nog even een uur knallen en dan lekker gaan slapen, morgen is het zover.

Voordat we de rolgordijnen open hebben staat lieve Karim op stoep om ons nog een laatste knuffel te geven. Even later gevolgd door m’n lieve nichtje, neefjes, zus en ouders. Samen met Dominique brengen ze ons naar Schiphol. Ik zeg ons huisje gedag en bel nog even met m’n huilende oma die de hele nacht geen oog heeft dichtgedaan. Arm mensje toch. Op Schiphol worden we verrast met lieve vrienden die ons komen uitzwaaien. Suus, Steven, Olivier, Rens, Maaike en Dres zijn voor ons gekomen! Wat een lieverds, ze zorgen ervoor dat ik m'n tranen niet langer kan binnen houden. Na het inchecken van onze backpacks rekken we het afscheid nog met een kop koffie. Maar dan is het toch echt zover. Knuffels, lieve woorden en een berg liefde vullen de vertrekhal. Het is tijd om te gaan, tot over een jaartje… Doei!!