Onsamenhangende avonturen (album 56, 51, 54, 59, 60, 58, 53, 55, 52, 57)

De familie in Christchurch heeft ons overtuigd, we hebben tijd zat en we willen de leuke activiteiten die we daar kunnen doen niet overslaan. We gaan terug naar het merengebied en dan via de westkust terug naar het noorden waar we ook weer van alles willen doen. Het is zo’n 20 uur omrijden en we zijn er al in de buurt geweest, maar toen liep het nou eenmaal anders. Bij veranderende plannen, kilometers vreten met onlogische routes, vele verschillende activiteiten, hoort nu eenmaal een onsamenhangend verhaal. Bij het zien van de vele notities in mijn telefoon dacht ik ‘hoe ga ik hier nu een lekker lezend verhaal van maken??’ Mijn oplossing is; ‘niet’. Nee, daar heb ik nu gewoon even geen zin in. Ik pimp de notities wat op en that’s it. Dus niet aan elkaar lijmen, geen bruggetjes bedenken en er iets vloeiends van maken.  

Baby eendjes al overal. Goed opletten dat je ze niet plat rijdt. Zou zonde zijn, zielig voor moeders en ze smaken ook nog niet eens op de bbq, verlies-verlies-situatie dus.

Ed denkt dat er vogelpoep op z’n sandaal zit, hij is verbouwereerd, aangeslagen haast. Ik weet al ff dat het geen vogelpoep is, maar zonnebrand die ietwat onhandig uit m’n flesje glipte. Maar ik laat hem nog even in die waan.

We gaan een avondje sterrenkijken, dat hoor je op deze plek tussen de hoge gebergte te doen. Het is extra donker doordat de wolken tegengehouden worden. Nu is er überhaupt geen wolkje aan de lucht te bekennen. Het busje brengt ons -met z’n lichten uit, levensgevaarlijk!- en 30 andere sterrenkijkers de heuvel op waar het moet gebeuren. We gaan door telescopen kijken. Eerst krijgen we de huisregels opgedragen. Telefoons moeten ten aller tijden uitblijven, het witte licht verblindt ons zodanig dat we veel minder van de sterren zullen zien. En het duurt zeker 20 minuten voordat je ogen weer aan het donker gewend zijn. “Maar als je al zo nodig op Facebook moet, post dan de tekst ‘zojuist het sterrenkijken voor 30 mensen verpest doordat ik zo nodig mijn telefoon moest pakken”, grapt hij. Ja ja, nu weten het wel, we zullen als braaf en telefoonloos gedragen. Het kijken naar de lichtbollen aan de zwarte hemel valt overigens tegen. We zien op deze heuvel niet veel meer dan beneden, zijn praatje is moeilijk te volgen (ik ben in het Nederlands al te dom voor deze materie, laat staan in zijn snelle Frans-Engels) en driekwart van de tijd staan we in de rij om door de telescoop te mogen turen. Er zijn er maar twee, dus beetje weinig voor een groep 30 ongeduldige luitjes. Daardoor maar vier keer kunnen kijken, zo’n 10 seconde lang. Dat waren 40 mooie seconde dus. Kost ook nog ‘ns 100 ekkies! Per persoon he! En na die 40 seconde loeren is het sowieso gedaan met de pret, want onze beste man schijnt ineens per ongeluk met mega fel wit licht in ons ogen. Die gids ging me een partij af, -sukkel!- dat was dan wel weer vermakelijk. Half blind en teleurgesteld strompelen we terug naar de bus, het avontuur zit er op. Maar, ik heb drie dingen geleerd.
1. Een ster bestaat soms uit miljoenen sterren, met het blote oog lijkt het één stip, maar door de telescoop blijkt het er dus megaveel stippen (sterren) te zijn.
2. Een vallende ster is geen ster maar een meteoor. Wat iedereen natuurlijk als wist dus mijn opmerking ‘stel dat er een ster wegvalt van het steelpannetje dan heb je dus ineens geen grote beer meer’ was nogal een beetje gênant.
3. Ik kan een uur zonder op m’n telefoon te kijken

Na ruim twee maanden kom ik erachter dat het outdoormerk ‘Icebreaker’ uit Nieuw-Zeeland komt. Nu zal je denken, dat is toch niet zo gek als je dat niet weet. Nou, het feit is dat er om de zoveel kilometer een reclamebord staat met de teksten ‘New Zealand, home for/of Icebreaker’ en ‘Icebreaker, born in nature, born in New Zealand’. Daarnaast zijn we al in een aantal winkels geweest om te kijken voor een shirt voor Thomas en steevast staat er op het merkje ‘Icebreaker, Merino wool, New Zealand’. Dus ja, m’n ontdekking was niet bepaald vlot.  

De autoweg langs de lakes Pukaki en Tekapo en het gebergte van Mount Cook is waanzinnig. Ik ben blij dat we dit gebied toch nog in zijn gegaan, gezien we het eerst wilden skippen.

De Fergburger, de beste hamburger van het zuidelijk halfrond, te vinden in Queenstown. Er zijn zo’n 35 wachtenden voor ons, dus het duurt ruim een half uur voordat de beroemde burger konden op peuzelen. Nou schransen eigenlijk, het wachten duurden namelijk tien keer langer dan het wegwerken van dat ding. Maar, we hebben hem binnen, in de pocket. Check.
Queenstown is de place to be. Een van de meest favoriete bestemmingen voor vele toeristen en ook de Kiwi’s zelf gaan er graag naar toe. Van een oase van rust in de natuur naar een drukte van jewelste in de stad. Het hostel waar we met Viktor kunnen logeren blijkt bij aankomst twee keer zo duur te zijn. Er zijn twee weekenden per jaar dat het in Queenstown extra druk is en alles twee keer zo duur wordt. Dat is met kerst en dat is met het marathon-weekend. En laat het dit weekend nou net het weekend van de rengekkies zijn. Hebben wij weer, we kiezen ervoor om vanavond naar een camping te rijden een stukje verderop, daar is vast nog wel plek. Voor nu vinden we vrij vlot een parkeerplek voor maar een paar euro op een groot parkeerterrein midden in het centrum, perfect. We hebben mazzel, want we zien vele auto’s rondjes rijden terwijl wij meteen deze lege zagen. Haha, lekkerpuh.

We doen een drankje op een terras, Timo en Annemiek schuiven aan, gezien de plekken nogal schaars zijn. Kom erbij. Ze zijn op huwelijksreis -ook al- dit is het laatste weekend voor hen. Het gesprek verloopt niet heel snugger zeg maar. Zo denkt Annemiek dat een ‘zwaar’ biertje in gewicht zwaarder is, als ze de glazen optilt om te vergelijken welke er zwaarder is. En Thomas heeft het over ‘autonomie-kennis’ als we het over het menselijk lichaam hebben. Gelukkig is Timo dokter en de slimmerd aan tafel en corrigeert Thomas pijnlijk naar ‘anatomie’. Zijn kersverse vrouw laat hij overigens met rust (het huwelijk is nog jong en moet nog ff leuk blijven), dus die gelooft voorlopig nog in het ‘zwaardere’ biertje. Verbazingwekkend genoeg blijf ik geheel buitenbeschouwing, geen blunders, niks. Zonde, juist nu ik bij dit gesprek op niveau even heerlijk had kunnen vlammen.

Damn, er zit een boete onder de wimpers van Viktor gepropt. Nummero drie. Wat hebben we nu weer fout gedaan? We staan verkeerd geparkeerd, namelijk op een plek die bedoeld is voor campers en bussen. Hee, maar Viktor is toch een camper?! Ok, hij is een kleintje, maar dit is pure discriminatie. Het verklaart wel waarom dit plekje nog leeg was toen wij aankwamen. Oeps. Het lullige is dat de boete om 19.30uur uitgeschreven is, terwijl op dat tijdstip waarschijnlijk de hele parkeerplaats al zo goed als leeg was. Het is gelukkig maar geld, we maken ons veel meer zorgen om Viktor. Hij zit nu midden in een identiteitscrisis, voelt zich zwaar miskent en is ontroostbaar. Ze hebben geen idee wat voor schade ze met deze boete hebben aangericht.
Nb. De boete is overigens nooit aangekomen via de post, dus hebben we nooit betaald.

Thomas zijn baard is als een baby kroel. Er zitten etensresten in, ze onafscheidelijk, er wordt non-stop door Thomas in geaaid en als hij gewassen wordt ruikt ie niet meer zo vertrouwd.

We moeten anderhalf uur wachten bij een camping in Wanaka voordat we erop mogen. De camping is namelijk op het terrein bij een cricketveld en er is nog een wedstrijd bezig. Een andere camper wil de camping oprijden als Thomas hem allervriendelijkst gaat uitleggen waarom hij nog even moet wachten. De beste man is hier niet van gediend en zegt tegen Thomas dat je als toerist niet een Kiwi moet terechtwijzen. Ja, want zo praat je niet tegen een Kiwi’s. Huh? Zoek het lekker uit dan. Net als de arrogante Kiwi door wil rijden, komen er inderdaad allemaal auto’s naar de smalle in/uitgang, waardoor hij moeilijk moet doen, lekker voor hem. Als we ’s avonds langs zijn camper komen fantaseren we over het lek steken van zijn banden en het gooien van eieren tegen de auto. Maar dat vind ik zonde van de eieren, dus doen we maar niet. Het lek steken is nog niet uitgesloten overigens.

‘Peefs Podcast’ helpt ons door de lange rit van Wanaka naar de boot in Picton. Elf uur op een dag rijden is best een eindje, zeker als je een paar weken geleden hier ook nog reed. Maar we zijn gemotiveerd. Want, we willen morgenochtend namelijk de boot pakken zodat we ’s avonds in Wellington twee ‘beef wellington’ kunnen bestellen voor de prijs van een. Ja, dat is echt de doorslaggevende reden dat we al op maandag (dat is de enige dag waarop deze actie geldt) in Wellington wilden aankomen. Legitiem wat mij betreft.

Overal waar we net weg zijn gebeurd er iets. Om te beginnen in Nederland, iedereen is zwanger, bevalt of verhuisd naar een nieuw huis. Ik denk dat ze zich vervelen zonder ons… In
Cambodja ontploft er een landmijn waarbij een toerist omkomt. In Vietnam valt er veel regen en zijn er overstromingen, ook hier komen toeristen bij om. In Maleisië zet de regen ook meerdere stadjes waar wij geweest zijn compleet onder water, onbegaanbaar. In Bali gaat de vulkaan pruttelen en roken wat voor de nodige overlast zorgt. In Delhi bevat de smog zoveel giftige dampen dat de mensen een poosje niet de straat op mogen. In Christchurch is er een kleine aardbeving op de avond nadat wij weg waren.

Hier zoeken de mensen niet naar Pokémon op straat. Nee, hier lopen ze als zombies met hun telefoon voor zich om Sparkwifi te vangen.
 

Als we van Wellington naar boven richting Tongarirocrossing rijden komen we langs een Nederlands plein, met een grote molen en een cafeetje genaamd ‘Dutch Oven’. Ik vraag me af of ze weten wat die naam betekent…

Dan zijn we weer bij de Tongarirocrossing aangekomen, nu kunnen we hem gelukkig wel lopen, het is zelfs ideaal weer ervoor. Desalniettemin een helse wandeling, 20 kilometer alleen maar (steil!!) klimmen en dalen. Ik word wederom door iedereen en alles ingehaald op een paar kinderen en obese Aziaten na. Vulkaankrater lijkt op een vagina/ rimpelige schaamlippen, kijk maar op de foto’s! De blauwe krater/ijsmeertjes zijn prachtig. Surfend naar beneden, de losse steentjes maken het als een glijbaan, het toneel voor vele uitglijders. De laatste kilometers zijn pijnlijk, ik heb het idee dat m’n teennagels van m’n tenen losgedrukt worden. Tien kilometer steil afdalen valt niet mee.
Het wijntje in de jacuzzi op de camping is verzachtend, maar voorkomt niet dat ik de twee dagen erna als een hoogbejaarde vrouw met reuma voortbeweeg. Thomas heeft natuurlijk weer nergens last van, ja van zijn buikspieren, van het constant mij uitlachen als ik weer ergens een trappetje op of af kreupel.

Jetboaten bij de Hukafalls was tof. Dit staat al lang op het lijstje van Thomas en vandaag komen we een leuke aanbieding tegen. Dus, hop, kom maar door met die 360’s!

Het raften bij Rotorua was een van de redenen dat we terug wilden naar het Noordereiland. Het is een niveau vijf, het pittigste die je kunt doen. Thomas heeft er zin in, ik vrees ervoor. Er zit een waterval in van zeven meter, nergens anders kun je van zo’n hoge waterval af raften, dat zal wel even slikken worden. Nadat we met kleinere watervalletjes overleefd hebben, maken we ons klaar voor het kolkende monster. We worden uitgebreid geïnstrueerd, hurken op de bodem, kin op de borst, peddel langs zijkant houden, met beide handen het touw vasthouden en vooral rustig blijven als de boot omslaat (gebeurd bij 50% van de drops). Bijna iedereen -met nadruk op bijna- volgt dit braaf op en voor ik het weet kletteren we naar beneden en slaan we niet om! Al heeft een van onze raftmatrozen of niet op zitten letten, of hij spreekt geen Engels, of is eigenwijs, of is compleet bevroren, of een beetje van dit allemaal. Want hij bleef namelijk doodleuk op de rand van de boot zitten, waardoor hij tijdens de drop gelanceerd wordt. Hij vliegt headfirst over zijn voorbuurvrouw en over Thomas heen, zo het water in. Dat moet een spectaculair gezicht geweest zijn voor de toeschouwers.

Na dit avontuur gaan we richting Coromandel, een mooi schiereiland waar we de eerste keer dat we hier waren al over twijfelde om erheen te gaan. Maar nu hebben we de tijd, dus let’s go. Onderweg stoppen we bij een cafeetje om wat te drinken waar we een berichtje van Dominique krijgen dat er een hockeywedstrijd is vanavond in Auckland. De finale van de worldleague tussen de dames van New Zeeland en Nederland om precies te zijn. Dat is natuurlijk wel gaaf om bij te kunnen wonen. Helaas zijn de tickets uitverkocht en ook het nabellen van wat nummers die we op internet vinden levert niks op. We besluiten om onze trip naar Coromandel voort te zetten. Als we een uurtje onderweg zijn worden we door een van die nummers teruggebeld dat er weer een paar kaarten beschikbaar zijn en of we er nog heen willen. Met een u-turn en een grote smile op zijn gezicht maakt Thomas duidelijk dat we er uiteraard heen willen, koers is gewijzigd, op naar Auckland. Gelukkig zijn we nog niet ver voorbij de afslag Auckland. Weer geen Coromandel dus.
In Auckland gaan we op zoek naar oranje accessoires bij de Warehouse. Bij de afdeling ‘wegwerkers’ vinden we oranje petten, hoeden en hesjes. Ideaal.

Voordat de finale begint, zien we eerst nog een groot deel van de bronzenfinale, Korea - Engeland. Koreaanse fans schreeuwen en zingen hun longen uit hun lijf, met effect, want de Koreanen winnen. Een groot feest bij de afdeling Korea, hilarisch joh. Helaas is er bij de finale geen ‘afdeling Nederland’ te vinden, want de oranje-fans zitten verspreid tussen de fans van ‘the black sticks’ in. En het is nogal oneerlijk verdeeld, ik denk zo’n 50 tegenover 2500. Maar goed, meer hebben we niet nodig, gezien we de Kiwi dames met 3-0 genadeloos van het veld vegen. Ondertussen appen we met het thuisfront en worden we gespot op tv.

De eerste ochtend dat we wakker worden in huize De Vilder, verkoop ik 1.8 seconde Viktor. Harteloos is het. Een reiziger doet een oproep op Facebook, op de camper verkoopgroep. Ze omschrijft feilloos alle kenmerken van Viktor. Als ik reageer met een foto met een beschrijving is het direct raak. We spreken af om hem te komen showen, heel toevallig verblijft ze in hostel anderhalve km verderop. Hier hadden we niet op gerekend, het is nog een grote zwijnestal in Viktor, dus als een dolle gaan we poetsen, stofzuigen en draaien we wasjes. Nog druipend van het slechte afdrogen en het beddengoed nog half nat komen we met Viktor aan bij de keuringsdienst van waarde, een stel uit Zweden. Ze rijden een testronde, Thomas achterin. Hij rijdt gemiddeld 16 km per uur door de wijken, heeft geen idee hoe de automaat werkt, rijdt rechts op de weg en doet bij elke bocht de ruitenwissers aan i.p.v. het knipperlicht. Een prima nieuw baasje dus, ahum. De betaling verloopt net zo soepel, zo’n groot bedrag pinnen lukt niet op een dag, dus je moet het bij de bank binnen halen. Dat moesten wij destijds ook. Maar de kopers zijn niet bepaald assertief en laten zich bij elke balie wegsturen met de boodschap dat ze gewoon moeten pinnen. Wauw, wij moeten ze voorkauwen dat ze ff moeten uitleggen dat het pinnen niet gaat. Uiteindelijk is het bij bank vier gelukt. Met de urn -in de vorm van een enveloppe met geld- komen we bedroefd weer thuis, dat was het dan. Einde Viktor. Ondanks de 350 euro winst die we gemaakt hebben voelt het nu als een verlies. We kondigen een periode van rouw aan.

Charles en Ayleen zijn een weekje in Melbourne en het gras moet hoognodig gemaaid worden, het onkruid gewied en het groen tussen de tegels vandaan gepeuterd. Zo’n acht uur bikkelen, vijf liter zweet, overal schrammen en een verwonde duim later zijn we tevreden. Hoewel, het gras is nog lelijker dan voor het kortwieken, scheve banen en stukken overgeslagen, als een schizofreen die zijn eigen hoofd geschoren heeft.
 

’s Avonds kijken we naar Boy, een van de favoriete films van Charles, tevens de slechtste film ooit gemaakt.

Na een paar dagen het ritme van een peuter gehad te hebben -vroeg wakker, honger, middagdutje, vroeg naar bed- is het weer tijd om wat te gaan doen. Poging drie om naar Coromandel te gaan, al kan het alleen nog maar een fiasco worden. We boeken een veel te duur hostel en crossen met de auto van Ayleen -superfijn!- naar het schiereiland. Deze keer komen we er in ieder geval aan, dat is al heel wat. Het hok waarin we moeten slapen is lachwekkend klein, Thomas past amper in het bed, serieus, Viktor was ruimer! Wat missen we de arme schat. Dus ik word verbannen naar de tweede verdieping van het stapelbed, zodat Thomas diagonaal in het onderste (tweepersoons)bed past.
We eten tonijn sashimi en een 50 dollar steak -troostvoer, betaald uit de urn van Viktor- en spelen ’s avonds een potje poker in de plaatselijke kroeg. De dag erna belanden we in een -stiekem best wel leuk- treintje, heel oud al. Het is ontworpen door een keramist die met de trein klei uit de bergen haalde.
Tijdens zonsondergang lopen we naar de top van Castlerock, een van de (letterlijke) hoogtepunten van dit gebied en sterk aangeraden door Nika en Ed. We parkeren de auto om vervolgens naar het begin van de klim te wandelen. Alles bij elkaar zou de tocht naar de top een uurtje moeten duren. Maar na een half uur zien we nog steeds de voet van de rots niet. Gelukkig komt er een auto die ons mee wil nemen naar de Castlerock, dat nog drie kilometer verder blijkt te zijn! We hebben de auto op de verkeerde parkeerplaats gezet, oeps. Maar dan begint de ellende pas echt. Het is flink klauteren en behoorlijk modderig. Maar is een lichtpuntje, want -hou je vast- Thomas klaagt over de klim! Ja, Thomas die klaagt over een wandeling, hoera. Ik voel me daardoor sterker dan ooit en vlieg zo die heuvel op. Boven is het uitzicht mooi en het is leuk om zelfs de Skytower van Auckland te kunnen zien, maar om nou te zeggen dat dit mega indrukwekkend is, mwah. 
We hebben geen zin meer om te koken, dus negeren de boodschappen die in de koelkast staan te wachten om gekookt worden. We gaan een pizza eten, we moeten zelf alles bestellen bij de bar en we krijgen de verkeerde pizza. Fijne zaak.
De derde dag rijden we richting de oostkust, daar maar even zien wat we gaan doen en of we nog ergens een nachtje gaan slapen. Bij het verlaten van de camping zien we op een bordje dat er daar regen voorspeld is. Na twee kilometer vraagt Thomas -op een redelijk suggestieve toon- hoeveel zin heb je eigenlijk om naar de oostkust te gaan? “Medium” antwoord ik. Thomas weet niet hoe gauw hij de auto moet omkeren, “medium + nul zin, maakt onvoldoende zin”. Dus met gierende banden terug naar Auckland. We spreken nog wel af om in wat leuke plaatsjes langs de westkust te stoppen. We zijn in welgeteld één plaatsje gestopt, waar we een informatiecentrum zijn ingelopen, wat slappe tips hebben aangehoord en toen het stadje weer zijn uitgereden. We zijn even klaar met het doen en zien, snakken er naar om ons peuter-ritme op te pakken in ons semi-thuis en met onze semi-ouders.

En wat is het er weer fijn. Charles en Ayleen zijn inmiddels weer terug van vakantie en wat is het weer vertrouwd om het non-stop geklets van Ayleen weer aan te horen. Soms gaat het over niks en legt ze de bewonderingswaardige link tussen astma en intelligentie. Soms heeft ze een mooi familieverhaal of deelt ze d’r eigen ervaringen. Zo vertelt ze dat ze ooit in een periode van geldnood, de huur niet konden betalen. Ze bad tot God, een buurvrouw kwam later een enveloppe met geld brengen waar genoeg in zat voor de huur. En de boodschap van de buurvrouw was mooi “Ik wil het geld niet terug hebben, als je ooit zelf weer voldoende hebt, geef dan het geld liever aan een ander die het nodig heeft.”
En ze vertelt ook over een vrouw aan de telefoon die een keer de verbinding verbrak toen Ayleen haar achternaam aan het spellen was, D e V i l … haha.
Maar ik ga niet alle verhalen van Ayleen hier opschrijven, want dan ben ik zo minstens 28 A4 verder en ik vind 5,5 A4 al te lang eigenlijk. Misschien heb ik het pimpen van sommige notities iets te uitgebreid gedaan…net wat ik niet van plan was.

Liefs van ons en een knallend 2018 gewenst!

Lieve oma,
 

Dit was alweer het laatste verhaal van 2017, wat is het jaar voorbij gevlogen voor ons. Ik hoop dat u, ondanks het ouder worden, het vaak alleen voelen, lichamelijk niet altijd lekker in u vel zitten, toch ook voldoende genoten heeft van de kleine dingen. En ik hoop dat onze verhalen daarbij aan bijgedragen hebben, het leed soms wat verzacht heeft en een lach op uw gezicht getoverd heeft. En het hoogtepunt voor ons en ongetwijfeld ook voor u is uiteraard de komst van Evi, mijn lieve schattige nichtje, uw vijfde achterkleinkind. Wat een pracht! Terwijl ik dit schrijf, krijg ik een prachtige foto binnen dat u met Evi aan het knuffelen ben, wat ben ik jaloers!

- Place to be = dé plek waar je/men wilt zijn

- Kiwi’s = zo noemen de Nieuw-Zeelanders zichzelf, raar maar waar

- Peefs Podcast = ‘Peef’ is de afgekorte naam van een vriend van ons, Paul Vincent. Hij maakt graag electronische muziek, zo’n muzieksamenstelling/ stuk heet een ‘Podcast’

- Sparkwifi = internetverbinding van het netwerk Spark

- Dutch oven =  letterlijk de Nederlandse oven. Maar een scheet laten onder het dekbed en vervolgens de deken over het hoofd van je partner/slachtoffer trekken, dat heet ook de Dutch Oven

- Jetboat = een supersnelle speedboot die dicht langs de rosten vaart en pirouettes (ook wel 360’s genoemd) maakt.
 
- Headfirst = hoofd eerst, hij maakte dus een flinke snoekduik

- Worldleage = een wereldcompetitie

- Tonijn sashimi = dungesneden plakjes tonijn