Familiebezoek in Christchurch (album 53)

Iedereen krijgt een lekker stuk kaas, behalve wij. Wij krijgen namelijk al iets anders. Iets originelers en iets dat je niet snel vergeet. Iets dat je raakt, iets dat je graag aan iemand anders had gegeven. Zelfs het inpakpapier is gepersonaliseerd, alleen dat al maakt het speciaal. De nieuwsgierige blikken zorgen voor extra spanning. Stiekem weet ik al wat het is en wil ik het eigenlijk niet aannemen, kunnen we het wel aannemen? Ja, we moeten wel. Thomas laat mij het openmaken terwijl juist híj het zo verdiend heeft, de schat. Daar gaan we dan. Oeh, het zijn er zijn zelfs twee. Twee fucking boetes! Twee draken in een enveloppe. Twee A4tjes vol met teksten die we niet willen lezen. Maar de boodschap is duidelijk, we moeten 110 dollar aftikken en zo niet, dan zwaait er wat. 110 dollar! Dat zijn tien porties sushi. Tien overheerlijke rollen met zalm en avocado die zonder pardon zo in de prullenbak geflikkerd worden. Poef. Het goede nieuws is dat Thomas reed, dus die sushi kan weer uit de prullenbak, die hou ik mooi tegoed. Maar wat een zondegeld. En wat flauw ook, bij een van die boetes reden we 56 kilometer i.p.v. 50, dat kun je niet eens zien op de teller. Verwaarloosbaar. En 63 km per uur rijden op een weg waar je de hele tijd 60 mag, maar op dat dat piepkleine stukje ineens 50, is gewoon treitergedrag. Ja, we zijn zielig en weerloos. Oh en we zijn vandaag ook nog aan de kant gezet door zo’n pestkop. Achter me zie ik een aantal auto’s aan de kant gaan voor de loeiende sirenes die eraan komen. Dus ik ga ook naar links, ik rij al half op de vluchtstrook. Er is plek zat naast me om er langs te gaan maar gek genoeg blijft hij achter mij rijden. De sirenes gaan uit, de zwaailichten niet. Is het voor mij? Ik zie geen stopteken maar na een minuut achtervolgd te zijn, zet ik toch de auto maar aan de kant. Verzekerd dat ik niks verkeerd heb gedaan -ik hield me keurig aan de snelheid, ik wel- doe ik het raampje naar beneden. Ik heb inderdaad niks verkeerd gedaan. Thomas daarentegen, hij blijkt de wetovertreder te zijn, de gevaarlijke grenzeloze gek die snel tot stilstand gebracht moest worden. Want -zet je schrap- hij had eventjes een stukje gordel om z’n knie gedaan tijdens het kijken van een filmpje op zijn telefoon. En hij reed niet he. Dan zou het nog ergens op slaan. Maar nee, hij zit op de bijrijdersstoel en i.p.v. dat meneer agent blij is dat Thomas niet achterin ligt zonder gordel -das pas gevaarlijk- is hij ontstemd over het onjuist gordelgebruik. Je gordel moet ten alle tijden tegen je schouder aan zitten, je mag hem niet even vasthouden of even naar voren doen. En dan zou je nog kunnen denken, bedankt voor de waarschuwing, goed dat je het even aangeeft, hij heeft ten slotte gelijk. Maar om ons hiervoor nou met zulke bombarie aan de kant te zetten en allerlei uitwijksituaties te creëren bij de andere weggebruikers lijkt me ietwat overbodig. En het geintje kost ook nog ‘ns 150 dollar. Wij protesteren. Zijn antwoord is alleen maar; een bezoekje aan het ziekenhuis is duurder. Ik denk alleen maar, jíj bent degene die het risico op ziekenhuisbezoekjes verhoogd hebt met je dwaze inhaalacties waarbij anderen moesten uitwijken. Afijn, al met al wordt de rekening gelukkig omgezet naar een dreigement. Wij houden ons weer koest. Meneer agent vraagt of één van ons een rijbewijs bij zich heeft. Het maakt dus niet uit of de bestuurder hem heeft, Thomas laat hem zien en ik niet. Nou ja zeg! Ik twijfel om te vragen naar zijn penning, is hij wel een echte agent? Ik hou me in, wetend dat de 150 dollars zomaar weer ‘ns echt een boete kunnen worden.

Maar kop op, want het is ten slotte feest. Ome Wiet -zwager van opa De Vilder- wordt ten slotte maar een keer 89 en dat moet gevierd worden. Het hele weekend staat in het teken van familiedinertjes, flauwe grappen en kadootjes. Hoewel het laatste er bij zijn vrouw -tante Emmy- even bij in geschoten is. Ze heeft geen tijd gehad om inkopen te doen, maar dat is zijn eigen schuld want hij is ziek en moest zo vaak naar het ziekenhuis. De toon is gezet. Bovendien lijkt hij op een gekeppelde jood met zo’n gek verbandje op zijn hoofd. Wiet lacht erom, de rest ook. Als alle familieverhalen uit de sloot gehaald zijn, is het alweer tijd voor het toetje. Maar niet voordat de ‘wanneer-komt-het-hoofdgerecht-grap’ gemaakt is. Het is gezellig aan tafel. En dat is maar goed ook, want we zitten nogal knus. Zoals het hoort met een familiediner. Ondertussen geniet ome Alan al klappertandend -ik denk dat z’n gebit net niet meer lekker past- van het tafereel, hij grijnst voortdurend van oor tot oor. Ik realiseer me dat dit verhaal door de familie gelezen zal worden, dus ik lees het even na om te zien of het nog aangepast moet worden. Momentje hoor… Uhm, nee het kan wel zo, prima stuk en bovendien verwacht ik niet dat ik een plekje heb in een van de testamenten, daarmee is het risico op onterven ook van de tafel.

De volgende ochtend gaan de familiebezigheden gewoon door. Samen met ome Charles, neef Charles en tante Ayleen gaan we Christchurch in. Wederom zitten we knus met z’n drietjes op de achterbank. Neef Charles rijdt, ome Charles geeft -vanaf de achterbank- de verkeerde instructies van de route, tante Ayleen geeft de juiste instructies, ik stook de boel hier en daar wat op als het nodig is en Thomas houdt wijselijk zijn mond. We lijken wel een echt gezin, gelukkig hoeven we niet naar Zuid-Frankrijk en zijn we een klein half uurtje later op onze eerste bestemming aangekomen, een treintjeswinkel. Over het juiste parkeervak wordt door vier man advies uitgebracht en uiteindelijk staat hij zo beroerd geparkeerd dat de eigenaar vraagt of de auto ergens anders kan staan. Ik zei het toch. Twee kinders gaan opzoek naar treintjes, een kind staat buiten tegen de auto aan spelletjes te spelen en de twee wijze begeleiders wachten geduldig en zonder oordeel af tot iedereen weer zover is om te gaan. Een kop koffie in de zon, een wandeling door het vervallen Christchurch (door aardbeving in 2011, triest om te zien) en een lunch op de foodmarkt maken de familiedag compleet. Dan is het tijd om naar huis te gaan en ons op te maken voor het grote verjaardagsdiner vanavond in een restaurant.

Bijna de hele Nieuw-Zeelandse familie is aanwezig en wij als Nederlandse familie worden in het bijzonder welkom geheten in de onvoorbereide speech van ome Wiet. Een speech die overigens mooi is en wordt afgesloten met de legendarische woorden ‘ik hoop dat jullie biefstuk niet zo taai is als de mijne, prettige voortzetting’. Mijn twijfel of ik met mijn vegetarische pasta wel het juiste heb gekozen wordt daarmee in een klap weggenomen. Fijn. Dat is namelijk altijd mijn grote angst met het kiezen van gerecht vanaf een menukaart. Dat vind ik zo’n beetje het ingewikkeldste wat er is. Ten eerste heb je altijd te weinig tijd want de methode om het juiste kiezen vergt de nodige inspanning. Eerst moet je wegstrepen wat je niet wil, dan kiezen uit de overgebleven gerechtjes, daarbij bedenken wat je de afgelopen of komende dagen nog gegeten hebt of nog gaat eten, dan vragen wat de rest neemt om te weten waar je dus evt. nog iets van kunt proeven, dan blijven er nog twee gerechtjes over, dan vragen aan Thomas of hij niet geïnteresseerd is in de 50-50 deal en daarmee hoop je al een goed eind op weg te zijn. Maar er blijven er dus altijd twee over. In dit geval pasta en biefstuk. Pasta eet ik eigenlijk best vaak en biefstuk is het duurste gerecht van de kaart. Maar pasta is veel verschillende smaken per hapje, terwijl biefstuk steeds dezelfde smaak per hapje heeft. Maar het champignonsausje haalt me over, dat vind ik altijd zo lekker over een stukje vlees. Ja dat wordt het, biefstuk. Enkele seconde voordat de ober komt vragen wat je wilt slaat nog even de keuzestress toe, ik werp dan nog een blik over de hele kaart, maar ik blijf bij m’n keuze. Als ik aan de beurt ben switch ik op het laatste moment naar het andere gerecht, doe mij maar de pasta alstublieft. Dan volgt er een moment van spijt en uiteindelijk geruststelling. Het is goed zo. Totdat alle borden met eten gebracht worden, het ziet er allemaal lekkerder uit dan de mijne. En zeker die biefstuk, heel veel mensen hebben die gekozen, had ik wellicht ook beter kunnen doen. Twijfel, spijt. Tot de speech van ome Wiet dus, daarna is er rust. Ik kan genieten van m’n pasta, terwijl de rest de taaie stukjes aan het wegkauwen is.
De pullen bier en de flessen wijn gaan er overigens soepeler doorheen. Dat maakt de tongen lekker los zeg maar. Neef Daniel houdt ineens een ontroerende speech, nichtje Kelsey doet daar nog een schepje bovenop en de jarige job zelf komt even later met een gigantische handschoen met bierfles de zaal in galmen (zie foto’s). Ome Charles komt even bij ons buurten maar als we vragen hoe het met hem gaat, komt er niet veel zinnigers uit dan bluhbehbehduh. Tijd om naar huis te gaan.

De dag erna staat er een zondagse soep- met broodmaaltijd met wederom de familie op de planning. Het feest wordt nabesproken, alle anekdotes worden nog feilloos herhaald. Ik ben vooral onder de indruk hoeveel Wiet en Emmy hun best doen om de familie bij elkaar te houden, hoe belangrijk ze dat vinden. Dat er familie vanuit het hele land overkomt (vliegen) om elkaars bijzonderheden mee te maken. Bij elke gelegenheid weer opnieuw. Ik vraag me af wanneer ik mijn ooms, tantes, neven en nichten -die maar binnen een straal van 80 km wonen- voor het laatst gezien heb. Ik bel naar m’n moeder om te zeggen dat we toch weer ‘ns een familiedag moeten organiseren. Goed plan, zij is het roerig met me eens gezien ze familie samenzijn ook heel belangrijk vindt.
Hoe welkom en fijn we het hier ook vinden, na vier dagen kamperen in de garage -Viktor paste er precies in- is het weer tijd om het laatste stukje van het zuidereiland te gaan opzoeken. Met de tas met goodies die we van Alan en Jacque hebben gekregen verlaten we dankbaar en met gierende banden Christchurch. Joehoe!

Liefs Ellen en Thomas

Lieve oma, de kerstdagen vol met familiebezoekjes en etentjes zijn voor u ook weer achter de rug. Het zal wel druk geweest zijn, maar vast fijn om iedereen weer gezien te hebben. Ik heb u en de anderen extra gemist tijdens deze dagen! En uiteraard de gevulde eitjes ook…
Ik verwacht dat er nog verhaal dit jaar gaat komen, ik ga m’n best doen. Ik heb maar een woordje voor u in petto deze keer. Dikke knuffel

- Goodies = een tasje vol leuke en lekkere spulletjes, in ons geval een fles wijn, zakje nootjes, een pak koekjes. Echt super lief en heel leuk om te krijgen.