Motorvirus (album 13)

Krampachtige pijnscheuten voel ik door m'n billen gaan. Elk hobbeltje voel ik en ik weet niet meer hoe ik moet zitten. Alle zithoudingen die ik kan bedenken wissel ik elke paar minuten af. Dat zijn er nog best veel al zeg ik t zelf, van ongemak wordt je creatief. Ben blij als we even stilstaan om m'n benen te strekken en m'n billen te ontlasten. De reden dat we stilstaan is overigens niet altijd even prettig. Een keer of negen in een paar dagen tijd bezoeken we noodgedwongen een motorshop. Jack heeft zo'n z'n gebreken zullen we maar zeggen. Z'n gebruiksaanwijzing is niet al te moeilijk, dus hij is steeds binnen no-time geopereerd. Daarbij beschikt Jack over het talent dat hij steeds binnen een straal 1 km van een shop zijn steek laat vallen. En dat zijn er nogal wat. Een geknapte gaskabel, een lekke band en niet goed werkende remmen zijn  alleen nog maar het begin. Een dag later blijkt m'n motor z'n power verloren te zijn en m'n achterband wéér (of nog steeds?) lek te zijn. Ben nog maar paar minuten opweg met m'n goed herstelde motor als hij wederom weigert verder te rijden. Dit keer is het een lege tank. Ik ben zonder Thomas op pad dus moet 'm bellen voor hulp die me uiteraard eerst smakelijk uitlacht om deze domme actie. Ik vermoed overigens een lek, al sluit ik een misrekening niet uit. Weer een dag later starten we aan een langere motorrit, maar met m'n inmiddels herboren motor heb ik vertrouwen in. Totdat hij meteen al niet goed start en dat is niet de eerste keer. Na ongeveer vijf pogingen brult Jack iedereen in de straat wakker en kunnen we echt weg. Na de eerste hobbelweg in de bergen -de wegen zijn over het algemeen heel goed in Vietnam- begeeft mn bagagerek het. Op twee plaatsen gebroken. Gelukkig geen zes weken gips, een lasbehandeling en een lieve glimlach van de motordokter is voldoende. De ongeveer 12 kilo bagage kan met een gerust hart weer door Jack gedragen worden. Nog maar een uurtje rijden en zijn we in het eerste dorpje. Morgen nieuwe ronde nieuwe kansen denk ik als ik Jack parkeer in de lobby van het hotel -het is heel normaal om je motoren hier binnen te parkeren.
De nieuwe ronde is ingegaan, maar helaas blijven de kansen uit. Ik zou het eerder uitdagingen noemen die op ons pad komen. Deze keer is het de kabel van de koppeling die breekt. Gelukkig is dat deze dag het enige wat kapot is gegaan. De dag erna blijkt de revelatie van de koppeling niet goed geslaagd, want het schakelen lukt bijna niet meer. Na een second opinion volgt er een korte behandeling die ervoor zorgt dat ie weer rijdt als een zonnetje. Ook het bagagerek blijkt nog instabiel en breekt wederom doormidden als ik door een paar putten gereden ben. Inmiddels ben ik de tel kwijt van hoe vaak Jack op de operatietafel gelegen heeft. Bij Patricia is dat makkelijker bij te houden, want bij haar staat de teller nog maar op één. En dat betreft ook nog 'ns een preventieve behandeling. 
Had ik al trouwens al genoemd dat Jack naast deze operaties ook nog de nodige onderhoudsbehandelingen afdwingt? Elke 400 kilometer verwacht meneer nieuwe olie en af een toe wat smeersel op z'n ketting en lucht in z'n banden stelt ie ook op prijs. 

Tussen de operaties door is het afzien. M'n benen zitten vol brandplekken. Eén grote door de uitlaat (oeps) en een paar kleine door het opspattende hete asfalt. Daarnaast zorgt de net te kleine helm voor een schuurplek op m'n voorhoofd en zorgt ie er ook voor dat de helft van m'n voorhoofd niet meekleurt in 't zonnetje. Dat laatste geldt ook voor m'n zonnebril die m'n ogen en omstreken wit houden. M'n neus is des te roder. Kortom, ik ga nu door het leven als een omgekeerde pandabeer met een rode clownsneus op. De vliegen en vlinders die m'n gezicht als landingsbaan gebruiken, maken het ook al niet aangenamer. Het wordt er niet fraaier op. Onze nagels zijn zwart, ons hele lijf eigenlijk. Inclusief de longen die er waarschijnlijk uitzien alsof we een pakje zware shag per dag roken. Mentaal worden we flink op de proef gesteld. Het is frustrerend om ingehaald te worden door scoortjes, nou eigenlijk worden we door alles ingehaald. Het enige wat wij inplan zijn een kudde koeien of een omhoog kruipende vrachtwagen. Ik betrap mezelf op een bizar dilemma als ik een inhaalactie wil inzetten. Wat is minder erg; geplet worden tussen een vrachtwagen en een tegemoetkomende toeristenbus óf zijwaarts tegen de vangrail aangedrukt worden? Behoorlijke keuzestress dus. Ik kies voor het laatste, sla een denkbeeldig kruisje en met een verdubbelde hartslag ga ik in een slakkentempo de vrachtwagen met z'n dode hoek de binnenkant voorbij. Sorry mama.

MAAR... het is t allemaal waard! Net zoals ze zeggen bij een helse bevalling; je krijgt er zoveel voor terug. Want wat is het ongelofelijk gaaf om op de motor Vietnam te verkennen. De vrijheid, de verkoelende wind en de mooie omgeving maken alles meer dan goed. De mooie kust, de prachtige bergweggetjes met haarspeldbochten, rivieren, watervallen, meren en uitzichten over de valei, brengen ons steeds een beetje noordelijker. Elk dorpje waar we die komen heeft zo'n z'n eigen sfeer, werkzaamheden, huisjes, boompjes, beestjes. We krijgen er de lekkerste lunches voorgeschoteld om vervolgens door de hele familie aangestaard te worden. Ook genieten we van het platteland met z'n rijstvelden, buffels en werkende mensen die vrolijk naar ons zwaaien. Wuivend als een koningspaar bewegen we ons voort, steeds een beetje verder in de steeds mooier wordende noordelijke richting.

Dikke knuffel, Koning Thomas en Koningin Ellen