Geneugten des reizen (album 12)

Inmiddels is iedereen bekend met de schrijfkunst van Ellen. Ze krijgt het ene na het andere compliment over haar beeldende stijl van schrijven, de humor en eerlijkheid van alles waar we ons onderweg over kunnen verbazen en verwonderen. 
Maar nu is het mijn beurt. Nadat ik als natte tosti op een scooter werd afgeschilderd dacht ik, nu mag ik eens wat vertellen. Er gebeurd nogal veel wanneer je op reis bent, zo zijn er al tien verhalen geschreven en zijn we net één maand weg.   
Wat er nog niet beschreven is, is wat Ellen allemaal kan presenteren in 24 uur. 
Voorbeeldje, we liggen lekker op bed na een lange tocht op de motor. Beetje uitzoeken waar we de nacht erna slapen want morgen staat er weer een lange rit gepland.

Dan ben je dus druk met het uitzoeken van het volgende hotel op de booking.com-app. Ellen kan zich dan afvragen waar haar telefoon is... Uhh lieverd, serieus? Je hebt 'm in je hand… Verder is ze natuurlijk niet vergroeid met haar telefoon. 
Een andere prestatie is het om met motor weg te rijden en na heel wat seintjes van locals af te vragen of haar licht misschien aan staat (dat is hier namelijk verboden overdag). Nee schat, je standaard staat nog uit, wat best gevaarlijk is btw. 

Eenmaal aangekomen in Da Lat vertoeven we in een fijne homestay. Voor vijf dollar per nacht hebben we twee tweepersoonsbedden tot onze beschikking. Wat gunstig is omdat met één van deze matrassen ik binnen 'n nacht een rughernia zou hebben ontwikkeld. Dus, matrassen stapelen maar.
In Da Lat ga ik samen met Anouk (ontmoet in de bus van Cambodja naar Ho Chi Minh) voor het eerst in mijn leven canyoning beoefenen. Ellen begrijpt tot op de dag van vandaag niet hoe het kan dat ik het nog nooit eerder heb gedaan. Maar goed, blijkbaar wat gemist in m'n jeugd. 
‘s Ochtends word ik opgehaald en naar de parkeerplaats gebracht van het gebied. Daar hijs ik me in een krappe wetsuit en een stem verhogende abseilgordel. Nadat alles goed vastgesnoerd en gecheckt is krijgen we onze eerste les in abseilen. Dit gebeurt op een stukje vals plat. Ongeveer zo stijl als het strand oplopen vanuit de zee… ok, goede eerste oefening. 
Daarna mogen we 'n uur wachten tot er op de echte oefenmuur plek is voor onze groep. Binnen één minuut ben je vastgesnoerd, afgedaald en losgekoppeld. Iedereen het nu begrepen? Dan gaan we beginnen! De eerste twee afdalingen gaan voor mij best goed. Ik durf wat te springen van de wand af en heb redelijk gevoel van controle. Daarna gaan we wat glijdend en dobberend door de rivier. Alles leuk en aardig maar nog weinig spektakel. Totdat de jongentjes van de mannen worden gescheiden bij de vrije val die we mogen maken. Jongentjes gaan van zeven meter en de mannen springen van elf meter naar beneden. Slik, dat is twee keer zo hoog als ons huisje. Twee jaar terug heb ik ook zoiets gedaan in Indonesië (toen ongeveer negen meter). Ondanks een ogenschijnlijk goede sprong, helaas drie weken last van m'n stuitje… toch maar eens rustig beginnen als jongetje dan maar.
Na de zeven meter gesprongen te hebben wordt mijn interne systeem toch aangespoord om weer terug naar boven te gaan. De elf meter vrije val de rivier in. Eerst nog wat extra uitleg en motiverende woorden van de gids; kleine aanloop, niet plots toch stoppen want dan val je op de rotsen en daar is toch van bekend dat ze weinig mee geven. Van de regering mogen we mensen hier niet van af laten springen dus problemen voor iedereen als je wat overkomt. En oh ja, je raakt waarschijnlijk de bodem dus je benen niet te hard strekken want dan breek je ze misschien. Succes! Nadat ik met hartslag 140 boven sta om als laatste naar beneden te springen van onze groep is het moment daar. Om de woorden van Daan aan te halen: "Niet bang zijn, gewoon gaan!" Zodoende zoef ik naar beneden. Wat ‘n berg adrenaline komt er dan vrij! 
De landing gaat ook goed en deze keer dus geen last m'n stuitje, wat fijn is, aangezien ik nog vier weken op een motor wil rondrijden en nu al elke dag een houten reet heb.
De verhalen van ‘de wasmachine’ gaan de ronde in elk hostel in Da Lat. Elke groepsgenoot heeft al wel iemand gesproken en weet wat er ongeveer te wachten staat. Ik niet, heb nog nooit van ‘de wasmachine’ gehoord, ik laat me maar verrassen. Na bemoedigende woorden van Anouk "Het was leuk je gekend te hebben" begin ik aan de laatste afdaling, genaamd ‘de wasmachine’. Het eerste stuk gaat prima, deel twee is wat moeilijker. Dat komt omdat ik in de waterval hang en tussen twee grote rotsen uitkom. Tevens kom ik uit bij het einde van mijn lijn. Gewoon loslaten dan maar een hopen dat de val zacht is. Na een paar seconde gedesoriënteerd onder water dobber ik weer naar boven. Nu snap ik waarom ze het de wasmachine noemen...

Na dit draaierige einde is het ook klaar met dit verhaal.. het was me het dagje wel! 

Joooow, Thomas