Hoi An, hoe is het met je? (album 14)

Hoi An, hoe is het met je? We willen je laten weten hoe leuk het bij jou vonden. Wat heb jij veel meegemaakt in je leventje zeg, maar gelukkig hebben de bommen jou aardig weten te ontwijken en ben je zo mooi gebleven. We hebben genoten van je oudste bezittingen in Old Town, waaronder een Japanse brug en wat heb je die mooi verlicht. Sowieso heb je het reuzegezellig gemaakt met al je lichtjes, kaarsjes en lampionnen langs het water. We hebben een lampion bij een van je vele kraampjes gekocht en hopen dat ie over een jaartje ons huis in Utrecht ook zo gezellig maakt. Ons leuke huis die we soms zo missen. Onze eigen bank en bed dat zo lekker ligt. Al is de slaapplek die jij voor ons in petto hebt ook erg fijn en wat lief dat we je fietsen mogen lenen om zo nog meer van jou te kunnen genieten.

Het eerste wat we doen als we aankomen is op zoek gaan naar een atelier om kleding te laten maken. Want we hadden al gehoord dat het op maat maken van kleding een van jouw kwaliteiten is. Nou, dat hebben we gezien, echt knap hoe je dat doet! In een mum van tijd (nou ja, eigenlijk kostte het heel wat pas-en-meet-uurtjes, maar toch) weet je ons om te toveren van slonzige backpackers tot chique feestgangers. Nadat Thomas zijn baard met de nodige moeite heeft laten bijpunten -zijn toch pijnlijke centimeters om te moeten verliezen- gaan we weer naar atelier Kimmy’s voor onze laatste passessie slash modeshow. Thomas staat te shinen in zijn prachtige driedelige pak gemaakt van zijden en kasjmierwol en ik in mijn paarse jurkje met een jasje waar eindelijk mijn brede schouders goed in passen. En wat ben ik blij met de wedergeboorte van mijn (ver)lievelings pofbroek, waarschijnlijk ga ik deze weer helemaal slijten. We hebben de kleding en alle souvenirs met de boot naar Nederland opgestuurd, het duurt ongeveer drie maanden voordat het aankomt.

Het tweede wat we doen nadat we in je prachtige stad aankwamen, is patat eten in je Nederlandse snackbar Jim. Wat leuk dat je Jim hebt verwelkomd en hem je patatten en hamburgers laat bakken. Aangezien het de avond is voordat onze koning jarig is, hopen we hier op Nederlands gezelschap om het Oranjefeest te kunnen vieren. Helaas zit het feestje er niet in, al worden we later op een onverwachts moment toch nog getrakteerd op een klein Oranje toegift. Dit gebeurt bij de ietwat teleurstellende waterpoppentheater. Door een situatie met mijn kapotte camera -daarover later meer- moeten we ons behoorlijk haasten om tijd te komen bij deze dansende poppen in het water. Bezweet en vol verwachting nemen we plaats op een van de vele lege stoeltjes. De enorme tribune met plaats voor duizenden toeschouwers was maar voor 20% gevuld -wat ik achteraf nog best veel vind. We zitten vooraan, naast een Aziatische fan die de hele show met zijn mobieltje filmt. Hij is blijkbaar wel enthousiast over de veel te kleine poppen die ongestructureerd en chaotisch op het water voortbewogen worden met stokken. Het sloeg werkelijk waar nergens op, het was zo slecht dat het een ware hit zou zijn op de Facebookpagina ‘Jezus wat slecht’. Even twijfel ik aan ons gevoel voor humor als ik de -volwassen!- toeschouwers achter ons met volle teugen zie genieten. Precies 45 minuten (gelukkig geen minuut langer) worden we gekweld met dit poppengeweld en na elk verhaaltje (het waren er 10, ja 10!) overwegen we opnieuw om weg te lopen, maar we waren al te laat binnen en vinden het lullig overkomen, dus we brengen het respect op om dit tafereel tot het einde uit te zingen. Wat trouwens echt gebeurt, want de letterlijk spetterende show eindigt met een lied op de melodie van ‘Wij houden van oranje’ van André Hazes. Dit moment pak ik dus met volle teugen en luidkeels zingend verlaat ik het theater. In gedachten feliciteer ik Koning Willem Alexander, en stiekem vraag ik me af, zou de invloed van het Oranje comité daadwerkelijk reiken tot dit poppentheater?

Gelukkig staat er vanavond nog een leuk onderdeel op ons programma, facetimen met de familie van Loenhout met als hoofdact de lieve Valentijn bewonderen. Uiteraard steelt Olivier ook de show met zijn kusjes, gekke bekken en gelik op het scherm. Al doet papa Steven vrolijk mee met deze (ik denk) uitingen van liefde. Het is fijn om zo met elkaar te kunnen kletsen en we zijn zo een uur verder.

Naast Valentijn zijn er in de afgelopen weken nog twee mensen in ons leven gekomen die ons doen bezighouden. Met Raymond Reddington en Elizabeth Keen delen we sindsdien elke avond het bed. De topcrimineel en FBI-agente van The Blacklist hebben ons volledig in de ban. Het compenseert bijna de leegte die ik ervaar na het niet meer kijken van Goede Tijden Slechte Tijden. Al tipt Reddington lang niet aan Ludo Sanders met zijn streken en komt agent Keen uiteraard niet in de buurt van de prestaties van Meerdijks topagente Aysen Baydar. Toch is het minstens zo verslavend en vallen we niet meer in slaap zonder dat er weer een ‘blacklister’ achter de tralies verdwijnt.

Wat je -net als de rest van ons hotel- ongetwijfeld niet is ontgaan, is mijn gegil op de volgende vroege morgen. We zagen namelijk een megagroot wespachtig beest, glimmend felblauw/groen van kleur, op het raam zitten. Omdat we op de foto wilden laten zien hoe groot ie was -mensen geloven mij namelijk nooit en zeggen dat ik overdrijf- leg ik heldhaftig mijn uitgestrekte wijsvinger naast hem neer. Op zich al een prestatie dat ik daartoe het initiatief neem, gezien ik al bang ben voor een normale wesp die drie keer zo klein is. Hij zit zo stil, mij kan niks gebeuren. Al is dat een naïeve gedachte, wetende dat ik een paar dagen voor ons vertrek uit Nederland nog gestoken ben door een wesp en daar allergisch op reageerde. Maar goed, daar sta ik dan trots de camera in te kijken samen met deze enorme freak of nature. Maar dan gebeurt het onoverkomelijke, het blauwe gevaarte laat zien dat ie dus wél kan bewegen en belandt zonder overleg ineens op m’n vinger. Even is hij niet de enige freak of nature en verander ik een krijsend speenvarken die niet weet hoe snel die weg moet komen. 0,003 seconde later sta ik beneden te trillen en ligt Thomas naast me op de grond te lachen. Terwijl dit dus he-le-maal niet grappig is.

Wat ook niet grappig is dat ik even later mijn camera op je stoep heb laten vallen, met de lens nog uitgeschoven. En je raadt het vast al, die ging er dus niet meer terug in. Even voel ik me verloren, waar ben ik zonder mijn maatje Nikon?! Maar ik verman mezelf snel en vind binnen een paar minuten een camerawinkel die de behandeling van Nikon aan durft. Een paar uur later word ik weer met m'n gerepareerde Nikon herenigd en kan ik je fotogenieke straatjes, inwoners en andere pracht weer vastleggen. Zoals je mooie strand met je gigantische golven. Ik heb zelden eerder zo’n sterke stroming gevoeld als in jouw zee. Het was moeilijk om te blijven staan. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat je de bordjes met ‘Gevaarlijk, niet zwemmen’ en je oplettende, ongeruste strandwachters had neer gezet. Sorry dat we die genegeerd hebben, maar we hadden zo’n zin om te zwemmen. We hebben voorzichtig gedaan en zijn niet te ver je zee in gegaan. Oh ja, ook hier zijn we weer ‘ns slachtoffer geworden van de Aziatische onbenulligheid die je nou eenmaal in je hebt en er af en toe uit moet komen. Thomas en ik hadden twee strandbedjes uitgekozen met een parasol in het midden, zodat we allebei in de schaduw konden liggen. Komt de strandbedjesverkoper na een poosje zeggen dat een van ons één bedje moet opschuiven, het is namelijk niet de bedoeling dat de parasol tussen ons in staat. Huh?! Hier snappen we niks van, kun jij ons eens uitleggen wat hier de reden van zou kunnen zijn? Weet daarbij ook even dat er tientallen bedjes met parasols vrij waren… We nemen je deze onbenulligheid niet kwalijk hoor, al frustreert het soms wel en willen we er ook niet altijd naar luisteren. Zo snappen we ook niet dat we soms onze geparkeerde fietsen 40 cm moeten verplaatsen of onze motoren een halve meter dichterbij de tankmevrouw moeten zetten, terwijl de slang lang genoeg is. We blijven er vooral om lachen, maar als je ons ooit ‘ns kan uitleggen hoe het zit, dan staan we vooraan.

Waar ik ook om kan lachen is dat Thomas me op een ochtend ineens heel droog ‘Kapitein Witstip’ noemt. Eerst denk ik nog, waar komt dat nou vandaan en zo grappig is het niet. Totdat ik zo’n 10 minuten later in de spiegel kijk en zie dat op mijn voorhoofd een enorme witte stip zonnebrand zit. Het kwartje is gevallen en ik kom niet meer bij.

Bedankt Hoi An dat je ons zo van je hebt laten genieten. Thomas vond je vers gebrouwen biertjes trouwens erg lekker en hadden we al gezegd dat de enchilada’s met avocado bij je Mexicaanse vriend echt top zijn?!

We hopen je ooit weer een keertje te komen bezoeken, je blijft in ieder geval in onze herinneringen voortbestaan. En bij elke lampion die ik vanaf nu zie, zal ik vast weer aan jou denken. Nu gaan we door naar je buurstadjes, dorpjes en bergen, die vast ook weer veel te bieden hebben.

Liefs Thomas en Ellen

PS. Mijn oma leest deze brief ook en ook al is ze pas 87, ze snapt niet altijd alles van de engelse termen of dingen die van deze generatie zijn. Ze is trouwens vast niet de enige die bijvoorbeeld niet van ‘The Blacklist’ gehoord heeft. Vandaar hieronder nog een lijstje voor haar en de anderen die de extra uitleg wel waarderen.

- The Blacklist = een dramatische (en verslavende) serie die onder andere gaat over een lijst (blacklist) met topcriminelen die opgepakt gaan worden.

- Shinen = stralen

- Freak of nature = een nogal bijzonder natuurverschijnsel (buitenaards achtig soms) met bijvoorbeeld een vreemd uiterlijk of bijzondere eigenschappen. Gekscherend worden ook vreemde dieren of mensen met opvallend uiterlijk of eigenschappen genoemd. Zo zagen wij in Thailand een grote kale man die helemaal onder de tatoeages en piercings zat, die noemen wij dan ook een freak of nature.

- Nikon = merk van mijn fotocamera