Kuikentje piep en z'n engelen (paasverhaal)

Omgekeerde goede vrijdag. We verlaten het hemelse paradijs Koh Sanloem en keren terug naar aard, richting Kampot. Op de opgedragen tijd staan we keurig klaar om de boot te nemen. Inmiddels weten we dat ‘op tijd’ betekent dat de boot een half uur later komt. Nu maken we echter voor het eerst kennis met de no-show-boat. Daarmee treedt direct het domino-effect op wat wij westerlingen moeilijk kunnen verdragen. We moeten een andere bus van 3,5 uur later nemen. Maar gelukkig hebben we een free pick-up vanaf de haven. Wat inhoud dat we 10 minuten -in de brandende zon, 40 graden op je dak, 12 kilo op je rug en 3 kilo op je buik- een heuvel met een hellingspercentage van minstens 35% naar de bus moeten lopen. De bus die er ons na een kwartier er weer uitgooit, inclusief alle bagage. Jammer, de airco begon het net te doen. De buschauffeur belooft ons over een kwartier later -dus 3 kwartier- weer op te halen. Hij komt z’n belofte na en komt weer opdraven, met dezelfde bus… huh? Nadat alle bagage weer ingeruimd is, nestelen we ons weer in de krappe stoelen, de airco is aangenaam. Twee chicks -i.h.k.v. pasen, een acceptabele woordkeuze- die voorin de bus zitten, vragen of de deur open mag, ze vinden een fris windje lekkerder dan de airco. Dat de rest van de bus zich kapot zweet maakt ze blijkbaar weinig uit. Uiteindelijk win ik de strijd, de deur gaat weer dicht, de airco kan weer aan, de hele bus -op 2 na dus- weer paasvrolijk. De vrolijkheid is helaas voor korte duur, als we na een half uur er weer uitgegooid worden. Nu mogen we overstappen naar een mini-van. Het klinkt misschien als een upgrade, maar als ik je vertel dat het busje plaats heeft voor zeven kleine Aziatische mensjes en wij 11 westerse reuzen zijn met een minstens 200 kilo bagage, dan piep je anders. Wat we dus ook deden, met z’n allen piepen we als zielige kuikentjes. Tevergeefs, want wij kuikentjes zijn weerloos en kunnen niet anders dan de glimlachende chauffeur en het minibusje voor lief nemen. Met de woorden ‘het is en blijft Azië’ probeer ik de romantiek weer wat op te krikken. Daar is letterlijk weinig ruimte als iedereen dubbelgevouwen en met verfrommelde gezichten de nog twee uur durende rit uitzit. Ik tel de laatste meters af voor we er weer uit mogen, weer adem kunnen halen en een duik kunnen nemen in het zwembad. Maar deze dag rotdag -in Thomas’ volksmond een k*tdag maar m’n oma leest mee- zou zijn naam geen recht doen zijn als er niet nog een vervelend staartje aan zit. En ja hoor, de chauffeur wil niet stoppen op de afgesproken plek, vlakbij ons guesthouse. Wat een paasei joh! Thomas moet behoorlijk z’n best doen om de chauffeur te laten stoppen om ons eruit te laten. Nu onze tassen nog. Die liggen ergens onder zes andere tassen en onder twee paar stoelen waar vijf man op zit, iedereen eruit, tassen gevonden, iedereen er weer in. Behalve wij, wij behoren gelukkig weer tot de categorie vrije uitloop kuikentjes. We starten dapper aan onze vrije uitloop, maar al snel blijkt de weg naar het guesthouse best wel lang -en we kunnen niets meer hebben- dus weer chagrijnig. Gelukkig komt er een engel langs op zijn tuktuk die ons met alle liefde meeneemt naar onze guesthouse. Daar staat een andere engel achter de bar die koele drankjes en een upgrade naar luxe bungalow voor ons in petto heeft. Als even later -na een verfrissende kuikentjesduik- de keukenengel ons ook nog een fantastische burger bezorgt, is deze dag toch nog goed gekomen.

Zalig Pasen!  Paasknuffels van ons


- No show = niet op komen dagen
- Chicks = letterlijk kippetjes, maar dit wordt in de volksmond gebruikt voor (mooie) meiden
- Mini-van = een busje die vaak als een luxe vervoersmiddel wordt aangeboden, maar in de praktijk een krakkemikkige kwelling op wielen is.