De knaag- en knijpgrage bewoners van Cat Tien en omstreken (album 10 en 11)

Na een lange motorrit worden we beloond met een mooie bamboehut aan de rivier. Het zonnetje is aan het zakken, op het water nog maar een enkele boot en de geluiden van de jungle nemen het langzaam over. Een moeilijk te beschrijven apart geluid komt vanaf de overkant van de rivier. Wat is het? Zijn het apen of krekels? Het klinkt als het maken van internetverbinding over een telefoonlijn -zoals dat 20 jaar geleden nog ging- maar dan heel hard. Bijzonder. Het bamboe hutje is heel primitief en niet afgesloten. Overal kieren en gaten. Wat weinig functie heeft, behalve als je hier de noedels wilt afgieten, hoef je het alleen maar de grond te gooien, heel handig! (ok, dit grapje is gejat van cabaretier Ronald Goedemondt). Overigens ook handig voor alle insecten en beesten die een dak boven het hoofd zoeken. Met een klamboe proberen we ons maximaal te scheiden van onze kleine kamergenoten. Net voordat ik het lampje uit wil doen, zie ik nog een rat oversteken. Een hele grote hongerige rat, op zoek naar eten. Nou, welterusten allemaal, niet snurken en no touching please… ieder zijn eigen territorium, deal? Naast een hoop geritsel hoor ik geen antwoord, zwijgen is toestemmen denk ik maar.
Op een paar muggen na is het iedereen aardig gelukt om ons met rust te laten, constateer ik de volgende ochtend opgelucht. Maar de eerste woorden van Thomas van deze dag stellen me minder gerust; “Lieverd, als je naar de wc gaat, wees er dan op bedacht dan onze grote vriend, meneer rat, in de prullenbak naast de wc zit te dineren.” Dus ik neem de nodige maatregelen. Ik doe m’n bergschoenen aan, doe het licht in de badkamer aan en heb een handdoek in mijn handen (geen idee waarom, maar dat voelt veiliger). Bij het benaderen van het plaats delict, blijkt de dader te zijn verdwenen. Niet spoorloos overigens, het afval -waaronder een stuk brood in een zakje- is gretig aangevreten. Na een grondige inspectie van het toilet -eerst doorspoelen om uit te sluiten dat er geen spin of schorpioen onder de rand vandaan zo op m’n bips (of nog erger, ín) kan kruipen- neem ik gehaast plaats. Het eerste avontuur van deze dag heb ik overleefd. Later op de dag blijkt dat m’n klep van m’n backpack ook doorgeknaagd is, er zit een gat in zo groot als m’n hand… Lekker dan. Oh en er ligt ook nog een half aangevreten banaan op het tafeltje. Ik vermoed dat meneer rat zijn hele familie heeft meegebracht naar dit fijne restaurant. Want eerlijk is eerlijk, met een banaan en een stuk stokbrood op de menukaart, zijn we wellicht iets te uitnodigend geweest.
Al om half zeven zitten we al aangekleed aan het ontbijt en slaan we zes liter water in om de dag van de jungle van Cat Tien National Park mee te door te komen. Gisterenavond hebben we met een Canadese familie afgesproken om vandaag met elkaar een jungletocht te doen om zo kosten te delen.

Dus zoon-ik-weet-alles-van-vogels (15), zusje ik-ga-echt-niet-met-mijn-familie-op-de-foto (12) en jongste zusje ik-heb-mijn-dag-niet, staan klaar. Moeder zorgt er moeiteloos voor dat alles in goede banen wordt geleid. Vader zorgt voor de nodige educatie, hij is tenslotte niet voor niets leraar. Dit avontuurlijke gezin is al drie maanden op reis, de kinderen hebben vrij van school gekregen en krijgen ondertussen les van hun slimme ouders. Als ware padvinders beweegt de familie Sherlock -vinden we wel een toepasselijke naam- zich in een treintje voort. Elk diertje wordt gespot en onderworpen aan een analyse, vooral de vogels krijgen een speciale behandeling. Wij profiteren hier fijn van mee. Mochten we verdwalen en een paar dagen moeten overleven, zitten we met deze familie wel goed. Ik ben ervan overtuigd dat ze binnen een paar minuten een vuur en een tentenkamp weten te improviseren. Ze nemen het serieus maar hebben ook veel lol -behalve de jongste, die brult zo een maaltijd bij elkaar als het moet.
Het hoogtepunt van de trekking is een meer vol met honderden krokodillen. We nemen met zijn allen een duik en helaas dus wel met één Sherlock minder lopen we weer terug naar waar we vanmorgen vroeg begonnen waren...  ;-)
Na de trekking doen vader en zoon Jules er nog een schepje bovenop. Zij gaan nog ff een stukkie, maar wij slaan hun aanbod om mee te gaan vriendelijk af. Ons water is bijna op, onze lijven hebben voldoende muggenbulten geïncasseerd en we hebben zin om weer te gaan chillen met onze vrienden in de bamboehut.

Na een nacht met wederom een hoop geritsel, gezoem, geknaag en trippelende pootjes, pakken we onze boeltje weer in om onze tocht naar het noorden voort te zetten. Wij zijn niet de enige die al zo vroeg op pad zijn om de grootste hitte voor te zijn. De Vietnamese boeren en boerinnen zijn ook al hard aan het werk. Ze zijn onder andere hun geoogste graan op de weg aan spreiden om het laten drogen. Eén rijhelft is dus bedekt met het graan, ik kijk mijn ogen uit. Ik vind het een foto waard, dus stop op een plek waar drie boeren op hun plaats weer hun ogen naar ons uitkijken. Vooral mij vinden ze geloof ik een bijzonder exemplaar. Mijn ledematen worden uitgebreid handtastelijk geïnspecteerd. Mijn dikke bovenarmen hebben nog nooit zoveel podium gekregen (op één keer na dan, toen ik bij een armworstelwedstrijd al m’n tegenstanders wist te verslaan). Er wordt in geknepen en hard om gelachen, ze weten niet wat ze meemaken. Ik ook niet. Die Vietnamezen blijken sowieso knijpgraag, want later op de ochtend word ik bij een benzinepomp volle bak in m’n billen geknepen door een vrouw die geacht wordt mijn olie bij te vullen. Zo gaat dat dus. Maar ik ben de beroerdste niet en wil me graag aanpassen aan de gewoontes van dat land, dus ik besluit om vanaf nu iedere Vietnamees die ik passeer in zijn of haar billen te knijpen.

Even later is Thomas dolgelukkig met zijn eigen knijpknecht (nee, niet ik). Een snoeilelijke roze maar o zo handige telefoonknijper voor op zijn motor waar hij al een paar dagen naar opzoek was. Best een uitdaging om steeds uit te leggen wat je zoekt aan mensen die geen woord Engels spreken. Dat is sowieso een uitdaging hier, in tegenstelling tot de Cambodjanen spreken de mensen in Vietnam amper Engels. Maar met handen- en voetenwerk, een vertaalapp en via foto’s van google kom je een heel eind. Voor de laatste twee oplossingen heb je wel internet nodig, wat niet overal aanwezig is. En dan wordt het toch wel een gênant tafereel als je wil vragen of ze tamptons hebben. Het spelletje hints is er niks bij.
Er zijn er wel een paar mensen die Engels spreken, Aziatisch Engels wel te verstaan -nou eigenlijk niet te verstaan. De ‘F’ spreken ze uit als ‘P’ en de ‘R’ als ‘L’. Verder slikken ze de eerste lettergreep in en spreek je de laatste lettergreep extra lang uit. Sowieso lijken ze van elk meerlettergrepige woorden één lettergreep te maken. Dus ‘welcome’ wordt ‘coooome’. Thomas kan dat briljant nadoen, maar hij past zich sowieso aan als kameleon. Binnen een paar minuten neemt ie feilloos het accent van zijn gesprekspartner over, of het nou Frans-, Aziatisch- of bekakt Engels is.

De telefoon in de knijper navigeert ons keurig naar het leuke stadje Da Lat. Het stadje ligt ongeveer op 1500 meter hoogte, dus de route er naartoe was prachtig. Veel bochten en mooie uitzichten. De volgende attractie waar we heen gaan heeft ook veel bochten en mooie uitzichten. Het feit dat het dit keer niet om een bergweg maar om een huis gaat, maakt het grappig. ‘Crazy House’ is een gigantisch huis (een hotel), ontworpen door Russische Architect, met vele trappetjes, kleuren, torentjes en grappige details. Het doet me denken aan het Land van Laaf in de Efteling.
Deze gekkigheid wordt voortgezet in een café paar straten verderop die bestaat uit vijf verdiepingen met allemaal trappetjes, terrasjes, hoekjes en kleurtjes.

In de avond gaan we naar de nightmarket, die elke stad hier heeft valt ons op. Vooral gericht voor de lokale bevolking met groenten, fruit, bloemen, vis, en kleding. Als Thomas zijn motor naast de vele andere motoren parkeert, maakt een vrouw op uiterst onvriendelijke wijze duidelijk dat zijn motor daar niet mag staan. De reden wordt ons niet helder. Ze wijst de plek aan waar hij wel mag staan, ongeveer anderhalve meter verderop. Deze logica begrijpen we niet en terwijl het Thomas nogal frustreert (soms kun je de gekkigheden even niet hebben) ben ik me kostelijk aan het vermaken; Thomas die toegeeft aan een commanderende felle tante van nog geen 1.30 meter groot is om te lachen. Maar als we op de markt zijn is het weer Thomas die kan lachen, ik ben namelijk een bril aan het uitzoeken die ik op de motor op kan hebben als de zon niet meer schijnt. Geen fraai gezicht die verbande neus, oranje helm en een niet-ontspiegelde bril. Ach ja, alles om traanogen met vliegjes te voorkomen.

Met dat fraaie voorkomen zit ik dus de volgende dag op de motor voor een rit naar twee watervallen. De eerste waterval is groot, we klauteren en glibberen naar beneden tot we onderaan en achter de waterval zijn gekomen. Wat een geweld komt er op ons af! De tweede waterval is een stuk kleiner en er is helemaal niemand. Het is heet, dus we besluiten om een duik te nemen. Een fijnere plek met een fijner maatje kan ik me niet indenken, wat een mooi moment weer! Half afgedroogd en met natte haren rijden we weer terug naar het hotel. Een heuvelachtige weg met veel vlinders en duizenden kassen -Da Lat staat hier om bekend- brengt ons weer thuis. We sluiten de avond af met sushi die voor onze neus bereid wordt door Japanse koks. We zijn de enige westerse toeristen, er zijn namelijk alleen maar Japanners te gast, je kunt je voorstellen dat we hier dus de beste sushi ooit gegeten hebben.

Tijdens het smullen maken we plannen voor de komende dagen. We besluiten om een meerdaagse motortocht langs de kust en door de bergen te gaan maken met als eindbestemming de kustplaats Hoi An.

Ik kan geen betere afsluiter bedenken dan: doei Da Lat en hoi An!

Knuffels en liefs van ons

Hoi oma, Sherlock is een bekende fictieve detective en Thomas geeft wijsneuzen vaak deze bijnaam. 'No touching please', betekent; raak me niet aan (doelend op de insecten en beesten). Liefssss