Ho Chi Minh/ Plus; stad met contrasten (album 9)

Diep in de nacht, midden in Ho Chi Minh en nog slaapdronken van de slaappil, lopen we door een steegje op zoek naar ons hotel. We zijn samen met nog drie andere dakloze Nederlanders. De nachtwaker van het hotel ontwaakt direct uit zijn slaap als we aankomen. Ondanks onze reservering weet de man met zaklamp ons te vertellen dat het hotel vol zit. Met behulp van een vertalings-app, proberen we in stilte -want er wordt over en weer getypt- elkaar te overtuigen. Wij dat we toch echt een slaapplek willen, en hij dat we maar weg moeten gaan. Of het komt door de woeste bloeddorstige ogen van de mannen, of de zielige-gelaarsde-kat-smeek-blik van de dames, ik weet het niet, maar hij zwicht en heeft ineens twee kamers voor ons. Twee kamers, twee tweepersoonsbedden en vier stoelen om precies te zijn. De stoelen gaan door voor 5e geïmproviseerd bed voor Anouk, een toffe dame met wie we de komende dagen optrekken.
Een heerlijk gezond ontbijt maakt de gebroken nacht weer goed. Nu nog een pinautomaat zien te vinden die het doet en onze pinpassen accepteert. Uiteindelijk is het de vijfde pinautomaat die ons allemaal weet te voorzien van een paar miljoen Vietnamese Dong. Een volle maag en miljonair, onze dag kan niet meer stuk.
Hoewel we bij het Vietnam-oorlogsmuseum weer een toontje lager zingen. Gruwelijke beelden van slachtoffers, bommen, angstige ogen, wapens, bloed, martelingen, kooien en misvormde kinderen worden ons levensecht -of moet ik zeggen ‘dodelijkecht’?- getoond. Vooral de misvormde kinderen zijn ons bij gebleven. Kinderen van moeders die tijdens de oorlog in aanraking zijn gekomen met het ontbladeringsmiddel. Dit middel werd in de lucht als een spray verspreid over het land, zodat de bladeren van de bomen zouden vallen en de mensen makkelijk te vinden waren. Helaas was dat dus niet het enige effect. Naast de duizenden doden die er in deze oorlog gevallen zijn, moeten er vandaag de dag nog vele mensen met heftige handicap leven. Net als de Khmer Rouge (die aansluitend aan deze oorlog plaatsvond) is dit dus ook nog maar zo kort geleden. Ruim 25 jaar nadat we toch ergens in Auschwitz unaniem hadden besloten dat dit ‘nie wieder’, ‘plus jamais’, ‘never again’, mocht gebeuren?! Ik realiseer me dat dit helaas een naïef besluit is en het is een confronterend besef dat dergelijke praktijken op dit moment nog steeds aan de hand zijn.
Extra blij ben ik dus met het bericht dat ons kersverse vriendje Valentijn is geboren. Hij is gezond en sterk ter wereld gekomen. Ik kan het niet voorkomen dat ik erbij denk ‘gelukkig niet met een openruggetje, half gezicht, drie armen, of andere vreselijke handicaps die we nog geen 10 minuten geleden voorbij zagen komen’. Een gezonde baby is niet vanzelfsprekend en daarom koester ik nu nog meer dan normaal. Welkom lieverd, we gaan je snel bewonderen via de webcam. Wat een contrast allemaal, droefenis en geluk, dood gaan en geboren worden… Een wandeling door de stad maakt dat we alles weer een plek kunnen geven. Ook de stad bestaat uit veel contrasten. Armoede en rijkdom, westers hip en traditioneel, sloppenwijken en wolkenkrabbers, naaldhakken en houten schoenen, dure auto’s en uit elkaar vallende brommertjes, bijenkorfachtige winkelcentrum en nachtmarkten. We genieten van beiden. Zo is het gaaf om vanaf de skydeck van de Bitexcotower tijdens zonsondergang de hele stad te overzien. Maar het straatleven laat ons inzien dat de mensen met weinig gelukkig zijn. Van een Ferrari bij het stoplicht maakt Thomas nog gauw een foto, maar de toeterende brommers maken het straatbeeld van HCM pas echt compleet. In de Vietnamese Bijenkorf vinden we verkoeling, doe ik een lekker (test)luchtje op en struinen we -traditiegetrouw- de leukste sneakersstores af. Maar op de nachtmarkt beleven we veel lol aan het kopen van Vietnamese shirts. Thomas faalt overigens enorm in het afdingen. Bij een hippe bbq-tent genieten we van het westerse eten en drankjes, maar bij een traditioneel restaurantje eten we heerlijke kikkers.
Juist dit contrast, de uitbundigheid of bescheidenheid waarop het er hier aan toe gaat, maakt dat we behoorlijk verliefd worden op deze gave stad. We boeken een paar nachten bij en maken plannen voor de volgende dag. Een plan dat overigens niet uit veel meer bestaat dan een paar gebouwen die we willen zien, want vooral het rondstruinen in de stad staat voorop. Ik vind de balkonnetjes fascinerend en kijk voortdurend omhoog. Er is veel levendigheid te vinden op die balkonnetjes. Een gebouw met iets van 15 balkonnetjes die allemaal een ander restaurant zijn, of een man met een ontblote borst die een sigaret rookt en wat roept naar iemand op straat. Het verkeer is -zoals verwacht- echt een gekkenhuis. De rotondes zijn doorgedraaid, de zebrapaden hebben geen macht en de stoplichten gaan in tegengestelde richting tegelijk op groen. Ik huiver bij de gedachte dat ik hier straks op de motor tussen rijd. Desalniettemin hebben Thomas en ik de avond erna een afspraak met twee dames om hun motoren over te nemen. Tussen Jack en mij klikt het meteen. De potentiële motor van Thomas heeft meer moeite om zich te verkopen, hij start niet eens. Dat wordt hem niet. Jack adopteer ik meteen, al durf ik er niet gelijk op te rijden, zeker niet met Thomas achterop. Dus Thomas mag achter het stuur en alsof hij hier al jaren woont, baant hij zich gemakkelijk een weg tussen de verkeersgekte. Hij zet me af bij de sushitent waar ik afgesproken heb met Anouk. Thomas verkiest noodgedwongen de hotelkamer -mét wc in de buurt en zijn favoriete serie- boven een avondje sushi. Een keuze die ik uiteraard nooit zal kunnen begrijpen, want sushi is het állerbelangrijkste in de wereld. Dus even later peuzelen Anouk en ik van de overheerlijke visgerechtjes. Dit doen we samen met onze nieuwe Aziatische vrienden, die we (blijkbaar) ter plekke maken, omdat ik me wederom niet kan inhouden om een fotobomb te doen. Zij plaatsen de desbetreffende foto op facebook met daarbij de tekst dat ze blij zijn hun nieuwe vrienden from Holland gevonden te hebben. Best grappig, want we hebben amper een woord gewisseld. Het meest hilarische is nog dat ze het hoofd van Anouk van deze foto hebben geknipt, ik ben dus duidelijk hun bff.   
De volgende ochtend hebben we een afspraak met meerdere medereizigers die hun motoren proberen te verkopen. Onderweg ernaartoe passeren we meerdere kappers die op de stoep hun klanten voorzien van een verzorgde coupe, bijzonder.
Beide de tweede motordate is het direct raak, na een kort testrondje is Thomas ervan overtuigd dat zij de ware is. Ik ken m’n plek. Gezien mijn motor al Jack heette, krijgt de motor -vanzelfsprekend en sommigen snappen wel waarom- de naam Patricia toebedeeld. Het is tijd om te gaan toeren op onze nieuwe maatjes en de rest Vietnam te gaan ontdekken. Van een wegwerker hebben we een lijstje tips gekregen die we maar ‘ns gaan waarmaken. Tjuus Ho Chi Minh, je bent fantastisch! 

Liefs van ons

Hoi oma, er zijn denk ik maar twee woorden die uitleg behoeven; 
- Sneakerstores = winkels waar ze gympen verkopen
- BFF = afkorting voor Best Friends Forerever, wat 'best vrienden voor altijd'