Dat komt Hoi Van Pas (album 15 en 16)

Simsalabim… een klein sober vissersdorpje is een paar weken tijd omgetoverd tot een vrolijke trekpleister. Een stel Koreaanse creatievelingen hebben het afgelopen najaar de saaie muren van Tam Thanh voorzien van mooie beschilderingen. Geen idee waarom, zover rijkt mijn culturele nieuwsgierig nou eenmaal niet. Maar wat een grappig gezicht. Spelende kinderen, vrouwen die de vis sorteren, werkende mannen, de geest van Aladin, het komt in de vrolijkste kleuren voorbij. Zo simsalabim was de weg naar dit dorpje overigens niet. Ongewild hebben we een uitgebreide sightseeing-tour in de omgeving gedaan, daar we het dorp niet konden vinden. De uren verstrijken, de bergen hooi waar we doorheen moeten rijden worden steeds groter en de zin om het dorpje überhaupt nog te vinden des te kleiner. Maar uiteindelijk begroeten we de blauwe geest en zijn vrienden op de muren, betalen we te veel parkeergeld en incasseren we de onvriendelijke blikken van de inwoners. Waarom kijken ze niet net zo blij als de muren om hen heen? Wederom geen idee, al kan ik me ineens wel voorstellen wat het doel ooit was van de Koreaanse schilders. Al is de missie dan duidelijk niet geslaagd.  

We gaan verder met onze eigen missie, vuurwerk spotten in Da Nang. Het is vandaag namelijk bevrijdingsdag waarop het einde van de oorlog tussen noord en zuid Vietnam wordt gevierd. (Dat was op 30 april, ja ik loop een beetje achter met onze verhalen, maar ja verhalen moeten eerst beleefd worden voordat ze kunnen worden opgeschreven). Voordat de pijlen de lucht in gaan, hebben we nog een aantal uur te overbruggen. Ik lees iets over een foodmarket die ter ere van het feest georganiseerd is. De app ‘Maps.me’ (dé offline routekaart en onze beste vriend) navigeert ons keurig naar de market. Het blijkt in een pretpark te zijn en we kopen dus maar entreetickets. Het niet zo duur als de Efteling, maar wel minstens zo leuk. Het is opvallend hoeveel 50-plussers zich hier uitleven in dit pretpark, ze nemen de ene na de andere achtbaan en gaan dan helemaal los. Ik dacht dat ik dramatisch kon doen, maar vergeleken met deze gillende en overgevende adrenalinejunks ben ik maar een introvert mens. Ze hebben hier ook een Python, hier heet ie Cobra en gaat vijf keer vaker over de kop. Gelukkig hebben we op de foodmarket maar een bescheiden portie gegeten en blijft het keurig binnenboord. We besluiten daarom voor een tweede ronde te gaan en aangezien er geen rij staat -waar is iedereen?- stellen we voor om te blijven zitten. Maar dat is niet de bedoeling. We worden verzocht -gebaard- uit te stappen, een rondje naar de ingang de attractie te lopen, door de dranghekken te zigzaggen om vervolgens weer in hetzelfde wagentje te kunnen plaatsnemen. Serieus? Yes opcouse (smile). Gezien we dit gesprek (dat ook nog ‘ns twee keer zo lang als een ritje duurt) al een attractie op zich vinden, laten we het erbij en lopen we vol ongeloof maar lachend weg.
In een volgende attractie, net zo populair als de Cobra, zijn wij wederom enige twee liefhebbers. Of we nog willen wachten tot er mensen zijn, tot uw orders. We mogen niet alvast in het stoeltje wachten, moet achter het gesloten hekje blijven. Alles voor een goed overzicht. Na minuut of drie mag toch het hekje worden ontgrendeld en worden wij vergrendeld in de stoeltjes. Nog steeds de enige twee slachtoffers. De man checkt de vergrendeling, we kunnen niet meer ontsnappen. Dan loopt hij zijn rondje, om te kijken of de rest ook goed vast zit. Op zich aardig, maar raar want er is geen rest. Dan krijgen we live instructies, die even later ook nog door de megafoon omgeroepen wordt, zodat íedereen het gehoord heeft. Bij het verlaten van de attractie moeten we wel de uitgang en mogen we niet door hetzelfde poortje als de ingang, want anders loop je tegen het verkeer in.
Dat de Vietnamezen trouw zijn aan hun onnavolgbare gewoontes, blijkt ook weer bij het reuzenrad. We staan in de rij -aha, hier zijn dus alle bezoekers van het pretpark- als ik ineens gesommeerd wordt achter te Thomas te gaan staan. De rij moet uit één rechte lijn bestaan, dus je mag niet naast elkaar staan en ook niet te ver naar links of rechts. We worden behandeld als robotten en wij lijken de enige die hier verbaasd over zijn. Het uitzicht vanuit het reuzenrad is overigens prachtig met de ondergaande zon en zicht op de stad met zijn rivier en vele bruggen.

Bij een van die bruggen is vanavond het vuurwerkspektakel waar we een uurtje later een plekje proberen te bemachtigen. Het is hier megadruk, maar we wringen ons tussen de feestgangers en wachten af tot de show gaat beginnen. Dan zien we een vuurvonkje boven een groot gebouw uitkomen en uit het gejuich met geklap vernemen we dat dit de vuurwerkshow is. Tussen de vonkjes door blijven we volverwachting naar de lucht kijken, we willen niks missen. De lokale mensen kijken inmiddels naar ons, wij zijn hun attractie en zij daardoor weer de onze. Circle of life. Het vonkje breidt zich af en toe uit tot een heuse vuurwaaier, daar blijft het bij.

Tijd voor een drankje bij een café. Thomas vindt daar zijn poolmaatje en schiet de ene na de andere bal in het gat. Nou ja, soms ook net niet. Het enige wat ik schiet zijn wat fotootjes -ik waag me niet aan dit hoge niveau van poolen- en vind het wel weer best voor vandaag. Morgen staat een van de mooiste routes op de planning; de Hai Van Pas, het wordt een lange dag, dus we willen vroeg weg. En dat lukt zowaar een keer -Thomas is nogal fan van de ‘snooze-functie’- dus we besluiten om ook nog Lady Boeddha een stukje verderop gedag te zeggen.

Na een klein half uurtje rijden schiet het ineens te binnen. Nee he, even hoop ik dat het niet waar is, maar door mn snelle m’n hartslag weet ik dat het wel zo is. Ik heb de fotocamera bij het hotel laten liggen, hoe kan ik m'n maatje Nikon nou vergeten?! Thomas is zo lief om hem te gaan halen, ondertussen wacht ik bij de zee tot hij weer terug is. Wat baal ik op zo’n moment van mezelf, echt weer iets voor mij. Ik hoop zo dat hij niet gejat is. Even denk ik dat het wel zo is als ik het serieuze gezicht van Thomas zie. Maar hij is een slechte acteur, dus snel heb ik door dat hij hem bij zich heeft! Yes, pfieuw… Op naar Lady Boeddha, deze tientallen meters grote dame is onwijs geliefd bij de lokale toeristen. Ze veroorzaakt een file met toeterende auto’s, scooters de klemgereden worden en verkeerregelaars die de chaos echter groter maken.

Hoe druk het daar is, hoe rustig is het op de slingerende wegen van de Hai Van Pas. Deze route van maar 20 kilometer is o.a. bekend geworden door Thomas z’n helden van Top Gear. Deze aflevering hebben we thuis nog gekeken en nu rijden we er zelf, hoe gaaf is dat. Maar de pas is vooral beroemd om zijn schoonheid. We doen best lang over dat kleine stukje, want elke bocht, stukje spoorlijn in de verte, uitzicht op rotsblokken en de blauwe zee vraagt om aandacht. Even stilstaan, op je in laten werken, foto maken, soms wat drinken of naar de wc. We hebben hier op de mooiste retirade van Zuidoost-Azië gezeten (nou ja, erboven gehangen), uitkijkend over het mooie dal en de Zuid-Chinese zee. Aan het einde van de rit gaan we naar een strand dat onze hoteleigenaar in Hoi An heeft aangeraden en besluiten er een duik te nemen. We parkeren de motor vlak naast het strand, kleden ons om en rennen naar de zee (gewoon lopen lukt niet vanwege het hete zand). Er is verder helemaal niemand in de zee of op het strand wat het nog extra bijzonder maakt. Wat een maximaal gevoel van vrijheid is dit zeg!

Na een klein poosje zitten we weer op de motor, want we moeten nog een stukkie. En wat voor een stukkie. Alsof we nog niet genoeg moois gezien hebben, kiezen we voor de lange toeristische -zonder toeristen- route. Kilometers lang rijden we over onverharde wegen, langs plattelanden, rijstvelden, wereldvreemde dorpjes met wereldvreemde mensen, over mooie bruggen en watertjes met visnetten, voordat we in het stadje Hué aan komen. Dit stadje heeft schijnbaar op historisch gebied een hoop te bieden. Met de nadruk op schijnbaar, want we hebben er niks van gezien. Ons verblijf hier bestaat namelijk uit heel veel, héél veel, afleveringen kijken van The Blacklist. Af en toe gunnen we onszelf een korte break om te lunchen bij de Italiaan om de hoek met zijn heerlijke pasta pesto en de passievrucht als toetje. We dineren daar dus ook. Het enige culturele uitstapje wat we hier willen doen eindigt in een ‘hier-hebben-we-toch-geen-zin-in-gevoel’. Wat resulteert in een motorrit er naartoe, een rondje om de buitenmuren en bij de ingang draaien we ons weer om. Het is veel te warm om iets te doen en op de hotelkamer is het lekker koel met de airco. Slechtste smoes ooit, maar alles voor The Blacklist. Twee dagen zetten we deze daginvulling voort, worden we vaste klant bij de Italiaan en hebben we nog nooit zo weinig daglicht gezien. Ook wij moeten af en toe even weekend hebben he, moet kunnen.
Na drie nachten checken we uit bij de aardige receptiemedewerker die zich waarschijnlijk dagenlang heeft afgevraagd wat wij toch aan het doen waren. Ze vraagt nu aan ons of we van Hué genoten hebben en ze hoopt ons ooit weer terug te zien.

Met spierpijn in onze nek -ruim 50 uur hangend op een bed doorbrengen is voor niemand goed- vertrekken we richting de tunnels van Vinh Moc. Hier wordt als snel duidelijk dat we geen recht van klagen hebben over onze spierpijn. We zien smalle lage tunnels waar mensen jarenlang in geleefd, gewerkt, kinderen gebaard, eten gekookt en -vooral- gestreden hebben. Gestreden tegen de Amerikanen, gestreden voor het leven en soms -eigenlijk heel vaak, veel te vaak- gestreden mét het leven. Alles om de bommen te ontwijken, verstoppen onder de grond is een zeer creatieve, succesvolle maar trieste oplossing geweest. De tunnels bevinden zich in de demilitarized zone op de grens van zuid en noord Vietnam waar we nog meer overblijfselen van de oorlog tegenkomen. Naast meerdere gedenkbeelden komen we ook langs bekende bruggen die belangrijke rol hebben gespeeld in de oorlog. Om de ellende van ons af te spoelen, nemen we wederom een duik. Onder toeziend oog van een stel koeien ontkleden we ons en rennen we poedeltje naakt het verkoelende water in. Lang leven naakt zwemmen in de zee, naakte koeien en de naakte vrijheid om te kunnen doen wat je wilt. 

Toch maar weer aangekleed -er gebeuren hier al ongelukken genoeg- stappen we op de motor om ons weg verder naar het Noorden te vervolgen. Onderweg zien we dat een boer zijn land in de brand aan het steken is, waarschijnlijk om de vruchtbaarheid van zijn grond te bevorderen en om plaats te maken voor nieuw gewas. Helaas kunnen we het niet aan hem vragen -onze Vietnamees is nog nét niet goed genoeg. We kunnen wel ‘dank je wel’ zeggen en in het Vietnamees de rekening vragen. Ook weten wat Vietnamees is voor ‘waar kom je vandaan?’ dat is namelijk heel simpel ‘Paris?’. Ze willen allemaal weten waar we vandaan komen én hoe oud we zijn. Zo’n gesprek gaat ongeveer -17 keer op een dag- zo:  

Zij: Palies? Wij: Holland. Zij: Aah, Nistellooij. Wij: You like Football? Zij: (geschreven op een briefje) 1980? Wij: (wijzend naar Thomas) two (twee vingers) seven (zeven vingers). Zij: (lachend) oohh noo! Zij: wijzen briefje naar mij. Wij: three (drie vingers) en zero (rondje met vingers). Zij: nooooo. Wij: Yess. Zij: (hard lachend en haast schreeuwend) Thank you, thank you, goodbye!

Wij: Goodbuy & lots of hugs voor jullie allemaal 


Oh Oma, ik was helemaal vergeten om een lijstje te maken, gelukkig werd ik hier op geattendeerd. Dus bij deze alsnog;

- Sightseeing tour = een toeristische rondrit

- Python en Cobra zijn in dit verhaal namen van achtbanen

- Opcouse = 'ofcourse' op zijn Aziatisch en betekent 'maar natuurlijk'

- Poolmaatje = poolen een vorm van biljarten. Een maatje is in dit geval een strijdlustige tegenstander van Thomas

- Snooze-functie = dat ene knopje op je wekker die ervoor zorgt dat het alarm over 10 minuten opnieuw afgaat. 

- Top Gear = een televisieprogramma over auto's en soms ook motoren

- Break = pauze