Het leven bij uncle Peanutbutterman en auntie Bushbabe (album 46)

Een sloopkogel van minstens 135 kilo met handschoentjes aan, afgehakt grijs haar en een angstaanjagende stem beveelt mij de tas open te maken. Bibberend laat ik direct zien waar de douanekenau op doelt. Mijn potentieel gevaarlijke wandelschoenen voldoen namelijk wellicht aan het profiel van een bomenmoordenaar. De borstelige wenkbrauwen van de strikte controleur fronsen boven haar strakke pony uit als ik mijn (doods?)kisten tevoorschijn haal. Ok, ze hebben hun grove, indrukwekkende uiterlijk misschien niet mee, maar zo’n afkeurende blik verdienen ze niet. Dit is geen etnisch profileren meer, maar lijkt verdacht veel op racisme! Het profiel -van m’n zolen- wordt vervolgens hardhandig aan een grondige analyse onderworpen en gecontroleerd op de aanwezigheid van dodelijke zandkorrels, levensgevaarlijke grassprieten of besmettelijke kadaverresten. Maar de schoenenpoetser van Leh heeft alle sporen van elke mogelijke verdachtmaking gewist en slaagt met vlag wimpel. Ik mag zonder boete Nieuw-Zeeland betreden, m’n wandelschoenen ook. Ik verwacht dat dit zo’n beetje de enige challenge van NZ was, want verder is het een vredig land waar weinig mis kan gaan. Toch?

In de auto naar het huis van oom Charles en tante Ayleen wordt deze aanname meteen tenietgedaan als Charles alle heugelijke feitjes opsomt. De wegen zijn overvol, NZ slipt dichten de verkeersregels worden door de vele wegpiraten aan hun laars -of oog- gelapt. Maar vergeleken met India vinden we het hier nog veiliger dan een verlaten parkeerplaats. Verder zijn hier veel inbrekers die het op campers gemunt hebben, kan het meedogenloos hard regenen of waaien en zijn de gehorige houten huizen niet bestand tegen de oorverdovende herrie van de buurtfeestjes. We zetten ons schrap. Maar het enige gevaar dat ik nu zie is een vrijwillige opname in het huis van Charles en Ayleen, voor de rest van de mijn leven én het eventuele leven daarna. Na een paar uur betrap ik mezelf namelijk al op de gedachte dat ik hier nooit meer weg wil. We worden overspoeld met liefde en warmte -ook letterlijk, want het apparaat aan de muur zorgt van Indiase temperaturen. We smullen van het lekkere eten en van de familieverhalen, inclusief beeldmateriaal. Al snel krijgen we te horen dat Charles hier beter bekend staat als de ‘Peanutbutterman’ en weten we waarom Ayleen ooit met de naam ‘Bushbabe’ door het leven ging. Ook komt er een andere bijnaam van Ayleen op tafel -bedacht in een dronken bui door Charles- maar die zal ik hier maar niet herhalen…
Het bosje tulpen op het bureau -naast de gespreide bedjes- de koekoeksklok en de enthousiaste demonstratie van de oude elektrische treintjes zorgen dat we ons meer thuis voelen. Wat zijn we blij dat we een poosje mogen logeren bij uncle Peanutbutterman en auntie Bushbabe.

Na het plukken en eten van de grapefruits van de boom uit de tuin worden we door oom en tante rondgereden door de stad waar ze wonen, Auckland. Als twee diva’s zitten we achterin en rijden we langs het mooie groene landschap met koeien en schapen. Ondertussen wordt er wederom door Charles de weetjes -als een echte ‘De Vilder’- met ons gedeeld.
Zo krijgen we te horen en zien hoe de mensen hier verhuizen, het complete huis wordt door de midden gezaagd en in twee delen naar de nieuwe plek verhuisd en weer aan elkaar gehecht. Dat vind ik nog ‘ns een goed idee! Ook horen we dat o.a. dat de Maori’s -de oorspronkelijke bewoners van NZ- vroeger mensen aten. Vooral mensen die criminele dingen deden waren favoriet. Het is dan wel goedkoper dan tbs maar echt vriendelijk is het niet. Echt honger krijg ik er ook niet van, dus het enorme aardbeien softijs sla ik maar af. Bovendien moeten we over een paar uur aan de kaasplank, chips, een Koreaanse maaltijd en chocoladetaart met slagroom -in een tijdsbestek van 3,5 uur. Poehee, inmiddels ben ik hier 1,8 kilo aangekomen en het is pas dag twee.

Dat gaan we vanaf dag drie anders doen bedenk ik me. Kansloos. Ondanks dat deze dag een uurtje korter duurt -ja, ook hier doen ze aan het dwaze klok verzetten- staat ook deze dag in het teken van het lekkere eten. Maar niet alleen eten, want we gaan ook op camperjacht. Een campertje kopen en verkopen lijkt ons uiteindelijk- ik zal de details van de eindeloze discussies achterwege laten- een betere optie dan huren, dus wij gaan hem vandaag ‘ns flink uit onze broek laten hangen. Gewapend met onze creditcard maar met gebrek van enige kennis gaan wij toch vol vertrouwen op pad. Hij moet gewoon handig zijn, trouw zijn en niet te veel geld kosten, zo veeleisend zijn we niet. Als een hebberig hitsig stel keuren we het vlees dat deze automarkt in zijn kuip heeft. Sommigen krijgen wat meer aandacht, maar anderen keuren we amper een blik waardig. We zijn besluitvaardig, zitten op een lijn en weten steeds meer wat we willen. We zijn verrassend goed in dit speeddaten. Dus na een uurtje is het al raak en zijn we allebei verliefd op Viktor. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht, ik had meteen door wat hij te bieden heeft. Thomas wil nog even doorspeuren en hoopt nog op een bloedmooie Viktoria, maar helaas is die categorie te hoog gegrepen voor ons. Na een romantisch ritje met Viktor voelt ook Thomas de kriebels in zijn buik en besluiten we verder te willen met hem. Viktor heeft het. Hij is dan wel niet de knapste en heeft hier en daar een deukje opgelopen in zijn ego, maar wat zijn we blij met hem. Want kwaliteiten heeft ie wel, als een ware Barbarapapa transformeert hij zich binnen no-time in een slaapkamer, woonkamer, eetkamer of keuken. Dus we verwennen Viktor met een heerlijke douchebeurt en stoppen hem allerlei handige spulletjes toe, zoals een afwasteil. Dan zijn we klaar voor de volgende stap in onze relatie en besluiten om met hem een paar nachten in Wangerei door te gaan brengen. Want ook in bed moet het ten slotte klikken. We doen ons best en met de romantische bruiloftsverlichting die we van Ayleen hebben meegekregen krikken we sfeer op tot het maximale. Desondanks heeft Viktor wat moeite om ons warm te houden in de nacht, dus overwegen we relatietherapie. Maar we denken dat het kopen van een warm dekbed de juiste boost is die onze relatie nu nodig heeft. Bovendien realiseren we ons dat het ook wel een beetje gek is om met een camper bij een therapeut aan te kloppen.

We kloppen na een paar dagen wel weer aan bij Charles en Ayleen, even een adempauze en werken aan onze hygiëne is altijd goed om te doen. En Ayleen heeft een leuk avondje voor ons in petto, we gaan meedoen aan een quiz die georganiseerd is door haar werk, Mercy Ships. We doorstaan tientallen vragen over de wereld, geschiedenis en andere dingen waar ik geen reet van weet. Mijn algemene kennis is namelijk nog minder dan die van een eencellige alg. Gelukkig heeft Thomas er meer kaas van gegeten -ook letterlijk, de heerlijke kaasplank maakt de avond goed- en weten we de laatste plaats te ontkomen. Niet slecht, ik ben tevreden. Ook al schaam ik me kapot dat ik de kaasplank bijna in mijn eentje hebben verorberd, zonder dat mijn teamgenoten ook maar enige kans hadden om ook een stukje te kunnen pakken. Oeps. Burrrp. Ach, zo’n goed team waren we niet, zij wisten mijn gebrek aan quiztalent namelijk op geen enkelen wijze te compenseren. Maar man wat hebben we gelachen en we vonden het leuk om zoiets lokaals te doen, Ayleen bedankt.

Een van de dingen die op onze ‘to do in NZ -list’ staat, is naar een rugbywedstrijd gaan. Het liefst eentje die met een haka start, maar dat zit er niet in. We gaan naar een lokale wedstrijd kijken, Auckland tegen Bay of Plenty. We nemen als bedankje de Peanutbutterman, Bushbabe en hun junior mee. Charles jr. is namelijk terug van zijn vakantie dus dan kunnen we hem meteen ook beter leren kennen. Uitgerust met een blauwe vlag (kregen we daar) en blauwe kleding (hadden we toevallig aan) betreden we het enorme stadion (die helaas bijna leeg is). 99% van het beetje publiek dat er zit is voor de thuisspelende partij Auckland. Naast ons zitten twee moeders van spelers (denk ik) en die gaan helemaal uit hun dak als ze (bijna) scoren. Ik kijk meer naar hen dan naar de wedstrijd haha. Omdat ik nou eenmaal af en toe baldadig moet doen, doe ik even of ik voor de tegenpartij ben. Soms kan dat grappig zijn, maar gezien ik de verkeerde naam roep is het allesbehalve grappig. Alsof een Ajacied tussen allemaal Feyenoordfans in De Kuip ineens opstaat en ‘Hup Feyezuid’ roept. Slaat dus echt nergens op en is behoorlijk gênant.

Tijd om zo snel mogelijk Auckland te verlaten dus. Maar niet zonder dat we al het lekkers wat er in ‘Warenhuis Ayleen’ te vinden is meekrijgen. Over een klein weekje komen we hier weer terug, maar nu gaan we eerst naar hogere sferen, het noorden van het noorden verkennen.

Dikke kus van ons!

Lieve oma, uw eerste map met de geprinte verhalen en foto’s zit alweer vol. Dit is het eerste verhaal voor in de tweede map. En dit is ook alweer het 35e verhaal en er komen er nog veel meer aan! Ik vind het zo lief dat u de verhalen zo verzameld en leest. Knuffels

- Uncle Peanutbutterman = oom pindakaasmeneer

- Auntie Bushbabe = tante schat uit de rimboe

- Sloopkogel = een forse dame die heel woest kijkt

- Challenge = uitdaging

- NZ = afkorting van Nieuw-Zeeland

- Speeddaten = in een hele korte tijd kennismaken, een eerste indruk krijgen, met als doel om je liefdespartner te vinden

- Barbarapapa = tekenfilm figuurtjes ie zich in allerlei voorwerpen en vormen kunnen veranderen

- Haka = een traditionele dans, van oorsprong van de Maori’s, die voor een rugbywedstrijd uitgevoerd wordt door de spelers, voor een goed teamgevoel/ geluk.

- To do list = een lijstje met dingen die je wilt doen