Een aller...st verhaal over een spermawalvis, zelfingenomen bergen en een mega schommel (album 50)

Een joekel van een beest van ongeveer 16 meter ligt nietsvermoedend te poseren naast de boot. Tientallen klikjes van fotoapparatuur is het enige wat ik hoor, want verder is het muisstil. Iedereen is onder de indruk van de enorme gevaarte dat z’n zuurstofvoorraad aan het aanvullen is. De sperm whale is gespot. Hij heeft zijn gênante naam niet bepaald te danken aan zijn grootte, maar wel aan de rest van zijn uiterlijk, nou fijn is dat. Het is in ieder geval duidelijk. Net voordat hij zijn eindshow geeft, zet ik me schrap. Mijn Nikon is een beste camera, maar snel meerdere foto’s achter elkaar maken kan ie niet. Dus ik heb maar twee foto’s van waar we voor gekomen zijn. Waar we al bijna drie uur voor aan het varen zijn. Waar Thomas twee uur lang zijn kots aan in het houden is, tot het niet meer gaat. Waar tientallen anderen ook het witte papieren zakje tot hun kost(ts)baarste bezit van dat moment beschouwen. Waar onze leuke gids keer op keer een microfoon in het water heeft gehouden om te luisteren of er walvissen in de buurt zijn. Maar dan is het eindelijk zover, na tien minuten zich te hebben laten zien, besluit hij weer voor een klein uurtje onder water te gaan. Hij zwaait ons uit met zijn enorme staart, zo’n staart die je altijd alleen maar op tv ziet, of op een foto aan de muur van je vriendin, zo’n staart waarvan je hoopt hem ooit in het echt te zien. Als de walvis onder water is, staat iedereen 'm roerloos na te kijken, zelfs het water boven de vis is roerloos, een grote ronde vlakte waarin geen golfje of spetter te ontdekken is. Op de terugweg naar de kust van Kaikoura hoop ik nog orka’s te kunnen spotten, helaas. Wel zien we gigantische Albatrossen met een spanwijdte van bijna vier meter over het water scheren, op zoek naar een geschikt vismaaltje. De besneeuwde bergtoppen van de kust komen steeds meer in zicht en ik kan het niet laten om m’n foto’s alvast terug te kijken. De twee foto’s van de staart zijn super geworden en ik bedenk aan welke muur ze komen te hangen.
Van vissen kijken krijg je trek in vis, zo werkt dat nou eenmaal, dus is het heel logisch dat ik zin heb in sushi. Die we even later op de heuvel naast een stel koeien aan het oppeuzelen zijn. Van koeien kijken krijg je trek in vlees, zo werkt dat nou eenmaal, dus is het heel logisch dat ik zin heb in een stukje rundersalami. Die we even later bij een wijnplantage opeten. Van het kijken naar wijnplantages krijg je dorst, zo werkt dat nou eenmaal, dus is het heel logisch dat ik zin heb in een wijntje. Die we even later drinken bij een boer die ook kaas maakt. En van kijken naar kaasmakers krijg je zin in kaas, zo werkt dat nou eenmaal, dus is het heel logisch dat we aan het einde van de dag weer een kilootje zwaarder zijn. Daar kunnen we dus niks aan doen, wij laten ons leiden door wat op ons pad komt.

En langs de westkust komt me er toch een hoop ons pad en gelukkig (of helaas) niet alleen maar eten. Hoewel, de eerste stop is bij de pancakerocks, drie keer raden wat er vanavond op het menu staat… De gestapelde rotsen zijn bijzonder en het feit dat het schaamhaar van een zeemeermin er tegenaan groeit -tja, ik verzin het ook niet, stond echt op het bordje!-, maakt in ieder geval dat mijn trek in pannenkoeken ineens minder wordt.
Na een poos rijden slaat Thomas onverwachts linksaf een weggetje in, ik verdenk mezelf van waardeloze navigeer skills, maar als ik nog ‘ns goed naar de kaart kijk, zie ik echt dat we rechtdoor moeten. Maar Thomas wil even pauzeren en zag op een bordje staan dat hier een helikopterplatform is, altijd leuk om helikopters te spotten tijdens je lunch. Er is geen helikopter te zien, wel twee Indiërs die hoopvol aan ons vragen of we een vluchtje gaan maken. Uhm, nee, dat is veel te duur en bovendien is het bewolkt. Later snappen we waarom ze zo graag willen dat wij ook gaan als de helikoptervluchtverkoopmeneer uitlegt dat zij al twee dagen aan het wachten zijn tot er mensen met hen mee willen. Het is namelijk niet rendabel om met twee mensen te gaan vliegen legt hij uit. Dus hij geeft ons 250 dollar korting als we over tien minuten mee willen. Het is een mooi aanbod, maar het is weer is niet al te best en het is niet zeker of we op de gletsjer kunnen landen. We twijfelen, we kwamen ten slotte alleen maar even een boterhammetje eten. Hij haalt ons over de streep door nog ‘ns 200 dollar extra korting te geven als we ontevreden zijn over het zicht en/of we geen sneeuwlanding kunnen maken. En het tegendeel is waar, het zicht aan de andere kant van de berg is adembenemend en de landing in de sneeuw is fantastisch. We vliegen over gletsjers, blauwe ijsmeertjes, een kronkelende rivier en we zien een groep reeën. Wauw! Als je door de sneeuwvoetstappen heen kijkt zie je het ijsblauw, dat heb ik nog nooit eerder gezien. De piloot maakt een paar toffe foto’s van ons en een paar honderd van de Indiërs. Zij zijn door het dolle heen en raken niet uitgeposeerd, de piloot/ fotograaf krijgt de ene opdracht na de andere, terwijl wij vermakelijk toekijken en genieten van al dit pracht. Als poserend India er weer klaar voor is, vliegen we terug naar onze beoogde lunchplek waar de helikoptervluchtverkoopmeneer ons met zijn wapperende vlaggetjes binnenhaalt. Zijn vrouw blijkt een Nederlandse te zijn, dus doneren we onze laatste restjes drop en gaan we weer verder, benieuwd naar wat er nog meer op ons pad komt.  

We staan bij het punt waar je het allermooiste zicht moet hebben op de Franz Jozef gletsjer. Nu neem ik alles waar ‘aller…st’ staat al niet zo serieus, want volgens de bordjes, advertenties en comments is werkelijkwaar alles in NZ het allermooist, allergrootst, allerhoogst, alleruniekst, allerbest, allerkleinst, alleravontuurlijkst, allerbijzonderst, allerromantischst, allermeest, allerminst, allerspectaculairst, allerwatdanookst. En als je dat dan verwacht kan het zomaar eens een ‘allertegenvallerst’ worden, net zoals dit punt, het slaat namelijk nergens op. Je ziet het puntje van de gletsjer en thats all. Dat ik hier de volgende ochtend op terugkom is wel zo allereerlijkst, want gisteren was het allerbewolktst en vandaag niet. Gisteren was dit uitkijkpunt allersaaist maar vandaag met de blauwe lucht is het een allerverrassendst uitzicht. De besneeuwde bergen lijken de gletsjer uit de spugen en de parachutisten die erboven zweven maken het tot een allerfraaist tafereel.
De bergen zijn hier trouwens ongelofelijke ijdeltuiten, ze hebben bijna allemaal hun eigen spiegel waarin ze de godganse dag naar zichzelf aan het staren zijn. En daarbij poseren ze in al hun naaktheid voor elke toerist die het maar wil. Ze mogen dan prachtige schoonheden zijn, maar dat doe ík zelfs niet (tja, het is raar -en zonde- maar waar). De meren die als de spiegels fungeren trekken ondertussen zelf ook alles uit de kast om bewonderd te worden. Het ene meer is nog blauwer, helderder en romantischer dan het andere. Wij voelen ons maar lelijk en underdressed in onze Viktor met z’n krassen en deuken.
Maar wat maakt het nog uit, want morgen laten we ons toch te pletter vallen vanaf 160 meter hoogte. Vandaag gaan we alvast moed indrinken, gezien we morgen al om 8.00 uur paraat moeten staan voor de gevreesde swing en er voor die tijd vast geen wijnproeverij te vinden is. Bovendien zijn we in Cromwell aangekomen, een stad die bijna drijft op de propere druivensap. Cheers. Cheers again. Wie rijdt er eigenlijk? Papier, steen, schaar, 1-0 voor Thomas. Papier, steen, schaar, 1-1. Papier, steen, schaar 2-1 voor mij. Papier, steen, schaar, hoppa ik win, ik heb het ook het hardst nodig. Cheers.

Ik weet niet wat ik een grotere nachtmerrie vind, het feit dat we ons vrijwillig naar beneden laten storten of het feit dat mijn gewicht met koeienletters op mijn hand geschreven staat én ik bijna iedereen overtref. Oh en het is met een waterproef stift geschreven, dus ik ben de komende dagen nog een wandelende weegschaal, een opengereten zenuw. Had ik al gezegd dat er bij een activiteit als dit -het is tenslotte een once of a lifetime dingetje- heel veel foto’s gemaakt wordt? En dat je met je met je handen je schommel vasthoudt of Thomas omhelst, dus dat m’n handen steeds pontificaal op de foto staan? Dus niet alleen de komende dagen ben ik de klos, nee ik ben gebrandmerkt voor de rest van m’n leven, een litteken op mijn ziel. Maar alles voor zes seconde lol, zes seconde vrije val, zes seconde onzekerheid of het touw ons gaat houden, zes seconds of fame, de duurste zes seconde van onze reis, ja alles voor de begeerde Nevis swing.
Maar wat ben ik opmerkelijk kalm als we boven de afgrond bungelen met de wetenschap dat ze elk moment onze schommel los gaan laten. De beul vraagt nog of we willen dat zij dat aftelt voor we heen gaan. Nou nee, het is toch potdikkie geen nieuwjaarsfeestje hier. Ok, misschien ben ik toch niet zou kalm als ik d…. Whaaaaaawoooowhhaaaaa (zes seconde lang) Holy moly! Gaan we nog een keer?! We schommelen nog een poosje heen en weer voordat we als twee verloren snoekbaarsjes naar boven getakeld worden. Maar we voelen ons allesbehalve een verloren vis, eerder een onoverwinnelijke leeuw. Brullend en met omhoogstaande manen verlaten we de Nevis playground weer en bedenken we wat we verder nog willen doen vandaag. We besluiten dat we moeten stoppen op onze hoogtepunt, morgen weer een dag. Dus dat doen we dan maar!

Brullende groetjes van de honderd-en-een-kilo zware Thomas en de zeven-en-tachtig-kilo zware Ellen (dat scheelt weer wat scrol-werk naar de foto’s des oordeels)



Lief omaatje, ik denk dat dit verhaal en het vorige verhaal tegelijk voor u aankomen, geprint door Cora. Er volgen er nog meer, nu we nog goed internet hebben. Woensdag 20 december gaan we alweer naar Buénos Aires (de hoofdstad van Argentinië) en dan is het maar weer afwachten of verhalen kunnen plaatsen op het internet.
Liefs en een dikke knuffel

- Sperm whale = een walvis in de vorm van een spermacel (tja…)

- Pancakerocks = rotsen in de vorm van gestapelde pannenkoeken

- Navigeer skills = mijn (gebrekkige) vaardigheid om de kaart te lezen/ weg te wijzen

- Comments = commentaar, opmerkingen, recensie

- Once of a lifetime = iets dat je maar een keer in je leven doet

- Scrol = is inmiddels een Nederlands woord en betekent dat je digitaal (op de computer) door de foto’s of pagina’s heen bladert

- Playground = een speeltuin