Singapore, we want more (for less) (album 31)

Ondanks een upgrade -van een houten bankje naar een midgetbed- en een stevige slaappil in onze mik, blijft 16 uur toch een hele lange rit. De trein nadert op zijn dooie gemakkie de grens van Singapore. Thomas ontvouwt zich uit zijn bedstee om zich vervolgens weer in de bus op te mogen frommelen. Dit is gelukkig maar een rit van paar minuten die ons naar Singapore brengt, waar de echte ellende pas begint. Na anderhalf uur wachten zijn we eindelijk aan de beurt bij de paspoortcontrole. Daar krijgen we tot onze verbazing geen stempel, enkel het bericht dat we naar ‘the office’ moeten. We worden door politielui opgehaald. We gaan weer door met wachten in een wachtruimte bij allemaal kantoortjes, inmiddels zijn we weer een uur verder. We hebben geen idee wat ons te wachten staat en wat überhaupt de reden van deze poppenkast is. Misschien is het omdat we geen doorreisticket hebben? Om de beurt worden we een kantoortje in geroepen waar we allerlei vragen krijgen. Hoe lang ben je op reis? Hoeveel geld heb je bij je en hoeveel geld gebruik je tijdens je hele reis? Hoe kom je aan dat geld? Ik antwoord braaf. “Ik heb jarenlang tasjes van oude vrouwtjes gestolen en drugs gedeald en zo tientallen duizenden euro’s bij elkaar gesprokkeld. In Nederland zoeken ze me, dus ben ik er maar een jaar tussenuit genaaid. Anders nog iets te vragen?”
Man, man wat een onzin. Ik vraag wat de reden is dat ze ons eruit gevist hebben. Hij vertelt me dat ze er vaker westerse toeristen uitpikken en daar moet ik het mee doen. Als ik zeg dat ik al ruim drie uur hier ben, gelooft hij me niet. Dat kan nooit zo lang zijn. Nou, dus wel. En daar komt zonder pardon nog een uurtje bij. Als we eindelijk onze paspoorten -met stempel- terug hebben mogen we door naar het volgende obstakel, de pijnlijkste. Thomas heeft in Maleisië een fles whisky gekocht waar hij hier extra belasting over moet betalen. Gezien het bedrag het dubbele is van de aanschafprijs, wordt het ondragelijke besluit genomen om de fles te laten vernietigen. Harteloos en zonder geweten wordt er een chemisch spulletje in de fles gespoten. En of het allemaal nog niet genoeg is, gebeurt dit onder toeziend oog van de grootste whisky liefhebber. De fles huilt vanbinnen, Thomas ook.

Het valt ons meteen op hoe gestructureerd en vol regels dit land is. Overal hangen verbodsbordjes en soms staat de hoogte van de boete erbij. Eten en drinken in de tram, verboden. Durian fruit in het hotel, verboden. Crocs op de roltrap, verboden. Dat laatste is uiteraard te begrijpen. Die dingen zijn nog lelijker dan mijn Jezusnikes, mensen schrikken daarvan en donderen dan zo van die trap af. Moet je gewoon niet willen. Wat je ook niet moet willen is een hamburger met een diameter van maar vijf centimeter. We bescheuren ons als we deze miniburger in een Amerikaans eettent cadeau krijgen. Het is independenceday vandaag en dat moet gevierd worden. Een leuke actie waarbij je bij een drankje zo’n burger krijgt. Het is nogal een dure tent, dus we denken ff lekker te kunnen profiteren. De holle kies van Thomas is het enige wat ermee gevuld raakt. De honger is aangewakkerd dus we bestellen uiteindelijk mega dure gerechtjes, waardoor de enige die écht profiteert de eigenaar van deze tent is. We proosten er maar op, op het land van Trump! Dat klinkt als een leuk attractiepark, ik zie het al voor me. ‘Het Land Van Trump’ met Trumpje het reuzenkind, pratende paarden met snorren, Trump de aardwortel en oranje suikerspinnen #HLVT. Als dat geen gat in de markt wordt?!

Wat ook wel een attractiepark lijkt is het supergrote en luxe hotel Marina Bay Sands, met een grachtje met gondels (ja, binnen!), infintypool en een dakterras met fantastisch uitzicht. Daar sliepen wij niet. Wel genieten we van het uitzicht over dit kleine rijke landje met zijn wolkenkrabbers, bruggen en culturele wijken. Ook Little India is weer van de partij met dit keer een prachtige moskee. Het ziet er bijzonder uit, zo’n kolossaal gebouw midden in een kleurrijk wijkje. Als we Little India uitlopen zien we ineens een Nederlands café, nooit geweten dat New Delhi en Amsterdam zo dichtbij elkaar lagen! Oh, en Hongkong ligt hier trouwens ook op steenworpafstand. We nemen een kijkje in hun bizarre keuken, deze keer in de vorm van een shoppingmall. We worden verwelkomd door een etalage vol aambeien. Nee, ik bedoel geen aardbeien. Aambeien, die in hun puurste volmaaktheid -of mismaaktheid- worden getoond op een deurformaat poster. Stukken darm die in de buitenwereld een frisse lucht komen scheppen. Gezien dat deze pijnlijke overspeligheid niet wordt gewaardeerd door het baasje kun je achter deze deur korte metten met ze maken.

Naast dit behandelkamertje is een winkeltje waar je krokodillenhuiden kunt kopen en een stukje verder staat er een dame met een ontblote borst naar Thomas te wenken. Dat is dan nog de meest gunstige versie, want het zou net zo goed een man kunnen zijn. We slaan maar gauw linksaf. Daar krijgen om de paar meter een voetenmassage aangeboden. Waarschijnlijk betekent ‘foot’ iets heel anders in het Mandarijns… We ontvluchten deze gekkigheid en lopen naar buiten waar we langs een pillenautomaat lopen. Alsof je voor een snoepautomaat staat. “Zeg schat, heb je ook zo’n zin in een lekker reepje antidepressiva?” Ik zie een man verlekkerd voor de automaat staan, hij kan duidelijk geen keuze maken tussen de diarreeremmers en de antipsychotica.
We zetten de Chinese vibe -maar dan een tikkeltje normaler- voort in een restaurant waar we met semi-local Bart gaan eten. Hij is een beachvolleybalmaatje van Thomas en woont en werkt momenteel voor drie maanden in Singapore. Bart heeft hier vaker gegeten en weet dus precies wat we van de kaart moeten kiezen. Eigenlijk is er van kiezen geen sprake, gezien we alles bestellen wat hij aanraadt. Wat resulteert in een overvolle tafel en -een klein schransuurtje later- ook overvolle buiken. Inmiddels is ook Jan Willem aangeschoven, hem hebben we op de Perhentian ontmoet. Met zijn vieren maken we tot diep in de nacht Singapore onveilig, worden we wakker met tatoeages in onze nek en hebben we onszelf -of elkaar- ondergekotst van de drank…In werkelijkheid wordt er één cocktail gedronken die niet lekker is, een biertje die hier niet te betalen is, dus dan maar een cappuccino, kletsen we wat af en bestellen we op tijd een taxi naar het hotel.

Vandaag staat er een lowbudget citytour op het program. Alles is hier kneiterduur dus we moeten ff op de rem. Gretig gaan we los op de gratis attracties en goedkoop eten. Met als gevolg dat ik me een half uur vermaak met het fotograferen van een mini kameleon -of hagedis, geen idee- die daar midden in de stad paradeert met zijn stekelige huidje. Bij een museum parasiteren we op de gratis voorstellingen, best leuk nog. Bij een foodcourt -streetfood onder een golfplaten dak- lunchen we heerlijk voor een paar euro’s tussen de locals. We dwalen wat rond in een boeddhistische tempel, al ben ik daar helaas na tien minuten wel op uitgekeken. Meer dan 100 aanhangers/ nonnen/ monniken dreunen monotoon en synchroon heilige teksten op. Dit wordt geleid door de opper-opdreun-monnik, die de heilige woorden d.m.v. een microfoon door de tempel laat galmen. Ik vind het iets angstaanjagend hebben, sektarisch. Vele mensen zullen het juist mooi of krachtig vinden, maar ik word er naar van. Tijd om de volgende gratis attractie te gaan opspeuren. We struinen wat rond in de stad, als we -ik- denken dat we ergens livemuziek horen. Het klinkt aardig en stadsfestivalletjes of straatbands zijn meestal gratis, dus wij eropaf. Blijkt het een reclamebord te zijn waarop een filmpje van een overdreven blije zingende man te zien is die de plaatselijke fietstaxi promoot. Geen hossende mensen, geen barretjes voor koude drankjes en geen leuke dansdeuntjes te bekennen dus. Hmz, ook al hadden we dit ab-so-luut niet willen missen valt het ietwat tegen.

Dan maar eten, dat is de oplossing voor alles. Maar het mag niet te duur zijn uiteraard. Alle dienstverlenende apps worden meerdere malen tevergeefs uitgepluisd terwijl we in een shoppingmall in loungestoelen zijn neergeplof. Dan maar terug naar Little India waar we eigenlijk geen zin in hebben, maar hee, daar zijn lekkere curry’s voor weinig en bovendien hebben we een metrokaart gekocht waardoor het reizen er naartoe geen geld kost. Onderweg naar het metrostation lopen we ineens -nog geen 50 meter van onze loungeplek vandaan- een enorm foodwalhalla in. Vele keukens van over de hele wereld presenteren de lekkerste gerechtjes voor wederom maar een paar euro’s. Dit bevalt ons wel. Goed gevoederd gaan we met volle energie naar de zingende en lichtgevende bomen van de Gardens of Bay. Nee, ik hallucineer niet -al heb ik daar zelf ook even aan getwijfeld. De gigantische surrealistische bomen van staal zorgen voor een fantastisch staaltje spektakel. Het lijkt alsof we onderdeel van de Droomvlucht van de Efteling geworden zijn. Op onze rug liggend aanschouwen dit dagelijkse optreden en ik vind het hoogtepunt van Singapore, misschien wel van mijn leven, maar dat klinkt te dramatisch. Na een kwartiertje ontwaken we uit deze droom en maken we nog een boottochtje over de rivier.
Op de boot nemen we de hoogtepunten van Singapore nog ‘ns door. Unaniem besluiten we dat Singapore echt de moeite waard is, met als hoogtepunt de swingende bomen, maar ook de Chinese gekte komt zeker in onze top drie voor. Wellicht moeten we een keer naar China, maar voorlopig vliegen we morgen eerst naar Borneo.

Dikke kus van ons weer!

Hoi oma,

leuk om u van de week op Robs bruiloft gezien en geknuffeld te hebben. we komen van de week nog langs. 

- We want more (for less) = wij willen meer (voor minder geld)

- Upgrade = een vooruitgang in comfort

- Midgetbed = een klein bed, groot genoeg voor een midget (midget = dwerg), maar dus te klein voor Thomas

- Crocs = een merk voor super comfortabele (denk ik) maar super lelijke (weet ik zeker) sandalen. Wellicht vindt u ze wel mooi, hoewel, gezien uw verstand van de mode zal ook bij u deze sandalen er niet in komen ;-)

- Jezusnikes = zo worden lelijke sandalen ook weleens genoemd. Duitsers en/of 70-plussers dragen het liefst ook nog (witte) sokken in de sandalen.

- #hlvt = met het symbool ‘#’ wordt naar iets verwezen op het internet. In dit geval naar HLVT, deze afkorting staat voor Het Land Van Trump. Zullen we er een keertje heen gaan?

- Semi-local = semi weet u wel, betekent ‘soort van’ of ‘net wel/niet’ en local betekent iemand van de lokale bevolking

- Foodcourt = een grote hal/ markt met tientallen eetkraampjes. Het Winklerplein is er niks bij ;-)

- Vibe = een sfeer