Partycrashen in dorpjes en bunkers (album 22 en 23)

“Moet je zien wat daar loopt! Die zijn lang en die ene heeft een enorme rode baard, een grote neus en blauwe ogen. En zie die andere met d’r dikke armen en blote benen… Kijk, ze maakt allemaal foto’s van ons en onze huisjes. Durf jij te gaan te kijken? Laten we samengaan, maar we zeggen niks, alleen maar kijken. En niet te dichtbij. Ze lachen naar ons, ik denk dat ze wel aardig zijn en ons heus niks doen, zullen we een stukje dichterbij gaan? Ik zou ze best wel ‘ns aan willen raken, maar ik weet niet wat er dan gebeurd. Ok, jij eerst, heel snel en dan rennen we allebei hard weg. Tikkie. Maar oma rent niet weg en ze pakt gewoon de arm vast van die vrouw, al een halve minuut lang. Er komen steeds meer buren en familie bij staan, kom wij kunnen dat ook. Ze verstaan ons niet, maar ze zeggen wel iets terug. Zou dat Engels zijn? Die meneer heeft onze stuitershuttle gepakt, zouden we hem terugkrijgen? Zo, moet je zien hoe hoog hij hem slaat. Zullen we hem weer teruggooien, misschien slaat hij hem dan nog hoger de lucht in. Jaaaa, daar gaat ie, wow. Mijn moeder kijkt een beetje ongerust, zouden we dit wel mogen doen? De mevrouw laat de camera aan moeder zien en nu lacht ze, ik denk dat het wel goed zit. Zou papa het ook goed vinden? Hij, m’n ooms, neven en grote broers zijn allemaal nog aan het werk aan de andere kant van het dorp. Als ze vanavond thuiskomen gaan we het meteen tegen ze vertellen, zouden ze ons geloven? Zullen wij ook met ze op de foto mogen? Vast wel. Ze laten steeds de camera zien met foto’s van ons er op. Met zijn allen zou leuk zijn…. cheeese. Laat me de foto’s ‘ns zien en m’n kleine zusje wil hem ook graag zien.”

De gedachte van een kind in een afgelegen dorp dichtbij de Chinese grens. Na een stuk motor rijden door de mooie Lang Son Provincie zijn we hier bij een homestay terechtgekomen. Naast een lokale markt, knalgroene rijstvelden en gekleurde huisjes is hier niet veel te vinden. De dorpelingen zijn duidelijk onder de indruk, ze staren, kijken bangig of zoeken toenadering. Meestal vinden ze het leuk als we met ze op de foto gaan. Zo ook een man die naast me komt zitten op de markt. Hij begint met zijn telefoon foto’s maken en weet letterlijk van geen ophouden. Hij gaat maar door, ook als ik al een paar heb aangegeven dat ik het niet meer wil. Als hij foto’s van mijn benen gaat maken, pak ik zijn telefoon af en wis ik de boel. Hij blijft lachen en doorgaan. Het dringt tot mij door dat deze man de plaatselijke ‘verwarde man’ is en ik niet zomaar van hem af ben. Hij gaat steeds dichterbij me zitten, raakt m’n arm aan om aandacht te vragen en blijft foto’s maken. We besluiten maar om weg te lopen, de beste man wordt dan ook uiteindelijk gestopt door zijn dorpsgenoten. We gaan tevergeefs op zoek naar eten, want de hotdog -en bedoel ik ook echt hotdog, dus een stuk hete hond in een broodje- sla ik vriendelijk af. We vinden uiteindelijk een soort van minipizza, met een paar zakjes chips en een stuk fruit maken we de maaltijd compleet.
In een speelgoedwinkeltje kopen we oefenboekjes, pennen, lolly’s en een lading stuitershuttles. Dit willen we gaan uitdelen aan de kinderen die we in de komende dorpjes ongetwijfeld gaan tegenkomen. Als ik ga afrekenen wordt er ineens een arm om me heen geslagen en verschijnt een telefooncamera voor m’n neus. Ah, daar is mijn grootste fan weer. Maar ik ben meteen duidelijk, wuif de telefoon weg en doe een stap uit de buurt. Niet dat dat helpt, want hij blijft dappere pogingen wagen. Als de man van de winkel zie dat ik er last van heb -en zich realiseert dat ik misschien wel weg ga zonder iets te kopen- stuurt hij mijn belager weg. Met een tas vol kadootjes lopen we als Sint en Piet weer terug naar de homestay.

Nadat Thomas de internetverbinding weet te herstellen hebben we eindelijk contact met Rijswijk. De jarige Rob verschijnt in het Face-time-beeld, maar wordt al snel gepasseerd door Lotte en Sterre. Snel volgt daar Tom die trots zijn cadeau showt die hij zijn oom gegeven heeft, namelijk een oranje t-shirt. Tom heeft precies dezelfde aan, dat is toch enig. M’n lieve oma komt ook nog even in beeld, ze snapt niet hoe dit allemaal zo kan. Gelukkig is ze naar het verjaardagspartijtje gekomen, want ze voelt zich al de hele week niet lekker. Ik hoop dat ze snel verder opknapt, dat de dokter erachter komt waardoor het komt. Saskia, Cora, Erik en lieve Bram verschijnen ook nog even in het haperende beeld. De verbinding is niet heel best, dus met een dikke zwaaikus sluiten we de digitale feestje weer af.

Een dikke zwaaikus gaat ook naar de overkant van de rivier, naar China om precies te zijn. Vanaf beide oevers vertrekken er bootjes om de waterval van dichtbij te kunnen kijken. Het ene bootje gevuld met Vietnamezen met hun gasten en in het andere bootjes de Chinezen met hun toeristen. Ze mogen niet aan elkaars wal komen. Het is grappig om te realiseren dat de rivier hetgeen is dat ze samen verbindt en tegelijkertijd scheidt. Ondertussen blijft het stromende water van de Ban Gioc waterval onpartijdig naar beneden vallen. De waterval bestaat uit meerdere delen en hoogtes wat hem de mooiste waterval maakt die ik tot nu toe gezien heb. De Victoria Falls in Zambia -die ik in 2010 met Eva bezocht- was grootser, indrukwekkender, maar deze waterval is speelser en sprookjesachtig. Helaas is het in mijn buik anders gesteld, het spookt er, het is tijd om een slaapplek te zoeken. Gek genoeg zijn er weinig in de buurt te vinden, maar het scheelt dat eentje genoeg is. Terwijl ik plaats neem op de pot, springt Thomas even in...

Ellen ligt ziekjes op bed, ik heb de avond vrij om eens wat lokale activiteiten te ondernemen. Onze hotelkamer bevindt zich boven de karaokekelder. Eens kijken wat er daar gebeurd. Beneden duw ik de deur open waar de meeste herrie uit komt. Een volle kamer met ruim 20 Vietnamese feestvierders kijkt mij verbaasd aan, Hello everybody! 
Ik zet twee stappen naar binnen en er hangt al een shotglas met lokale rommelwodka voor m'n neus. Ok, ik wilde graag weten hoe ze hier feesten. Geef mij d’r nog maar 1 dan! Het volgende moment sta ik op de foto met de jarige job (althans dat denk ik) want wat ik begrijp uit zijn Vietnamese vriendelijkheid is dat het zijn feestje is. 
Daarna mag ik op de foto met vier gasten die zich rustig nestelen onder m'n oksel. Heerlijk. Dan komt een van de weinige dames uit dit bonte gezelschap een selfie maken. Ik heb m'n handen op haar schouders als ineens een andere feestvierder een ander idee heeft voor m'n rechterhand. Hij zou het leuk vinden als die hand en 'handje vol' zou hebben zullen we maar zeggen. Ok... ik heb nog niet zo veel van die wodka op als jij vriend. Kalm aan! 
Ik mag plaatsnemen tussen de jarige job en een klein vriendelijk mannetje. Vijf minuten en heel veel foto's later wordt er ineens vriendelijk over m'n arm geaaid. De man naast mij begint zich letterlijk met mij te meten. Eerst kniehoogte, dan bovenbenen en zo gaat ie nog ff verder. Na een aantal prachtige Vietnamese klappers mag ik de microfoon pakken. 'Hey Jude' heb ik uitgekozen met de hoop dat het meezing stukje met lalalalala lalalala snel aanbreekt. Niets blijkt minder waar. Eerst vier minuten schaamrood op de kaken de tekst zingen in een andere melodie dan ik gewend ben. Maar uiteindelijk is het moment daar; "Laaaa laaaa la la la lalalala Hey Jude!" Gelukkig kunnen ze deze Engelse tekst wel mee zingen. Na een uurtje gekkigheid en vijf shots verder taai ik rustig af. Truste! Thomas

De volgende ochtend staan we allebei weer fris op, gelukkig heeft het spook in mijn buik de uitweg gevonden en kunnen we rustig naar Ba Be Lake gaan rijden. Onderweg wordt onze aandacht getrokken door een varken dat langs de weg geslacht wordt. Veel mensen hebben zich aan de overkant van de weg verzameld en al snel blijkt het om een begrafenis te gaan. Alsof het een feestje is worden we uitgenodigd en voor we het weten begeven we ons wat ongemakkelijk tussen de rouwende mensen. Al is daar nauwelijks van de merken, misschien kan ik het beter hebben over ‘vierende’ mensen. Geen tranen, donkere kleding, droevige muziek en ook de koffie met cake ontbreekt. De mensen hebben witte overhemden aan en een witte doek om hun hoofd geknoopt. Er is een vrolijke krans te zien en ze lijken niet te treuren. We denken dat het varken geofferd is, als eerbetoon. I.p.v. koffie is er thee en lijkt het alles bij elkaar meer op een gezellige soosmiddag. Echt blij worden we niet van deze partychrash, niet onze stijl.  We schudden een aantal mensen de hand en verlaten we de dorpsgelegenheid weer. 

De (nog) levende dames in de vorm van koeien hebben het beter voor elkaar vandaag. Poedeltje naakt genieten ze van een complete wellness in een natuurlijke omgeving. Sommigen geven de huid een booster door lekker een ontspannend modderbad te nemen. Anderen knagen op groene snacks en worden zen van de stilte. De warme temperatuur met hoge luchtvochtigheid zorgen voor een prima sauna-effect, zodat ze het afval uit hun poriën kunnen zweten. Gezien ik mijn dagjes sauna met o.a. Annemieke behoorlijk mis, stel ik voor om me te mengen tussen deze dames. Behalve een paar wazige blikken krijg ik verder geen reactie van ze. Stilzwijgen is toestemmen denk ik. Daar denkt Thomas anders over. Hoewel het een compliment is dat hij het misplaatst vindt als ik me nakend tussen de modderige koeien begeef, is het toch een teleurstelling als hij het me daadwerkelijk verbiedt. Nou ja zeg! Ik zeg mijn potentiele wellness-maatjes gedag, de volgende keer beter dames.
Ik stap weer op de motor die onder een parkeerbord geparkeerd staat waarop aangegeven staat dat er de komende 450 meter bochtjes zijn. Ik denk dat ze de letter ‘k’ vergeten zijn, want de rest van de route hebben we geen stukje rechte weg meer gezien.  

Dronken van de bochten komen we aan bij Ba Be Lake en ik ben vies van de gratis toebehoren. Tja, Jack is noodgedwongen door een enorme vlaai gereden. En het was geen kersenvlaai kan ik je verklappen. Jack’s spatborden falen als een malle waardoor de poep alle kanten op spettert. Het zonnetje zakt ondertussen zorgeloos naar de andere kant van de wereld, het gouden uurtje is aangebroken en de romantiek is compleet. Een enorme hobbelweg en een smal bruggetje brengt ons naar de homestay waar we de komende dagen ons gaan vermaken. Althans, bijna, want Jack stopt er plotseling mee. 500 meter voor de eindbestemming weigert hij te starten. Gelukkig kunnen we hem weer aan de praat krijgen, door hem van het bruggetje af te laten rollen en dan in zijn twee te zetten. Tadaa, hij brult weer. Vandaag gaan we Jack niet meer behandelen, hij gaat maar ‘ns een nachtje op de blaren zitten, morgen weer een dag.  

Het kleine houten hutje -er past alleen een tweepersoonsbed in- met ervoor een groot gedeeld terras, zorgt voor een campingachtig sfeertje. Het uitzicht over de groene bergen, rijstvelden en het meer draagt daaraan bij. Maar het geluid van de krekels (denk ik) en dat je met toilettas en wc-rol naar de gedeelde badkamer moet, maken het plaatje af. Dus spelletjes spelen dan maar. Vanmiddag hebben we een Nederlands stel ontmoet waarmee we de avond vullen. We moeten immers wakker blijven tot de finale van Ajax, die pas om 1.45u begint. Zoveel moeite gedaan en dan winnen ze niet eens, tsss. Het is eigenlijk best een baggerwedstrijd, dus halverwege de tweede helft besluit ik vroegtijdig te vertrekken naar dromenland. Na een kort nachtje pakken we de boel weer in, het waren heerlijke dagen met veel schrijven, lezen, spelletjes spelen, een nieuwe accu voor Jack en de nodige dutjes. Nu is het tijd voor het ruigere werk met veel motorrijden en korte verblijven.

Je hebt weleens van die wegen waarbij een stukje amper begaanbaar is, veel kuilen, hobbels, modder en diepe plassen. Dan rij je ongeveer 10 km per uur en neem je de pijn in je billen eventjes voor lief. Bij ons is dat dus andersom, we hebben af en toe een schaars stukje weg waar je wél normaal kan rijden. Met diepe plassen (complete meren) en bruggetjes waarvan t maar de vraag is of je de overkant haalt. Het is de ruigste rit so far en urenlang vrees ik of de net behandelde Jack deze genadeslag overleeft. Maar hij slaagt met vlag en wimpel. En de adembenemende uitzichten verzachten de hobbelpijntjes als kusjes op mijn billen.
De tussenstop laat nog een poosje op zich wachten, waardoor we nog lang kunnen genieten van de gouden gloed over de vallei en bergen. Na elke bocht wil ik weer stoppen voor een foto, waardoor ik een stukje achterop raak. Het is fijn om in je eentje rustig voort te pruttelen.

In Bao Lac aangekomen vinden we snel een hotelletje en een leuk restaurantje. We zijn er wederom een bezienswaardigheid en poseren er dus op los. We zijn zo gewend geraakt aan dat de locals met ons op de foto willen, dat we al met onze armen wijd klaar gaan staan voordat we überhaupt een tafeltje zoeken. Waar we niet zo aan gewend zijn -hoewel Thomas al een leuk voorproefje gehad heeft- is aan de Aziatische karaokescene. Op elke hoek van de straat zie je een of meerdere oplichtende Karaoke borden. Zo’n tent ziet er in eerste instantie uit als een impopulair verlaten en sfeerloos cafeetje. Maar als je backstage gaat kom je bij de bunkers waar je met een groep je zingend kan uitleven. In het restaurantje hebben we ons laten enthousiasmeren om ons avondprogramma met het dergelijke karaokegeweld in te vullen. De uitgelatenheid bij onze fans is dan ook groot als wij -vier nuchtere blanke en ongetalenteerde sfeermakers- een bunker binnen komen zetten. Goedenavond Vietnam. Bescheiden nemen we plaats op de bank, maar als snel hebben we in de ene hand een microfoon en in de andere een glaasje zelfgestookte rijstwijn -ik weet niet wat erger is. De Vietnamese songteksten schieten voorbij en Laura en ik doen een dappere poging om mee te zingen. Kennelijk met succes want ik krijg een telefoon te zien met de vertaaltekst “spreek jij Vietnamees??”.  Minder complimenteus is de vraag die later van een andere dame voorgeschoteld krijg. “Hoeveel weeg jij? 100 kilo?” Zich niet bewust van de toch wel beledigende maar hilarische vraag kijk ze me vol verwachting aan. Er zit niks anders op dan het te bevestigen. Een leugentje om eigen bestwil -een kleintje maar- ik kan haar toch niet teleurstellen? Ze schiet in de lach en dit heugelijke feit wordt in een nanoseconde door de hele bunker verspreid. Dus vraag ik maar een nummer van Sugar Lee Hooper aan, gek genoeg zit deze niet in het repertoire en moet ik het doen met de welbekende 'Angels' van Robbie Williams. Gelukkig word ik bijgestaan door Laura, Maikel en Thomas waardoor het niet een eenzame afgang wordt, maar een orgie van valse kraaien die allemaal net hun amandelen hebben laten verwijderen. Gek genoeg is de avond ineens voorbij, misschien hebben we de toko onbewust teveel overgenomen? De Vietnamezen lijken er wel van genoten te hebben en als blijk van dank -of is het ene oprotpremie?- hoeven we geen cent te betalen voor de drankjes en voor het ontregelen van de apparatuur. Ze willen vast zeker weten dat we niet weer die bunker in duiken, want hun scooters worden getransformeerd tot Ubers en voor we het weten zitten Thomas en ik samen achterop een scooter en worden we keurig bij het hotel afgezet. Tabee en tot de volgende keer -of toch niet, hmm?

Onvervalste liefde en knuffels van ons!


Lief omaatje, wordt maar gauw weer beter, hopelijk helpen de verhalen u een beetje..

Hello everybody = hallo allemaal

Partycrash = onuitgenodigd op een feestje verschijnen en vervolgens de beest uithangen. (was in dit verhaal een iets andere context)

Backstage = achter de schermen

Uber = een taxi

Orgie = is iets wat ik als kleindochter echt niet ga uitleggen ;-)