Beloofde verhalen aan Hanoi (album 19 t/m 21)

Beste Hanoi,

Onverwachts fijn om weer in bij jou te zijn. Nu ben ik een stuk beter ingesteld op je hectiek, omdat ik nu weet wat me te wachten staat. We hebben een ander slaapplekje gekozen dan de vorige keer, nu ietsjes meer buiten het centrum. Een fijn homestay aan de andere kant van de brug in een leuk wijkje. Het is even zoeken in de smalle straatjes met zijn verwarrende nummering, maar we worden beloond met een grote kamer en uitzicht op de bedrijvigheid van dit wijkje. De eigenaar van deze homestay is de allerliefste tot nu toe en wil ons met alles helpen. Voor ik het weet zit ik in de regen bij hem achterop de scooter met een helm die veel te groot is. Als een echte Vietnamees scheurt hij door de straatjes en kijkt niet op of om. We ontwijken maar net een auto, maar dat vindt hij een normale gang van zaken. Af en toe schreeuwt hij iets naar iemand en ik ben steeds meer benieuwd waar we naar toe gaan. Ondertussen krijg ik pijnlijke knokkels van het zo stevig vasthouden aan de scooter. Je moet er wat voor over hebben om de doodzieke (tja, het blijft een man he) Thomas te kunnen voorzien van levensreddende middelen. De mensen van de afgelegen lokale markt zijn niet gediend (of bang?) van mijn lange blanke voorkomen, ik word aangestaard en echt welwillend om iets aan me te verkopen zijn ze niet. M’n goedlachse en geduldige chauffeur weet hier wel raad mee, stelt de verkopers gerust en regelt de broodnodige bananen voor me -nou ja, voor Thomas dus. Over broodnodig gesproken, brood heb ik ook nog nodig en cola en water. Ik word van kraampje naar winkeltje gestuurd en sprokkel zo de darmgehoorzamers bij elkaar. De homestaymeneer loopt en rijdt trots naast me en ik denk dat hij zo nu en dan aan een dorpsgenoot vertelt dat ik in zijn huis slaap. Op mijn beurt vertel ik even later weer aan Thomas hoe mijn avontuur is geweest. Zo hebben we allemaal wat te vertellen thuis.

Zoals beloofd zouden we onze avonturen van de afgelopen week in Ninh Binh en Ha Long Bay met je delen. Allereerst bedankt dat je ons vorige week hebt laten ontsnappen uit je stad naar dit prachtige natuurgeweld. De wegen er naartoe zijn een tikkeltje saai, maar misschien raken we een beetje verwend. Saai is Ninh Binh en zijn omgeving overigens zeker niet. Felgroene rijstvelden met enorme steenpuisten is de eerste omschrijving die in me opkomt als we tussen deze joekels doorrijden. Al klinkt ‘steenpuisten’ niet bepaald fris en ze uitknijpen is ook niet van toepassing. Een belachelijke beschrijving dus. Maar goed, het staat er nu, dus het zij zo. Tussen deze gebergte in stromen riviertjes waar we meerdere boottochtjes op maken. Onze eerst roeister is een dame van 60 die de roeispanen moeiteloos met haar voeten onder controle weet te houden. Als een soort waterfiets beweegt ze ons voort. Soms gaan de voeten tegelijk en dan ziet het eruit alsof wij het misschien ook wel zouden kunnen, maar dan gaan ze ineens weer om en om en dat is toch een stuk complexer. Sowieso knap hoe ze de boot steeds subtiel bijstuurt langs de andere bootjes en onder de grotten door. Thomas doet ook een poging, maar zijn benen zijn veel te lang. Na een paar minuten stuntelen van Thomas en gegrinnik van de roeidame, neemt ze zelf al te graag het roer weer over. Leuk geprobeerd, ik waag me er niet aan. We dobberen nog wat rond en stappen uit bij tempels en bij de filmset van King Kong 2016. Wel grappig om de rieten huisjes te zien en ik neem me voor om de film binnenkort te gaan kijken. Het is erg warm, dus nemen we een duik in het water met onze kleding nog aan. Binnen no time staan de Aziatische toeristen met hun camera’s langs het water ons te fotograferen. Ik roep ‘picture, one dollar!’ en we worden zwemmend rijk.

In en op het water is het leven van deze menselijke waterbewoners goed zichtbaar. Overal zijn visnetten, rijstvelden en drijvende winkeltjes. Ik denk dat sommigen ook op de boten leven en slapen. In ieder geval proberen ze er drinken en snacks te verkopen aan de rijke langsvarende toeristen. Ik probeer me dit leven voor te stellen, maar het is zo’n groot verschil met hoe ons leven is. Wij hebben onze eigen gewoontes, kwaliteiten en uitdagingen. Zo heeft Thomas vanavond voor het eerst in zijn leven een bierflesje geopend met een A4tje. Ja ja. Maar goed, de Vietnamezen kunnen dan weer werkelijk waar alles met rijstpapier. Ze maken er o.a. loempiaatjes, noodles en kroepoek van. Die kroepoek krijgen we ’s avonds geserveerd bij een bol kokosijs. Een lokale delicatesse die ons door de hoteljongen geshowd wordt. Het is zaterdag, dus eerst neemt hij ons mee naar de wekelijkse festiviteit bij ‘het kasteel’. Het kasteel blijkt een soort stadspoort te zijn die prachtig verlicht is. Het ene na het andere geheim wordt spanningsvol door de jongen onthult. Een kamertje met een klok, een kamertje met allemaal boeddha’s, het kan niet op. Hij is beretrots dat hij ons dit kan laten zien en dat hij op zijn beurt ons aan de lokale mensen kan laten zien. Ik ben vooral verbaasd over de hoeveelheid kleine kinderen die hier nog aan het spelen zijn. Er is een ballenbad, een luchtkussen en ze scheuren rond in kleine elektrische auto’s, Tesla is er niks bij. Op zich niet eens zo heel vreemd zou je denken, behalve dat het al bijna 22.30 uur is en veel kinderen nog geen vijf jaar zijn. Als ik de hoteljongen vertel dat de kinderen in Nederland tussen 19.00 en 20.00 uur naar bed gaan, kan hij zich dat niet voorstellen. Zeker niet als het nog niet donker is, dat is ondenkbaar. Ik leg uit dat wij denken/ vinden dat kinderen veel slaap nodig hebben omdat ze overdag zoveel doen en leren. Hij reageert met ‘maar toch geen 10 á 12 uur slaap? Als ze moe zijn, gaan ze wel slapen, waar ze ook zijn’. Het is niet zo dat ze hier allemaal een slaapkamertje hebben waar ze op bepaalde tijden naar bed gebracht worden (ook baby’s niet), maar ze laten kinderen hun eigen structuur bepalen. Áls de kinderen hier al naar school gaan, is dat alleen in de ochtend en dan kunnen ze dus in de middag slapen wanneer ze willen. Later in een restaurantje vertelt een vader met een baby op zijn arm hetzelfde verhaal. Hij legt zijn baby (van 8 maanden) niet op vaste tijden op bed, maar het valt wel in slaap, ook midden in een restaurant, dat geldt ook voor zijn dochtertje van ik denk een jaar of zes. Bijzonder. Zijn wij in Nederland dan te veel gericht op structuur en ‘programmeren’ we onze kinderen dan niet te veel? Onze drukke maatschappij vraagt deze structuur natuurlijk wel meer van ons. Even voel ik me een soort van robot en geneer ik me voor de veroordelende gedachte die ik eerst hierover had. Wat is waardevoller vraag ik me achteraf af? Het Nederlandse kind dat van baby af aan een bepaald keurslijf/ structuur aangeleerd krijgt, zodat het de grote druk van een vol leven met vele uren school, sport etc. aan kan? Of het leven van een Vietnamees kind, wellicht iets minder ontwikkeld op bepaalde vlakken, maar wel veel minder stress en meer vrijheid om zelf te ontwikkelen op zijn manier? Ik weet dat het niet zo zwart-wit is en dat het ene niet per se waardevoller is dan de ander, maar dus ook niet slechter. Hmm de eerste reizigers vraagstukken komen al bovendrijven. Word ik dan ook zo’n rasechte backpacker die zich dit soort dingen gaat afvragen?! Voorlopig ben ik vooral bezig met lol hebben en kan ik smakelijk lachen om de dagelijkse dingen zoals het vinden van ‘Wicky’. Thomas vraagt in een klein dorpje of ze er whisky verkopen, is het antwoord ‘no Wicky’. Wicky?! Jammer dat ze dat nou niet hebben ;-) Dan gaan we hier maar gauw weg en verruilen we onze megagrote hotelbalzaal mét stortdouche mét infrarood in Ninh Binh voor een sobere airbnb slaapkamer in Ha Long Bay.

Deze slaapplek weten we niet meteen te vinden, dus stappen we een cafeetje met wifi binnen om het op te gaan zoeken. Een jongen van een jaar of 10 ligt op een bankje videoclips te kijken, de popmuziek galmt door de ruimte. Als het liedje afgelopen is klinkt er ineens heel hard een geluid waar een jongen van 10 nog geen rode oortjes van hoort te krijgen. Snel -maar net iets te laat dus- zapt hij op zijn tablet verder tot de onschuldige stem van Justin Bieber weer uit de boxen klinkt. En om maar in dezelfde sferen te blijven, een dag later varen we tussen de eilandjes door als ik in twee eilandjes twee seksende gorilla’s zie. Nee, niet echt twee gorilla’s, maar net zoals je in wolken van alles kunt zien. Check de foto’s en oordeel zelf of je het ook ziet of dat aan mijn perverse geest ligt. Ondertussen horen we op de boot hele andere achtergrondgeluiden, namelijk die van een rochelende kapitein. Die man weet elke paar minuten wel een dikke rochel uit zijn neus of keel of grote teen op te halen. Geen idee hoe hij het doet maar zelfs ik word hier onpasselijk van. Ik vraag dan ook ‘please stop’, maar hij lacht lief terug en gaat vrolijk door. We snappen elkaar duidelijk niet. Het ranzige is nog dat de fluimen uitgetuft worden. Ok, fair enough, dat is altijd nog beter dan dat er op gekauwd wordt, want dat gebeurd hier namelijk ook aan de lopende band. Maar dat meer dan de helft van de fluimen de zee niet halen maakt het toch wel onsmakelijk. Ze druipen van een schot af of liggen de sudderen op de houten vloer van de boot, ielw. Als Thomas even later vraagt of de kapitein op deze boot woont, bevestigt hij dat en ril ik nog meer van de fluimen. Deze kapitein heeft nog een passie, namelijk fotograferen. Ons fotograferen wel te verstaan. Wij zijn de enige gasten aan boord en hij laat ons mooie grotten en een verborgen ‘meertje’ zien. En bij al dit natuurschoon moeten wij in de meest mogelijke poses plaatsnemen. Bij de pose nummer 14 -wat nog best veel is- haken we af en proberen we duidelijk te maken dat het wat overdreven is. Maar hij geeft de camera mooi niet terug met als resultaat dat hij ook spontane foto’s van ons schiet, die dan best weer leuk zijn. Op de boot beleeft Thomas zijn geluksmoment, het varen tussen deze eilandjes was één zijn dingen die hij graag wilde doen in Vietnam. En dat onder het genot van een pistoletje belegd met Oreokoekjes maakt het helemaal af. Ik ben ondertussen weggedommeld, ontsnapt aan het rochelende geluid, en maak een lijstje in mijn hoofd wat we moeten doen als we weer in Hanoi zijn.

Zo bedacht, zo gedaan. Het belangrijkste is het ophalen van onze paspoorten met daarin de gestempelde verlengde visa. Tot 12 juni mogen we nog van je land genieten en dan moeten we echt wegwezen. Verder wil ik graag naar het spoor die dwars door het centrum loopt. Het leven langs het spoor ziet er triestig uit, de regen die maar uit de lucht blijft vallen helpt hier niet bij. De huisjes, winkeltjes en ‘keukens’ staan soms maar een halve meter van de rails vandaan. Ik stel me zo voor dat met mooi weer de kinderen op het spoor spelen. De trein komt hier één keer dag langs, dus het lijkt relatief veilig, maar toch is het een vreemd gezicht. Dat geldt ook voor de vele gegrilde hondjes die op de straat pararel aan het spoor verkocht worden. Het is eigenlijk niet anders dan varken of koe, maar wij zijn het niet gewend. Wat niet op mijn lijstje stond, maar wat wel gebeurd is, is dat we voorlopig de laatste aflevering van The Blacklist gezien hebben. We hebben een periode van rouw voor onszelf aangekondigd. Die duurt zo’n 20 minuten en kost een dikke hamburger, maar dan zijn we er weer overheen. Na een paar nachten in je stad is Thomas weer opgeknapt. De lieve homestaymeneer helpt ons met de tassen op de motor binden en wenst ons veel reis plezier met onze grote loop door het o zo mooie hoge Noorden.

Liefs van ons!

- Wicky = u kent ze wel, die kleine pakjes zoet drinken voor kinderen. Thomas vindt het alleen lekker als er ook een ‘s’ in de naam zit.

- Homestay = een soort hotel, maar dan bij een familie thuis

- Wifi = draadloos internet

- Videoclips = filmpjes waarop het

- Justin Bieber = een zanger, een tieneridool

- Fair enough = eerlijk toegegeven

- Oreokoekjes = heerlijke chocoladekoekjes met ertussen een chocolade crème (die thomas dus op zijn brood smeert)

- Loop = spreek je uit als loep en is in dit geval een ronde rijden.