Uncle Ho and friends (album 24 en 25)

Ik hou mijn adem in, is dit echt? Droom ik? Ben ik beland in een Disneyfilm? De grote gevaarten komen steeds dichterbij, voor ik het weet zitten we er middenin en worden we alle kanten opgeslingerd. Na elke slinger weer even op adem komen en je klaarmaken voor de volgende. Ondertussen wrijf ik nog ‘ns in mijn ogen, loopt daarbeneden nou ook nog een rivier? De mensen, koeien en motormuis Thomas verdwijnen in de enorme massa natuur. Er blijft niks meer van over, ik voel me kwetsbaar en klein. Steeds als ik denk dit is de limit, doet moeder natuur er toch weer een schepje bovenop. Wauw. Weer sta ik stil, het is de zoveelste keer. Ik wens dat iedereen die me lief is ook hier is, dit ook kan meemaken, zien, ervaren, voelen. Plek zat. Het woord fabelachtig komt hier goed tot zijn recht. Het is haast magisch, voor degene die denkt dat ik overdrijf -waarschijnlijk iedereen- ga zelluf maar kijken. Ga dan bij Meo Vac naar boven richting Dong Van. De pas heet Heaven’s Gate en dat is dus niet voor niks.   

Twee meisjes van een jaar of zes lopen hier langs de weg. De ene heeft een enorme bos gewas (ik weet niet wat) op d’r rug, de andere draagt niks terwijl ze drie (!) duimen heeft. Oneerlijk dus. Maar eigenlijk zijn ze allebei heel zielig. Dat vinden wij althans. En om ons droevige gevoel een oppepper te geven, delen we de meisjes snoep en kadootjes uit. Zij vinden ons eng en lijken dus niet blij te worden, tenzij de traantjes van geluk waren. Vast niet. We doen nog een poging en bieden ze een lift aan, ze moeten namelijk nog een enorm eind lopen. Maar dat slaan ze af, ze mogen vast niet met vreemde mannen met baarden mee van hun moeder. Dan niet joh, ga dan maar lopen, ondankbaar stuk vreten. (Sorry ben in een baldadige bui). Een stuk vreten dat het uitgehongerde jongetje op de foto, die Rob ons laatst appte, graag zou willen hebben. Dit is de veelbesproken foto van het broodmagere jongetje dat met een lege blik in zijn ogen van het beeldbuis staart. Voor de tv (dus voor het jongetje) wordt een pizzapunt gehouden met de tekst “zit niet te dromen jongen, eet je pizza”. Het is misschien grof, maar het relativeert de boel zo lekker en ik kan er dus smakelijk om lachen. Ok, ik ben een slecht mens, want ik had de slappe lach. Tot aan spierpijn in boeddhabuikspieren toe. Sindsdien is deze zin niet meer van onze reis weg te denken. Dagelijks zeg ik wel een keertje tegen Thomas; “Zit niet te dromen jongen, smeer je armen in” of “zit niet te dromen jongen, bestel een Uber” enzovoorts. Wat mij betreft is humor een van de beste ingrediënten die God ons heeft toebedeeld. Om ons weer een beter mens te voelen, of in ieder geval het geloof daarin te vergroten, gaan we vrolijk door met het uitdelen van kadootjes. Wat ook niet altijd leuk is, best zwaar eigenlijk. Want we hebben net niet genoeg voor elk kind, dus moeten we er een paar wegsturen met lege handjes (hooguit gevuld met troosteloze traantjes). Ook zijn sommige kadootjes geschikt voor driejarigen, terwijl we het aan een achtjarige geven. Tja, wij kunnen er toch ook niks aan doen dat,
1. het hele dorp meteen uitloopt en er ongevraagd tien gierige kindertjes voor onze neus staan en,
2. we de leeftijd niet kunnen inschatten, gezien we onervaren en kinderloos zijn -ok, dat laatste hadden wel iets aan kunnen doen, maar ja dat is weer zo rigoureus.

Het is duidelijk dat we falen in onze rol van de gulle gever, maar het idee is leuk en we kunnen nu -net als alle andere reizigers- in ieder geval zeggen dat we kadootjes hebben uitgedeeld aan zielige kindjes in arme dorpjes. Vink.

Wat het ook altijd goed doet, is een compleet leger aan kindjes vermaken met een voetbal en een fotocamera. We strijken neer op een pleintje ergens tussen een paar rijstvelden en slaan onze slag. We werpen ons alle vier op als ware peuterspeelzaaljuffen en halen alle trucen uit de doos. Het staat namelijk zo leuk op de foto’s, die schattige snoetjes tussen de blanke entertainers. Deze keer falen we absoluut niet en zijn we binnen no-time de helden van deze kinderen. Een kinderhandje is snel gevuld. Het kan dus wel. Als het bewijs is vastgelegd op het fotorolletje verlaten we zonder pardon dit kinderparadijs weer. De kindjes zwaaien ons hartverscheurend en totaal onthecht uit, sommigen laten m’n been niet meer los. Stel je niet aan, in Nederland moet je hele dagen school en ten slotte mag je de voetbal houden.

Naast het spelen van potjes voetbal, heb ik nog nooit eerder zo fanatiek naar voetbalwedstrijden gekeken als de afgelopen weken. Ik heb gezien hoe Feyenoord de schaal binnen hengelde, Ajax naast de pot pieste tegen Manchester en -als klap op de vuurpijl- hoe FC Utrecht zich kwalificeerde voor de Europaleage. Met een stand van 3-0 (ze hebben 4-0 nodig), een gemiste penalty (sukkel), een verlenging en uiteindelijk de winst pakken d.m.v. penalty’s, zou je denken dat het een spannende wedstrijd is. Maar we kijken samen met Maikel die elke minuut een paar keer zegt dat het goed komt, dus ja, als je weet dat het goedkomt dan is de lol er wel van af. Daar dacht Maikel de Utrechtfanaat anders over, want lol had hij zeker doen de winnende goal -een seksloze penalty dus- erin ging. Even later is het Thomas zijn beurt om de pan uit te stressen. Met een hartslag van 210 kijkt hij naar de allesbeslissende tijdrit van de Giro d’Italia. Tom Dumoulin heeft volgens Thomas het meeste recht op de titel. Hij heeft een lange tijd het klassement geleid, tot hij zijn drol niet meer kon inhouden. Het kan toch niet zo zijn dat je de Giro verliest door een potje publiekelijk kakken?! Gelukkig is onze Tom vandaag aan de gewenste race en haalt hij de zege binnen. Gefeliciteerd! Ook gaat er een felicitatie uit naar de Utrechtse hockeyheren Kampong die Nederlands kampioen zijn geworden. Wisten jullie dat Thomas ook ooit een hockeyer was?! 

Tijd om dit te vieren met een biertje en een wijntje. Na een korte research vind ik een bar waar ze rode wijn schenken, daar heb ik wel weer een keer zin in. De wijn bleek echter al een paar maanden open waardoor het een bruisende zure drab is geworden. De eigenaar van de tent komt erbij, hij spreekt namelijk Engels en heet mr. Hung. Hij zegt dat je deze wijn wel twee maanden kan bewaren. Ik laat hem een glas inschenken vanuit een nieuwe fles en laat vervolgens de vergelijking ruiken en zien (hele andere kleur). Hij zegt geen wijnkenner te zijn, dus het niet te weten, nou vriend, hiervoor hoef je geen wijnkenner te zijn. Na een voorzichtig slokje is hij overtuigd en krijg ik een extra vol glas met heerlijke verse rode wijn.
Omdat we ergens gelezen hebben dat we een permit nodig hebben om in dit gebied te mogen verblijven, gaan we naar de touristoffice, een paar huizen verderop. Daar verschijnt mr. Hung ineens weer achter de toonbank. Huh? Ook van hem. En ik had al ‘ns van zijn naam gehoord, maar weet niet meer goed waarvan. Totdat even later blijkt dat mr. Hung ook nog een hostel heeft die een grote bekendheid heeft en waar 80% van de toeristen hier hun onderdak vinden. Mr. Hung weet ons te vertellen dat we een dergelijke permit niet nodig hebben. Er wordt nooit naar gevraagd en mocht het bij ons wel gebeuren, kunnen we tegen de politie zeggen dat ze mr. Hung kunnen bellen. Zijn visitekaartje met telefoonnummer wordt aan ons overhandigd. Het zou mij niet verbazen dat mr. Hung zelf de politie is of in ieder geval daar op het kantoor werkt. Hij geeft ons de tip om naar een lokale markt te gaan waar de traditionele mensen uit de bergen hun spullen kopen en verkopen. Drie keer raden wie wij daar tegenkomen… jep, mr. Hung. Wonen er ook nog andere mensen in Dong Van?!

We zeggen mr. Hung gedag en verruilen dit prachtige oord in voor de volgende schoonheid op de kaart, Sa Pa. Maar daar komen gaat niet zonder slag of stoot. Nou eigenlijk wel met een stoot, een hele harde zelfs. Als ik uit een bocht kom zie ik in de volgende bocht mijn grote vijand liggen, grind. Het ligt nog onschuldig langs de kant, maar grind is onvoorspelbaar en het zou dus ook zomaar op de weg kunnen liggen. Dus ik schrik, totaal onnodig, maar ik schrik hard en ik rem. Foute boel. Mijn achterband raakt in een slip en ik zie het paaltje en de greppel steeds dichterbij komen. Bijsturen lukt niet meer, ben out of control. Laat ik daar nou net niet van houden. De onvermijdelijke klap is daar en een halve seconde later sta ik letterlijk voor me uit te staren. Het voordeel is dat ik sta, hoe dan? Jack staat met zijn achterwiel in de greppel, 100 graden gedraaid en mijn zijn tank knuffelt hij het paaltje. Daar ergens tussen zit mijn knie. Die doet pijn, maar na een snelle botscan constateer ik dat dat m’n enige pijnpunt is. Ervaren als ik ben ga ik routinematig aan de slag met het stellen van de diagnose. Voordat mijn knie opzwelt en blauw wordt buig ik hem alle kanten op, hij doet het nog dus er is niets kapot, lichte kneuzing stel ik vast. Nu snel Jack uit de goot vissen en oplappen, hier en daar moet wat teruggebogen worden en dan doet ook hij het weer. Binnen enkele minuten zit ik weer op de motor. Bij de eerste de beste drinktent bestel ik een zak met ijs, koelen maar. Niet te lang, want ik moet nog een stuk rijden en als hij stijf wordt dan gaat dat niet meer lukken. Dus boeken we het meest luxe hotel in Lao Cai met zwembad -tja, het is nou eenmaal goed voor m’n knie om te zwemmen. Nog een kilometer of 20 bijt ik door en ik zorg dat ik zo min mogelijk hoef te schakelen. De pijn neemt toe, net zoals de angst voor het nemen van elke bocht. Ik maak vierkante bochten en rij in een slakkentempo naar het hotel. Als daar Thomas me moet helpen met afstappen is het bejaardentafereel compleet.

Het voordeel van een luxe hotel is dat je motor naar de garage wordt gereden, je bagage wordt gedragen en dat je in de meest comfortabele stoel wordt gehesen. Zo, moeke zit.
Eenmaal op de kamer -balzaal met deurbel én schoenenpoetsset- wordt er desgevraagd een emmertje met ijsklontjes -helaas zonder de wijn- gebracht, die hun lot vinden in het smelten op m’n knie. De rest van de avond wordt gevuld met een duik in het zwembad, heerlijke stortdouche, vertroeteling van Thomas én overheerlijke sushi. Behelpen dus, ik heb nog nooit zo gedisciplineerd aan een genezing gewerkt haha. De dag erna blijkt mijn knie al een stuk meer opgeknapt, de behandeling is aangeslagen. Dus zit er niets anders op dan vandaag het gehele ritueel -ja, inclusief de helende sushi- nog eens dunnetjes over te doen.

Helemaal zen en schoon achter de oren komen we aan bij onze homestay in Sa Pa. Het uitzicht is wederom om over naar huis te schrijven. Dat doe ik dan dus ook, mijn halve telefoonboek wordt voorzien van jaloersmakende foto’s. Het uitzicht van de Fansipan berg is overigens minder om jaloers op te worden. We zijn helaas alleen letterlijk in de wolken waardoor we een (uit)zicht hebben van 3,5 meter. Toch heeft het wel iets. De weg naar de 3134 meter hoge berg is al leuk -en lui-, met kabelbaan en treintje. Na een half uurtje kou lijden geven we de -kansloze- hoop op een heldere lucht op en dalen we terug naar aard. Hoewel de volgende attractie ook wel de hemel lijkt. De regenboog in de waterval met daarvoor gouden stenen en blauw water, is hemels mooi.
’s Avonds worden alle ervaringen, foto’s en verhalen van de dag aan tafel met elkaar gedeeld. Het is huiselijk gezellig met lekker eten op tafel en een hoop vrolijkheid. De sfeer die zit er prima in. We liggen pas echt in een deuk als de Tsjechische hoogvlieger van het gezelschap ons weet te vertellen dat een bepaald drankje gezonde ‘hairballs’ bevat. Wat?! Hairballs? Ze verbetert zichzelf naar ‘hairy balls’ waar het drankje nou niet op vooruit gaat, de sfeer aan tafel dan weer wel. Een slechte poging van mij op de gitaar draagt hier overigens niet aan bij. Gelukkig wordt de gitaar door iemand anders -die wel de juiste snaar weet te raken- overgenomen. Als het drankje met de gezonde herbals op is, is het tijd om te gaan slapen. Althans, een poging tot, want het is te warm en de dekens prikken. Beneden weet ik een ander bed te vinden, voor een openstaande deur. De eerste nacht dat Thomas en ik apart slapen, de eerste barstjes in een goed huwelijk?! Nee toch zeker.

Mijn huwelijk met Jack begint wel de nodige scheurtjes te krijgen. Hij stelt me voor de zoveelste keer teleur als hij geluiden maakt die hij niet hoort te maken. Ok, misschien is het begonnen dat ik hem liet knuffelen met het paaltje, maar daar waren we toch al overheen? Blijkbaar niet, de relatietherapie kost me een miljoen Dong en ik ben er steeds meer van overtuigd dat we teveel uit elkaar gegroeid zijn. Het wordt tijd om hem te gaan verkopen in Hanoi. Ipv om naar de grens van Laos te rijden, rijden we dus voor de derde keer naar de hoofdstad van Vietnam. De route langs Than Uyen vind ik stiekem nog mooier dan het gehypete Sa Pa. Na een tussenstop in een klein dorpje starten we dag erna met onze laatste motorrit door dit fijne land. Het is letterlijk bloed verziekend heet op de motor. Een föhn met een gevoelstemperatuur van plus 50 blaast ons van winkeltje naar winkeltje, want elk half uur stoppen we om een halve liter koud water te drinken. Ik voel me niet goed, heb tintelingen in mijn hoofd, ben wat dizzy en mijn hoofd is knalrood. Oververhit. Afkoelen dus en weer door, nog maar een klein stukje verwijderd van de lieve homestaymeneer. Het eerste wat ik daar doe is een koude douche nemen, de ventilator aan en de airco volle porrie aan. Als een zeester lig ik op bed, waar we de rest van de avond niet meer vanaf komen. Godzijdank bestaat thuisbezorgd.nl ook in Hanoi en bestellen we de broodnodige mineralen in de vorm van pizza en pasta. De Nederlandse volleybalheren zorgen voor entertainment en daar houden we het voor vandaag bij. 

We gaan voor een ontbijtje naar ‘ons’ banh mi tentje om de hoek. De man herkent ons nog van de vorige keer en maakt zonder te vragen de gewenste broodjes klaar. Voor Thomas alles erop en eraan, inclusief chili en drie soorten vlees. Voor mij enkel komkommer en m’n zelf meegebrachte la vache qui rit kaasje -er zijn gelukkig ook nog goede Franse invloeden in dit land overgebleven. Vandaag hebben we twee doelen; motoren verkopen en koel blijven. We poetsen Jack en Patricia nog een keer goed op, smeren de kettingen en maken portretfoto’s voor de advertentie. Bij de garage komt een man van rond de 70 ons tegemoet rijden, sterker nog hij keert er speciaal voor om. De Hongaarse man zegt dat zijn aandacht getrokken werd door de ‘red beard and blue eyes’. “You must be a Viking right?” Haha, hij zit in de buurt. Thomas krijgt een biertje in zijn handen geduwd -het is pas 10.00u in de ochtend- want een strong Viking drinkt nu eenmaal bier.
De man woont al tien jaar in Hanoi en spreekt vier talen, waaronder Vietnamnees. Daar maken we dankbaar gebruik van als we hem meevragen naar diverse garages voor de vertaling tijdens het verkopen van de motoren. Hij doet dit vol overgave, is nog fanatieker dan wij. De onderhandelingen bij de locals draaien op niks uit, ze hebben te weinig voor onze schatjes over. Hij geeft niet op en denkt dat we meer kansen bij een college met veel Amerikaanse studenten. Daar aangekomen blijken we niet zomaar binnen te komen. Maar zoals gezegd, hij geeft niet op. Dat resulteert in een stennisschopperij waarin de Hongaar de bewakers in het Vietnamees kleineert en de les leest. Op een gegeven moment staat hij tussen het hek en wil er niet meer vandaan. Wij generen ons en proberen de man mee te krijgen. Tevergeefs, hij is boos en luistert niet naar ons. Het lijkt wel alsof we op ons werk zijn. Gezien het noodnummer van vd Hoeven bellen hier vast geen zin heeft, besluiten we om zelf weg te gaan. De bewaker heeft ondertussen zijn eigen protocol in werking gezet en voor we het weten staan er nog zes extra bewakers met wapenstokken -ik denk met stroom- om hem heen. Gelukkig kiest de Hongaar dan eieren voor zijn geld en slaat als een blad aan de boom om. Hij doet voorkomen alsof het een dolletje was. Hij biedt zijn excuses aan ons aan en zegt dat je je in dit land niet zomaar opzij moeten laten schuiven, maar door moet zetten. En blijkbaar werkt het inderdaad zo, wamt eerlijk is eerlijk, hij heeft een afspraak voor ons voor morgenochtend weten te regelen. Alhoewel ik denk dat ze die afspraak vooral hebben gemaakt om nu van ons af te komen.
De reacties op de advertentie op Facebook gaan er vriendelijker aan toe en de dag erna zijn Jack en Patricia beiden voorzien van nieuwe partners. Een enorme leegte volgt. Een leegte die onze zwembadvriend Kevin niet kent. We leren hem kennen als een 13-jarige te dikke Aziatische jongen die met twee sigaretten tegelijk langs het zwembad paradeert. Even later spreekt hij ons aan en vraagt waar we vandaan komen en wat we hier doen. We steken ons reisriedeltje af, maar dat is niks vergeleken met wat hij allemaal voor ons in petto heeft. Daar komt ie.
Hij blijkt geen 13 maar 17 jaar oud te zijn, zijn baard in de keel en op zijn wangen zijn echter nog ver te zoeken. Zijn vader is een Amerikaan, zijn moeder een Vietnamese, maar woont in Noorwegen waar hij ook geboren is. Dat verklaart zijn Aziatische uiterlijk, die hij zelf overigens wonderbaarlijk ontkent, hij zegt eigenlijk ‘geel’ haar te hebben. Hij heeft een vrouw waarbij hij een zoontje van acht maanden heeft. Hij zou ook nog wel een dochter willen. Ze zijn van plan om Singapore te gaan wonen waar hij al een huis heeft laten bouwen. Zijn liefde deelt hij daarnaast ook nog met twee vriendinnen, twee motoren -een Ducati en een Yamaha- en ten slotte heeft hij ook nog een Lamborghini met chauffeur. Al zijn bezittingen heeft hij te danken aan zijn alter ego ‘King Poker’ waarmee hij veel geld heeft gewonnen. Om zijn imago kracht bij te zetten laat hij ons zijn littekens zien die hij heeft opgelopen in Hawaii waar hij door een haai gebeten is. We vragen ons af wat hij hier in dit buurtzwembad doet. Hij zegt dat zijn vrouw hem te dik vindt -eet te veel pizza’s- en daarom moet zwemmen. Dat zwemmen gaat op de ‘Free Willy-stijl’ en na een baantje van nog geen 25 meter is hij buiten adem. Dat komt natuurlijk door het roken, zeker twee tegelijk hakt er behoorlijk in. Hij verklaart dat twee sigaretten op een sigaar lijkt, die hij normaal gesproken rookt. Het gesprek wordt afgesloten met een haatdragend woordje over Chinezen. Hij heeft geen goed woord voor hen over, want een Chinees heeft een keer zijn hondje vermoord. Aha, sterk verhaal, amusant en triest verhaal tegelijk. Allebei zijn we ervan overtuigd dat er niets waar is. We krijgen zijn nummer en dan is het tijd om dit zwembadtheater te verlaten. Als we de parkeerplaats oplopen, valt ons de blinkende Yamaha -tussen alle oude scootertjes- meteen op. Zou deze dan toch van Kevin zijn??? Zou die jongen gewoon heel oprecht zijn levensverhaal met ons hebben gedeeld? We besluiten om hem te appen en hem op te zoeken op Facebook, wat we overigens nog steeds niet gedaan hebben. Misschien laten we het wel zo, dan zal het altijd een mysterie blijven.

De attractie die we de volgende dag gaan ondernemen is ook behoorlijk mysterieus. We gaan een bezoekje brengen aan de Vietnamese volksheld, ‘uncle Ho’. Ofwel, Ho Chi Minh die 50 jaar geleden overleden is en nu nog te bewonderen is in zijn laatste rustplaats. Een soort Madame Tussauds maar dan een stuk grilliger. Om daar te komen moeten we aanschuiven aan een kilometer lange rij. De bewakers zijn streng, we moeten twee aan twee recht achter elkaar staan. De tassen mogen niet mee naar binnen, hoofddeksels moeten af, de armen recht langs het lijf -handen vooral niet in je zak-, niet praten en de bewakers niet aankijken. Het voordeel van deze communistische aanpak is dat het lekker vlot, dus we staan binnen het half uur bij het gebalsemde lichaam. Uiteraard mogen er geen foto’s gemaakt worden, maar ik heb ik er eentje van internet geplukt. Het is een bijzondere ervaring.

Een mysterie zijn ook de pittige vragen die we ’s avonds voorgedragen krijgen tijdens de pubquiz. Het is een gezellige bedoening, maar echt schitteren van slimheid doen we niet. Al eindigen we wel op het podium met de derde plaats. Niet slecht, toch? Naast het feit dat er maar drie groepjes mee deden. Maar goed, wij hadden dan ook Laura in ons groepje, die later op de avond de bijster snuggere opmerking maakt dat de boon -in haar ijsdessert- naar boon smaakt! Daar ga je dus de oorlog niet mee winnen. Nu snap ik wel dat je van slag raakt als je kidneybonen tussen je ijs met fruit vindt. Vietnam houdt nou eenmaal van -voor onze begrippen- vreemde combinaties in hun keuken. Zo drinken we vanavond ook weer de bekende koffie met opgeklopte ei, deze keer de koude variant. We doen dit in het restaurantje waar ze de allerbeste van Hanoi serveren. Tot mijn grote verbazing hangt hier een portret van mijn oud-collega Arthur aan de muur. Foeilelijk met een roze achtergrond. Gauw wegwezen hier dus.

We nemen afscheid van Laura en Maikel, die morgen hun reis naar Myanmar voortzetten. Wij hebben vanmiddag besloten dat wij daar niet meer heen willen, althans niet in deze maanden. Vanwege het regenseizoen en de belachelijk hoge temperaturen, ook Laos en Thailand zijn nu geen pretje. Dus boeken we geheel onverwachts tickets naar Maleisië, morgen verlaten we het fantastische Vietnam. We zijn nu precies acht weken in dit land geweest en hebben hier geleefd van gemiddeld 67 euro per dag, inclusief alles. Had ik al gezegd dat Thomas per ongeluk een flesje zonnebrand van 26 euro heeft gekocht?! Oepsie, rekenfoutje. In het fotomapje staan 2436 foto’s, na een selectie waarbij ongeveer tweederde al in de digitale prullenbak belandt. Vietnam heeft ons tien verhalen op papier -maar nog veel meer in ons hoofd- opgeleverd. Een verhaal schrijven kost ongeveer drie á vier uur inclusief het uitzoeken van de foto’s die we op de site plaatsen.

We zijn eraan toe om naar een ander land te gaan, weer een nieuwe impuls. En Lotte, Tom en Bram kunnen weer een land open krassen op de kaart die bij hen op de wc hangt.

Lieve groetjes van ons!

Hoi oma, misschien is het handig om te zeggen (ook voor de medelezers) dat de verhalen altijd ietsjes achterlopen, maar ik schrijf ze nou eenmaal graag in tegenwoordige tijd. Daardoor klopt het niet altijd precies, we zijn op dit moment namelijk al een dag of acht in Maleisië. :-)

- Giro d’ Itala = grote wielerronde van Italië (zelfde als Tour du France)

- Research = uitzoeken / onderzoeken

- Hairballs = haarballen

- Hairy balls = bijna hetzelfde, alleen dan iets anders

- Herbals = kruiden (stuk smakelijker he?)

- Banh mi = Vietnamees voor belegd broodje. De broodjes zijn overigens heerlijk in Vietnam, ook een goede invloed overgebleven uit de tijd van de Fransen

- La vache qui rit = die kleine kaasjes met het rode koetjes erop

- vd Hoeven = de kliniek waar Thomas en ik werkten

- King Pokeren = king betekent koning en pokeren is een gokspelletje met kaarten

- Ho Chi Minh = heeft ervoor gezorgd (rond 1945) dat de Vietnamezen onafhankelijk werden van Frankrijk. In de volksmond wordt hij liefkozend uncle Ho genoemd, uncle betekend oom.

- Pubquiz = een vragenspel in een café