Swim, sleep, eat, repeat en gillende geile gekko’s op Samoa (album 62)

Heel ver weg
Met zo’n 15.000 km vanaf Utrecht en 14 uur tijdsverschil is dit kleine Polynesisch eilandje de verste bestemming van onze reis. Ik had nog nooit van Samoa gehoord, totdat Renèe er op dag twee van onze reis tegen ons over begon. Je weet wel, de Utrechtse dame we op het Thaise eilandje Koh Chang tegenkwamen die op dezelfde volleybalvereniging als Thomas gezeten bleek te hebben. Zij vertelde ons toen enthousiast over het vrijwilligerswerk dat ze daar gedaan hadden en hoe prachtig het eiland is. En nu, negen maanden later mogen wij dat zelf gaan ervaren.
De muziek galmt vrolijk door de bloedhete aankomsthal, waardoor het wachten in de lange rij een stuk aangenamer is. Drie mannen pingelen op hun gitaren en trommelen zo de Samoaanse dollars uit de portemonnees van de reizigers. Leuk baantje.
Gezien er een lief babynichtje op komst is, besluiten we op het vliegveld een simkaartje te kopen zodat we internet hebben als het nodig is. Niet dat we überhaupt bereik hebben hier op dit eiland, maar het idee was leuk. Bij het kopen van de simkaart vraagt Thomas naar het weer voor de komende dagen. “It depends on the weather forecast” is het nogal snuggere antwoord dat we krijgen. Joh, meen je!
Na een taxirit van een klein uurtje stranden we bij de ‘chiefs’, -de dorpsoudsten die de hele dag onder een afdakje zitten te roken en te ouwehoeren-, ze vragen om geld voor de weg naar ons strand/ hotel. Ik had inderdaad gelezen dat ze geld vragen voor dat weggetje wat ze gebruiken voor het onderhoud. Om die reden hadden we met de taxichauffeur een totaalprijs afgesproken, incl. deze kosten. De chauffeur heeft echter een zorgwekkend geheugen, want hij weet ineens niks meer van die afspraak… Arme man. Of de zaken lopen bar slecht of ze houden er een andere definitie van een ‘onderhouden weg’ op na, want van een weg is nauwelijks sprake. Het zandpad vol kuilen, keien en diepe plassen heeft meer weg van de wildwaterbaan van de Eemhof dan van een autoweg. En dan is vijf kilometer best lang en niet te voorkomen dat ik kotsmisselijk aankom.

Een romantische plek
Afijn, de eigenaresse van het ‘resort’, Fea, heet ons welkom en voor we het weten drinken we met onze billen bloot melk uit de kokosnoot en is alles weer goed. Het woord ‘resort’ staat bewust tussen aanhalingstekens. Want ook al heet het officieel ‘Matareva Beach Resort’, het geeft niet de indruk die het zou moeten geven.
 Ja, je kunt slapen aan de zee en het ontbijt en diner is bij de prijs inbegrepen. Maar daar is (lang niet) alles mee gezegd. Bij een resort denk ik (en ben waarschijnlijk niet de enige) aan een groot complex met luxe, comfort, veel eten en veel Russen. Dat is hier niet bepaald aan de orde, dit resort is primitief maar romantisch en er is geen Rus te bekennen. We slapen in een fale, een houten platform van drie bij drie meter op palen met ‘rolgordijnen’ gemaakt van palmbladeren en een dak van golfplaten. In de achtertuin vind je palmbomen -met daartussen een hangmat-, een wit strand en een knalblauwe zee op 20 meter afstand. ‘Het restaurant’ is niet meer dan een lange tafel met wat schalen eten en plastic tafels en stoelen op het strand. Dezelfde ruimte wordt gebruikt voor eigenlijk alles. Poolen, tv kijken en de dansshow.
De koude douches -een stukje leiding uit de muur- deel je met kakkerlakken, krabbetjes, gekko’s en andere gasten. De toiletten idem dito. Weinig luxe dus en echt schoon is het er ook niet. Desondanks voelt het als een paradijsje! Juist omdat het zo primitief is en je niet veel hebt is het er fijn.

Vijf broers
De naam Matareva staat voor ‘five brothers’, doelend op de vijf zoons van het eigenarenpaar. Drie van hen hebben we veel in onze buurt gehad en stel ik ze graag even voor.

De jongste van het stel ziet eruit als Mogli, klimt als Tarzan, steelt als Siske de Rat, is zo vlug als Speedy Gonzales en zo ondeugend (en lief) als Pietje Bell, mag ik u voorstellen aan Bill. De vijfjarige huisterrorist die overal mee wegkomt met z’n lieve koppie. Hij praat niet veel maar zegt ondertussen van alles. Hij bepaalt de sfeer en zet alles naar zijn hand. Eten doet hij lopende weg en alles door elkaar. Net zo lang totdat ie over de vloer kotst, wat hij vervolgens zelf ‘opruimt’ met zijn shirt. Hij drinkt het liefst 7-up uit het flesje nadat hij de helft eruit geschud heeft, dat schuim is zo lekker. Regelmatig moeten wij opzoek naar onze dobbelstenen, slippers, pet, handdoeken en andere eigendommen, omdat hij ze ongevraagd en ongezien een ander plekje toebedeeld heeft. Ergens op strand of onder een stoel.

Dan hebben we de talentvolle, wat teruggetrokken Walter. Hij is werkelijkwaar goed in álles, een wonderkind. Met zijn pas tien jaar oud is dat nogal bijzonder te noemen. Hij verslaat keer op keer Thomas met poolen, kan tekenen als de beste, spreekt vloeiend Engels, kan een aardig woordje zingen en kan zonder oefenen ineens gitaar spelen. Op zijn surfboard is hij de golven te baas en ook in andere sporten blinkt hij uit, volleyballen, darten en basketballen -gooit achter elkaar de bal in de basket… Het is ongelofelijk, noem het op en hij kan het.

Zijn twee jaar oudere broer Tom kan alleen maar toekijken en incasseren dat hij keer op keer het onderspit delft. Zelfs met armworstelen verliest hij van zijn jongere broer. Maar Tom laat zijn koppie absoluut niet hangen. Hij is verreweg de sociaalste van de drie. Hij is heel betrokken, lief en zorgzaam. Hij stelt veel leuke vragen, maakt grapjes, is gevat en wil allerlei spelletjes spelen, de rol als de gladde cheater is daarbij op zijn lijf geschreven. Een echte sfeermaker. Hij lacht voortdurend en kletst honderduit. Hij trekt veel met zijn broertje op, samen surfen en sporten. Het verschil is dat Tom dan met allerlei schaafwonden op zijn benen terugkomt terwijl Walter niet een keer van zijn board gevallen is. Als hij niet met zijn broertje op pad is, is hij het liefst bij ons, onder de mensen. Tom is zo’n ventje waar je je in twee dagen aan hecht en het liefst mee naar huis zou nemen.

De twee oudste zoons hebben we niet echt leren kennen. Wel hebben we kennisgemaakt met de rode huiskater, Garfield. Met een pootje in de lucht strompelt ie zich zielig voort, maar als er eten te halen is kan ie ineens wel op de stoel springen. Het open wondje op zijn pootje ziet er niet best uit, maar niemand lijkt er om te geven. Toch is Garfield geen zielig beest, hij vermaakt zich voortdurend met het vangen van gekko’s -gezien het gebrek aan smurfen- en schooit de lekkerste maaltjes bij elkaar met zijn smekende ogen.

Laura en Carl
Naast de broertjes en Garfield ontmoeten we de eerste middag de Engelse Carl en Duitse Laura. Het pasgetrouwde en o zo leuke stel waar we de komende tien dagen mee optrekken. Carl is de grootste droogkloot die ik ken, ik kan de hele dag om hem lachen, wat een humor! Hij is heel ad rem, heeft een grappig hoofd en dat gecombineerd met zijn Engelse taaltje maakt dat je mij na alles wat hij zegt kan opvegen.

Als de standaard ‘reisvragen’ op zijn -hoe lang zijn jullie al aan het reizen? Waar geweest? Welk land het leukst? Waar nog heen? etc.- volgt er steevast de vraag ‘hoe hebben jullie elkaar leren kennen?’ Nu dacht ik dat wij een best leuk antwoord hebben met ‘ik heb Thomas ooit aangenomen’. Maar dit antwoord valt in het niet als je het verhaal hoort over de ontmoeting tussen Carl en zijn schoonouders…
Gezien de Duitse komaf van zijn schoonfamilie en de Engelse komaf van hemzelf, maakt hij graag en heel vaak grapjes over de Tweede Wereldoorlog. De Engelse hebben gewonnen! Engelsen zijn sowieso beter in alles, aldus Carl. Voordat hij zijn schoonouders ontmoet legt Laura Carl uit dat het onderwerp gevoelig ligt bij haar ouders, gezien haar opa een nazi was. Slik, dat wordt dus op zijn woorden letten. Ook vraagt Laura aan Carl of hij niet ergens van Joodse komaf is. Niet dat dat een probleem zal zijn, maar toch. Nog een keer slik voor Carl. Waar komt hij in terecht?! In zijn beste overhemd, maar op zijn teenslippers -ai- belt hij de bewuste dag gespannen aan bij zijn schoonouders. Hij haalt nog ‘ns diep adem voordat hij de woonkamer betreedt, behave yourselves Carl. Maar voordat hij het doorheeft staat hij oog in oog met twee mensen die in volledige soldatenuitrusting voor hem staan. Carl weet niet waar hij het zoeken moet en even is hij bang dat de geweren geladen zijn. Hij deinst letterlijk achteruit, terug de gang in. Missie geslaagd, de schoonouders hebben hem flink tuk, Laura ligt te rollen op de grond van het lachen. Het is ijs gebroken. Welkom in de familie. Carl is opgelucht dat hij de grappen en grollen over de Tweede Wereldoorlog niet hoeft te laten varen. Man, man, wat een ontmoeting.

De Volunteers
Verder leren we de Australische Sophie en Adrian kennen, alias de ‘Volunteers’, zoals ze door iedereen genoemd worden. Zij zijn net als Carl en Laura op dezelfde dag als wij aangekomen om hier drie maanden vrijwillig de familie helpen. De krachtige Sophie gaat het keukenpersoneel het een en ander bijspijkeren over koken, geen overbodige luxe want het eten is aan de matige kant. Adrian is handig in de rest, komt de onafgemaakte klusjes afmaken en gaat achter de bar werken en daar het een en ander in verbeteren. Samen zijn ze heel leuk, Matareva boft maar met ze. Sowieso moet Matareva het hebben van vrijwilligers, gezien de eigenaren weinig kaas hebben gegeten van het runnen van een bedrijf. Renèe en Ronald hebben hen -precies een jaar geleden- geholpen met de pr. Ze hebben een website gebouwd, het logo ontworpen, folders gemaakt -echt grappig om de folders met hen erop te zien!- en de boel wat opgevrolijkt met schilderwerk hier en daar.
Thomas en ik vinden het gaaf om te zien wat voor leuke dingen je allemaal kunt doen als vrijwilliger en hebben meteen zin om zoiets zelf ook te gaan doen.

Het dagprogramma op Samoa
Onze dagen op het eiland bestaan uit niet veel meer dan slapen, eten, zwemmen en spelletjes spelen (Bluf, Yahtzee, Bananagrams)…
De eerste nachten moeten we wennen aan alle geluiden en het ‘buiten’ slapen. De golven, harde wind, gillende geile gekko’s, blaffende honden, kukelende hanen en zoemende insecten maken het ons niet makkelijk. En áls je dan net lekker ligt te slapen, wordt je om acht uur al gewekt door de dames van het ontbijt. “Excuse me, breakfast ready”. Na een prima ontbijtje, vaak een pannenkoek of broodje en vers fruit, nemen we de eerste duik in het water. Trouw zwemmen we dagelijks ons baantje naar het paaltje (nog geen 100 meter) en weer terug. Daarna bestaat het ochtendprogramma uit lezen (Thomas), schrijven (Ellen), spelletjes spelen en het doorgeven van de lunch. Het middagprogramma wijkt hier overigens niet veel van af, behalve dat de activiteiten dan gecombineerd worden met een koud biertje.
Ook wordt er elke dag een ‘krabrace’ gehouden. Er wordt een cirkel in het zand getekend en de wandelende schelpjes worden in het midden losgelaten. De krab die als eerste de cirkel uit waggelt is de winnaar. Het doet me denken aan de caviarace van DaCapo, vroeger op de Gondelmarkt in Giessenburg. Jeugdsentiment.

En aan het einde van de middag, als de temperatuur weer iets gezakt is, wordt er een potje volleybal gespeeld. Bij een van die potjes gaat de teenslipper van Thomas kapot. De teenslippers waar hij al jarenlang aan gehecht is. Maar niet getreurd, met een lucifer en mijn slimme brein smelt ik het bandje weer aan de zool vast. Ik kan zo bij de padvinders, oh nee, die hebben geen lucifers.
Af en toe komt de regen met bakken uit de lucht vallen, wat zorgt voor de welkome verkoeling, een ideale buitendouche en prachtige luchten.

Dezelfde liedjes
Ondertussen uit de speakers… “Mary, Mary, Mary, why do you want to break my heart? Tell me, tell me, tell me, and we’ll never be apart. Why don’t you meet me at train station and fix the hart you breaking…”
Elke dag, elk uur, komt dit liedje in een bepaalde hoedanigheid voorbij. De ene keer wordt die gezongen door de broertjes, de andere keer galmt die uit de speakers. Dit is al snel hét liedje van hier, lekker vrolijk en dansbaar. Maar na de 836e keer gaat ie ons vervelen. En van afwisseling is maar bar weinig sprake, met Michael Jackson met ‘You are not alone’ en the Mumford and sons met ‘Cave’ (Tom’s favoriet) heb je alle smaken wel zo’n beetje gehad.
Met een beetje geluk -of eigenlijk pech- wordt de muziek gemixt, gezien er op meerdere plekken speakers staan die allemaal andere muziek uitkramen. Oh en de tv met tekenfilmpjes op maximaal volume levert ook nog zijn bijdrage aan deze gekmakende herrie. Regelmatig doen we een poging om hier een einde aan te maken. Eén speaker (met andere liedjes dan bovengenoemde) blijft aan, de rest van de speakers uit, net als de tv, er kijkt ten slotte niemand. Maar net als we weer rustig adem kunnen halen, gaat de hele bende weer aan. De meiden uit de keuken willen toch echt Michael Jackson horen -het liefst op repeat- en het volume moet goed hard staan, want een deur blokkeert de toegang/ geluid naar keuken. Waarom zetten ze geen radio in de keuken?! Bill heeft de afstandsbediening gevonden en zorgt er persoonlijk voor dat het irritante, doordringende lachje van Spongebob ook weer de de ruimte vult. Aarrrrghhh!

Met de lokale bus
Na een paar luie dagen achter de rug te hebben, besluiten Carl, Laura en wij om een auto te huren om het eilandje te verkennen.
Met de lokale bus gaan we naar Apia, het stadje waar de autoverhuurbedrijven zitten. De busrit is al een avontuur op zich. Als wij de overvolle bus instappen, staan mensen voor ons op. Zij gaan bij elkaar op schoot zitten, zodat wij op de stoelen kunnen plaatsnemen. Even denk ik dat dat ze dat voor ons doen, omdat wij toeristen zijn ofzo. Maar dit ritueel herhaalt zich bij iedere nieuwe passagier die de bus in komt. Je staat je stoel af en ploft bij iemand anders (die je niet kent) op schoot. Wij doen hier niet aan mee, het voelt gek om bij een wildvreemde op schoot te gaan zitten en het wordt waarschijnlijk niet geaccepteerd als wij blijven staan. En als je je dan ook nog bedenkt dat de Samoanen op de derde plaats staat van de zwaarste bevolking -75% heeft overgewicht, 47% suikerziekte en leven zo’n 10 jaar korter dan Nederlanders- dan kun je alleen maar hopen dat er niet zo’n zwaar gevaarte op jouw tere beentjes komt zitten. Had ik al gezegd dat een stoeltje sowieso maar ruimte heeft voor een half mens? De ruimte vanaf de zitting tot de aan de rugleuning ervoor is maar één hand groot, maar één hand! Ik snap sowieso niet dat deze mensen zonder bevrijdingshulp van de brandweer de bus kunnen verlaten.
Moeders geven hun kroost af aan de mensen op de voorste stoelen (wisselen daar geen woord over) en gaan zelf achter in de bus op de vrijgegeven stoelen zitten. Heel bijzonder. Ondertussen knalt ook hier de muziek keihard uit de speakers, kerstmuziek in een discojasje deze keer.
Het is hier blijkbaar ook heel normaal dat de bus bij een supermarkt stopt, iedereen zijn boodschappen gaat doen en de bus een uurtje later weer verder rijdt. Of dat één passagier een pizza wil, de chauffeur bij de pizzeria stopt, de héle bus wacht tot de pizza-besteller 20 minuten later zijn buit binnen heeft en weer instapt. Bizar! Sociaal is het in ieder geval wel. Mag ik een hapje? Anderhalf uur vol verwondering, knelling en slaapbenen later komen we dan eindelijk aan.

Kerken en kolkende rivieren
“Heeft een van jullie een paspoort bij zich? Ik niet, maar is wellicht wel handig als we een auto willen huren”. Uhm, nee. Nee, ik ook niet. Nope. Damn, lekker handig zijn we. Maar we hebben geluk, we kunnen in plaats van een paspoort ook 300 dollar geven als borg. Daar komen we goed mee weg. Het avontuur kan beginnen. We starten met een culinaire lunch, smakeloze hamburgers en nep cola die beide door een rietje te nuttigen zijn… gadsie wat goor! Maar de gratis waaiers die we bij onze unhappy meal krijgen, maken een hoop goed. Want het is warm op Samoa, dus een beetje wapperende verkoeling bij de hand hebben is niet verkeerd. Jammer genoeg hebben we er geen paraplu bij gekregen, want het regent pijpenstelen. De markt waar we wat souvenirs inslaan is overdekt, dat scheelt.

Als we op pad gaan zijn we verbaasd over de hoeveelheid aan kerken die we tegenkomen, elke paar kilometer zien we er weer eentje. En ze kunnen allemaal de eerste niet overtreffen. Want wat was die mooi. Helemaal van hout, met de mooiste bewerkingen en glas in lood. Ik denk dat dit de mooiste kerk is die ik tot nu gezien heb. Het is simpel, warm en laagdrempelig. Geen kitsch, kilte, enge beelden die je wezenloos aanstaren of een levensgrote bloederige Jezus aan de muur. Het gebeurt niet vaak dat ik me prettig voel in een kerk, maar deze is erin geslaagd.
Het is leuk om door de dorpjes te rijden, allemaal hebben ze ene grote fale waar de gemeente kan samenkomen voor activiteiten. We passeren een rivier waar mensen kinderen aan het spelen zijn, er wordt hard naar ons gezwaaid. Een paar uur later zijn we minimaal 100 kerken gepasseerd, diepe kolkende rivieren overgestoken -lees, wat diepere plassen en overstroomde slootjes- en zijn we weer bijna terug bij ons resort. Bij een winkeltje kopen we voor omgerekend vijf euro Monopoly voor de jongens. Tom helemaal gelukkig, een spel kan niet lang genoeg duren, Walter is uiteraard snel aan de winnende hand en Bill weet de halve inhoud van het spel achterover te drukken en kan zijn eigen bank beginnen. Iedereen blij.

Luchthandtekeningen
’s Avonds is er een gave dansshow waar de hele familie en wat mensen uit het dorp aan meedoen. Zelfs Bill is zijn element en weet het publiek om zijn vinger te winden. Totdat hij het zat is, loopt uit de show, haalt een zakje chips en gaat tussen het publiek zitten. Haha. Hij heeft overigens bedacht dat ik élk chipje moet signeren voordat hij hem opeet. Ik deel heel wat luchthandtekeningen uit, want ook de dagen erna zet deze gekte zich voort. Koekjes, brood, snoepjes, ze worden allemaal voorzien van mijn onzichtbare handtekening.

Magisch natuurlijk zwembad
De volgende dag gaan we naar de To Sua Ocean Trench, alias blue hole, het schijnt een van de hoogtepunten te zijn van het eiland. Ik voel me niet zo fit, heb keelpijn en ben koortsig, maar ik wil wel mee. In de auto slaap ik veel, maar een portie paracetamol doet wonderen. De grot met het blauwe water is sprookjesachtig! Met een trap kun je het water in en uit, net als in een Disneyfilm. Op de terugweg voel ik me toch niet zo best, na het inleveren van de auto pakken we de taxi en kruip ik lekker m’n bed in, uh matje op.

Vikings
Carl en Thomas zijn vanaf de eerste minuut onafscheidelijk, als echte Vikings. Met hun rode baarden, een lengte van bijna twee meter, behaarde torso en woeste blik lijken ze op elkaar en hun Noorse voorvaderen. Als twee gebroeders drinken ze bier, delen ze verhalen en strijden ze om de meest gewonnen potjes poolen. Het gaat zelfs zover dat Thomas zelfs de wilde baard van Carl mag trimmen. Te schattig en te klef wat mij betreft.
Maar wie is nou de sterkste, snelste, het beste van de twee? Daar moet uiteraard om gestreden worden en Thomas lanceert daarmee de eerste ‘Viking Olympics’ editie 2017 op Samoa. De voorbereidingen gaan direct van start, ieder heeft zijn taak.
Deelnemers worden geworven door Thomas, de sport- en spel onderdelen worden zorgvuldig uitgedacht en Walter gaat aan de slag met de prijzen. De Volunteers zorgen voor de nodige attributen, die Bill op zijn beurt weer laat verdwijnen. Tom roept heel hard dat hij niet mee gaat doen -hij vreest een verlies- en ik maak het score systeem. En Carl… tja Carl bereid vooral zichzelf voor. Hij gaat op een speciaal dieet, drinkt minder bier, spaart zijn energie (lees: doet al dagen twee niks) en gaat extra vroeg naar bed. Alles, maar dan ook alles voor die felbegeerde titel.

Als het zonnetje aan het dimmen is, is het grote moment aangebroken. De zeven deelnemers verzamelen zich op het strand, alle bovengenoemde mannen, minus Bill, maar aangevuld met zijn vader en Victor, de betweterige Braziliaan.

De trofee waar het allemaal om draait -Walter heeft iets moois in elkaar geknutseld!- wordt als een worst voor hongerige honden aan de potentiele Vikings getoond. Daarmee zijn de Viking Olympics 2017 geopend, het gevecht kan beginnen, let’s get ready to rumble!

Strijdende mannen
Spierballen worden getoond, tanden ontbloot, oerkreten komen vanuit de tenen, er wordt zand gehapt, het zweet gutst van de lijven, de gezichten staan uiterst gespannen, het schuim staat op de monden en testosteron wordt in overvloed geproduceerd. Het gaat er hard aan toe. Bikkelhard. Als scheidsrechter moet ik dan ook streng optreden, ik hanteer een zero tolerance beleid als het gaat om smokkelen. Een valse start, een voetje over de lijn, doping, de uitslag van je onderdeel betwisten, daar wordt direct korte metten mee gemaakt. Na zeven onderdelen is de kracht, snelheid, slimheid en precisie van de heren in kaart gebracht. Laura heeft het bewijsmateriaal vastgelegd met de camera, mocht er discussie ontstaan. Het is tijd om te gaan tellen, tijd om het oordeel te vellen, tijd om de heren te maken of te breken. En het is een close call.

Het moment van de waarheid
De sportiviteitsprijs gaat naar Tom, goed dat hij toch heeft mee gedaan en hij is de enige man die zijn trots opzij heeft kunnen zetten en de anderen aangemoedigd heeft. Zijn broertje Walter is verrassend genoeg niet als winnaar uit de bus gekomen, maar met maar drie punten minder dan zijn voorganger Viktor heeft hij het als kleinste Viking niet slecht gedaan. De oudste Viking mag trots zijn op de vierde plaats. En dan zijn we nu bij het moment van de waarheid aangekomen. Naar wie gaan de bronzen en zilveren medailles en wie mag straks de trofee aannemen. Tromgeroffel…
The winner of the first Viking Olympics of Samoa, edition 2017, is… Adrian! De eerste Viking met een kale kop, een staartje op zijn achterhoofd en een sik. Trots showt hij de trofee, poseert voor de pers en maakt een ereronde langs het publiek. Maar, misschien nog wel belangrijker en waar het ten slotte allemaal mee begon; wie is de beste van twee Viking bro’s, Thomas en Carl? Je gelooft het niet, maar de eindscore van beide heren is gelijk! Dus zij zijn er nog niet, de strijd is nog niet gestreden.

Eeuwige roem
Een potje armworstelen moet gaan bepalen wie er met het zilver naar huis mag. De Vikings nemen plaats, Adrian neemt de moedige rol van scheidsrechter op zich. De regels worden duidelijk gesteld. Blikken vol misgunning en strijdlust worden in stilte uitgewisseld. Three, two, one. De aderen op de voorhoofden zwellen op, de spierballen knappen bijna uit hun jasje, de bloeddruk stijgt en de spanning is om te snijden. Een halve minuut lang is er even geen sprake van broederschap. Deze halve minuut kost hen een paar jaar van hun leven. En dan, bam, de rug van de hand wordt op de tafel gedrukt. Het is voorbij, voor eens en altijd mag de sterkste pronken met deze overwinning. Carl is de gelukkige Viking, hij staat op en juicht als nooit tevoren. Al zijn voorbereiding zijn niet voor niets geweest. En arme Thomas moet dit lijdzaam ondergaan, hij perst er een felicitatie uit. Dan is het tijd voor de champagne en Fee geeft een rondje. Er wordt geproost met biertjes en 7-up, op een geslaagde eerste editie van de Viking Olympics!

Drie musketiers op pad
Als Thomas Carl weer kan verdragen en Victor evt. als een bemiddelaar kan optreden, besluiten ze om met zijn drieën op pad te gaan. Laura en ik blijven als twee weduwen achter. Ik kruip achter de laptop om verhalen te schrijven, al gaat dat moeizaam met de keihard Michael Jackson en een non-stop kletsende Tom in mijn linker oor.
De mannen komen terug met grootse verhalen. Ze zijn gaan zwemmen in een grot als ze op een onderwater doorgang stuiten. Ze vragen zich af of ze er onderdoor kunnen zwemmen. Na een grondige inspectie onder, lijkt het wel te kunnen. Er is licht te zien aan de andere kant, dus heel ver kan het nooit zijn. Na wikken en wegen besluiten ze om het doen. Wie gaat er eerst? Thomas offert zich op -en is daarmee in ieder geval de moedigste Viking-, neemt een flinke tuig adem en waagt zich door de smalle doorgang onder water. Als hij bovenkomt gaat hij helemaal stuk, hij ziet dat je gewoon om de cave heen kunt lopen. Hij roept naar de andere kant dat het veilig is en zij ook kunnen komen. Zij horen hem niet en beginnen zich zorgen te maken. Maar onder water kunnen ze zien dat Thomas staat, dus geen reden voor paniek. Dan is het Carls beurt om zich aan de spannende oversteek te wagen. Als een spiderman klautert hij zich langs de ‘plafond’ van rotsen naar de andere kant. Maar dan blijft zijn trouwring haken en glijdt van zijn vinger af. Shit! Wat nu?! Hij moet door, de ring terugvinden is tussen al deze rotsen en stenen kansloos en bovendien zou een vers portie lucht ook geen overbodige luxe zijn. Zo’n schrikreactie hakt er namelijk in. Terwijl Thomas nog staat te genieten van hun knullige actie en van het feit dat hij de andere jongens er ook onwetend doorheen laat gaan, verheugt hij zich op de reactie van Carl. Maar die kom uiteraard niet zo blij boven water, gezien zijn ringloze ringvinger. Damn! Als laatste komt ook Victor eraan. Hij is een stukje kleiner en kan er zwemmend doorheen, gewoon op zijn buik, met zijn gezicht naar beneden. En dat is in deze van cruciaal belang. Want daardoor ziet hij iets blinken op de bodem, het lijkt wel een ring. Ja hoor, hij is daarmee de held van de dag en Carl kan weer opgelucht ademhalen. Wat een geluk dat de ring precies op een steentje is blijven liggen en niet er tussendoor is geglipt. Inmiddels kunnen alle drie de heren lachen om hun dwaze actie.

Einde

Liefs, hugs, greets, repeat van ons!




Oma
Lieve oma, een hele lijst weer deze keer! Het verslag is ook al veel langer dan gepland. En dat terwijl ik dacht dat we niet zoveel meegemaakt hadden op Samoa, haha. Ik heb deze keer subtitels gebruikt, vindt u het 
Geeft u Evi de volgende keer weer een extra dikke knuffel van mij? Ik zag van de week een foto van u met Evi, prachtig! Liefs

- Swim, sleep, eat, repeat = zwemmen, slapen, eten en dit herhalen we steeds

- Simkaart = een kaartje met beltegoed voor in je telefoon

- It depends on the weather forecast = het hangt van het weerbericht af (niet echt een snugger antwoord he)

- De Eemhof = het Centre Parcs zwembad waar wij vroeger eens per jaar met alle buren gingen zwemmen. De wildwaterbaan was mijn favoriet!

- Gekko = een soort hagedis. De naam gekko is afgeleid van de klikkende tot gillende geluiden die veel soorten vooral in de paartijd maken, aldus Wikipedia.

- Speedy Gonzales = een hele snelle tekenfilm muis

- Cheater = verrader of, in dit geval valsspeler

- Behave yourselves = gedraag je

- Volunteers = vrijwilligers

- Excuse me, breakfast ready = kom als de sodemieter je bed uit, het is ontbijt is klaar

- Speakers = geluidsboxen

- Spongebob = Een tekenfilmfiguurtje met een heel aanstekelijk en irritant lachje… Hij woont in een ananas diep in de zee en hij is zo gek als een kaassoufflé. Ja, iedereen een weet wat voor 'n mafkees hij is. Die vierkante freak is zo gek als een vis.

- Unhappy meal = een ‘happy meal’ (blije maaltijd) is de kindermaaltijd van de Macdonalds. Maar ik noem het een ‘unhappy meal’, omdat het niet te kanen is en echt gezond is het ook niet.

- Blue hole = een grot met knalblauw water, een natuurlijk zwembad

- Zero tolerance beleid = niks wordt getolereerd

- Close call = de uitslag ligt héél dicht bij elkaar

- Bro’s = een afkorting van brothers wat broers betekent

- Helemaal stuk gaan = in dit geval ‘ligt helemaal in een deuk’

- Cave = grot

- Greets, hugs, repeat = hele veel groetjes en knuffels