Rode oortjes en oranje apen, Borneo it is (album 32, 33, 34)

Oranje haar, grote neus, vol slank en lang postuur, sportief, lief, grappig en houdt van luieren. Dit zou zo het profiel van Thomas kunnen zijn van een datingsite, is het niet dat hij al de leukste vrouw van de wereld heeft. Nee, dit is de beschrijving van de neusaap, die we in de verte spotten in de bomen van het Bako National Park. Door de locals wordt de aap ook ‘Orang Belanda’ -Nederlands mensenaap- genoemd, vanwege de gelijkenissen. En vanaf 07-07-2017 moeten de apen het waarschijnlijk met de koosnaam ‘Orang Thomas’ doen. Deze Thomas-apen spotten we dankzij onze fanatieke lieve kapitein die ook gids van het park is. Vandaag is hij een dagje vrij en om geld bij te verdienen vaart hij toeristen van de ene na de andere baai. Hij stopt bij elk mooi stukje en wordt helemaal dol als hij de apen voor ons spot. Aangekomen bij de baai zit er een andere aap ons op te wachten, de Makaak, een stuk brutaler dan zijn familie met de grote neuzen. Als we onze schoenen aan het aandoen zijn -er zijn hier geen stijgers- ziet Thomas dat de Makaak andere toeristen aan het besluipen is. Als zij wegrennen, rent de aap achter hen aan. Thomas -de held met stok- jaagt de Makaak met een hoop apengebrul weg. Nu weet ik zeker dat Thomas afstamt van de neusaap. De wandelingen in dit park zijn prachtig met mooie uitzichten en veel verschillende vegetaties. We lopen langs mangrovebossen, cliffs, over strandjes en maanachtige rotsen. We zien een groene slang in een boom chillen en een wildzwijn rondlopen, die beesten zijn me een partij lelijk!

Over de Santubong rivier, het laatste stukje van de Zuid-Chinese zee, varen we weer terug naar Kuching. We hadden graag een nachtje in dit park geslapen, om nog meer dieren te kunnen spotten, maar helaas was alles al volgeboekt. Daarnaast hebben we -voor het eerst(!)- wat ‘haast’, althans we hebben een deadline. We willen half juli in Bali zijn, om daar met Monique verder te reizen. Wat natuurlijk ontzettend leuk is, maar voor nu is het wennen dat we vooruit moeten plannen en niet overal zo lang kunnen blijven als we zouden willen. We verlangen naar de vrijheid die we in Vietnam hadden, maar we realiseren ons dat we die meer zo zullen krijgen. We hebben nou eenmaal meer te maken met (doorreis)tickets of activiteiten die je van tevoren moet boeken.

Vandaar dat we een dag later alweer in het vliegtuig zitten naar Mulu. Een klein propellervliegtuigje die ons midden in de jungle afzet op een minivliegveldje. Er zijn geen wegen naar dit plaatsje, wat het erg romantisch en spannend maakt. Er is hier één weg van een paar kilometer met een paar guesthouses, winkeltjes en restaurantjes te vinden, verder niks. We worden opgehaald door iemand van ons guesthouse. Amanda en Alex stappen ook in de taxi en meteen hebben we een leuke klik. Zij slapen naast ons -nou, in de kamer naast ons dan he, zó goed was de klik nou ook weer niet -en we trekken de komende dagen met elkaar op. We bezoeken gigantische grotten -ook hier is de grootste grot ter wereld te vinden haha, doen een canopywalk, maken een boottochtje -het enige vervoermiddel- naar een dorpje, spotten vleermuizen, en zwemmen in de rivier. Oh en we lachen wat af, zeker als we een wedstrijdje blowpijp-schieten-op-Thomas-z’n-billen doen.

Stiekem regel ik voor morgen dat er een ontbijtje op ons balkonnetje geserveerd wordt, voor Thomas’ verjaardag. Met eitjes en extra fruit. Bijna heb ik een koor van ongeveer 30 chinezen paraat om Happy Birthday te komen zingen. Het dilemma is alleen dat de chinezen om 7.30 uur al uitchecken en ik inschat dat Thomas liever wil uitslapen op zijn verjaardag. De afgelopen dagen zijn we ook al op tijd opgestaan, dus ik cancel de Chinezen -nog altijd spijt van- en regel dat het ontbijtje om 9.30 uur gebracht wordt. Zogezegd, zo gedaan, behalve het feit dat het ontbijtje om 9.00 uur al gebracht wordt en wij op dat moment nog met iets anders bezig zijn. Op het moment suprême… geklop op de deur, “Good morning sir, Happy Birthday, roomservice!” Ai, snel knoop ik een laken om me heen en Thomas fatsoeneert zich ook nog net op tijd. De beste man komt ook nog de kamer binnen om Thomas te feliciteren. Gênant! Maar o zo lief dat hij een tafeltje voor onze kamer neerzet met daarop een lekker ontbijtje. Mijn wens voor ‘eggs’ heeft hij serieus genomen, er liggen ongeveer zes gebakken eieren op het bord.
Als we het feestontbijt op hebben en het kadootje is uitgepakt, is het tijd om onze bagage in te pakken en naar het vliegveldje te gaan, op naar Kota Kinabalu. Thomas wordt bij elke paspoortcontrole gefeliciteerd, heel attent.

In Kota Kinabalu komen we in een leuk uitziend maar vies hostel aan. Het stinkt er behoorlijk, niet bepaald een verjaardagshotel. Het personeel is te lui om iets te doen, als ik om wc-papier vraag kijken ze me aan of ze vuur zien branden om uiteindelijk met een diepe zucht en zichtbaar veel tegenzin een rolletje voor me te pakken. Maar het restaurantje van vanavond maakt alles goed. We bestellen een fles rode wijn en krijgen we de lekkerste gerechten voorgeschoteld. Vooral het toetje is mega lekker, een semifredo van pure chocolade. Tijdens dit etentje valt het definitieve besluit om terug naar Nederland te komen. Rob en Linda trouwen 11 augustus en ik wil er gewoon graag bij zijn. Ik heb een tijdje getwijfeld, het kost een hoop geld en tijd, bovendien kunnen we de ceremonie via de webcam volgen. Maar het zat me niet lekker dat ik de bruiloft van mijn broer zou missen. Ik kan me niet voorstellen dat ik er niet bij ben. We hoeven er geen maand minder om te reizen en tijd hebben we sowieso genoeg. Maar doorslaggevend is dat ik reuze veel zin heb ik lekkere kaas, dropjes en bruinbrood ;-). Dus boeken we later op de avond tickets naar Amsterdam. We hebben het geluk dat we een mega goede deal vinden, voor ongeveer 1.100 euro vliegen we samen naar Amsterdam en 12 dagen later terug naar Kuala Lumpur. Het moest zo zijn. Gert Jan is de enige die het nu nog weet, want hij belde toevallig tijdens het boeken naar Thomas om hem te feliciteren. We willen het sowieso geheim houden voor Rob en Linda en verder weten we het nog niet wie we het wel/ niet willen vertellen, daar gaan we de komende dagen maar ‘ns over nadenken. Heel blij met deze keuze en geboekte tickets, sluiten we de verjaardag af zoals we hem begonnen zijn, hopelijk nu zonder ongewenste geklop op de deur.

De volgende dag proberen we een tour naar Mount Kinabalu te boeken. Een flinke meerdaagse bergwandeling met als beloning een fantastisch uitzicht. Er is geen plek meer, er kunnen maar 175 mensen per dag naar de top. Blijkbaar hadden we dit veel langer van tevoren moeten regelen. Thomas baalt, hij had dit graag gedaan. Ik ben stiekem ook opgelucht, al vind ik het jammer voor Thomas. Maar ik was bang dat ik het conditioneel slecht zou trekken en het is behoorlijk prijzig, minimaal 300 euro per persoon, en als je dan halverwege ook nog terug moet…
We lassen vandaag een chilldagje in en zoeken een ander hotelletje voor de komende twee nachten. Snel verhuizen dus en de rest van de middag ploffen we neer in een café waar ik ga schrijven en Thomas gaat lezen. Dominique belt om Thomas nog te feliciteren en mij alvast te feliciteren. Ze begint ineens over de bruiloft, dat het toch jammer is dat ik er niet heen kan. Ik hang een lulverhaal op en laat niks merken dat we terug naar Nederland komen. We willen haar verrassen. Ik heb nog geen minuut opgehangen of Thomas belt alweer naar zijn moeder om het toch te vertellen, we kunnen het ons niet voor ons houden. Dikke tranen aan de andere kant van de lijn, is het zo erg dat we weer terugkomen? We besluiten om mijn ouders wel te verrassen, Cora biedt aan om ons op te halen van Schiphol en dan naar Giessenburg te gaan.

Ik ben inmiddels weer verzonken in mijn eigen wereld van verhalen schrijven. Ik heb amper door dat Thomas er vandoor is gegaan om een dagje raften te regelen voor morgen. Leuk idee! Minder is dat we al om 5.00 uur moeten opstaan en dat op mijn verjaardag! Daar had een groep zingende Chinezen om 7.30 uur niks bij geweest. Vanavond maar vroeg onder de wol dus. Eerst een hapje eten. We hebben aangeraden gekregen om bij Welcome Seafood te eten, naast ons hotel. Het is een gigantisch streetfood visrestaurant met honderden plastic tafels vol met Chinese toeristen. We kijken onze ogen uit, zoveel mensen die zoveel troep maken. Na een bescheiden portie garnalen en krab duiken we ons bed in. De wekker gaat over zes uurtjes al en omdat ik bang ben om me te verslapen slaap ik amper.
“Er is er een jarig, hoera hoera, dat kun je wel zien dat ben jij.” Er is nog nooit om 5.00 uur ’s ochtends voor me gezongen. Hoewel, vorig jaar misschien nog, maar het verschil is dat ik toen bijna naar bed ging i.p.v. moest opstaan. Thomas heeft de liefste kadootjes allertijden voor me. Een deoroller -ik had gisteren gezegd dat m’n deo op was-, een gezicht crème -ik had paar dagen geleden gezegd dat mijn huid zo droog was- en een houten aapje met een uitdrukbaar rood hartje -die kreeg hij nou eenmaal bij de tube crème. Haha, super. Het mooiste was het inpakwerk, een papierentasje waarop Thomas heeft geschreven “vandaag samen raften, morgen de rest van de wereld bezoeken! Heerlijk om te doen met jou. Love you!” Mijn dag kan nu al niet meer stuk en dan is het nog pas midden in de nacht.

Met een oude stoomtrein bommelen we anderhalf uur lang naar het dorpje vanwaar we gaan raften. De treinrit is al een heel avontuur, het is de enige manier om daar te komen. Het raften is ook weer gaaf, een stukje ruiger dan de vorige keer in Gopeng. De stroomversnellingen zijn flinker en onze raft heeft er soms moeite mee om niet om te slaan. We zien voor ons twee rafts omslaan, we halen een drenkeling binnen. Hoe gaaf was dat. Bij terugkomst staat er een lekkere lunch klaar. Maar voor we gaan aanvallen, komt onze kapitein ineens met een geïmproviseerd taartje van spekkoek en chocoladekoekjes aanzetten. Iedereen zingt ‘happy birthday’ en ik blaas blij het kaarsje uit. Thomas is de liefste die er is! Ondanks dat ik ver van mijn familie en vrienden ben maakt hij er een onvergetelijke dag van. Ik hou onwijs veel van hem, elke dag, maar vandaag een beetje meer.
Vandaag mag ik kiezen waar we eten, het wordt de Hongaarse keuken. Wederom een feestmaaltje met een flesje rode wijn erbij. We houden wat ruimte over voor het toetje, die we gaan halen bij het restaurantje van Thomas’ verjaardag.

Met deze dag sluiten we een gave reis door Maleisië af. Zowel het hoofd (schier)eiland als het eiland Borneo vonden we ontzettend gaaf en zullen we iedereen aanraden. Het land is goed georganiseerd en het is fijn dat de mensen er Engels kunnen spreken. Veel variaties in het landschap en verschillende culturen maakt dat het niet gaat vervelen, precies waar ik van hou.

Lieve groet van ons!

Waar ik ook precies van hou, is van mijn oma. Hier zijn weer wat woordjes...

- Datingsite = een internetpagina waar je een profiel van jezelf kunt maken als je opzoek bent naar een partner. Het lijkt een beetje op ‘boer zoekt vrouw’ of op een advertentie in de krant ‘een leuke hardwerkende man zoekt een vrouw die goed is in het huishouden’.

- Cliffs = een rotsenwand

- Blowpijp = een houtenpijpje waar je een pijltje mee kan schieten, door er hard op te blazen. Zoals wij dat vroegahh deden, met een pvc buisje de papieren pijltjes op de eendjes schieten.

- Cancelen = afzeggen

- Semifredo = is zacht ijs, soort softijs. Zoals u het schaaltje ijs het liefst heeft, even een paar seconde in de magnetron.