Wijn is fijn (album 76)

15 april 2018 - Mendoza, Argentinië

Boodschapjes
Uitgebreide pastasalade, gevulde champignons, stokbroodje blauwe met kaas, zoete aardappels uit de oven, etc. Het gaat niet passen, we hebben een tweede mandje nodig. En een derde want we moeten ook nog het drinken, spa rood, wijntjes, biertjes. Hebben we genoeg? Mwah, laten we nog een extra stokbrood pakken. En een bakje olijven, voor de zekerheid. Hier moeten we het mee doen, op is op. De lange rij bij de kassa is demotiverend, maar de honger in onze maag wint het. Altijd. We hebben het plan gevat om een lekkere lunch te bereiden en die op te smikkelen op het dakterras van de airbnb waar Thomas en ik verblijven hier in Mendoza. Anouk en ik zijn op dreef. Beter gezegd, we gaan los. Losgeslagen. Belachelijk veel eten wordt klaargemaakt. Het eten haalt het dakterras niet eens, de keukentafel is een complete chaos met lekker hapjes en eten. Totally exploded. We smullen ons suf, maar we ontkomen er niet aan om toe te geven dat we te veel hebben ingeslagen. Drie keer te veel zelfs. Robin en Thomas verklaarden ons al voor gek toen we een paar uur geleden met voor een weeshuis aan boodschappen het penthouse binnenstapten. Valt heus mee, het lijkt veel omdat het veel groenten zijn, probeerden we (onszelf) nog te overtuigen. De mannen zijn vooral teleurgesteld dat we voor bijna 100 euro aan boodschappen hebben gehaald, maar niet eens een goed stukje vlees hebben meegenomen.
Het is gezellig met Robin en Anouk, we zijn aan elkaar blijven plakken na onze toevallige wederontmoeting in Valparaiso van de week. Als we onze buikjes meer dan rond hebben gegeten, maken we ons klaar voor het evenement van het jaar. Een van de redenen dat we naar deze stad zijn gekomen, de grote oogstfeesten van Mendoza.

Parade
Ons plekje op de langzaam volstromende tribune belooft veel goeds. Na een klein poosje wachten begint dé parade van het jaar. Op hol geslagen, angstige paarden openen het spektakel. De ruiters proberen de arme viervoeters met man en macht onder controle te houden. Ze voorkomen echter niet dat er af en toe een wanna be gaucho van het beestje af gesteigerd wordt. Rodeo is er niks bij. Dan komen de eerste praalwagens voorbij. De slechte muziek galmt uit de nog slechtere speakers. Een schelle stem probeert met de onafgestemde microfoon boven de herrie uit te komen, maar een valse toeter (categorietje voetbalstadion) knalt er zonder pardon dwars doorheen. Met de vingers om onze trommelvliezen gekruld aanschouwen we de voorbijkruipende wagens en kijken we onze ogen uit. Thomas en Robin zijn vooral onder de indruk van de soms nog piepjonge beeldschone koninginnen die precies naar hen staan te zwaaien. Bofkonten. Vereerd maar niet verlegen zwaaien onze mannen onafgebroken terug. Een paar seconde hebben ze beet en vergeten ze de wereld om hen heen. 
Anouk en ik verwonderen ons vooral over de groupies die -met borden met daarop foto's van hun favoriete koningin- vol overgave hun wuivende beauty queen toezingen. Daar gaat deze parade namelijk om, de verkiezing van de ‘koningin van de wijnoogst’ van dit jaar. Ik denk dat het te vergelijken is met het kiezen van de prins carnaval, in ieder geval net zo maf. Ondertussen proberen we het rondslingerende fruit te ontwijken. Appels en complete meloenen worden met een aardig gangetje het publiek ingeworpen. Levensgevaarlijk! Sommigen rennen alsof hun leven ervan af hangt om het fruit te scoren, wij ontwijken het fruit alsof ons leven ervan af hangt. De hebberige kinderen en hun fanatieke ouders duiken en struikelen over elkaar heen om die felbegeerde beurse appel in hun linnentas -ook gratis verkregen- te kunnen stoppen. Bizar. Alsof ze net ontsnapt zijn aan de hongersnood. Maar mensen houden nou eenmaal van gratis dingen en stiekem ben ik natuurlijk jaloers. Het liefst dring ik me tussen de menigte om zoveel mogelijk gratis goed te verzamelen. Al is het maar om de belachelijk dure boodschappen van vanmiddag te compenseren. Maar ik hou me in, blijf cool zitten en wacht tot er iets in m'n schoot geworpen wordt. En ja hoor! Een soort van waaier met daarop zo'n mooie koningin fladdert liefdevol tegen m'n dij. Hebbes, die nemen ze me niet meer af. Na een tijdje hebben we het wel gezien, hebben we de buit binnen en taaien we af. Met zes walnoten, twee waaiers én een ansichtkaart -niet slecht toch- kijken we terug op een ietwat tegenvallende parade. Oh en hoe de wijn was? Vooral heel afwezig zou ik zeggen, geen druppel te bekennen. Toch jammer voor hét wijnfestival van Zuid-Amerika.

Bijzondere aroma’s
Maar vandaag halen we de schade dubbel en dwars in. We gaan op wijnjacht. Gewapend met een fiets en een wijngaardkaart gaan we dorstig op pad. De fietsafstanden zijn maar kort, maar de benen des te zwaarder, rode wijn houdt niet van inspanning. De ene wijngaard is nog mooier -en lekkerder- dan de andere. We laten van alles over onze tong rollen, rood, wit, jong, oud, zwaar, fruitig, wij draaien onze hand er niet voor om (letterlijk gezien wel). Voordat we het felbegeerde slokje nemen, ruiken we eerst goed -zoals echte pro’s behoren te doen- en noemen we op welke geuren we ruiken. De aroma’s die de revue passeren maken dat ik twijfel of ik het slokje nog durf te nemen. Van alles komt voorbij, chocola, asbak, koeienpoep, hout, kersen, krant, kaneel, vanille, noten, natte hond. Tja ik verzin het ook niet. Nou ja, de poep wel dan. Zoals het vaak werkt bij smaken, blijkt dat bepaalde combinaties toch ineens een culinair hoogstandje wordt. De meeste wijntjes smaken ons dan ook goed. Dus, wees niet geschroomd, de volgende keer als je de asbak moet legen, doe je dat in een oude krant en als je daar wat kersen bij stopt en aftopt met houtsnippers, dan heb je een prima maaltje te pakken. Gegarandeerd succes. Eet smakelijk.
Ondanks dat het na elke wijngaard steeds een beetje zwaarder wordt, genieten we van de fietstocht. De Andesgebergte achter de wijngaarden zorgen voor een mooie schilderachtige achtergrond en we benutten de fietstijd maximaal voor het ontnuchteringsproces. Niet dat je een paar flessen wijn uit je lijf kan fietsen, maar de troebele geest wordt wel na elke kilometer weer een beetje helderder. Totdat we weer bij de volgende wijngaard zijn. Als we na vier wijngaarden het verschil niet meer proeven tussen vanille of een asbak én ik het leuk begin te vinden om met kleine katjes te knuffelen, is het tijd om de bus naar huis te pakken.  

Grote finale
In de bus horen we dat er morgen hét grote wijnfeest plaatsvindt. Dus de parade van gisteren was enkel maar een voorproefje, een slecht aftreksel van waar het daadwerkelijk om draait. Dat klinkt als iets waar we echt bij willen zijn, dus besluiten we om proberen aan kaartjes te komen. Anouk weet bij haar hostel tickets met vervoer te fiksen. Het is wat aan de prijzige kant, maar hee, het is wel een once of a lifetime om daarbij te kunnen zijn. En het goede nieuws is, we mogen onze eigen eten en drinken meenemen. We hebben nog een berg van de culinaire lunch over -ik zie het al helemaal voor me, een megaluxe driegangen diner midden op de tribune- en we slaan daarnaast wat bier en wijn in. Bepakt en bezakt komen we aan bij het hostel van Anouk en Robin waar we opgehaald worden. In het busje blijken we allemaal nog een pretpakket te krijgen. Met wat sandwiches, maar belangrijker, per persoon een flesje rode wijn van een halve liter. Dat betekent dus dat we 3,5 liter wijn te versnaperen hebben. Dat moet genoeg zijn. Of niet. Met vier man was dat na anderhalf uur al op. Nu was wijn drinken deze eerste anderhalve uur ook het beste wat we konden doen. Want er is nog niet zoveel te beleven. Twee presentatoren lullen wat weg in het Spaans door de microfoon en wat we ervan begrijpen is dat alle koninginnen van voorgaande jaren (een voor een?) voorgesteld worden en plaatsnemen op hun publiekstroon. En dat zijn er nogal wat, dus neemt behoorlijk wat tijd in beslag. Tussendoor wordt er stilgestaan bij de sponsors, wat nou ook niet bepaald sensationeel is. Om het publiek tevreden te stellen wordt er af en toe iets spannends gedaan, namelijk een auto of motor verloot. Als je nummer wordt genoemd, moet je binnen een minuut op het podium zien te komen en win je dus de grote prijs. Met nadruk op als, want wij hebben helemaal geen lootjes. Blijkbaar stonden ze die bij de ingang uit te delen. Ik denk ook dat ik het gezien heb, maar ik dacht dat het -net als al het andere- iets van reclame was ofzo. Gemiste kans dus. Hoewel, als ik hiervandaan in een minuut naar beneden had moeten rennen, dan had ik sowieso in het ziekenhuis beland met minimaal een driedubbele botbreuk.

Eindeloos
Het tweede deel is aanzienlijk leuker. Honderden dansers in prachtige kostuums zorgen voor een gigantisch spektakel. Met livemuziek, prachtige decors, een mooie lichtshow, een waterbak en vuurwerk. Verschillende verhalen worden uitgebeeld op het megagrote podium. Hier zijn we wel van onder de indruk en maakt de avond dubbel en dwars goed. Het einde is echter wederom een ellenlange bedoening, maar wel waar de avond om draait; er wordt punten gegeven aan de verschillende wijnregio’s/ oogsten. Net zoals bij het Eurosongvestival geven de regio’s elkaar punten. Er is wel een klein verschilletje. Hier zijn geen 12, maar 300 deelnemers. Dus 300 keer wordt er omgeroepen naar wie hoeveel punten gaan. Mega dom en suf natuurlijk. Zeker als na 100 stemmen al duidelijk is wie de winnaar is. Pfffff. Maar we kunnen ook niet eerder aftaaien, want we zijn hier met een groep en het busje gaat niet eerder terug.
Uit verveling schiet ik wat druivenvelletjes het publiek in -aanrader!- en bekijk ik het entreetickets nog ‘ns goed. Ik zie staan dat een ticket (omgerekend) maar 15 euro kost, terwijl wij er 45 voor betaald hebben. Huh? Blijkbaar hebben we dus 30 euro betaald voor het vervoer, een smerige sandwich, een halve liter wijn en het gezelschap van een paar nietszeggende gidsen. Dit meen je niet! Ach ja, er is nu niks meer aan te doen, behalve bij terugkomst de verkoopmeneer van het hostel van Anouk en Robin even flink uitschelden. Maar ook dat laten we, gezien zij daar nog even moeten verblijven.

Club
In plaats van ons druk te maken om wat tientjes, besluiten we verder te gaan met het vieren van de goede wijnoogsten. Maar nu willen we zelf ook dansen, dus gaan we op zoek naar een club. We schudden wat af met onze billen, maar in de ogen van de soepele Argentijnen zien we er waarschijnlijk uit als waggelende strijkplanken met ongelijke pootjes. Nou, zo voel ik me na een paar uurtjes ook, dus laten we de wijnoogst verder voor wat ie is. Wij gaan naar bed.

Katertje
De volgende ochtend leveren mijn bonkende hoofd en mijn hongerige maag een behoorlijke strijd. Honger! Maar waar haal ik energie vandaan om boodschappen te gaan doen? Van Thomas hoef ik het deze ochtend in ieder geval niet te hebben. Het idee dat ik een spaghetti carbonara kan gaan maken, brengt me op de been. Het kan gewoon. Dus ik hijs me in m’n naar rookstinkende klof, ik frummel een elastiek in m’n haar en zet m’n zonnebril over m’n uitgelopen ogen. Kauwgom heb ik niet, dus zo min mogelijk praten dan maar. Spaghetti, champies, uitje, knoflook (extra veel, zin in!), stukje bacon, room en een doos eieren. Dat is alles wat mijn hartje nu begeert op deze ochtend. Thomas bakt -heel degelijk, saai maar heel normaal- een eitje, terwijl ik een flinke pan carbonara maak. Een calorieënbom waar je U tegen zegt, maar des te lekkerder. Het is heftig, na een paar happen neem ik een nodige break van een uurtje waarin ik lekker m’n bed in duik. Dit ritueel herhaal ik de rest van de dag, afgewisseld met het drinken van veel spa rood, totdat de pan bijna leeg is. Een prima bezigheid voor de laatste dag van Mendoza, morgen vertrekken we met zijn vieren naar Salta waar we met nog een ander Nederlands stel twee auto's gaan huren.

Pech
Voordat we de bus in stappen halen willen we eerst cash geld regelen. Het pinnen is ontzettend duur in Argentinië, namelijk negen euro per transactie waarbij je maximaal maar 200 euro kan opnemen. Dat tikt behoorlijk aan. Maar Anouk komt met het briljante advies dat je via de app ‘Azimo’ onbeperkt geld kan opnemen wat maar drie euro kost per opname. Dus zogezegd zo gedaan. Of niet. Want eenmaal bij het geldkantoortje aangekomen blijkt dat onze overgemaakte geld niet bij hen is aangekomen. Wat we ook doen, we krijgen het geld niet mee -wat een waardeloos advies van Anouk joh ;-) Zelfs niet met boos kijken, stemverheffing, optrekkende bovenlip en praten met spetters -gelukkig voor geldverstrekker zonder geld zit er een ruit tussen ons in, speciaal gemaakt voor doordrammers als ik. Met lege handen druipen Anouk en ik af naar de taxi waarin Robin ons al op zit te wachten. We moeten namelijk over een klein half uurtje al de bus halen. We nemen geen tijd om op een tweede taxi te wachten, dus proppen Thomas, ik en al onze tassen onszelf in de behoorlijke krappe taxi. Met de pech van een overvolle taxi maar een lege portemonnee sluiten we het Mendoza-avontuur af. Althans dat hadden we gehoopt. Want Anouk en Robin komen erachter dat ze hun heerlijk -speciaal voor de busreis- bereide quinoa salade in de koelkast hebben laten staan. Daarnaast hebben we behoorlijke stress of we de bus wel gaan halen. Met nog een minuut op de klok gaan we op zoek naar de juiste platform. Terwijl Anouk en ik als een kip zonder kop honderden meters tevergeefs over het busstation rennen, kijkt Thomas ‘ns op z’n gemakje rond en trekt zijn conclusie waar logischerwijs onze bus zou moeten vertrekken. Bij navraag blijkt hij -uiteraard- nog gelijk te hebben ook. Gezien onze bus er niet staat en het al over tijd is, hebben Anouk en ik nog even het idee dat de bus al weg is. Maar al snel wordt duidelijk dat de bus een uur vertraging heeft. Gelukkig maar, want we hebben onze portie pech en stress wel gehad. Althans dat hadden we gehoopt. Want bij het inladen van de tas van Thomas, springt er een flesje bier in zijn tas -ja ja, we know, dom om een fles bier mee te nemen. Binnen enkele seconde spuit de literfles bier leeg door zijn hele tas. Argggh. Eenmaal in de bus kunnen we weer lachen om alle toestanden van vanmorgen en verheugen we ons op onze autotrip in Salta. Maar nu eerst een busreis van bijna 20 uur overleven…


Liefs van ons!

 

Lieve oma, inmiddels hebben we Argentinië al een poosje achter ons gelaten en zijn we al drie weken in Bolivia. Ik denk dat er nog twee verhalen over de autotrip (tevens onze laatste avontuur in Argentinië) komen en nog eentje over Chili en dan beginnen de verhalen over het mooie Bolivia pas. Dus ik loop nu ruim een maand achter, oepsie. Ik heb het dan ook druk gehad (haha) en ben vorige week een paar dagen ziek geweest terwijl ik toen eigenlijk gepland had om minimaal twee verhalen te schrijven. Maar, ze komen er aan hoor want ik vind het nog steeds heerlijk om te schrijven!
Nog 57 nachtjes slapen en ik kan u weer een echte knuffel geven! X


- Totally exploded = letterlijk betekent het ‘totaal geëxplodeerd’, een favoriete uitspraak van ons die wij vaak gebruiken als iets een grote chaos/ zooitje is

- Wanne be gaucho = ‘wanne be’ betekent ‘willen zijn als… of doen als…’ en een gaucho is een veedrijver die op zijn paard zijn kudde vee hoedt (hier in Zuid-Amerika).
Dus in dit geval een stel mannen op paarden die doen alsof ze een ervaren gaucho zijn.

- Speakers = geluidsboxen

- Beauty queens = mooie koninginnen

- Once of a lifetime = kans van je leven of iets dat je maar een keer in je leven doet

- Champies = mijn woord voor champignons (je zegt sjampies)

- Break = pauze

- App = afkorting voor applicatie. Het is een soort programma op je computer of je telefoon waarmee je (met internet) bepaalde dingen kan doen. In dit geval dus geld overmaken.

 

Foto’s

4 Reacties

  1. Rens:
    16 april 2018
    Heerlijk Elle! Wat een leven daar! Ik geniet nog steeds van de verhalen, maar poeh, lang zijn ze wel! Als ik te laat op mijn werk kom, is het jouw schuld, ok?! X
  2. Elly:
    16 april 2018
    Vanaf vandaag nog 8 maandaagjes 😍, aftellen maar. Wat een heerlijk, komisch, verhaal weer.
    Wijn is fijn en eten is meten 😜 Beter teveul dan te weinig, haha lekkerrrrrr hoorrrrr.
    Ja de ene show is de andere niet, als je maar lol hebt. En hier is het gewoon maandag wasdag en het huishouden doen, the show must go on. 😘
  3. Linda:
    16 april 2018
    Jammer dat het tegen viel dat festival. Maar jullie weten er weer iets leuks van te maken gelukkig. Klinkt allemaal gezellig.
  4. Arie:
    17 april 2018
    Ik heb weer genoten van je verhaal.