Het wereldwonder dat Marco heet (album 89)

9 juni 2018 - Machu Picchu, Peru

Rainbow Mountains
De zon laat zich eindelijk zien tussen de dikke bewolking door. We moeten nu gauw naar de top lopen, waar we de gekleurde strepen van de bergen het mooist kunnen zien. Marco loopt zo snel dat niemand hem bij kan houden. Niet dat iemand dat erg vindt, want hij loopt alleen maar te piepen over dat het zo zonde is dat er geen mooie blauwe lucht is. En nu de zon dus even schijnt weet hij niet hoe snel hij naar het uitzichtpunt moet gaan. Eenmaal daar aangekomen verdwijnt de zon weer achter een dikke wolk. Tot grote frustratie van Marco, hij baalt ervan dat hij kostbare zonnetijd heeft besteed aan het luisteren naar een stom praatje van de gids en nu dus de foto van zijn leven mist… Als een dwarse peuter is hij vastberaden de berg niet eerder te verlaten tot de zon weer even geschenen heeft en hij de gekleurde bergen op z’n best gezien heeft. Ach, schatje toch. En als het dan ook nog ‘ns begint te sneeuwen zakt de moed hem in z’n schoenen en branden de traantjes in z’n oogjes. 
Thomas en ik lopen een stuk door naar een ander punt, Marco wil niet mee. Hij wil het risico niet nemen dat straks de zon even gaat schijnen en hij dan niet op hét mooiste punt staat voor dé beste foto. Haha.
De lama’s schieten voor ons weg, het is een prachtig gezicht om die beesten in een grote groep door het dal te zien rennen. Na een klein stukje klimmen hebben we prachtig zicht over een veel groter stuk gekleurde bergkam. En guess what, de zon zowaar begint te schijnen. We genieten en ik leef me uit met de camera. Het uitzicht met al die gekleurde bergen, rode gesteente en lama’s in de verte, is fabelachtig. 
Na een poosje keren we terug naar de rest van de groep en kan ik het niet laten om Marco te pesten met de foto’s die wij op het nóg mooiere punt hebben gemaakt. De arme jongen is in staat om van de berg af te springen. Wat hij niet weet is dat ik een aantal mooie foto’s van hem heb gemaakt, tijdens het lopen, toen de zon nog wel scheen. Als ik hem die laat zien, red ik hem van de zelfdood en besluit hij toch maar onder ons te blijven. 

Stadstour
Babyalpaca’s worden als knuffels onder de arm door de straten gesleept. Elke toerist die iets te dichtbij komt, krijgt ongevraagd het wollen beestje in zijn armen geduwd zodat ie ermee op de foto kan (nou ja, moet). De kinderen proberen zo geld te verdienen. Ook Peruaanse volwassen vrouwen in klederdracht lopen met keurig getrimde, spierwitte, versierde alpaca's rond, in de hoop als fotomodel wat bij te verdienen. Het is een treurig gezicht. Ja, ik weet, hypocriet van me, want als ik een stuk lama op een stokje van de bbq aangeboden krijg, zeg ik zeker geen nee en waarschijnlijk wil ik er zelfs twee. 
Tijdens de stadtour zien we veel sporen van de oude Inca cultuur. De Indianen hebben in de 15e eeuw knappe dingen gemaakt. Zij konden puzzelen en metselen als de beste. Grote uitgehakte stenen die niet passend zijn (en niet te tillen bovendien), weten zij als een Tetris spel in elkaar te schuiven zodat er een dichte muur ontstaat. Ze gebruikten daarbij ook nog ‘ns geen cement. Toch zijn de muren en gebouwen ijzersterk en kunnen aardbevingen probleemloos doorstaan. Ongelofelijk toch? Het zou kunnen dat dit verhaal van geen kant klopt hoor, want mijn Engels is zo belabberd, m’n geheugen zo niet nog slechter en ik heb geen zin om het op te zoeken. 
Verder zien we veel prachtige oude Spaanse gebouwen. De kathedraal en statige panden met zuilengalerijen maken van het plein in het centrum een mooi plaatsje. Samen met de Andesgebergte op de achtergrond en de vele kleurtjes die je terugziet in schilderijen, stofjes en kleding, maken dat ik Cusco de mooiste stad vind waar we tot nu toe tijdens de hele reis geweest zijn. 

Kwatje rijden
Ok, dat is wel weer genoeg gezwijmel, tijd voor actie! Vandaag gaan we quad rijden. Het miezert een beetje waardoor het stunten op het onverharde terrein, met diepe kuilen en flinke hobbels, nog gaver is. We weten onze trouwe vierwieler maar net onder controle te houden als we alle kanten op slippen. Met momenten gaan we zelfs staan en rijden we met één hand aan het stuur. Van top tot teen zitten we onder de opspattende modder en zijn we doorweekt van het zwoeg-en-adrenaline-zweet. 
Nou ja, zo hadden we -vooral Thomas- het ons voorgesteld. Helaas zijn ervan het bovenstaande maar twee dingen waar. Want, ja, het miezerde inderdaad en ja, Thomas heeft zeker een keer gestaan, toen ie stilstond. Man, man want een suffe bedoening was het eigenlijk. We moeten in een treintje achter elkaar aan rijden, gaan alleen over verharde wegen en we mogen blij zijn als we een keer de 50 km per uur aantikken. Ik kan maar een geschikte naam bedenken voor deze activiteit; kWATJE rijden. Toch hebben we wel lol hoor, vooral het bezoekje dat we brengen aan de zoutterrassen is verrassend bijzonder. Een vallei met duizenden terrassen waar zout gewonnen wordt. Ook dit stamt nog uit de tijd van de Inca’s. Ze waren echt geniaal die lui! 

Met wereldwonder Marco bij Machu Picchu
Het regent pijpenstelen. Het valt met bakken uit de lucht. Het dondert en het bliksemt. Zou er ook vandaag na regen zonneschijn komen? Het zou toch jammer zijn als we niks kunnen zien van de wonderlijke stad Machu Picchu?! Het zou ook eeuwig zonde zijn van alle moeite die we de afgelopen dagen hebben gedaan om hier te komen. Een lange busreis van acht uur over een levensgevaarlijke weg, een wandeling van tien kilometer langs en over het spoor om in het dichtstbijzijnde dorpje te komen, een heel kort nachtje in een hotelletje om vervolgens vanmorgen om 5.00 uur te vertrekken naar dit wereldwonder. Het zal toch zeker niet dat we er niks van gaan zien? We lopen al twee uur in het park en hebben al die tijd bar weinig zicht. Het is namelijk ook nog eens bewolkt en mistig. De gekleurde poncho’s van de honderden andere bezoekers fleuren het wel iets op, maar daar zijn we niet voor gekomen. Ik hoef denk ik niet op te schrijven hoe gezellig het is om de nerveuze Marco erbij te hebben op een dag als vandaag? 
Op een gegeven moment trekt hij uit ellende een zak chips open. Dus herinner ik hem eraan dat eten en drinken het park verboden is. Zegt hij heel ad rem en stout; “So? they have clouds, so I eat my chips! Tssss.” Hahaha, ik ga helemaal stuk! Zeker als ik zijn relnicht-blik erbij zie…
En met al dat gelach hebben we de zon vast uitgedaagd, want ineens gebeurt het dan toch. De zon gaat schijnen, jaagt alle wolken weg en bezorgt ons een magisch theater. Langzaam zien we de huisjes, muren, hoge bergen en uiteindelijk de complete Inca stad tevoorschijn komen. Ik ben er stil van. Dit had ik absoluut niet verwacht. Ik vroeg me eigenlijk steeds af wat Machu Picchu zo bijzonder maakt dat de hele wereld ernaartoe wilt. Nu snap ik het. Het is onbeschrijfelijk indrukwekkend wat we hier zien. 
En Marco? Ja, die is door het dolle heen en gaat helemaal los voor de camera. 
Zijn dag kan niet meer stuk, hij glimlacht van oor tot oor en is niet meer te houden. Als een blij kind in en snoepwinkel rent hij van de ene hoek naar de andere en zwaait steeds trots dat we ook moeten komen kijken. Na zo’n 600 foto’s gemaakt te hebben, alle paadjes minstens twee keer bewandeld te hebben en de wetenshap dat we nog 12 km terug moeten lopen, besluiten we om deze prachtige plek te verlaten. Zeer voldaan en gelukkig. 
Al de hele ochtend heb ik een liedje in mijn hoofd, “Who run the world?”, waarbij Marco steevast het bijbehorende antwoord zingt; “Girls”. Als ik het zinnetje voor de zoveelste keer zing, “Who run the world?”, antwoordt Marco ineens heel droog “Trump”. 
Weer lach ik een krul in mijn lul en kan ook mijn dag niet meer stuk. We trotseren de 12 kilometers moeiteloos te voet en ik weet het zeker, deze dag vergeet ik nooit meer. 

Liefs van ons! 



Lieve oma, die Marco is me er eentje hoor! Hij is zo grappig, ad rem en droog. Helaas hebben we na deze avonturen in en rond Cusco weer afscheid van hem moeten nemen, hij ging weer terug naar Buenos Aires. Een paar dagen later plaatst hij een foto op internet van hemzelf bij Machu Picchu, met de tekst erbij: 'Zie hier een foto van een beeldschoon wereldwonder met op de achtergrond Machu Picchu'. Uiteraard kwam ik wederom niet meer bij van het lachen. Een wereldwonder, dat is hij zeker! 
Ik heb net het lunchtentje voor komende maandag gereserveerd, we gaan er de lekkerste boterhammen van Nederland eten en ze hebben er ook kroketjes, speciaal voor u nagevraagd! Ik heb er zo’n zin in, al genieten we nu nog heerlijk van ons laatste weekend. Knuffel. X!

- Guess what = raad ‘ns wat

- Tetris = een spelletje waarbij je verschillende maten blikjes in elkaar met passen

- Quad rijden = rijden op soort een scooter met vier wielen

- They have clouds, so I eat my chips! = Nou en, zei hebben wolken, dus ik eet mijn chips, tsss. 

- Who run the world? Girls = Wie heersen er over de wereld? Meiden!
 

Foto’s

3 Reacties

  1. Linda:
    9 juni 2018
    Gelukkig heb ik vakantie en dus tijd om je inhaalslag verhalen te lezen. Mooi verhaal weer. En je hebt weer een camera zo te lezen. Fijn! Tot snel!
  2. Arie:
    9 juni 2018
    Er zijn te weinig Marco's op de wereld. Maar wat een fantastische dag zo aan het eind van jullie avonturenjaar!
  3. Elly:
    10 juni 2018
    Wereld wonderen, daar heeft de wereld er heul veul van he. Jullie hebben er diversen van mogen zien en dat is niet voor iedereen mogelijk maar jullie hebben het toch maar mooi gedaan he. TROTS op jullie 💪👏😘