Urug(u)ay (album 64)

Kennismaking
Een natte zoen van de taxichauffeur met snor belandt als een warm welkom op de ongemakkelijke wang van Thomas. Nice to meet you. Zo gaat dat hier. Wij geven in Nederland de ietwat stugge maar o zo fijne afstandelijke hand bij de eerste kennismaking. Daar is hier absoluut geen denken aan. In Uruguay wordt direct gezoend. Man, vrouw, dik, dun, knap, lelijk, doet er niet toe. De volle pakkerd sla je niet af, je ontvangt hem beleefd en je er lacht vriendelijk bij. Je doet je best om hem niet vol op de mond te ontvangen en verder is het vooral hopen dat je zoenpartner niet net een lurk van zijn druipende ‘mate’ heeft genomen. Dat ruikt namelijk naar drie dagen oude thee met een vleugje natte hond. Alstublieft. Mate is een kruidenmengsel waar je om de zoveel minuten heet water opgiet en dat vervolgens met een metalen rietje op drinkt. Iedereen is hieraan verslaafd (net als bij ons de koffie), het wordt dus de godganselijke dag gedronken. Om je kopje voortdurend te kunnen voorzien van het warme water, heb je een enorme thermofles bij je, trouw geklemd onder je arm, zodat je je andere hand vrij hebt voor een peuk. Het is werkelijkwaar geen gezicht.

Gay style
We starten onze trip in het oude strandplaatsje Colonia, aan de zuidkust. Even weet ik niet hoe ik het woord ‘trip’ moet interpreteren. Wat een gekkigheid in dit land.
Om te beginnen zit er een laagje lucht in de wc-bril voor extra comfort, Nike air max is er niks bij. In het centrum van Colonia zijn overal oldtimers te vinden, in de vorm van auto’s en in de vorm van oude vrouwtjes. Ze zijn al zo oud dat er planten uit groeien, bij de auto’s bedoel ik dan he. De vrouwtjes beperken zich tot het dragen van een bloemetjesjurk. Hoop ik dan. In een museum zien we een foto van een tongende Batman en zijn (hol)maatje Robin. Ik wist het! Een straatje verderop dansen twee mannetjeshonden samen de tango (echt waar!) en we zien mannen hand in hand in golfkarretjes (wat al gay op zich is) voorbij scheuren. Het fenomeen homoseksualiteit is hier duidelijk hot en happening. Het homohuwelijk is hier zelfs toegestaan, als enige land van Zuid-Amerika.

Montevideo
Onze tweede bestemming aan de zuidkust is Montevideo (met klemtoon op de 2e ‘e’, duurde mij drie weken voordat ik het fatsoenlijk kon uitspreken). We kunnen hier met een gerust hart slapen, want aan de overkant van de straat waakt een levensgrote Jezus en zijn moeder Maria over ons. Ze kijken letterlijk onze slaapkamer in, brutale gluurders zijn het! Afijn, we accepteren elkaar, stellen ons open en we zien wel hoe het afloopt. We gaan naar een museum die in een oude gevangenis zit. Dat museum is niet te begrijpen. Er hangen luciferdoosjes aan het plafond, speelkaarten zijn op de muur geplakt en we zien hele grote telefoons zichzelf bedienen. We schrikken van een groen gezicht dat ons in een van de kamertjes aanstaart en midden in de hal staat een stoel met allemaal lampjes eromheen in de vorm van toeters. Ja ja. Gauw weg hier. Tijd om ons met nuchtere dingen bezig te houden. Dus kopen we een tent, omdat de hostels in het volgende plaatsje schreeuwend duur zijn en volgeboekt. En om nou het bed te delen met een wildvreemden vind ik wel erg open minded. Op de terugweg glippen we een museum van Peugeot binnen. Ik leer hier dat familie Peugeot nogal twijfelkonten waren. Ze begonnen met het maken van horlogeveren, toen werd het gereedschappen. Later werden er wasmachines gemaakt en fietsen. Uiteindelijk is bedacht om de automobiel te gaan fabriceren. Flexibel is het in ieder geval wel.

Brrravo!
Na een dagje slenteren door de stad hebben we eigenlijk zin om op de hotelkamer te blijven hangen, maar er is ook een leuke tango show in een café verderop. Gezien we op dit moment net zo besluiteloos zijn als fam. Peugeot, laten we de munt bepalen. Geïnspireerd door Tommy van ‘The Peaky Blinders’, tossen we er om. Het is kop, dus kop op, omkleden en gaan met die banaan, de show is al bijna begonnen. Helaas ben ik in al mijn haast vergeten om mijn 18 cm hoge naaldhakken aan te doen, anders had ik de dans wel even overgenomen. Kan nooit moeilijk zijn, beetje zwieren met je benen, je complete lijf dubbelvouwen en heel streng kijken. Een zangeres komt de avond afsluiten en zingt -al lopend door het café- een paar Spaanse nummer met palingsound. Na het liedje wordt geapplaudisseerd en het publiek roept Bravo! Ik doe braaf mee. Bravo! Mijn pech is als ik voor de vierde keer hard Bravo roep, de rest dat niet meer doet. De zangeres vindt daar wat van en komt naar mij toe. Ze rolt er een ellenlange vraag uit in het Spaans en vol verwachting naar mijn antwoord komt de microfoon naar mijn mond. Alle ogen staan op mijn gericht. Wat nu? Mijn impulsieve oplossing zit hem in de kracht van de herhaling, dus ik roep luid en duidelijk in de microfoon; Brrrrrravo! De vrouwelijke Jan Smitos kijkt me schaapachtig aan, ondertussen begint iedereen te lachen. Ik lach maar mee, wat kan ik anders doen? Mijn spullen pakken en zo gauw mogelijk weg hier. Zo gezegd zo gedaan.

Efteling
De toegangspoort is dan weliswaar niet zo romantisch als in de echte Efteling, -want we klauteren en struikelen over een hek met ijzerdraad- maar verder is onze laatste logeeradres een goede mix van het Sprookjesbos en Laafland. We zijn in het plaatsje Aguas Dulces aangekomen, bij Kaatsheuvel linksaf. Het kleine houten huisje midden in het bos draagt de naam ‘De heks en de dwerg’, verwijzend naar de twee eigenaren, moeder Anne en haar zoon Balthazar. Bij binnenkomst zit het huisje vol met bijzondere schepsels. Anne stelt ons voor en legt uit wie de andere gasten zijn en hoe de verhoudingen liggen. Heel toepasselijk begint ze bij zichzelf. Als ‘Queen’ is ze de baas en het belangrijkste in huis, zij bepaalt. Als bijbaantjes masseert ze de mensen in de buitenwereld en presenteert ze een radioprogramma, ergens tussen de buitenwereld en de ruimte in. De tweede belangrijkste aanwezige in dit huis is puber ‘Prince Balthazar’. Met zijn lange blonde krullen en surftalent vallen alle Laafjes in het land als een blok voor hem. De Prince wordt graag als een prins behandeld, hij slaapt, surft, eet en drinkt. Hij praat amper, dat is namelijk niet cool. Nee, met knikjes commandeert hij en wordt ie op zijn wenken bediend. Dan komen we aan bij het homopaartje Christiaan en Sebastiaan, of Sebastiaan en Christiaan, ik heb nog steeds geen idee hoe het zit (het welbekende Nick en Simon- effect). Maar de naam is niet belangrijk, ze onderscheiden zich voldoende in uiterlijk, net als Sjors en Sjimmie (waarvan ik overigens ook niet weet wie nou wie is). De ene is donker en wordt ook ‘The Chef’ genoemd en kookt de lekkerste pasta’s. De blonde is met het bezit van een toffe wagen automatisch ‘The Driver’. Deze twee boys zijn vrienden van de Queen en slapen in een tentje in de tuin. De volgende gast heeft wel een bed op de tweede verdieping weten te bemachtigen. Hij uh zij heet Nacha, alias ‘The transgender’ en stinkt onwijs naar zweet. Ze heeft niet mee dat ze nogal fors gebouwd is wat niet bepaald matcht met haar voorkeur voor strakke naveltruitjes en haar minirokjes. Maar ook zij mag zijn wie ze is. De vraag is alleen wie ze is? Ze kleedt zich zes keer per dag om en lijkt geen idee te hebben hoe ze de buitenwereld wil betreden.
Dan komen we bij de ‘Jarige Job’, hij valt op mijn mannen, is kok bij het plaatselijke restaurant ‘Frogs’ en vandaag dus jarig. HieperdehomopiepHoera! Gezien de naam ‘Chef’ al is vergeven en ‘Gay’ te simpel is, wordt het niet veel creatiever dan de Jarige Job. In de tuin komen we de twee beugelbekkies tegen. Slotjesbeugels zijn denk ik gratis hier, want we zien er een heleboel. Wij zelf worden als snel bekroond als ‘The Giants’, gezien we vergeleken met de rest reusachtig groot zijn. Als we zeggen dat we uit Hollandia komen, is er meteen een punt van herkenning. Zo wordt direct naar de ‘Amsterdamse Gay Pride’ gevraagd en uiteraard het roken van wiet spreekt ze aan. Hoewel ze hier van beide ook niet vies zijn. Wiet roken is immers legaal in Uruguay, wat uitzonderlijk is voor een land in Zuid-Amerika. En voor we het weten kijken we met het hele spul op YouTube naar filmpjes van de Gay Pride. Een avondje Songfestival kijken is er niks bij.
Als ik de voorstelronde aan het verwerken ben (Queen, Prince, Driver, Chef, Transgender, Jarige Jop, Beugelbekkies), kijk ik het huisje ‘ns goed rond. Het hangt en staat vol met prullaria, zoals trollen, maskers, foto’s, botten, levende kikkers, planten, wierrookstokjes, vliegenvangstrips, schelpen en nog meer troepjes. In het midden is een grote open haard waar gasten die zich slecht gedragen op verbrand worden. En in de keuken zijn alleen pannen zonder stelen en servies met spinraggen te vinden.
De zingende paddenstoelen heb ik nog niet ontdekt, maar die móeten hier ook ergens te vinden zijn.

Berboenden
Na de kennismaking is het tijd om te vragen naar het Wifi-wachtwoord, een vrij gebruikelijke ritueel tijdens onze reis. “Hoi, ik ben Ellen, dit is Thomas, wat is het Wifi-wachtwoord?”. De Queen voert het wachtwoord in op Thomas zijn telefoon en vraagt wat het woord ‘Verbinden’ betekent. Ze vindt het woord zo grappig dat ze de rest van de middag ‘Berboenden’ roept. Ze vindt het agressief klinken en een handig woord voor als je het ergens niet mee eens bent, dan roep je gewoon ‘Berboenden!’. De rest van de dagen komt dit woord nog minstens honderd keer voorbij.

Campingleven
Ondertussen vermaken wij ons prima bij ons tentje in de achtertuin, een beetje luieren, schrijven en lezen. De twee verwaarloosde huishonden van de Queen zijn inmiddels de beste maatjes van Thomas. Hij geeft ze aandacht, knoopt ze los van de boom -zodat ze niet in wegfikken in de zon-, geeft ze water -ook niet overbodig met +35 graden- en praat me ze, hele verhalen. Tussendoor gaan we af en toe even naar het strand om onszelf af te blussen. Op het strand lijkt het overigens net alsof we in de jaren 50 zijn beland. Overal zijn gekleurde parasols, gestreepte klapstoeltjes, bloemetjes badpakken en de mannen spellen een variant op jeu de boules, heel gezellig.

Mallerd
Ons laatste uitje in dit leuke land is naar Cabo Polonio, een kleurrijk dorpje aan het strand, die uit de grond gestampt is voor iedereen die zichzelf wilt zijn in het anders zijn. Travestieten, mensen getatoeëerd van top tot teen, iedereen is stoned en er zijn -uiteraard- heel veel verliefde homostelletjes te vinden. Zelfs de zeeleeuwen op de rotsen waggelen in mijn ogen net iets te gay rond met hun te gebruinde glimmende bast en wapperende vinnetjes. Het is dus een dolle boel hier.
Om misverstanden te voorkomen, ik ben niet tegen homo’s, het is vooral iets wat hier nogal prominent aanwezig is in dit land en leende zich dus ideaal als rode (of roze) draad voor dit verhaal. Al is ‘homo’ wel mijn favoriete ‘scheldwoord’ (sorry) en heb ik er vertrouwen in dat er ooit wel een pilletje komt tegen deze enge ziekte. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat Uruguay verkeerd gespeld is, een u-tje teveel, ach foutje moet kunnen. Ja toch, niet dan, mallerd?!


Gaygroetjes uit Urugay dus!!

Lief omaatje,

Het is me allemaal wat he in deze gekke wereld, het doet allemaal maar. Ik hoor u al denken ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’. Maar ja, dan is de vraag wat is gewoon en wat is gek genoeg? Een gewone maar dikke knuffel voor u!


- Nice to meet you = fijn kennis te maken

- Nike Air Max = Nike is merk voor sportschoenen. ‘Air Max’ is de variant waar er een laagje lucht in de zolen zit voor extra comfort (aanrader, zal u vast prachtig staan).

- Open minded = openstaan voor

- The Peaky Blinders = een hele leuke tv serie over een bende (een familie) in de jaren 20. Tommy is de leider van deze club en bij moeilijke beslissingen (soms over leven en dood), tost hij de munt.

- Queen = Koningin, Prince = Prins, Driver = Chauffeur, Chef = kok, Transgender = een man die een vrouw wil zijn/ zich zo kleedt (of andersom), Giants = reuzen

- Gay Pride = de jaarlijkse botenparade door de grachten van oa. Amsterdam waarin aandacht gegeven wordt aan de homoseksualiteit (een homomanifestatie).

- Wifi wachtwoord = de code die je nodig hebt om gebruik te kunnen maken van draadloos internet.