Soms zit het mee en soms zit het tegen, 25 feiten op een rij

12 februari 2018 - Córdoba, Argentinië

Een lange reis
Een flinke klodder belandt op Thomas z’n rug, ai. (Feit 1). De vogels houden verdomd weinig rekening met waar ze hun stoelgang plaats laten vinden. Voor mij een hard gelach, voor Thomas een hardgelach. Wel toepasselijk op onze laatste ochtend in ‘Urugay’, Thomas met een kwakkie op zijn rug. Afijn, afvegen, aankleden, inpakken en weg wezen. Op naar Brasil! Een nachtbus brengt ons naar Chuy, het grensplaatsje waar we op de nachtbus naar Port Alegre moeten stappen. Helaas stappen we bij het eindstation uit, want de grenscontrole is een halte eerder, zo’n drie kilometer terug. Dat is een best een stukje lopen met onze zware tassen en het feit dat we er net nog vanuit de bus naar buiten aan het staren waren, maakt het er niet echt fijner op. (Feit 2). Ondertussen gaat de tijd ook nog dringen, durch laufen dus. Gelukkig is er een taxi die ons voor de laatste kilometer mee wil nemen. We zijn op tijd. Ruim op tijd, want onze bus arriveert ruim een uur te laat, om 1.30u i.p.v. middernacht. (Feit 3). Na een gebroken nacht in de bus (Feit 4), snakken we de volgende ochtend naar het veelbelovende bed in onze airbnb in Porto Alegre. Eerst boeken we de bus naar Iguazu, dat is ten slotte onze einddoel hier in Brazilie. Thomas weet de laatste twee stoelen te bemachtigen, pfieuw. We zitten niet naast elkaar (feit 5) maar we zijn blij dat we plekjes hebben. Dan volgt de dagelijkse terugkerende levensvraag; gaan we lopend of met de taxi? Alle voor- en nadelen worden zorgvuldig opgesomd, elke dag weer dezelfde. Toch kan het maken van deze keuze ontaarden in een uitzichtloos dilemma waar een hevig debat aan vast hangt waar de Engelsen U tegen zeggen. De conclusie -ook elke keer dezelfde- is getrokken. Lopen is goed voor onze dikke billen en het is maar twee kilometer, dus hop. Na een rondje van een paar honderd meter blijken we verkeerd gelopen te zijn waardoor we weer op het busstation staan. Bezweet van de hitte. (Feit 6). Nu is de keuze ineens heel snel gemaakt, een blik is genoeg, we stappen de eerste de beste taxi in. Naast dat hij wat omrijdt -hij moet tenslotte wel een beetje extra op ons verdienen- doet hij wel zijn best om de airbnb te vinden. Het huisnummer is nergens te bekennen, gewoon niet te vinden, pleiten. De taxi is inmiddels weg. Plompverloren staan we te smelten op straat, geen telefoonnummer, geen internet en geen dak boven ons hoofd. (Feit 7). Wat nu? Ik kan niet eens m’n moeder bellen. Dan doemt daar ineens een reddende engel op die ons uitnodigt in haar appartement met internet. Zo achterhalen we uiteindelijk het juiste huisnummer, het blijkt een kilometertje verderop. Een kilometertje?! Dat zijn fucking duizend hele meters, tweeduizend halve! Moeten we dus alsnog met die tassen in de snikkende hitte gaan lopen, kokend. Bergopwaarts. (Feit 8).

(H)avaiana’s
Op mijn slippers is lopen een extra uitdaging. En laten mijn slippers nou net geen zolen meer hebben, dan blijft er verdomd weinig van over kan ik je vertellen. Als een auto zonder wielen of een string zonder kruis. Heel oncomfortabel allemaal. Zo essentieloos ook. Dus ik vraag aan onze reddende engel (die heel lief met ons meeloopt, waarschijnlijk omdat we er zo afhankelijk, hopeloos en ontredderd uitzien) waar ik Havaiana’s kan scoren. Ze heeft er nog nooit van gehoord. Huh? Ik leg uit dat het de bekendste merk is voor slippers in Brazilie (of misschien wel van de wereld). Er gaat geen lampje branden. Zelfs bij het woord ‘flipflops’ heeft ze geen idee waar ik het over heb. Ik wijs ze aan bij een voorbijganger. “Ah flipflops”, uhm ja, dat zeg ik. “Do you mean Avaianas?” Uhm ja, Havaiana’s. Ze zegt dat mijn uitspraak onherkenbaar is. Je hoort namelijk de letter ‘h’ niet uit te spreken. Dus je zegt Avaiana’s ipv Havaiana’s. Ik moet m’n best doen om het verschil te horen en om dat nou als onherkenbaar te bestempelen?! Onnodig streng en flauw bovendien. Maar, het goede nieuws is dat ik ze gevonden heb en weer op stukjes rubber loop i.p.v. op blote voeten!

Zondag rustdag
Ons airbnb heeft inderdaad een heerlijk bed waar we maar moeilijk aan kunnen ontsnappen, pure gijzeling. ’s Avonds nemen we ons voor om gezonde wraps te eten met veel groenten. De munt bepaalt dat Thomas boodschappen mag doen, de bofkont -lang leve het tossen. Echter maken de gezonde wraps plaats voor pizza’s met welgeteld één tomaat. Ach ja.
Na het eten gaan we met onze tijdelijke huisgenoten naar de kroeg. Er worden letterlijk vier glazen kapot geproost (feit 9), gezellig is het wel. We krijgen wat tips te horen die we morgen kunnen gaan doen. Zo moeten we naar de boulevard/ pier waar een mooie zonsondergang te zien is, we moeten een hotdog eten, een paar musea zien en naar een grote overdekte markt. Het enige wat er daadwerkelijk op ons lijstje komt, is hotdog eten bij een kraampje op straat. De rest blijkt namelijk op zondag gesloten te zijn en laat dat nou net de enige dag zijn dat we hier zijn. (Feit 10). Gelukkig zijn we te lui om veel te ondernemen dus we zijn al blij dat we onze ergens een platgewalste broodje hotdog kunnen scoren. Nou ja blij is een groot woord. Het ziet eruit alsof het al zes keer voorgekauwd is, het smaakt naar mosterd die over de datum is en binnen enkele minuten dienen zich de eerste voortekenen van maagzuur al aan. Burrrp. Smerige bende zeg (Feit 11).

Broodje kroket
Dezelfde avond hebben we de nachtbus naar Iguazu. We vetrekken rond etenstijd dus we besluiten we om wat sushi te halen op het busstation, dat is ideaal voor in de bus. Is best een goede reden toch? Behalve het feit dat er geen sushitent te vinden is hier. (Feit 12). Dus het alternatief wordt een broodje kroket. Ja echt waar! In een vitrine zien we kroketten liggen en we zien wat losse broodjes. Met wat handen- en voetenwerk maken we duidelijk dat we die kroketten op de broodjes willen. Ze snappen niet goed wat we bedoelen of ze vinden ons maar een raar voorstel doen, want ze kijken ons schaapachtig aan. Een kroket en een broodje gaan de magnetron in. We maken duidelijk dat het broodje echt niet de magnetron in hoeft. Wederom verbazing aan hen kant. Als er nog meer dingen in en uit de magnetron gaan, besluit ik om ze een handje te helpen. Ik snijd het broodje door de midden om daar het magnetronkroketje op te pletten. Echter bij het openen van het broodje blijkt er ineens een hamburger in te zitten. Wat?! We geven het op, we vertrekken met 1 warme kroket, 1 inmiddels koude kroket, 1 verkracht broodje hamburger en 1 broodje hamburger die intact is, maar wel halfbevroren (want dat broodje moest van ons ten slotte niet in de magnetron). Kortom, met het allersmerigste eten allertijden betreden we de nachtbus. (Feit 13).

Incontinente bus
Thomas weet twee stoelen naast elkaar te regelen, dat is toch gezellig met een ritje van maar liefst 17 uur. Net als ik lekker aan het wegdoezelen ben, voel ik ineens een straaltje water in mijn nek. Het voelt -en ik reageer- alsof er een halve emmer over me leeggegooid wordt. De airco lekt. De airco boven mijn hoofd welteverstaan. (Feit 14). Met wat deppen, drogen, het opofferen van m’n sjaal -waar zijn de Tena Ladies als je ze nodig hebt?!- en een potje bidden kom ik de overige 16 uur aardig droog door. Fijn, eindelijk zindelijk. In Iguazu wordt mijn backpack uit het ruim gehaald, blijkt de hele onder- en achterkant nat te zijn. (Feit 15). Er heeft iets gelekt in het laadruim, nou lekker dan, daar ook al. Maar al snel komt onze maat Cesar ons ophalen, dus ik hoef dat natte (en veel te zware) ding niet op mijn rug te dragen.

Cesar
Cesar hebben we zo’n maand of acht geleden ontmoet in Sa Pa, het noorden van Vietnam. Hij is tourgide in Iguazu en we mogen in zijn huis slapen de komende nachten. Cesar zorgt goed voor ons, voor alles heeft hij een plan A t/m F zodat we niet voor verassingen komen te staan. De eerste dag laat hij ons de mooiste spots van de Argentijnse kant van de Iguazu watervallen zien. Onwijs mooie dag! Het is ongelofelijk dat er zoveel water kan blijven vallen, 62 miljoen liter water per seconde. Per seconde! Zoveel regen valt er dus ook, als het er drie maanden niet regent dan is er van de watervallen niets meer over, compleet uitgedroogd. De tweede dag moeten we het zonder onze oppas doen en gaan we zelf op pad naar de Braziliaanse kant van de watervallen. We worden toegestopt met tientallen tips en adviezen van keizer Cesar, we lachen er om, wij komen er wel uit hoor.
Nou, dat is dus mooi niet zo. Eerst stappen we in de verkeerde bus, nadat we er naartoe gerend hebben. We doen vervolgens 1.5 uur langer over de reis, wat een verdubbeling van de complete reistijd betekent. (Feit 16). Maar, kop op, we zijn er. We zijn van plan om vandaag te gaan raften en verder relaxed door het park te lopen. Het raften blijkt niet meer dan dobberen te zijn, vanwege het hoge en rustige water. Gezien wij pro’s zijn, schrappen we die dus van de kaart. (Feit 17). Dan maar een boottochtje onder de watervallen door. Dat was best tof, maar om die boot te komen, moet je eerst in een bus, dan in een soort treintje, dan een stukje lopen, dan in een lift, dan in de boot. De terugweg wordt dit riedeltje haarfijn weer herhaald. Dus zijn we zo’n tien transporten en drie uur verder voor een boottochtje van nog geen 25 minuten. (Feit 18). De watervallen aan de Braziliaanse kant zijn misschien nog mooier dan aan de Argentijnse kant. Het zijn uiteraard dezelfde watervallen, maar het zicht erop is degelijk anders. De uitzichten zijn adembenemend, dit is zonder meer een van de hoogtepunten van onze reis.
Een dag later is het tijd om weer door te gaan, we hebben een super tijd gehad hier, Cesar heeft ons alle drie de avonden naar de leukste restaurantjes en wijken meegenomen. Top!
Bij het inpakken van de tassen erger ik me aan de hoeveel zooi we hebben. We denken erover om weer een doosje naar huis te sturen, de tassen zijn echt te zwaar. Er kan prima wat kleding af en de souvenirs lozen zou ook niet verkeerd zijn. We hebben alleen geen tijd meer om naar een postkantoor te gaan, de shuttle naar het vliegveld staat al over een uur klaar.

Opgesloten
Het begint te stortregenen, dus Thomas doet gauw de ramen dicht. Als hij in de kamer van Cesar is, klapt de deur hard dicht. Ineens hoor ik gejammer, Thomas zit opgesloten. (Feit 19) De deur is soort van op slot gegaan, terwijl er geen sleutel is. We krijgen hem voor geen mogelijkheid open. We beuken, trappen en schroeven er op los, maar we zijn 20 minuten verder en Thomas zit nog steeds opgesloten. Ondertussen lekt er een hoop regenwater het huis in en wordt mijn net opgedroogde backpack weer nat. Tussen het beuken door, probeer ik de vloer te dweilen en pak ik de tassen verder in. Normaal gesproken zou dit best een grappig tafereel zijn, maar gezien het feit dat we over een half uur de shuttle moeten halen valt er weinig te lachen. De buurman -met een postuur van een sumoworstelaar- komt op het harde geluid af. Thank god. Want als hem duidelijk is wat het probleem is, bewapent hij zich met het grovere geschut. Na wat minuten wrikken, porren en schouderbeuken krijgt hij uiteindelijk de deur open. Eindelijk vrij! Het is een beetje gênant dat we het huis als een slagveld achterlaten -geen tijd meer om de deur enigszins te fatsoeneren, de broodresten op te ruimen en het water op te dweilen- oeps. Maar we zijn op tijd voor de shuttle en het vliegtuig.

Vertraging, fijn
Op het kleine vliegveld is het megadruk, er zijn vluchttijden veranderd waardoor er ineens drie vliegtuigen tegelijk weg moeten. Dat betekent dus een dikke vertraging. Inmiddels is de vertraging al zo opgelopen dat we nog maar tien minuten over hebben om onze aansluiting in Buenos Aires te halen. Als we daar geland zijn hebben we nog hoop, het is een klein vliegveld, dus als we rennen komt het vast goed. Echter, er is een parkeerprobleem. Ik dacht dat zoiets alleen op zaterdagmiddag in het centrum van Utrecht kon. Maar blijkbaar moeten vliegtuigen hier op dinsdagavond soms ook wachten op een parkeerplek. Krijg nou wat. De kostbare tien minuten verstrijken en een half uur te laat stappen we het vliegtuig uit. Aansluiting gemist. (Feit 20). Het is al later op de avond, dus we vrezen dat we een nachtje daar moeten overblijven, waardoor we de finish van Dakar Rally in Cordoba zouden missen. We balen als een stekker. Maar wederom is er een lichtpuntje, het vliegtuig die wij moeten hebben blijkt ook vertraging te hebben. Het ene moment haat je vertragende vliegtuigen, vervloek je ze en het volgende moment is de vertraging je beste vriend en omarm je het. Dus als blije borderliners nemen we plaats in het vliegtuig.

Das pech, tas weg, en, Waar is de Dakar?
Die blijheid wordt snel chagrijn als blijkt dat onze rugzakken het vliegtuig niet hebben gehaald. Damn. Allebei niet meegekomen. (Feit 21). De volgende ochtend krijgen we bericht dat beide tassen de nacht hebben doorgehaald in Buenos Aires, maar nu toch wel weer naar ons terug willen. Morgen kunnen we ze weer in onze armen sluiten en streng toespreken. Dit flikken ze ons niet nog een keer! Vandaag gaan we in onze vieze vliegtuigkloffie op zoek naar de finish van de Dakar etappe van vandaag. Met nadruk op ‘opzoek’, want niemand weet ons te vertellen waar de finish vandaag precies is. Op internet vinden we alleen wat tijden, maar geen exacte locatie. Uiteindelijk vinden we een touristoffice die open is, waar ze ons kunnen vertellen dat de finish vandaag in Carlos Paz is, een klein dorpje 35 km verderop. Het schijnt een leuk plaatsje te zijn, dus twee vliegen in een klap. Met de juiste info, zelfs een folder en goede zin gaan we op pad. Een bus hobbelt ons in een uurtje naar de plaats van bestemming. Helaas ver van het stadje zelf vandaan, dus die zien we niet. Maar de plek van de finish ziet er prima uit. Er is een groot podium, er zijn veel kraampjes en een terrasje waar we op de eerste auto’s wachten. Naar mate de tijd van finishen in de buurt komt, vinden we het maar opvallend rustig blijven. Waar is de pers, het publiek? We besluiten om het toch maar even na te vragen of we hier goed zijn. Uiteraard niet. “De finish is gewoon in Cordoba mevrouw. Hier in Carlos Paz is alleen de Dakar-markt, want hier is morgen de start.” Meen je niet! Zijn we voor Jan Lul hierheen gereisd en al drie uur aan het wachten?! (Feit 22). Ondertussen zijn de eerste deelnemers al over de finish, dus we besluiten om (dure) taxi terug naar Cordoba te nemen, we zijn hier ten slotte voor de Dakar. Als we in de taxi zitten worden we ingehaald door motoren en quads die meedoen aan de rally. Ze rijden hier gewoon door het verkeer, bijzonder. Maar we zijn in ieder geval op de goede weg. Terug in Cordoba zijn we dan uiteindelijk écht op de juiste locatie aangekomen. We zien een hoop deelnemers finishen, maar na een paar uur besluiten we om naar huis te gaan. Het kan nog tot diep in de nacht doorgaan. Morgen is de laatste etappe en dat is maar een klein rondje (voor de ‘lol’), waardoor alle deelnemers snel achter elkaar finishen. We achterhalen de tijd en locatie, het is tussen 18.00-21.00 in het centrum van Cordoba, door meerdere bronnen bevestigd. Morgen komt het dus allemaal goed, de tassen ophalen en dan naar de échte eindfinish! Dat zal potdikkie ‘ns tijd worden ook.

Of toch niet…
Helaas wordt er al snel roet in het eten gegooid als we in de ochtend een telefoontje krijgen dat mijn tas niet in Cordoba is aangekomen, maar weer foetsie is. Hoe kan dat nou? Half blij en half bedroefd stappen we op de bus om Thomas z’n tas op te gaan halen. Dan hebben we in ieder geval weer wat schone boxers en kleding. Onderweg in de bus ziet Thomas op Instagram dat de broertjes Corronel gefinisht zijn. Huh? Nu al? Maar dat zou toch pas vanavond zijn?! Dus nu missen we deze finish dus ook! De enige reden waarom we naar Cordoba zijn gereisd -en waar Thomas zich zo op verheugd heeft- is compleet een fiasco geworden. (Feit 23). We zijn zo teleurgesteld in en boos op iedereen, op de mensen die ons verkeerd geïnformeerd hebben, op de buschauffeur die ineens heel traag lijkt te rijden, op het vliegveldpersoneel, hoe kunnen ze mijn tas nou weer kwijt zijn?! Prutsers zijn het, allemaal. Snel halen we Thomas z’n tas op, geven we de dame van vliegtuigmaatschappij de volle laag en pakken we snel weer (een dure) taxi naar het centrum. We komen langs de locatie waar de finish zou zijn, maar wederom is het er verdacht rustig. De taxichauffeur kijkt wat verbouwereerd als ik ineens uitstap om aan meneer agent informatie te gaan vragen. Gelukkig spreekt hij Engels en weet hij mij te vertellen dat op deze locatie de prijsuitreiking is vanavond. Hier komen de auto’s niet over de finish. Waar dat wel is, weet hij niet. Wij dus ook niet. We druipen af naar huis. We incasseren dat we de finish gemist hebben, kleden ons om en maken ons klaar voor de prijsuitreiking. Daar aangekomen blijk je dat je kaartjes moet hebben om binnen te komen. Die hebben wij niet. En uiteraard zijn ze uitverkocht. (Feit 24). Maar Thomas is vastberaden, wij komen hoe dan ook binnen. Na aanpappen met de jongens van de organisatie en het plegen van wat moorden, uh, telefoontjes -Thomas kan ineens verassend goed Spaans- weet hij de felbegeerde kaartjes te regelen. Op het beste tribuneplekje voor het podium nota bene.
Alle deelnemers komen in hun voertuigen voorbij, dus we zien iedereen goed en we zijn blij dat we in ieder geval dit nog hebben meegemaakt. Na de prijsuitreiking lopen we met een groepje professionele Nederlandse Dakar-fotografen naar het centrum. Zij vertellen ook dat de informatievoorziening ook voor hen bar slecht was. Routes die niet klopten, tijden die anders bleken te zijn. Het lag dus niet ons, maar het neemt niet weg dat dit toch wel allemaal dikke pech is.

Reisverzekering
De laatste twee dagen in Cordoba bestaan vooral uit het shoppen van kleding en een nieuwe rugzak. De reisverzekering stelt me behoorlijk teleur dat we geen vergoeding krijgen voor deze vervangende spullen. Dat krijg je alleen vergoed als het kwijtraken van je tas bij je eerste vlucht van je reis gebeurd. Huh? Maar dit is een speciale reisverzekering voor lange reizen van 1 tot 2 jaar, dus wat is dit voor kromme regel? Bovendien staat dat ook niet in de voorwaarden. De dame aan de telefoon bevestigt dit, dus ze gaat overleggen en belt me erover terug. Helaas met dezelfde mededeling; ik krijg niets vergoed. Dat geldt overigens ook de vergoeding van m’n gehele tas als die kwijt blijft, ik krijg niets uitgekeerd. (Feit 25).
Een dag later stuur ik een mail naar m’n reisverzekering, ik kan het me namelijk niet voorstellen dat dit zo werkt. Gelukkig krijg ik daarop een dag late het compleet tegenovergestelde antwoord; deze zaken worden degelijk gewoon vergoed.
Voor nu maar hopen dat mijn tas nog terecht komt, hij kan toch niet zomaar weg zijn?
Als het tijd is om Cordoba weer te verlaten, hoop ik -tegen beter weten in- dat ik mijn tas toch nog vind op het vliegveld. Helaas en uiteraard is dat niet geval. Er zitten geen belangrijke spullen in mijn rugzak, de laptop, camera, opladers e.d. hadden we gelukkig in de handbagage zitten, de rest is makkelijk te vervangen. Sommige dingen zijn wel jammer zoals wat souvenirs en m’n lievelings winterjas. :-(

Liefs van ons!


 

Lieve oma, inmiddels zijn we al drie weken verder, mijn tas is nog steeds niet terecht. Zo ongelofelijk jammer. Maar het drukt de pret niet meer. We doen heel veel leuke dingen en proberen positief te blijven, het zijn maar spullen. Maar het is wel een domper en de reislust was door al die tegenslagen wel even wat minder. 
 

- Flipflops = teenslippers

- Wraps = soort hartige pannenkoek

- Hotdog = een broodje worst

- Dakar rally = een bekende auto- en motorrace door de woestijn

- Instagram = een online (op internet) platform waar je foto’s en berichtjes plaatst

- Broertjes Corronel = Tom en Tim Corronel, tweeling broertjes, beide bekende auto coureurs.




 

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

5 Reacties

  1. Maartje Blokland:
    13 februari 2018
    Vogelpoep, te ver rijden, vertraging, slecht slapen, hitte, verloren zijn, lopen met zware rugzak, glazen kapot proosten, zondag alles gesloten, smerige hotdog, geen sushitent, nog smeriger broodje kroket/hamburger, lekkende airco, natte rugzak, verdubbeling reistijd, veel voor weinig, Thomas opgesloten, aansluiting gemist, rugzakken kwijt, markt i.p.v. finish, te laat voor finish, kaartjes uitverkocht, geen vergoeding... tja als je het zo opnoemt echt wel effe slikken maar toch zien jullie er op de foto’s nog heel blij uit en genieten jullie nog steeds! Blijf dat doen en blijf schrijven, ik verslind je verhalen, bedankt 😘
  2. Simone:
    13 februari 2018
    Maar wat leveren al die pech leuke verhalen op!! Heerlijk mee gelezen xx
  3. Elly:
    13 februari 2018
    Jeetje als je al die feiten op een rijtje zet is het niet niks hoor, ik zou bijna meelij krijgen met jullie.
    ( heb ik natuurlijk wel maar dat zeg ik natuurlijk niet 🙃). Gelukkig zijn jullie niet voor 1 gat gevangen en blijven de humor er van inzien. Het is dan nog steeds een feit dat jullie aan het wereldreizen zijn en tja
    een " kleinigheidje" pech houdt jullie scherp. En is het een feit dat wij nog steeds genieten van deze prachtige verhalen. 😘
  4. Monique:
    13 februari 2018
    Ohh wat pech allemaal zeg! Jeetje, dan valt alles zwaar tegen en zou je toch eens naar huis verlangen, naar het mooie kikkerlandje waar alles zo goed geregeld is. ;)
    Maar het voordeel is dat alles hierna alleen maar beter kan worden!
    Gelukkig zijn het idd maar spullen en zijn de ervaringen belangrijker, die in jullie hoofden zitten! Ben toch wel jaloers hoor ;)
    xxx
  5. Linda:
    14 februari 2018
    Ai, dat was inderdaad wel veel pech. Aan de andere kant hoort het ook wel een beetje bij het reizen. proberen positief te blijven en het om te buigen. Jullie hebben ook weer hele mooie dingen gezien en meegemaakt. Enne...verkeerde info geven is in Zuid-Amerika niks raars...mensen willen vriendelijk doen. Check, check, dubbel check dus (bij alles) :-)