San Pedro (album 79)

We hebben ons met zijn zessen goed vermaakt en de omgeving van Salta uitgeplozen,
maar twee van de musketiers hebben na dit avontuur voor een andere richting gekozen.

We hebben afscheid genomen van Patrick en Lorraine,
zij namen gisterenavond al de (bus)benen.

Zij wilden weer gaan genieten van Boliviaanse bieren,
terwijl nog even terug naar Chili gaan met zijn vieren.

We zullen elkaar waarschijnlijk wel weer ergens in Peru tegenkomen,
dus hebben we stiekem niet voor het échie afscheid genomen.


De bus naar San Pedro
Nadat Thomas het een poosje aangehoord heeft, onderbreekt hij het gesprek tussen Anouk en mij, “Ruilen, dames?” Ik kreeg al een stijve nek van het achterom kijken, dus graag. Zogezegd zo gedaan, Anouk ruilt met Thomas waardoor we naast elkaar zitten. We praten non-stop door over spiraaltjes, de nuva-ring, benen ontharen -niet alleen de benen overigens-, koolhydraatvrij eten, sowieso veel over eten, haarstructuur -hoofdhaar deze keer-, enzovoorts enzovoorts. Vreemd dat de mannen zich niet mengen in dit o zo boeiende gesprek. Terwijl wij moeiteloos de 16 uur durende busrit vullen met deze intellectuele onderwerpen, spelen zij het nog intellectuelere spelletje ‘worms’. Ze moeten daarbij elkaars wormpjes afmaken, maar wat we vooral horen is dat ze constant zichzelf afmaken, sukkels.

Meten is weten
Bij de grensovergang naar Chili toe (de laatste keer!), zijn we weer op adembenemende hoogte. Anouks lijf is het er wederom niet mee eens. Ze ziet sterretjes, maar die hadden we pas voor morgenavond gepland. Deze keer valt ze niet flauw, maar een medische check kan geen kwaad. Ik loop met haar mee naar de verpleegpost waar de broeder haar meteen aan een enorme zuurstoftank aansluit. Met zo’n tank kun je hier de complete berg van zuurstof voorzien, dan is deze hele poppenkast niet eens nodig. Afijn, ik ben wel nieuwsgierig naar wat waardes en gezien de broeder verder niet veel doet, vraag ik hem of hij de bloeddruk kan opmeten. Maar natuurlijk mevrouw. Hij pakt de spullen en wil de band om míjn arm doen. Niet bij mij, ei! Anouk schiet in de lach waarmee ze de net opgebouwde zuurstof weer verspeeld. D’r bloeddruk is keurig volgens het boekje. Pols ook. Zuurstofgehalte gek genoeg ook. Wat is er dan? Ik vraag om suikermeting. Om te voorkomen dat Anouk met een aidsnaald bewerkt wordt, kijk ik goed of alles steriel gebeurd. Ogenschijnlijk is dat het geval, nu maar hopen dat die naaldjes ook daadwerkelijk steriel verpakt waren. Vast. Ik val van mijn stoel als ik de uitslag zie, ergens in de 30! Dit is ietwat aan de hoge kant zeg maar…nou ja, behoorlijk aan de hoge kant eigenlijk. Idealiter moet je bloedsuiker tussen de vijf en acht zitten. Terwijl ik al denk, kut die moet aan het infuus, insuline en vocht erin, is de broeder opmerkelijk rustig. Hij zegt dat het een normale waarde is. Huh? Wat ik ervan begrijp is dat dat ding anders telt dan die wij in Nederland gebruiken. Heb ik nog nooit van gehoord, maar ik vertrouw maar op wat de deskundige zegt, ik ben tenslotte maar een halve leek. Conclusie; kerngezond dus die Anouk. Dus, hop loskoppelen die zuurstofhandel en door met dat fitte lijf naar San Pedro de Atacama!  

Verlanglijstje
Daar aangekomen scheiden onze wegen voor even. Wij hebben een cheapass airbnb gehuurd net iets buiten centrum. Zij zijn voor een wat duurder (en luxer) verblijf gegaan, in het centrum. ’s Avonds lopen we rond in het leuke stadje om info over de verschillende tours in te winnen. Ons to do lijstje groeit met de minuut en we zien door de bomen het bos niet meer. Alles is leuk! Sterrenkijken, geisers bezoeken, fietsen door een maandlandschap, naar zoutmeertjes waar je in kunt drijven, flamingo’s spotten, sandboarden, vulkaan beklimmen en dan ook nog het leuke stadje zelf bekijken. Oh en misschien nog wat relaxen tussendoor?! Thomas komt met het briljante idee om met Anouk en Robin een auto te huren zodat we de meeste dingen van ons verlanglijstje zelf op één dag kunnen doen. Even later komen we Robin en Anouk tegen, wat is de wereld toch klein hè. Zij willen nog even nadenken over de auto, gezien hun voorkeur uitgaat naar fietsen. Wat wij zusters hen uiteraard afraden, Anouk moet het echt rustig aan doen in deze hoogte en heuvels op en af fietsen valt daar niet onder. (En eigenlijk willen we natuurlijk niet de volle mep voor de auto betalen ;-). ’s Avonds appen ze ons, ze nemen onze wijze raad in acht en willen graag met ons een auto huren. Braaf.

Doodsvonnis
We hebben de hoop dat onze airbnb-hosts ons kunnen helpen met de keuze van de vele tours en de huurauto, gezien ze allebei bij een touroffice werken. Als we bij thuiskomst het een en ander met ze bespreken is mevrouw des huizes vooral vol van d’r eigen office. Alles wat wij aandragen of ergens willen regelen wordt met de grond gelijk gemaakt. Alleen háár bedrijf is erkend door de overheid (dus?), alleen háár bedrijf biedt de beste kwaliteit en kleine groepen. De meneer des huizes doet daar een schepje bovenop. Alleen bij zíjn office worden de beste sterrentours gegeven. Zíjn tours duren langer, ze beschikken over meer telescopen en de gids is nog vaker in de ruimte geweest dan André Kuipers. Ja ja. Hem geven we het voordeel van de twijfel, bij haar zijn we na twee minuten al afgehaakt. Boeken maar die sterrentour! Op de dag dat wij willen, zit die tour vol, helaas.
Uiteindelijk boeken we alles toch maar bij een kantoortje in het centrum en nemen we alle ellende die we -volgens onze lieftallige, optimistische en meedenkende hosts- ermee op onze hals halen maar voor lief. Als we hen moeten geloven is het maar afwachten of we wel opgehaald worden, krijgen we smerige ontbijtjes, zijn de busjes onveilig met kapotte remmen en zit de chauffeur dronken achter het stuur. We mogen sowieso blij zijn als we levend thuiskomen, want zij hebben geen apparatuur om evt. medische hulp in te schakelen in de signaalloze woestijn… Oh, daarbij zijn de groepen zo groot dat we ons verloren zullen voelen en de gidsen kunnen echt geen Engels spreken. Kortom, dit beloven dramatische dagen te worden, ik heb er nu al zin in. Terwijl ze onze doodsvonnis uitspreken spelen ze vrolijk door met hun o zo lieve kat. Ik weet het zeker, vannacht gaat dat beest in de fik!

Sfeersponzen
De volgende ochtend regelen Anouk en Robin de huurauto, we kunnen vanavond en morgen de hele dag met de 4 x 4 op pad. Volgens onze hosts huren we de auto uiteraard bij een slecht bedrijf en betalen we er veel te veel voor. In het dorpje verderop hadden we zeker voor de helft van de prijs een auto kunnen huren. Ik ga voor de zekerheid nog even Googlen. Ok, het is idd iets goedkoper, maar dat dorpje verderop is nog wel fucking een dik uur met de bus waardoor we uiteindelijk duurder uit zullen zijn. Wat een lelijke mensen zijn onze hosts toch. Letterlijk ook by the way, zij is een stom roodharig, veel te dik mormel en hij een kale bleke engerd met sik die je echt niet in het donker wil tegenkomen. Ze doen overigens -naast onze plannen afkraken- niks anders dan liggen blowen in hun bed, seks hebben met hun kat en tekenfilmpjes kijken, tot ze naar hun werk moeten. Pessimistische losers vind ik het. Onaardige sfeersponzen. Zo, dat is eruit. Ik realiseer me nu dat ik niet heel veel aardiger doe dan hen. Sorry mama.

Meteorwattes?
Voordat we naar de maan gaan en de sterren gaan bezoeken vanavond, besluiten we om ons te verdiepen in de meteoriet. In het stadje zit een museum waar we alle kennis kunnen opzuigen, zodat we vanavond nóg slimmer en interessanter kunnen overkomen dan we al zijn. De vriendelijke, tikkeltje zwoele vrouwenstem maakt me van alles wijs via een koptelefoon. Ik kan de helft niet verstaan, de materie is te moeilijk om te vertalen vanuit het Engels (ik ben hier dus echt te dom voor). Met als resultaat dat ik na dit bezoekje nog steeds niks kan vertellen over de meteoriet. Oh ja twee dingen weet ik wel. Er is in Mexico een gigantische meteoriet ingeslagen waardoor 70% van het leven op aarde is uitgestorven, waaronder de dinosaurussen. Dat is 65 miljoen jaar geleden gebeurd. En er zijn meteorieten die magnetisch zijn. Verder heb ik er werkelijkwaar geen ene ster van begrepen.

Naar de maan
Onze reismaten staan al klaar om met ons naar de maan te gaan. Ons 4 x 4 ruimteschip ziet er futuristisch en cool uit met zijn rode kleur. De zon gaat al een beetje zakken, wat betekent dat de maan nog mooier wordt. De maanvallei is maar een klein stukje rijden hier vandaan, dus met een paar empanada’s en fles water overleven we de tocht als het goed is wel. En man, wat is dit maanlandschap fotogeniek. Ik ben verrast dat er gewoon zwaartekracht is. Jammer, ik had me zo verheugd om me ‘ns lekker licht te voelen.
Als we het weer gezien hebben op de maan, is het tijd om de sterretjes te zien. Enorme telescopen staan klaar om onze ogen bij te staan, die kunnen wel wat versterking gebruiken. Ik vind het hier nog indrukwekkender dan toen in Nieuw-Zeeland, hier is meer een 360 graden view.
Robin maakt met zijn supersonische camera mega mooie foto’s waarbij de sterrenhemel met Melkweg goed te zien is, zo gaaf! Mijn dag kan niet meer stuk, dat zou ook best knap zijn, gezien de dag over een paar minuten er alweer op zit.

Geruïneerd zoutmeertje
De zonsopgang gaan we niet meer redden -ach, who cares, dat is toch het meest overschatte (en dus teleurstellende) verschijnsel allertijden- maar tot de zonsondergang hebben we vullend program voor de boeg.
We crossen door gekleurde bergen en rotsen, poseren op de mooiste plekjes en spotten hier en daar een lama. We bewonderen rotstekeningen, mega lelijke overigens, ik denk dat mijn kersverse nichtje van ruim vier maand nog beter kan tekenen. Afijn, als we de rotsige aap met z’n harkarmpjes en de vierkante lama op de foto hebben gezet, gaan we door naar de tofste spot vandaag… drijven op een zoutmeer! Midden in een kleine zoutvlakte is een aantal knalblauwe meertjes, waarvan we er in eentje kunnen zwemmen. We krijgen geïnstrueerd dat we ons goed moeten insmeren voor we gaan poedelen, gezien het daarna niet meer kan. Op dat moment staat een meisje naast ons die net uit het zoutmeertje is gekomen. Ze ziet eruit alsof ze door bloem gerold heeft, d’r lijf is wit en schilfers all over the place. Dus wij snappen wel dat je zo’n huid naderhand niet kan insmeren, al vinden we het ook raar dat je je moet insmeren voordat je het water in gaat. Maar braaf als we zijn, volgen we zijn raad op. Als ware baywatchgirls schudden de halve fles zonnebrand over ons leeg en gaan we sensueel aan de slag. Jammer dat er geen slow motion beelden van zijn. Als ik al in -nou ja op dus- het water lig en Anouk -nog helemaal wit van de zonnebrand- nog langs de kant staat, wordt ze aangesproken door een boze mevrouw. Het is niet toegestaan om met zonnebrand op je huid het water in te gaan. Het zou slecht zijn voor het water. Het klinkt hartstikke logisch, maar ja, de badmeester instrueerde toch echt anders. Dus, Anouk gaat toch maar het water in. Al pratende -en drijvende- concluderen we dat vrouw gelijk moet hebben. Waarschijnlijk is de Chileense badmeester niet zo goed in Engels en heeft ie de woorden per ongeluk wat verdraaid. En dat witte meisje had waarschijnlijk niet gedoucht en waren het geen huidschilfers maar opgedroogd zout. Oeps. Terwijl we dus de complete waterhuishouding verstoren, maken we wat mooie plaatjes. Het zouden ten slotte de laatste kunnen zijn, gezien er na ons gebadder een verbod op zwemmen zal komen i.v.m. ‘eigenwijze toeristen die geen respect hebben voor de natuur’.

Flamingo’s in beeld
Een beetje geneerd verlaten we het zojuist geruïneerde meertje. Onze auto staat naast die van de boze vrouw geparkeerd, dus we hebben nog wat boze blikken te incasseren voordat we weggaan. Sorry. Bij de volgende attractie laten we ook niet bepaald een sociale indruk achter, als we doorlopen zonder te betalen. Een vrouwtje komt ons achterna en wijst ons erop dat we eerst entreegeld moeten lappen. Dat hadden we helemaal niet gezien! Wat achteraf best wonderlijk is, want je moet echt je best doen om de borden met het te betalen bedrag te ontwijken. Oeps. Tot overmaat van ramp brandt Robin met een vergrootglas ook nog ‘ns ‘Noukie’ in een kozijn. Superlief gebaar, maar of het gewaardeerd wordt? Vervolgens moeten de onschuldige flamingo’s ook nog ‘ns mijn vreselijke camerapraatje aanhoren… Voor Lotte maken we een filmpje die zij als introductie bij haar spreekbeurt kan gebruiken. Door de plaatsvervangende schaamte -hoe durft ze op zo’n lelijke, neppe toon over ons praten?- verschieten de vogels van kleur. Ze staan op één poot, ik weet zeker dat ze met hun andere poot hun oren proberen dicht te drukken.

Slowboarden
Een sandboard die zo ruw is dat ie niet over het zand zal glijden, schoenen die niet in de bindingen passen en het bord blijk al half doormidden. Als dat geen succes wordt... Gelukkig is er iemand die wax bij zich heeft, dus het bord wordt flink onder handen genomen. Thomas gaat met zijn eigen schoenen in de bindingen, dat moet lukken. En tja dat dat bord half aan flarden is, is niet veel aan te doen, kruisje slaan dat ie Thomas veilig naar beneden zal brengen. Maar eerst naar boven toe lopen, een lekker kuitenbijtertje. Als persoonlijke cameraman volgt Robin hem op de voet, alles wordt vastgelegd. Ik zit halverwege de zandduin om foto’s te schieten van de naar beneden roetsjende Thomas. Iedereen in positie. Thomas staat eindelijk geïnstalleerd op zijn board, Robins camera draait, ik heb mijn twee camera’s ook schietklaar en Anouk eet rustig d’r appeltje met zand. Iedereen klaar? Eén, twee, drie…. Ik verwacht dat Thomas met minsten 70 km per uur naar beneden komt razen, maar het tegendeel is waar. Ik overdrijf namelijk als ik zeg dat ie de 7 km per uur aangetikt heeft. Serieus, een slak met twee gebroken benen had nog sneller beneden geweest. Bij deze heeft Thomas de suffe trend ‘slowboaden’ uitgevonden, gefeliciteerd! Hij doet nog tevergeefs een poging, maar zand is duidelijk geen sneeuw en deze duin niet stijl genoeg om wat vaart te kunnen maken. Helaas pindakaas.
We laden de sandboard spullen in achter in de jeep en gaan opzoek naar een mooie zonsdondergang spot. Waar we zo lang over doen dat de zon weer bijna opkomt. Pfff, uiteindelijk hebben we een mooie plek gevonden waar we met volle bak van de laatste activiteit van deze leuke dag genieten.

Geisers
Robin en Anouk zijn zo lief om de auto in te leveren, zodat wij extra tijd hebben om een snel hapje te eten en een geiser tour voor morgen te boeken. We strijken over onze hart en gaan de tour bij onze heks uh host boeken. Zij ook weer blij. Echter blijkt haar tour al vol te zitten. Ze doet flink haar best om een andere te vinden, ze kan zich natuurlijk niet permitteren om ons niet het beste van het beste aan te smeren. Terwijl wij een hapje gaan eten bij ons favoriete restaurantje -wat volgens Cruella natuurlijk te duur, niet lekker en de slechtste zaak van de stad is, zij had een veel betere kunnen aanraden- regelt ze alles voor ons voor de tour. Tussen 5.30 uur en 6.00 uur worden we opgehaald, wat al over acht uurtjes is. Dus gauw naar huis, spulletjes klaar leggen en snel onder de wol.
Keurig op tijd, zelfs vijf minuten te vroeg, staan we buiten klaar. Om 6.00 uur is er nog geen busje, ik word wat onrustig, maar geef het nog even de tijd. Busje komt zo. Als er om 6.15 uur nog steeds geen dronken chauffeur is gearriveerd, besluit ik Cruella wakker te maken (lekker voor d’r) en te vragen of ze kan gaan bellen. Ze is not amused; “Ik zei toch dat het altijd ellende is met andere tours, je had met de mijne moeten gaan.” Ik slik mijn verdedigende betoog in, maar ik ben in staat om haar aan haar lelijke rode haren door huis te sleuren. Zíj is degene die deze tour voor ons geregeld heeft, omdat háár tour al vol zat! Ze zegt geen nummer te hebben en we moeten dus geduld hebben, en zeker niet verbaasd opkijken als ze niet komen opdagen en dat we naar onze geld kunnen fluiten. Ze zegt dit op een triomfantelijke toon met zo’n vals lachje erbij, ze staat hier gewoon van te genieten! Inmiddels raak ik steeds meer overtuigd dat zij helemaal niks geboekt heeft. Maar die theorie wordt ontkracht als vijf minuten later het busje toch verschijnt. Toch blijf ik erbij, het is een valse heks.
De rest van de tour is overigens top, we hebben een vriendelijke gids, een heerlijk ontbijt met vers brood en we doen nog allerlei extra leuke dingen. Zoals lamavlees proeven. De geisers zijn indrukwekkend, we maken er mooie foto’s. Op een van de springfoto’s die Thomas van mij maakt lijkt het net of ik boven het water zweef.

Eén jaar op reis
Als ik ’s ochtends ik op mijn Facebook kijk, krijg ik een herinnering te zien, de groepsfoto op Schiphol op de dag van ons vertrek. Een foto met allemaal lieve familie en vrienden die we graag weer willen zien. Wat waren we verrast die dag dat Rens, Maaike, Thomas, Suus en Steef ons kwamen uitzwaaien. En wat is het jaar snel gegaan! Meestal deel ik geen herinneringen, maar bij deze herinnering trakteer ik op een extra stukje tekst.
Alweer een jaar verder!! Een jaar vol avontuur, paspoortstempels, lol, vrijheid, gedoe, prachtige natuur, bijzondere momenten, héél veel kilometers, bijzondere culturen, héél veel slaapplekken, lekker eten, baardgroei, lieve mensen en nog veel meer moois!
Een jaar met megaveel ups en een paar downs. Een jaar om nooit meer te vergeten. Een jaar met de leukste, stomste, liefste en stoerste Thomas.
Om te vieren dat we een jaar op pad zijn, gaan we eten bij het beste restaurantje van het stadje. Ik heb zin om me leuk aan te kleden, m’n haar te doen en om me op te maken. Maar ja, ik heb de keuze uit een broek of legging en uit drie shirtjes, die stuk voor stuk mijn neus uitkomen.
We hebben een fijne avond, gaan alle landen en avonturen langs. We maken lijstjes van de hoogtepunten en dieptepunten en stellen een bucketlist samen met de dingen die we de laatste drie maanden echt nog willen doen.

Uyuni in gevaar?
Een toer over de zoutvlakte van Uyuni is sowieso één van de wensen die hoog op het lijstje staat. Het is echter nog even spannend of we hem vanuit San Pedro kunnen gaan doen. Er zijn protesten in Bolivia waarbij de wegen geblokkeerd worden. En drie dagen geleden is er een groep toeristen 18 uur lang gegijzeld, zonder water. De politie kon ze niet helpen, want de protestanten hadden vuur en wapens, mega spannend dus. Iets waar we niet graag in terechtkomen uiteraard. De afgelopen dagen zijn de tours dus allemaal afgelast, dus fingers crossed.
Onze gebeden zijn verhoord, want de volgende dag horen we dat de protesten opgehouden zijn en de zoutkust weer veilig is. Yes! We boeken direct de driedaagse tour die volgende dag vertrekt. Op naar Uyuni!

Liefs van ons!



Lieve oma, allereerst natuurlijk een dikke felicitatiezoen voor uw verjaardag!!! Fijn om u vanmorgen even gesproken te hebben aan de telefoon. We hadden graag even langs gekomen voor de frikandellen speciaal uiteraard. Haha en om u natuurlijk een echte knuffel te kunnen geven. :-)

- Nuvaring = een anticonceptiemiddel

- Cheap ass = super goedkoop

- Airbnb hosts = de mensen bij wie wij een kamer huren (in hun huis)

- Office = kantoortje waar je tours kan boeken

- By the way = trouwens

- Who cares = wie maakt het uit

- All over the place = overal, over haar hele lijf

- Sandboarden = op een bord van het zand glijden (als skiën)

- Slowboarden = zelfbedachte term voor het super sloom naar beneden boarden

- Bindingen = de beugels aan het bord, waar je schoenen in vast moeten

- Cruella = de heks van de Disneyfilm ‘101 Dalmatiërs

- Not amused = niet blij met me

- Fingers crossed = vingers kruisen, waarbij je hoopt dat iets goedkomt (net zoiets als ‘duimen’)