Pipo de Pieter (lees eerst Jezus, Maria en de lompe ezel)

Wat ken ik je nou? Alles bij elkaar heb ik je misschien -en sowieso naar boven afgerond- 50 minuten gesproken. Daarvan was jij 47 minuten aan t woord. Godzijdank. 
Ik heb je horen vertellen over je werk als cabaretier, je reizen naar o.a. Nieuw-Zeeland en je sportverslaving. Ik heb je foto's bewonderd, je les over de eenderde regel opgeslobberd en door jouw bril -een hele leuke btw- proberen te kijken naar hoe jij naar foto's kijkt. Ik heb je trots zien kijken naar je gezin. Ik heb je Bintang zien drinken en de Arak zien afslaan. Ik heb je zien vliegen op een bezem, dezelfde bezem die je een minuutje later tot speer omtoverde. Ik geloofde het. Ik heb je de moonwalk niet zien doen, maar later toch wel -die timede je er ff lekker in. Iedereen dol, de Indonesische locals ik, jij duidelijk in je element.

Je vertelde me dat je als kind er al vroeg alleen voor stond. Afstand en nabijheid speelt een bewuste rol in je leven. Het eindigen van een relatie kun je uitstellen, zei je me. De opbouw van een relatie ook, luisterde ik je. 
Wederkerige kwetsbaarheid is van belang om een relatie op te bouwen. Hoe doe je dat als diezelfde kwetsbaarheid dan nog een bedreiging voor je vormt? Eng en niet prettig voor je is. Gelukkig is daar de clownsneus die je kunt opzetten. Niet eng en prettig gestoord. De veiligheid waar je naar hunkert. Pipo die zich als een beschermschild om je heen vouwt. Zoals de bumper om je Galaxy note 4.
De clown die je kan roepen als je hem nodig hebt, want hij zit in jou. De act is geboren in jou, jij bent herboren. Het werkt. Het werkt heel hard. Je maakt er dus (?) -want het is eigenlijk absoluut niet vanzelfsprekend- je werk van. Van clownesk tot clowns act. Van pipo op straat tot werkpaard op het podium. Meestal is het andersom, dit absurdisme past jou denk ik wel. Je borduurt erop voort. Daarbij probeer je maximaal dichtbij jezelf te blijven met een gepaste afstand. En dat op een podium, met woorden, de taal, als je instrument. Holy moly wat knap. 
Daarmee leg je je pipopak -je beschermhoes- behoorlijk in de waagschaal. Je beschermengel die je zo koestert stel je aan je publiek ter oordeel. Het publiek dat je kan maken of breken. Een applaus geeft of wegloopt. Je opwrijft of afpelt. Om je lacht, of niet...
Hetzelfde publiek dat ten grondslag ligt aan jouw passie, je doet het namelijk ook nog 'ns voor hén! Jouw doel, jouw vuistregel, is hén te laten lachen. Hoe dapper is dat. Van noodgeboren pipo tot dappere dodo.
Alsof het niet heldhaftig genoeg is -hoever liggen jouw grenzen?- doe je er een schepje bovenop. Je streeft namelijk na om onafhankelijk te zijn van datzelfde publiek, van datgeen waar je toch van afhankelijk van bent. Daarvan ben ik onder de indruk. Er gaat een enorme kracht vanuit. Het zegt namelijk vooral iets over hoe je over jezelf denkt. Het doet me denken aan Google die zegt dat zij onsterfelijkheid gaat waarmaken. Een missie die paradoxaal is, en onwerkelijkheid die ineens tastbaar wordt. 
Het cruciale verschil is dat Google dit roept terwijl ze lekker comfortabel bovenaan de voedselketen rondhuppelt. Terwijl jij jezelf keer op keer voor de leeuwen werpt. Jij balanceert op de touwladder van succes met soms klamme handjes van angstzweet. 

Maar ja, wat ken ik je nou? Ik trek de ene na de andere conclusie over jou. Dit schrijf ik ook nog 'ns op. Misschien zit ik er enorm naast, misschien is het raak wat ik zeg. Ik realiseer me dat velen dat over jou doen. Patsboem en zonder pardon. Het is bru-taal. Soms een klap in je gezicht. Soms een veer in je ster. Soms door een journalist voor de krant en soms door een willekeurige schrijfgrage dame die je toevallig bij een homestay op Flores tegen bent gekomen en waar je nog geen 50 minuten mee gepraat hebt. 

Maar hoe het ook valt, ik troost me met de gedachten dat je niet afhankelijk van me bent.

Maar misschien vind je t toch aardig om te weten dat ik vooral aan het schrijven sla als ik onder de indruk ben, me verwonder, gegrepen ben, respect voel.

Tot in de schouwburg, hopelijk duurt je monoloog dan langer dan 47 minuten. 

Lieve groet uit Pantang Paris, ofwel Maumere

Ellen

REACTIE PIETER:

Wow, Ellen, 

Dankjewel voor je mooie verhaal. Best wel 'spot on' en mooi geschreven. Voor jou was het misschien slechts een geslaagde oefening in schrijven, maar voor mij betekent het heel veel. Dankjewel dat je de tijd hebt genomen om me te beschrijven. Leuk om te zien dat je me in 50 minuten hebt doorgrond.

Ik heb je vriendschapsverzoek op Facebook even afgehouden tot ik weer thuis was. Zoals ik heb gedaan met iedereen die mijn account op dat moment kon linken aan mijn vakantie. Maar inmiddels een paar dagen geleden met open armen ontvangen. 

Leuk om je te volgen. 

Ben benieuwd naar de andere schrijfselen. 

Veel plezier op reis en de hartelijke groeten aan Thomas en Monique!

XPJ