Er hangt iets in de lucht, maar wij zijn het niet (album 41)

Het popelende thuisfront wenst ons een goede terugreis. We hebben veel zin om terug te gaan naar Nederland, al hebben we niet zo’n zin om te reizen. Maar goed, uiteindelijk weten we dat we morgenavond op Schiphol staan en dat is een fijn idee. We vliegen via Kuala Lumpur en Dubai, twee keer overstappen is niet ideaal, maar hee, wel goedkope tickets. Bij het inchecken naar Kuala Lumpur blijkt dat de bagage er niet bij inbegrepen zit, of we even 50 ekkies extra willen lappen, op tickets van samen 120 euro is dat best veel.
In Kuala Lumpur hebben we een hele nacht wachttijd, dus we hebben relaxed een hotelletje in de buurt geboekt. Dat breekt de reis en het is ook aangenaam om een goede nacht te maken tijdens deze lange trip. Een taxi hebben we zo geregeld en voor het weten staan we bij het hotel. Daar blijkt dat we maar voor vier uur een kamer hebben geboekt. Damn, we wisten niet eens dat dat kon? Blijkbaar hebben we de kleine lettertjes niet goed gelezen, maar gelukkig kunnen we tegen een meerprijs toch een hele nacht blijven. En godzijdank weet Thomas ergens Maleisisch cash vandaan te halen plek te vissen, want er kan hier in de buurt niet gepind worden. Ik schraap daar een paar

ringit bij uit mijn portemonneetje en we kunnen gaan rekenen. Vijf euro’s voor het avondeten -dat wordt een paar droge roti’s- en drie euro voor het ontbijt -ook droge roti’s. Dat wordt smullen. Maar het restaurant is zo goedkoop dat we er ‘s avonds zelfs een kippetje bij kunnen nemen, feestje. Helaas is dat kreng zo teringpittig dat ik er geen hap van kan eten en moet ik toekijken hoe Thomas lekker zit te kanen. Kwelling.

Keurig op tijd kunnen we boarden en we hebben ook nog ‘ns exitseats -de gouden tronen van het vliegtuig- weten te regelen. Het is een groot en best luxe vliegtuig, Emirates staat bekend om zijn goede service. De piloot roept om dat we tien minuten vertraging hebben vanwege een technisch mankement. Prima, kan gebeuren en we hebben toch anderhalf uur overstaptijd in Dubai, dus dat komt wel goed.

Die tien minuten wordt verdubbeld en uiteindelijk gaat het om een vertraging van drie uur. Dat betekent dat we onze vlucht in Dubai gaan missen. Fuck! We zitten nog maar net in de ontkenningsfase -dit zal ons toch niet gebeuren-?! als we horen dat we het vliegtuig uit moeten, onze troon moeten verlaten. Teleurgesteld druipen, uh treden, we af. Dit vliegtuig zal niet meer zal gaan opstijgen vandaag, een lui, onbetrouwbaar stuk wrak is het!
Een compleet chaos volgt, er staan honderden passagiers op het vliegveld die geen idee hebben wat te doen. De informatie die door het grondpersoneel gegeven wordt is moeilijk te volgen en tegenstrijdig. Het enige lichtpuntje van dit moment is dat er bonnen worden uitgedeeld waarmee we in verschillende restaurantjes kunnen lunchen. Eten verzacht de pijn. Of toch niet? Want van de acht opties, zijn vijf restaurants in de andere terminal wat te ver weg is. We moeten namelijk over een uurtje weer terug bij de gate zijn voor verdere informatie. Bij twee van de drie overige restaurantjes staat een rij minimaal een uur, ook deze vallen dus af. Het enige overgebleven restaurantje vinden we na ruim een half uur rondjes lopen, maar gelukkig kunnen zij net op tijd nog een pastaatje serveren die we binnen drie minuten zonder kauwen naar binnen schransen. Gauw terug naar de gate.
Daar horen we dat ze hun best gaan doen om alle passagiers op andere vliegtuigen te gaan boeken. Ze roepen je naam om als ze een nieuwe vlucht voor je hebben. Het omroepen van die namen gaat zo zachtjes dat niemand het kan horen. Iedereen gaat dus dicht rondom die omroepers staan, waardoor er totaal geen overzicht meer is. Een aantal mensen, waaronder ik, herhaalt de omroeper, maar dan tien keer zo hard met de hoop dat de desbetreffende mensen wel hun naam horen. Als een kenau sta ik daar de namen -die ook nog ‘ns onmogelijk uit te spreken zijn- de hal in te papegaaien, maar het schiet totaal niet op. We zijn inmiddels weer een paar uur verder als we horen dat we weg moeten bij de gate, hier gaat zo namelijk een andere vlucht. Als ontredderde, afhankelijke, hopeloze passagiers worden we keihard weggestuurd, zonder onze crewpapa's en -mama’s moeten we het grote boze vliegveld over zonder te weten hoe het precies gaat aflopen. Als je hier geen hechtingsstoornis van krijg weet ik het ook niet meer.

We moeten naar een transitbalie in de vertrekhal. Wat betekent dat je eerst door de douane moet (je gaat het land weer in, kom maar door met die stempel), je bagage moet ophalen om vervolgens -na 20 minuten lopen- bij een bomvolle balie aan te komen. Daar zijn onze crewpapa’s en -mama’s weer! Maar ze hebben te weinig mankracht en te weinig computers om dit soepel te laten verlopen. Ondertussen check ik zelf op internet of er vandaag nog vluchten naar Amsterdam gaan. Dat is het geval, dus ben ik vastberaden om dat geregeld te krijgen, ik heb echt geen zin om het vliegveld te verlaten en pas morgen of overmorgen een vlucht te hebben. Als een voordringende pitbull klam ik me aan een medewerker vast die uiteindelijk een vlucht naar Amsterdam voor ons weet te regelen. Yes! We vliegen dan via Mumbai (India) en vertrekken vanavond al, waardoor we morgenochtend aankomen op Schiphol. Dat betekent maar een nachtje vertraging, dat is te overzien. Ondertussen informeer ik het thuisfront, checken we alvast in (wederom exitseats) en ben ik blij dat we niet naar een hotel hoeven. Goed geregeld denk ik bij mezelf. Thomas is ook content met mijn resolute wijze van doorpakken en aai me over m’n brave bolletje. Van andere Nederlanders horen we dat ze vandaag niet meer mee kunnen omdat alle vluchten vol zitten en stiekem -en heel egoïstisch- ben ik blij dat ik op mijn eigen asociale, brutale manier geregeld heb. Al is het voor die mensen wel heel lullig. Vind ik heus.
Na drie kwartier wachten op de dinerbonnen -terwijl die al die tijd gewoon voor m’n neus lagen- kunnen we eindelijk gaan eten. Het wordt de BurgerKing. Voordat ik in de rij ga staan vraag ik voor de zekerheid of de bonnen hier geldig zijn, dat is zo. Na een half uur wachten ben ik aan de beurt, zegt de dame aan de kassa dat de bonnen niet ingeleverd kunnen worden. Ook dat nog. Ik ben inmiddels doodop maar laat me niet wegsturen. Uiteindelijk -als ze een paar telefoontjes gepleegd heeft- mag ik hier toch wat te eten bestellen. Goh, das fijn. Na het eten besluiten we om alvast naar onze gate te gaan, om daar te wachten tot onze vliegtuig gaat. Het duurt nog een paar uur en eerst gaan er nog twee andere vluchten van deze gate. Ik slaap ondertussen wat bij op de grond als we worden weggestuurd, alweer?! De gate gaat over 20 minuten opnieuw open voor onze vlucht. Maar we zijn te moe om ons weg te laten sturen, we hebben geen zin om ons weer te verplaatsen en weer door de bagagescan te moeten e.d., dus we negeren hem en hij ons gelukkig op een gegeven moment ook.

Eindelijk is het tijd om te gaan boarden en als we even opgestegen zijn, geven we elkaar een high five. Ons kan niks meer gebeuren, op naar Amsterdam! Ik doe mijn ogen dicht en dommel lekker in slaap. Thomas maakt me op een gegeven moment wakker en zegt “We gaan weer terug naar Kuala Lumpur”. Ik zeg “niet” hij zegt “wel” en ik begin direct huilen, alsof mijn tranen al stonden te popelen om naar buiten te mogen. Weer dezelfde toestand door! Dit vliegtuig heeft ook een technisch mankement, iets aan de motor. De piloot zegt doodleuk dat het zou kunnen dat de zuurstofmaskers zo naar beneden kunnen komen. Terwijl het halve vliegtuig in paniek raakt weet ik niet wat ik erger vind, neerstorten of weer die ellende van het omboeken van tickets. We vliegen al die tijd nog boven Kuala Lumpur, het vliegtuig is brandstof aan het verbranden want met een volle tank wil het gevaarte niet landen. Gaat ie nog eisen stellen ook, doe gewoon je werk.
Om ongeveer 1.00 uur ‘s nachts staan we weer op het vliegveld van Kuala Lumpur. Het hele riedeltje begint weer opnieuw. Inmiddels zijn Leonie en Mercedes ook bij ons aangeschoven. Leonie is ziek, herstellende van de tropenziekte Dengue. Ze moest vanwege deze medische redenen haar reis afbreken en snel naar huis. Voor haar is dit dus nog extra vervelend. Mercedes is een auto. (Flauw, maar ben dan ook al heul lang wakker en m’n hersenen functioneren momenteel als een baldadig vijfjarig kind die zich stierlijk verveeld). Mercedes is een Argentijnse dame die we de -dus- foute Nederlandse woorden leren. Als ze op een gegeven moment heel hard “Kodverdomme fieze goer” horen zeggen, generen we ons en stoppen we haar maar.

Er is op dit tijdstip geen grondstaf van Emirates meer aanwezig -die liggen wél te tukken-, maar gelukkig is de staf van Malaysia Airlines bereid om voor ons andere tickets te boeken. Dit is dezelfde vlucht die we in eerste instantie hadden, maar dan een dag later. Dezelfde vlucht waar al die andere Nederlanders gisteren naar omgeboekt zijn. Echter, we mogen nog niet helemaal juichen, want er moet nog een bevestiging uit Dubai komen of we mee kunnen op die vlucht. Het is inmiddels 3.30 uur en die bevestiging wordt voor 6.00 uur naar ons gemaild. We vragen om een hotel, echter is het hotel op het vliegveld vol (met al die andere gestrande gasten van gisteren). De beste man weet een ander hotel te regelen, maar dat is een half uur rijden hier vandaan. Gezien we dan wederom door de douane moeten en onze tassen moeten ophalen én we om 6.00 uur weer opgehaald worden om op tijd op het vliegveld te zijn, zou dat in de praktijk betekenen dat we nog geen anderhalf uur in dat hotel kunnen zijn. Niet echt een reële optie dus. Het alternatief is dat we naar een loungeruimte kunnen om te relaxen. Gezien die in een andere terminal is, zijn we pas tegen 4.00 uur daar. Daar ziet de baliemeneer de bui al hangen en hij zegt direct dat geen bedden mogen maken van de stoelen en dus niet kunnen slapen. Maar onze ogen vallen dicht, dus we schuiven toch wat stoelen tegen elkaar aan. Ik heb blijkbaar een stoel van een andere dame gepakt (ik kon nergens aan zien dat de stoel bezet was). Dus de dame komt een half uur later klagen en ‘haar’ stoel terugvragen. Dat er nog tientallen andere stoelen staan en ik net onder een dekentje gesetteld ben én al meer dan 24 uur wakker ben schijnt die vrouw niks uit te maken. Ik blijf liggen, geen energie meer om op te staan en een andere stoel te regelen. De dame geeft het echter niet op en blijft onverstaanbaar tegen me aan tetteren. Trut. Ik negeer haar en hoop voor haar en voor mij dat ze snel ophoudt. Als ze nog een minuut langer had doorgegaan dan had die vrouw waarschijnlijk de volle lading aan frustratie over haar heen gekregen. Maar ze stopt, net op tijd. Althans, ze houdt d’r waffel, maar ze kan het niet laten om elk kwartier ‘per ongeluk’ tegen mijn stoel aan te stoten. Dan is de maat is vol, ik sta op, ik grijp die vrouw bij d’r strot en scheldt tien minuten lang d’r hele huid vol. Ik ga door, knijp in haar armen, net zo lang tot ze sorry zegt en een eigen stoel gaat halen. Dit is de gedachten waarmee ik mezelf in slaap fantaseer. Het werkt, want ik heb toch zeker een half uur geslapen. Check.

Ik bekijk mijn mail of we al een bevestiging hebben. Noppes. Shit, maar snel terug naar de balie toe dan. Dezelfde man als een paar uur geleden zit er nog en zegt dat hij niks meer kan doen, we moeten nu snel naar een balie van Emirates, maar eerst moeten we onze bagage ophalen en weer via de douane. Bij de douane worden we makkelijk en gaan we direct -de lange rij passerend- naar de balie met onze zielige verhaal. We mogen gelukkig meteen door. Inmiddels hebben we al vijf stempels van Kuala Lumpur in onze paspoorten. Onze bagage is in een kantoortje gedropt waar we moeten wachten tot we het mee mogen nemen. Eerst moeten we een formulier invullen. Dan gauw naar de incheckbalie van Emirates. Daar zien we dezelfde vrouw die gisteren voor ons de vlucht via Mumbai geregeld heeft. Ze is verbaasd dat we hier nog zijn en als we ons verhaal doen, is ze heel behulpzaam. Ze regelt exitseats in het vliegtuig, we krijgen een ‘fast lane’ kaart, waarmee we de rij bij de douane kunnen skippen. Terwijl wij eruitzien alsof we overreden zijn door een vrachtwagen en stinken als een bunzing, komen we de eerste Nederlanders tegen die gisteren al naar deze vlucht omgeboekt zijn. Dezelfde Nederlanders waarover wij gisteren dachten “sukkels, wij hoeven lekker niet naar een hotel”. Dezelfde Nederlanders die er heerlijk uitgerust fris en fruitig uitzien en die nu van ons denken “sukkels, jullie moesten gisteren zo nodig voordringen om de snelste vlucht te regelen en nu staan jullie alsnog hier”. Tja, karma is een bitch. Nou, meer dan een bitch, een fieze goer zou Mercedes zeggen. Maar laten we het netjes houden.

Na een ontbijtje -wederom met bonnen gehaald, de tweede wereldoorlog is er werkelijkwaar niks bij- kunnen we weer gaan boarden, derde keer is scheepsrecht. Bij het scannen van onze boardingpass krijgen we de melding dat we niet door mogen en we naar een balie moeten. Neeeee, wat nu weer? Bij de balie blijkt dat we de boardingpassen van Dubai krijgen, yes, deze vlucht is eindelijk definitief. Met de vingers gekruist en elke minuut een schietgebedje stappen we het vliegtuig in. Zou het echt gaan gebeuren nu? Bij elke zin die de piloot door zijn speaker zegt zit ik meteen met mijn oren gespitst, bang dat er weer een mededeling over een technisch mankement komt. Maar die komt er niet en we landen zowaar een paar uur later in Dubai. Nou, was dit nou zo moeilijk? De overstap op het vliegtuig naar Amsterdam verloopt ook soepel en voor we het weten staan we een vreugdedansje te doen op Schiphol. Eindelijk zijn we er. Inmiddels 48 uur wakker en zo gaar als een konijn. Maar als ik mijn ouders, zus en schoonvader zie staan kikker ik direct op. Wat fijn om ze weer te zien en meteen is het verlangen naar een lekker bedje naar de achtergrond geschoven. Maar als we thuis een rood wijntje op hebben en wat van de lekkere kaasjes hebben gesnoept, gaat het kaarsje toch echt uit.

Inmiddels hebben we gemaild met Emirates, zij zijn niet van plan iets te vergoeden. Het valt helaas niet onder de Europese wetgeving die zegt namelijk dat je met een vertraging van zeven uur al een vergoeding van 600 euro per ticket krijgt. Emirates zijn ons dus niks verplicht. Maar het getuigt bepaald niet van een goede service. Twee gecancelde vluchten, 24 uur vertraging en geen hotelovernachting is toch iets waar je best wat coulanter mee mag omgaan. Maar Leonie heeft inmiddels Radar ingeschakeld, dus wie weet vliegen we binnenkort naar de studio in Hilversum om ons verhaal op tv te doen ;-).

Een frustrerende maar lieve groet van ons

Ja oma, dat was niet zomaar een terugreis, maar gelukkig konden we ons steeds troosten met de gedachten dat we u en alle anderen weer zouden zien.
 

- Boarden = aan boord van het vliegtuig gaan

- Exitseats = stoelen bij de nooduitgang van het vliegtuig, daar heb je veel meer beenruimte

- Terminal = een vertrekhal/ aankomsthal van een vliegveld

- Fast lane = betekent letterlijk ‘snelle rij’, hiermee krijg je dus voorrang

- Checken, inchecken, check = allemaal woorden die op verschillende manieren gebruikt worden;
• ‘Checken’ is kijken of bekijken of nakijken.
• ‘Inchecken’ is je aanmelden voor je vlucht en zorgen dat je bagage een etiket krijgt met je naam er op
• Het losse woordje ‘check’ kan ook betekenen ‘afvinken’. Dus als je bijvoorbeeld een boodschappenlijstje aan het afwerken bent kun je zegge; Andijvie, check. Brood, check. Maggie, check.