Zoetzuur (album 45)

Een Indische familie vliegt -net als wij- terug naar New Delhi. Maar wij staan al eventjes te wachten in de rij, zij niet. Wachten is niet aan hen besteed, dus lopen zij iedereen voorbij om meteen bij de incheckbalie plaats te nemen. Tegen beter weten in doe ik een kansloze -westerse- poging de familie duidelijk te maken dat wij allemaal staan te wachten. Ze begrijpen het niet en gebaren chagrijnig dat ik me er niet mee moet bemoeien. Ok, pardon,
Zestien kleine plastic zakjes gevuld met etenswaren wordt door de incheckdame niet geaccepteerd, tot verbazing van de familie. Dus moet er een stukje verderop een grotere tas gekocht worden waar al die losse zakjes in gaan. Zeven andere tassen worden op de band gelegd, het toegestane gewicht wordt ruimschoots overschreden. Wederom verbazing bij de familie. De tassen gaan open -wow, ok, onze tassen zien er niet mega gestructureerd uit, maar deze zijn totally exploded- en het een en ander wordt eruit gehaald om zo minder gewicht te hebben. Helaas nog steeds een kilootje of wat teveel, er moet bijbetaald worden. Een gedeelte wordt met cash betaald en de rest gepind. Drie pinpassen later is het gehele bedrag dan eindelijk betaald en mogen de tassen door naar de volgende ronde. De familie nog niet, want er ontbreken nog een paar paspoorten. “Huh? Heb je álle paspoorten nodig bij het inchecken?” Afijn, een van de tassen -die al een stukje verder op de band staat- moet dus weer teruggehaald, want daar zit een deel van de paspoorten in. Logisch. Maar neem vooral je tijd, wij wachten wel en vermaken ons kostelijk. De incheckdame maakt nog een opmerking over de hoeveelheid en de grootte van de handbagage, maar dit wordt volledig genegeerd door de familie. Vooruit dan maar.
Tijdens het boarden wordt er door de pater des familias nog flink gebeld en gediscussieerd, het lijkt erop dat er een familielid ontbreekt. Toch is het echt tijd om het vliegtuig in te gaan. De tassen worden in de bagagecabines gepropt. Normaal gesproken wordt er voor vier stoelen één bagagecabine gebruikt, maar deze familie vult doodleuk drie cabines. Waardoor de volgende mensen zes rijen moeten uitwijken om hun tas kwijt te kunnen. De laatste mensen die het vliegtuig in komen en wel maar één rugzakje bij zich hebben -en zich dus wel aan de regels houden- moeten uiteindelijk hun tassen inchecken i.v.m. ruimtegebrek. Wat?!
Ondertussen is vaders nog steeds druk aan het bellen en aan het smeken of de crew de vliegtuigdeur open kan maken voor de inmiddels gearriveerde laatkomer. Gezien het vliegtuig al op het punt van stijgen staat wordt de man naar zijn stoel gewezen. Na de luidruchtige vlucht -vader blijft zijn frustraties uiten, de kinderen ruziën en moeders staart, heel verstandig, wezenloos voor zich uit- zijn ruim een uur later in de hoofdstad aangekomen. Voordat de gordels los mogen staat vader de bagage al uit de cabines te halen, de crew doet nog een poging om hem te stoppen, maar ze zijn er duidelijk klaar mee. En de rest van het vliegtuig ook. Als ik klaarblijkelijk in de weg sta, word ik met twee handen behoorlijk hard aan de kant geduwd. Maar ik kan geen kant op, hij ook niet, want iedereen staat te wachten tot de deuren opengaan. De stoelen van de familie en de vloer zijn bij het uitstappen bezaaid met pindaschilletjes, lege zakjes, blikjes e.d. En als ik het vliegtuig verder doorloop zie ik dat deze familie geen uitzondering is, wat een puinhoop overal. Ik betrap mezelf op de gedachte ‘typisch Indiërs’. Ik wil dit niet denken, maar ik kan het toch echt moeilijk ontkrachten. We hebben vele vluchten gemaakt en de relatie tussen de troep die we hier zien en het feit dat 80% van de passagiers Indiër is valt niet te ontkennen. En dat geldt ook voor de drie andere vluchten die we in en naar India gemaakt hebben. Ongelofelijk.

Op het vliegveld willen we een metro naar het centrum pakken. Daar wordt ons vertelt dat er geen metro rijdt vandaag. Tien minuten later zitten we gewoon in de metro naar het centrum. Daar pakken we een tuktuk naar het hostel. Nadat we een prijs hebben afgesproken en eenmaal gesetteld zijn zegt de driver ineens dat we het dubbele van de prijs moeten betalen. Reden? De driver moet omrijden vanwege een afgesloten weg, dat kost hem dus meer tijd. Pfff niet weer, dit kennen we nu wel, de weg is gewoon open. We gaan er niet op in, take de afgesproken prijs or leave it. Na wat gesputter houdt hij zich toch aan de afspraak. Althans, een beetje. Halverwege stopt de driver om wat drinken te kopen, prima. Dan stapt er een man in die ‘een praatje met ons komt maken’. Hij vraagt in welk hostel we zitten om vervolgens -geheel volgens onze verwachting overigens- te zeggen dat we in een slechte onveilige buurt zitten en hij een veel beter hotel weet voor maar een beetje meer geld. Joh. We hadden eerder al gehoord dat ons hostel gesloten is en we maar beter naar een ander hotel kunnen gaan. Als de liegende man klaar is met zijn reclamepraatje en door heeft dat wij niet happen, druipt hij af en kunnen we eindelijk verder.

In vergelijking met de andere Aziatische landen waar we geweest zijn maken we in India verreweg het vaakst dergelijke situaties mee. Het leven is hier dan ook bikkelhard, dus je moet keihard zijn om te overleven, dat snap ik. En ik snap ook dat ze geld aan ons verdienen en zich daarom aan ons opdringen of ons zelfs voorliegen om er zelf beter van te worden. Maar wat ik niet begrijp is dat ze ons regelmatig bewust de verkeerde kant opsturen of anderszins onjuist advies geven “de trein naar Amritsar gaat wel vanaf Old Delhi”, is gewoon niet waar én ze weten dat. Wat schieten zij daarmee op? Behalve continue energie zuigende discussies waarbij ze zelf voortdurend aan het kortste eind trekken. Hij boos, klant boos, niemand wordt er beter van. Waarom doen ze dan zo vraag ik me af? Zouden ze echt niet snappen dat ze veel meer geld -en vreugde- kunnen verdienen als ze zich wat vriendelijker en eerlijker opstellen? Zouden ze het niet kunnen? Het niet geleerd hebben? Het vervelende is wel dat het moeilijk is om situaties positief te benaderen, door de ervaringen die we hier hebben is onze basishouding wantrouwend.
Na een paar weken India zijn we zelf onaardiger en harder geworden, zo snel gaat dat dus. Moet je nagaan als je hier dus je hele leven woont, het kwartje valt. Zo is het leven hier, de meesten weten daadwerkelijk niet beter en kunnen niet anders. Ik neem me voor om me er dus niet over op te winden en bedwing mijn behoefte om er met ze over te praten, wat in de praktijk alleen maar belerend over zal komen.

Máár, er is een grote maar. Want uiteraard zijn er ook zat (waarschijnlijk het grootste deel) Indiërs die wel te vertrouwen en aardig zijn. En alle situaties die ik hierboven beschrijf hebben we daadwerkelijk meegemaakt (in werkelijk nog veel meer), maar niet op één vlucht of op één dag, dit is een gebundelde versie. In het noorden van India vonden we de mentaliteit van de mensen sowieso een wereld van verschil met die in Delhi. Verder hebben we niet veel van India gezien, dus wat weet ik er nou daadwerkelijk vanaf. En wat is dit een vreselijk zuur verhaal aan het worden. Totaal niet eerlijk, India verdient veel meer credits dan dit gezeur van een westerse betweter die daadwerkelijk niets afweet van overleven. Ik twijfel om op ctrl A + delete te drukken, maar ik doe het niet. Het mag best ‘ns zuur zijn en bovendien is dit ook een realiteit of in ieder geval een kern van waarheid.

Gelukkig maken we veel meer leuke dingen mee die ook vragen om zwart op wit. Na twee dagen niks doen in Delhi pakken we de trein naar Agra, 200 km ten zuiden van Delhi. Daar zien we een man in een rolstoel met gigantische voeten. En met gigantische voeten, bedoel ik ook echt gigantische voeten. Alsof ie z’n berenpotenpantoffels nog aan heeft. Echt een zielenpoot ;-)
We komen erachter dat de Taj Mahal -de reden dat we vijf uur in de trein hebben gezeten- morgen dicht is. De enige dag die we wél van tevoren gepland hadden, mislukt. Wat kunnen we wel?! En overmorgen gaat onze trein al terug naar Delhi, dus geen tijd om de Taj Mahal te bezoeken. Treintickets omboeken dan maar. Hmm het verhaal wordt er nog steeds niet zoeter op.

Thomas zweet een hartje op zijn buik (echt waar!), een groene papegaai vliegt naar z’n nest en een eekhoorntje zoeft voorbij. Het zonnetje gaat onder waardoor de rode muren van Fort Agra nog roder lijken en in de verte staat de Taj Mahal te pronken. Romantischer en zoeter kan ik het niet maken. Of toch wel? Want een dag later…

Vandaag hebben we precies vier jaar verkering en vandaag zijn we bij de Taj Mahal, het symbool voor de liefde. Is het toeval? Thomas heeft me overtuigd een mooie sari (Indiase jurk) aan te doen, die ik mag lenen van de eigenaresse van onze homestay. De zon komt op en de vogeltjes worden fluitend wakker. Op een mooi moment, zonder al te veel mensen om ons heen, komt Thomas naar me toe lopen en gaat op zijn knieën... om mijn jurk over mijn schoenen draperen.
Haha. Ja het is toeval. Het had zo mooi kunnen zijn ;-)

Maar mooi is het sowieso, ik ben onder de indruk als ik het imposante marmeren gebouw door de menigte heen op zie doemen. De bouwer liet het grafmonument tussen 1632 en 1648 bouwen als laatste rustplaats voor zijn geliefde echtgenote die in 1631 in haar kraambed was overleden (bron; Wiki). Hoe bijzonder is dat.

Terug in onze homestay -een kilometer vanaf de Taj Mahal- praten we de dag na met de zoon des huizes. Het gesprek gaat al snel over zijn hindoeïstische rituelen en andere gewoontes in India. Eindelijk de kans om vragen te stellen aan iemand die goed Engels spreekt en open is. Echter, de vader onderbreekt het gesprek steeds en lijkt de zoon bij ons vandaan te willen houden. We vinden het onbeleefd om onze vermoedens te checken. Als de zoon uiteindelijk weg moet, komt de vader bij ons zitten. We hebben een leuk gesprek met hem over hoe hij opgegroeid is, in de slum van Agra en dat hij als startende leraar rond moest komen van negen euro per maand (25 jaar geleden). Althans, Thomas heeft een leuk gesprek, want ik word compleet genegeerd. Bizar hoe hij dwars door me heen praat, mijn vragen niet beantwoord en 99% van de tijd naar Thomas kijkt. Ach ja, als vrouw moet je soms je plek kennen.

De treinreis terug naar Delhi verloopt soepel. Zowel op de heenweg als nu hebben we derde klasse met airco geboekt. Wat inhoud dat je een bed hebt (verassing!), het megakoud hebt door de overgewaardeerde airco en dus met drie dekens over je heen zit te bibberen. Elke vijf minuten komt er een verkoper voorbij die zijn producten luid omroept “Chai, chai, chai, chai”. Aan de overkant zit een echtpaar te eten en af en toe laat de dame een flinke boer ontsnappen en laat haar telefoon met irritante beltoon eindeloos overgaan. Gelukkig bestaan er oordoppen en kan ik toch even een lekker dutje doen. Nog voor we bij het station New Delhi aankomen staat de trein een poosje stil of rijdt heel langzaam. Als we maps.me checken blijkt dat we redelijk dichtbij onze hostel zijn, dus stappen we een stationnetje eerder uit (de trein rijdt zo langzaam dat je in en uit kan stappen).
16 seconde! Dat is het recordaantal seconde dat ik geen getoeter hoor als we even later onderweg zijn naar ons hostel, favoriete restaurant en de pinautomaat. De tuktuk driver zet ons keurig bij een automaat af. Als ik me omdraai denk ik dat ik onze driver voorbij zie rijden, dus ik zwaai hem gedag. Blijkt het een andere driver te zijn die reuzeblij naar ons toe komt gesneld en hoopvol vraagt waar we heen willen. Ai, het enige wat we te bieden hebben is een dooie mus, arme man. En dan zeg ik iets over Indiërs die misleidend zijn?!
Na vijf mislukte pinpogingen -weigeren pasjes of andere onduidelijke redenen- overwegen we een plofkraak. Maar als blijkt dat de geldspugers leeg zijn, zien we maar van dit rigoureuze idee af. Eerst maar ‘ns een hapje eten en dan zien we wel weer hoe we aan ons geld komen. Ik kan altijd nog de prostitutie in.

We hebben nog zeven minuten, we vragen aan onze hotelmanager waar er een sportsbar is. Na de uitleg haasten we ons 500 meter door de drukte op de main bazar. De bar vinden we in een keer, maar damn de juiste zender staat niet op en ze willen niet switchen. Een halve minuut later staan we weer buiten. Wat nu? Terug naar het hotel en dan proberen via internet te kijken? Daar is het te laat voor, want de start is het leukst en bovendien ligt Max Verstappen er na één ronde al uit grap ik. Toch meer weer een poging wagen in deze bar. Nu zijn ze toch wel bereid om te zappen en zitten we een paar seconde voor de start klaar om onze Max aan te moedigen. Thomas z’n biertje wordt geserveerd en de racelichten gaan uit. Max heeft alles mee, heeft een goed weekend achter de rug, het regent en vertrek vanaf de tweede positie is een goede start. Zei ik goede start? Welgeteld vier seconde later vliegt Max er al uit en wordt mijn grapje realiteit! Ow nee. Gesandwicht door zijn rivalen. Einde wedstrijd. Einde Max? Einde leuke middag voor ons. Als een kaartenhuis in elkaar gestort. We druipen af, terug naar ons hotel, terug naar onze eigen ‘House of cards’, onze favoriete serie. Daar maakt de Amerikaanse president Frank Underwood ons weer aan het lachen als hij -zeer onverwachts en ongepast- de poëtische uitspraak doet “het is hier nog klammer dan de mossel van een straathoer”.
Nou, in Delhi is het pas klam! Na vijf minuten buiten lopen kan Thomas zijn T-shirt al uitwringen en snakken we weer naar de airco van onze hotelkamer. Dus daar zijn we dan ook veel te vinden, op bed, kijkend naar de intriges van het Witte Huis en aan het duimen voor Lucas die de eindpresentatie van zijn thesis heeft. Maar eindelijk is daar het verlossende telefoontje; het is goed gegaan, hij mag afstuderen. De knapperd! We zijn apetrots en gaan het vieren met lekker eten -bloemkool met een papje, maar dan wel lekker- en een drankje. Daar ontmoeten we Shayne en we eindigen in dezelfde sportsbar als gisteren, hopelijk nu met meer succes. Nou, het is in ieder geval gezellig. We raken aan de praat met een groep Indische gasten waar we lol mee hebben. De beveiliging van de bar is hier minder blij mee en indirect worden de gasten bij ons vandaan gehouden. Geen idee waarom. Als er twee jongens aan onze tafel komen zitten, is de maat vol voor de brede beschermengelen. Ze zeggen dat de twee jongens aan hun eigen tafel moeten gaan zitten. Ik vraag wat er aan de hand is. We zijn te luidruchtig volgens hen en er wordt veel te veel gedronken. Thomas zit aan zijn derde biertje en is zoals gewoonlijk de snelste drinker, dus ik kan niet bepaald zeggen dat de alcohol rijkelijk vloeit. Toch wordt het niet gewaardeerd. Shayne krijgt de uitleg dat ze voorzichtig zijn omdat ik er als vrouw bij zit. Word ik een keer níet lastiggevallen, is het nog niet goed. Als ik om me heen kijk zie ik wel maar twee andere vrouwen zitten en als Thomas een halve lapdance krijgt van een Indische gast vragen we ons af dat we wellicht in een gaybar terecht gekomen zijn?! Maar ook dat blijkt niet zo te zijn, Thomas is gewoon woest aantrekkelijk. Als de sfeer grimmig wordt -veroorzaakt door de beschermduivels- en we niet eens meer met anderen mogen praten, is het duidelijk dat we moeten gaan. Beduusd en vol verbazing staan we als drie zielige hoopjes op de hoofdstraat van Delhi, de kroeg uitgewerkt, wie had dat nou gedacht. Het is op zich een mooie tijd om te gaan slapen. En tijd om afscheid te gaan nemen van India, het land waarvan we nooit gedacht hadden er ooit heen te gaan. Het land dat we zonder voedselvergiftiging en zonder neongroene poep hebben overleefd. Het land dat ons heeft doen verbazen en waarover we ons hebben verwonderd. Het land waar we wellicht nog ‘ns heen willen, Ladakh wordt zelfs tot gaafste bestemming so far bekroond en het heeft nog zoveel meer te bieden.

Dikke knuffel van ons!

Hoi oma, ik ben benieuwd wat u van New Delhi zal vinden, waarschijnlijk kijkt u net zo uw ogen als wij! Knuffel!

- Totally exploded = totaal geëxplodeerd, ofwel een enorme puinhoop

- Take it or leave it = letterlijk ‘pak het of laat het’ ofwel ‘graag of niet’

- ctrl A + delete = twee toetsen op mijn toetsenbord die ervoor zorgen dat mijn hele tekst in een keer wordt verwijderd...

- Maps.me = routekaart op telefoon

- Sportsbar = een bar waar ze sport uitzenden

- Main bazar = hoofd markt, de Kerkbuurt van New Delhi

- Gesandwicht = geplet worden tussen twee dingen, in dit geval tussen twee andere formule 1 auto’s

- House of Cards = is Engels voor kaartenhuis en dus een bekende tv serie

- Gaybar = een homobar

- So far = tot nu toe