Yo Te Queiro

Intens
Reizen is intens. Tas in-, uit- inpakken, lange busreizen, tegenslagen, tas met al m’n spulletjes nog steeds foetsie, zoveel moois verwerken, geen vaste slaapplek, steeds bezig met het volgende avontuur... Zoveel samen zijn is ook intens. Vier-en-twintig-uur-per-dag-zeven-dagen-in-de-week, samen. Soms hebben we een dagje of doen we een activiteit los van elkaar maar dat is het dan ook. Hoe hou je het dan nog leuk? Hoe blijf je elkaar nog echt zien? Hoe blijf je van elkaar genieten en naar elkaar verlangen? Ondanks dat het ons een lange tijd verrassend goed afgegaan is, is het antwoord op al die vragen dat het soms simpelweg niet lukt. Het is niet eindeloos vol te houden. De liefdeskoek is soms even op en moet dan aangevuld worden.

Overeenkomsten
Er zijn verdomd veel gelijkenissen tussen reizen en een relatie. Eerst worden we verliefd op al het moois dat je tijdens het reizen ziet. Alles is prachtig, we zijn onder de indruk van alles wat de wereld te bieden heeft. Het motor rijden, samen zwemmen bij een waterval, lekker eten, gave dieren spotten, vrijheid, prachtige natuur. We weten het zeker, dit hoeft wat ons betreft nooit te eindigen, voor altijd op reis. Een overweldigend gevoel. Alles in bloei. Liefde. Zelfs de minder leuke dingen van het reizen lachen we om, ze voelen als een avontuur, als een meerwaarde haast. Romantiek all over the place.
Dan beginnen we beetje bij beetje meer nadelen te ervaren, maar daar hebben we niet echt last van, al de pracht overschaduwt het negatieve. We handelen alle stomme dingen feilloos en genieten lekker door. Totdat we merken dat een aantal dingen toch niet lekker zit, de roze bril is langzaam aan het afgaan. Ineens lachen we niet meer alleen maar om een krakkemikkige overvolle lokale bus, maar zijn we blij als we er zijn. En de zoveelste lekke band zorgt dan ineens toch voor de nodige frustratie. En daar we eerst ons nog verwonderen over de zoveelste poging tot ‘oplichting’ of ‘onhandig’ gedrag van lokale mensen, merken we dat we er ons toch meer aan zijn gaan ergeren. Daarbij zijn ineens die bomen, bergen en meertjes een stukje minder interessant als een paar maanden geleden. Met momenten twijfelen we zelfs aan het reizen. Is dit het nou? Ja! Is steeds het antwoord. We beseffen en voelen dat we het echt goed hebben, dat we gelukkig zijn. Wel kiezen we onze bestemmingen zorgvuldiger uit, waar hebben we zin in? Wat willen we zien? Hoe krijgen we balans in de sleur van het reizen, waar willen we in actie en wanneer geven we toe aan onze behoefte aan rust? Dit lukt ons aardig en we voelen, we houden van deze reis, maar we moeten blijven investeren!
De energie om te investeren daalt met de dag als je een aantal tegenslagen te verwerken hebt. Het verlangen verschuift, het gras in Nederland is ineens veel groener. Deels klopt het natuurlijk ook. Thomas wil graag fietsen over de Utrechtse gracht en speciaal biertjes drinken met z’n maten. Ik verlang ernaar om m’n lieve nichtje Evi te zien en wil dolgraag naar de bruiloft van m’n lieve vriendin Elze. Weer komt de twijfel op. Is de reis nog wel onze liefde op dit moment? Wederom, een ja! We moeten accepteren dat we niet meer grenzeloos onder de indruk zijn.

Dip
Ondertussen kabbelen we zo een beetje voort, maar de laatste weken sluipt er een spanning of leegte in die niet prettig aanvoelt. Het knelt.
Daar waar ik me nog redelijk snel over tegenslagen heen zet of nog geniet van wat ik zie, is Thomas wat meer gefrustreerd en teruggetrokken. Hij toont steeds minder initiatief en vindt het allemaal niet meer zo boeiend. Ik ga dat als een dolle compenseren. Blij doen, plannen maken, 100 keer vragen of ie het naar z’n zin heeft, of we dingen anders moeten doen. Er komt echter niet veel uit, sterker nog, hij trekt zich nog meer terug. Dit werkt (uiteraard) niet, dus ik laat hem maar even.  
Dan op een avond in Bariloche vertelt Thomas me dat hij mijn aanwezigheid minder kan hebben (ik hoor dat hij me zat is). Me niet meer zo goed verdraagt (ik hoor dat hij me niet meer leuk vindt), hij heeft de behoefte aan ruimte (ik hoor dat hij zonder mij verder wil). Eindelijk is het hoge woord eruit, even voel ik een soort van (zijn?) opluchting. Maar als snel volgt er een gevoel van paniek. Huh?! Is hij míj zat, het gaat ineens niet meer alleen over de reislust maar ook over de lust in onze relatie. Doodeng. Gelukkig praten we er veel over en hij nuanceert mijn invulling van wat ik zojuist allemaal hoorde. Ik word weer kalmer, maar de boodschap is duidelijk; ik moet oppassen dat ie me niet inruilt voor de eerste de beste alpaca of me ergens dumpt op een verlaten plek in de Andes.

Opluchting
Terwijl Thomas zich opgelucht voelt, hij is direct zichtbaar blijer, gaat mijn hersenpan -en bange hart- als een razende tekeer. Thomas is sindsdien liever dan ooit tevoren. Hij stelt me gerust, houdt me heerlijk vast, zegt lieve dingen, koopt een kettinkje voor me en boekt zelfs een luxe hotel -met bad- op Valentijnsdag. Ok, dat bad was niet groter dan een afwasteil, maar toch. Wat is dit fijn, Thomas mag wat mij betreft vaker z’n twijfels hebben ;-) En als hij dan ook nog vertelt dat hij over me gedroomd heeft, kan m’n dag niet meer stuk…
We worden achterna gezeten door krokodillen. We rennen voor ze uit en we kunnen net op tijd op een vrachtwagen springen. Maar dan val ik van de vrachtwagen en word ik opgegeten door de krokodillen.
Fair enough, het is misschien niet de meest romantische droom, maar het feit dat Thomas deze droom als nachtmerrie bestempelt, geeft de burger weer moed.

In actie
We zijn er nog niet, deze dingen zijn fijn en het geeft vertrouwen dat het weer goedkomt. Maar er is meer nodig om weer te genieten van elkaar en van de reis. We bedenken wat we nodig hebben;
- We boeken een camper voor een weekje; vrijheid van eigen vervoer zal ons al goed doen.
- We plannen een einddatum voor deze reis; we hadden allebei een ander gevoel bij de duur van de reis en dit geeft duidelijkheid. 
- We maken een prioriteitenlijst met wat we deze reis écht nog willen doen;
Noord Argentinië, een berg beklimmen van +6000 meter in Bolivia (Thomas dan he), Machu Picchu in Peru, Galapagos eilanden en de laatste twee weken relaxen op Curaçao (we hebben dit in tien minuten besloten en geboekt).
- Verder willen we binnenkort een weekje los van elkaar te zijn; Thomas wil keten in een hostel en ik boek een luxe hotelletje buiten de stad om te gaan schrijven.
- Na dit weekje willen we een auto huren om lekker rond te toeren.

Resultaat
Zogezegd zo gedaan. Alleen al het maken van dit ‘rescueplan’ zorgt voor lucht en een betere sfeer. Thomas heeft z’n energie weer terug en bij mij groeit langzamerhand het vertrouwen ook wel weer.
We worden blijer van de kleine dingen, zoals fietsen door wijngaarden, elkaar zien bij een stadswandeling tijdens onze LAT-weekje, of het rondrijden in de camper. Waar we dan zijn en wat we dan zien is niet zo van belang meer. Ik verdiep me ook steeds minder in een gebied (ter voorbereiding), maar laat het meer op me afkomen. Ter plekke steeds bekijken waar we zin in hebben. En, het belangrijkste, we zijn lief voor elkaar. Het wordt elke dag weer steeds een beetje fijner. Op een ochtend staan we met een dikke kater te dansen op ‘Yo te Queiro’ van Tentempiés, dan weten we het weer zeker, dit hoeft voor ons niet meer te eindigen. Voor altijd samen, op reis, thuis of dansend in een vreemde woonkamer. Yo te Queiro!
 

PS. Geen foto’s bij dit verhaal deze keer, ook niet van het goedmaken ;-)

Liefs van ons!
 

Lieve oma, tja het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar geen zorgen hoor, we hebben het vooral heel fijn en kijken weer uit naar de laatste drie maanden! En de verhalen over onze trip met de camper en ons LAT-weekje komen uiteraard ook nog, want was dat leuk :-) 

- All over the place = een en al romantiek

- Fair enough = toegegeven

- Rescueplan = reddingsplan

- LAT = afkorting voor Living Apart Together, wat betekent dat je wel een relatie hebt maar wel apart woont.

- Yo te Queiro = Ik hou van jou :-)