Verjaardagspartijtje van de sultan (album 35)

12 september 2017

Knal! “Wegwezen hier!” roept Thomas door de menigte naar me. Nog een keiharde knal volgt. Overal rook en Thomas trekt aan m’n arm dat we moeten gaan. In twee seconde scan ik de omgeving, er is geen paniek, ik zie niemand rennen. Knal. Behalve dat mijn trommelvliezen het dreigen te begeven is er verder niets aan de hand. Door de rook heen zien we dat er achter ons een rij kanonnen opgesteld staan die af na elkaar de knallen geven. Thomas heeft inmiddels ook door dat we geen slachtoffer zijn van een terroristische aanslag en ontspant. In hoeverre dat mogelijk is met zulke oorverdovende knallen een paar meter verder op. Mensen met vingers in hun oren hopen dat het snel over is. Lang leven de sultan. De nogal omstreden sultan van Brunei viert vandaag zijn 71e verjaardag. Hij wordt geliefd, omdat hij goed voor zijn volk zorgt als het om materialistische zaken gaat. Brunei is rijk. De sultan is rijk. Hij wordt ook gehaat vanwege zijn homohaat en bizarre aangenomen wetten. Zo heeft hij in mei 2014 de doodstraf -d.m.v. stenigen (!)- ingevoerd voor homoseksuelen, overspelige vrouwen en drugsgebruikers. Brunei is arm met zo’n systeem. De sultan gruwelijk.

Mede hierom is het niet zo gek dat Thomas meteen dacht aan een aanslag. En helaas ook beïnvloed door de aanslagen in onze buurlanden de afgelopen jaren. Gelukkig is het vandaag een dag van feest en geen dag van rouw. Het is bijzonder om deze ceremonie vanaf de zijlijn -tussen alle andere ongenodigden, het klootjesvolk- mee te maken. De sultan en zijn familie komt met veel toeters en bellen in de meest dure auto’s aan. Er is veel politiebegeleiding, een heel spektakel. We zien een militaire parade (helaas zonder wagens) en nadat de sultan een rondje langs het publiek rijdt zit het publieke vertoon erop. Vol goede moed -gewend aan onze eigen Koningsdag- gaan we opzoek naar de volgende feestlocatie. Inmiddels is Antonio bij ons aangeschoven. Hem heb ik eerder ontmoet in Georgetown, midden in de nacht in ons Guesthouse. Er volgt nu geen overspelig of ander spannend verhaal, maar eerder iets ongemakkelijks. Hij was toen namelijk luidruchtig aan het bellen, zijn telefoon ligt op de tafel een meter bij hem vandaan en staat op de speaker. Het is nogal gehorig in het hotel en al twee uur ‘s nachts. Dus ik in mijn slaaphempje naar hem toe om te vragen of hij kan stoppen. Hij kijkt me strak aan en denkt overduidelijk “daar heb je weer zo’n zeikwijf” maar zegt niks. Hij stopt wel, doel behaald. Welterusten. Later komen we hem nog een aantal keer tegen en nu dus weer in Brunei. Inmiddels is de relatie weer hersteld, maar om hem nou meteen op sleeptouw te nemen de rest van de dag?! Hij voelt zich blijkbaar vrij genoeg om achter ons aan te blijven hobbelen en wij laten ook niet blijken het niet te willen. En uiteindelijk is het nog best gezellig met hem. We hebben het met hem over de kanonschoten, schrok hij daar ook van? Hij zegt niet meteen aan een aanslag te denken en is verrast dat wij dat wel doen. Hij lijkt van veel aanslagen in Europa niet te weten en het staat bij hem in ieder geval niet (meteen) op de voorgrond. Blijkt dat in Portugal weinig hierover in het nieuws komt, er wordt weinig aandacht gegeven aan dergelijke aanslagen. Hij is niet beïnvloed door de media, wij duidelijk wel. 
Alles is dicht vandaag vanwege de feestdag, we lopen wat verveeld van de ene naar de andere moskee of museum met de hoop dat er iets open is. Het is bloedheet en we zijn aan het smelten, vooral van Thomas is nog maar weinig over, hij lijkt op een gesmolten E.T. met baard. We belanden dus weer in een shoppingwall met airco. Ik zie daar een te schattig babypakje voor de boon van Rob en Lin hangen, dus die koop ik. Ook zie ik haarspeldjes, ideaal voor in Thomas z’n baard. Even later geef ik ze cadeau, maar het wordt helaas niet door hem gewaardeerd. Nou ja!

Als we uitverveeld zijn in winkelcentrum besluiten we weer wat culturele dingen te gaan doen, we zijn ten slotte maar één keer in Brunei. We bezoeken een dorp op palen op het water. Bijzonder om te zien hoe die mensen daar leven. We zien twee jongetjes van 12 jaar roken, als we onze verbazing hierover uitspreken, lijken zij er juist trots op te zijn. Zelfs -ik denk- hun vader kijkt trots toe als we de jongens met sigaret op de foto zetten. Zo’n andere cultuur. Aan het einde van de middag besluiten we een riviercruise te maken, opzoek naar neusapen -de Orang Thomas- , krokodillen en een mooie view over het paleis van de sultan. Een cruise is in dit geval met een houten bootje. Er is geen krokodil te bekennen, het is nog te licht. Ook zien we maar een glimp van het paleis, gezien het omringd is door bomen. Al onze hoop is gevestigd op de neusapen. Het begint ineens keihard te regenen en onweren. Lekker dan, straks worden we nog geroosterd hier midden op de rivier. Drijfnat -zelfs m’n bh is doorweekt- dobberen we rustig door en negeren (en ontwijken!) we de bliksemflitsen. Tussen de buien door spotten we visarenden en een paar neusapen. Missie geslaagd. En ondanks de regen is het best een leuk tochtje, ik vind het wel wat hebben en de lucht is prachtig. We pakken de laatste bus -om 18.30 uur, er is hier in de avond niks te beleven- terug naar ons airbnb waar ik een heerlijk warme douche neem.

De volgende dag is het opgehouden met regenen en willen we met de bus naar het centrum. De bus komt echter niet opdagen, dus we stappen al te graag in bij een echtpaar die ons voor een paar dollar naar het centrum wil brengen. Ook een lokale dame stapt in. Ik heb het vermoeden dat dit vaker zo gaat. Best prima, zo verdienen zij een extraatje en worden wij keurig bij het museum afgezet. Dit museum gaat over het leven van de sultan. We zien onder andere dat hij als zesjarig jongetje al een eigen vliegtuig had, en dat was er geen van Playmobile. Ook zien we hem breed lachend op de foto tijdens zijn eigen besnijdenis ceremonie, bizar. Het museum was verder niet heel bijzonder, wel leuk om even gezien te hebben. Het museum uitgaan was daarentegen een hele happening. We worden omringd door een grote groep chinezen die met ons op de foto willen. Van alle kanten wordt aan ons getrokken en geplukt en tientallen selfies worden gemaakt. We lijken wel beroemdheden en ik ben aan het overwegen om handtekeningen uit te gaan delen.

Een leuk einde van dit gekke landje waar ik tot een paar dagen geleden überhaupt nog nooit van gehoord had. Morgen vertrekken we naar Bali, waar we Monique gaan zien, reuze veel zin in!

Dikke kus van ons!

Lieve oma, dit keer maar een kort verhaaltje, maar er volgen er de komende dagen meer. Ik kon ook maar een ding vinden wat uitleg behoeft.

- E.T. = een buitenaardswezentje uit een kinderfilm van 20 jaar geleden

Foto’s

3 Reacties

  1. Linda:
    12 september 2017
    Hmmm...volgens mij leuk om even meegepakt te hebben, maar het klinkt niet alsof jullie dolenthousiast zijn over dit land. Op naar de volgende!
  2. Maartje Blokland:
    12 september 2017
    Leukleuk, ik ben gek op je verhalen! En zo lees je nog eens wat: gefeliciteerd Rob en Linda!😍
  3. Elly:
    13 september 2017
    Op verjaardag bij de sultan, wie maakt dat nou mee . En niet alle eilandjes zijn een paradijs op aarde en gelukkig valt het dan toch weer mee en och jullie hebben elkaar, maakt alles weer goed, op naar Bali.
    Dikke kus 😘