Tussendoortje (album 42)

Met een dubbelgevoel worden we de eerste ochtend wakker in Nederland. Het is vreemd om weer thuis te zijn, maar ook leuk. Een geur van verse koffie en brood lokt ons naar beneden. Eindelijk weer een Nederlands ontbijtje met gewone boterhammen met kaas, heerlijk. Zelfs het draaien van alle wasjes en het poetsen van de tassen is weer fijn om te doen. Ja, heus waar. Mams helpt me heel lief mee. Als alles hangt te drogen, gaan we naar de Kerkbuurt in Sliedrecht, ik heb een bikini nodig en Thomas gaat zijn baard wat bij laten werken. Dat laatste is uitgelopen op nogal een drama. De kapper weet niet goed wat ‘alleen in shape brengen, maar niks van de lengte afhalen’ betekent. Voor Thomas het door heeft zit er al een tondeuse in zijn baard en ziet hij plukken baard van wijsvingerlengte (!) zonder pardon op de grond vallen. Er is nu geen weg meer terug, maar Thomas is in staat om de baardmartelaar door het raam te gooien. Die baard is de afgelopen vier maanden een project geweest, elke dag ging het wel een keer over die baard. Met onvoorwaardelijke liefde is er voor hem gezorgd en af en toe werd ie versierd met een klipje of een staartje. Vanmorgen kon er al een flink staartje van gemaakt worden (zie de foto!), trots dat Thomas was. Als ik bij een ruzie een statement zou maken met “of die baard eruit, of ik”, dan zou ik de strijd zonder pardon verliezen. Dit is dus echt een domper. Ook al groeit het wel weer aan, het voelt als ruim twee maanden ‘verlies’, een groot verlies. Thomas kondigt een periode van rouw aan, die minstens een halve dag duurt. (Hoewel, nu een maand later, kan hij er nog van wakker schrikken.) Maar kop op, we hebben de foto’s nog en na de koffie met cake is het tijd om door te gaan met leven. Vandaag is het namelijk ook feest, want Saskia is jarig.
Mijn moeder checkt nog even gauw indirect of Rob en Linda vandaag niet toevallig ook naar Saskia gaan voor een stuk taart. Maar ze hebben een dag voor hun bruiloft andere plannen en bovendien heeft mijn zus geen taart vandaag want ze zijn druk aan het klussen in hun nieuwe stulp. Geen reden om te gaan dus, de kust is veilig.

Daar vrolijken Lotte, Tom en Bram ons weer op. Tom en Bram wisten niet dat wij naar Nederland zouden komen, die reageren heel verrast en blij. En Lotte vliegt ook meteen om mijn nek, zij kan al goed geheimpjes bewaren dus ze wist wel dat wij kwamen. We hebben kadootjes voor ze meegenomen. Bram rent eerst weg, verlegen om het cadeau aan te pakken. Maar na het uitpakken schroomt hij niet om te vragen waarom hij maar één cadeau heeft terwijl Tom er heel veel heeft. Hij begon te huilen toen ik antwoordde dat Tom mijn allerleukste neefje is en hij nog maar een klein opdondertje is. Oh nee hoor, dat zei ik natuurlijk niet en dat vind ik ook niet. Nee -zo pedagogisch als ik ben- buig ik naar voren en vraag aan Bram of hij kan aanwijzen hoe groot zijn cadeau is. Zijn armen gaan helemaal wijd open laat hij zien hoe groot de grote vlieger in de vorm van een adelaar is. En toen vroeg ik of hij gezien heeft hoe klein de kadootjes van Tom waren, met een duim en wijsvinger maak ik een opening van een paar centimeter. Aha, het kwartje valt, hij heeft het grootste cadeau van allemaal en de berg sleutelhangers van Tom wordt met een grote lach tenietgedaan.
Na het uitdelen van de kadootjes is het tijd om iets anders heel belangrijks te doen, wellicht het meest essentiële onderdeel van deze trip naar Nederland: we gaan een frikandel speciaal eten. Ik heb iets geks met frikandellen speciaal. In Nederland eet ik hooguit drie keer per jaar een frikandel speciaal, maar zodra ze onbereikbaar zijn dan transformeer ik naar een frikandellenjunk en hunker ik naar die dingen. Ik lust er nog wel drie, maar ik hou me in want ik moet ruimte overhouden in mijn buik voor de stamppot andijvie die vanavond op het menu staat.

Het is in Nederland 18.30u, maar in Indonesië is het al 0.30 uur, dus ik app Rob even. Ik heb net de link van de webcam van de trouwzaal nog even getest. Het internet is goed hier op Bali en ik heb goed beeld. Om mijn leugen nog extra kracht bij te zetten stuur ik -na een zorgvuldige inspectie of iets mij kan verraden- een foto van mijn laptop met het beeld. Maar dan ga ik toch echt slapen, want het is hier ten slotte al laat. Hihi, Rob heeft echt niet door dat ik maar 60 kilometer verder op zit.

Vandaag is het dan zo ver, het is 11 augustus 2017 en Rob en Linda gaan trouwen. Mijn broer die in het huwelijksbootje stapt, dat is toch bijzonder. Dat is de reden dat we hier ten slotte zijn. We hijsen ons in de kleding die we in Hoi An hebben laten maken. Toen hadden we nog geen idee dat we deze kleding al zo snel aan zouden hebben. Voordat we naar Delft gaan, regelen we nog snel een leuk kadootje. Sas en ik hadden eigenlijk al iets anders bedacht, maar dat bleek toch niet te kunnen. Bij de BCC neem ik ballonnen mee voor de kids. Dat had ik beter niet kunnen doen. De hele weg naar Delft is het een groot ballonnenfeest. Ballonnen vliegen door de auto, ballonnen worden van elkaar afgepakt, ballonnen worden op de hoofden gewreven zodat ze statisch worden en aan het dak kunnen blijven hangen -weg bruiloftkapsels. Tot overmaat van ramp doet tante Ellen er nog een schepje bovenop door hysterisch ‘we zijn er bijna’ te zingen… en dan zijn we pas net op de helft. Zucht.
In Delft bij het stadhuis zien we de rest van de familie, Rob en Linda kunnen elk moment aankomen in hun rode mini cooper cabrio. De auto was voor mij geen verrassing, want Rob had al een foto naar me geappt. Net zoals foto’s van Robs pak en Linda’s jurk, ik zou er ten slotte niet bij zijn, dus voor mij hoefde het niet geheim te blijven haha. Het duurt iets langer voordat ze aankomen, want ze moeten nog even terug naar huis voor het vergeten bruidsboeket, oepsie. Maar dan komen ze toch echt aangereden. Toeristen verzamelen zich en ik hoor Linda denken ‘oh nee he niet zoveel publiek’. Daar houdt ze helemaal niet van. Linda ziet ons al staan, maar Rob lijkt ons pas later zien. Huilend vlieg ik om zijn nek. Rob is wat verbluft, had het echt niet verwacht. Linda wist het stiekem al, want vanmorgen heeft mijn moeder zich per ongeluk versproken. Toen ze bij hen thuis was zei Linda tegen haar dat d’r haar leuk zat. Mijn moeder zei toen “Dat heeft Ellen, uh Saskia, vanmorgen gedaan”. Mijn moeder baalt die ochtend als een stekker, ze is er verdrietig over. Maar dat hoeft helemaal niet, want Linda had het niet eens echt door, het kwartje viel pas toen ze ons zag staan bij het stadhuis. Bovendien doet het helemaal niets af aan het feit dat wij er gewoon bij zijn vandaag!

We nemen plaats in de prachtige trouwzaal van het stadhuis. Ik zie de camera bovenin de hoek hangen en grinnik, blij dat ik nu niet naar een scherm aan het staren ben. Rob komt als eerste binnen in zijn mooie pak, hij kan het goed hebben. Dan wordt Linda door haar vader naar Rob gebracht, mooi moment. Eenmaal bij elkaar zegt Rob heel droog ‘mooi hoor’, alsof hij haar voor het eerst ziet. Maar ja wat moet je anders zeggen he. Als het ja-woord gegeven is, mag Lotte de ringen brengen wat ze heel goed doet. Zoals het hoort bij ceremonies gaat ook nu de ring niet meteen soepel om de vinger. Maar daar weet Rob wel een oplossing op en zegt “Gewoon een beetje spuug erop.”
Dan mag er gekust worden, Rob vreet d’r zowat op, terwijl Linda het wel goed vindt, tijd om een einde te maken aan al die aandacht. Er volgt dan ook een ongedwongen middag met een lekker lunchbuffet. Maar eerst is het tijd voor de prachtige bruidstaart. Het valt mij meteen op dat er Mr.&Mr. op de taart staat, i.p.v. Mrs. Dus ik roep tamelijk impulsief, “nou Rob, ik denk dat Lin nog een leuke verrassing onder d’r jurk heeft voor je vanavond”. Gelukkig wordt er gelachen, ook Rob en Lin zelf kunnen om deze grappige vergissing lachen.

Het is mooi weer en iedereen geniet van de gezelligheid in het zonnetje op het terras. Aan het einde van de middag worden er nog wat foto’s gemaakt met de families. Als we keurig opgesteld staan voor de fotograaf ontfloept er bij mij een ‘snorkel’ en niet zo zachtjes ook. Niet heel charmant, maar het levert in ieder geval goedlachse foto’s op. Het mooie is nog dat Lin daarna zegt “het is toch wat, die scheet van je vader net” en dat ik triomfantelijk toegeef “uh, dat was ik.” Ai.

Rob en Linda gaan thuis nog even relaxen, vanavond komen er nog wat collega’s en vrienden bij hen borrelen. Wij gaan naar een terras in Delft waar ook Lucas aanschuift.

Het was een mooie dag en ik ben zo blij dat we toch gegaan zijn. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit dacht om niet te gaan.

Een dag later verlaten we Giessenburg en gaan we naar het huis van Dominique in Nieuwegein. Zij is nog op vakantie, dus we hebben het huis nog een paar dagen voor onszelf. Er staat een welkomsbloemetje op tafel, een fles rode wijn op het aanrecht en een stuk heerlijke kaas ligt in de koelkast. Wat ontzettend lief allemaal. Bram is vandaag jarig, maar ik heb eigenlijk niet zo’n zin om erheen te gaan -hopelijk heb ik genoeg credits verdiend met het grootste cadeau van de week. Zoals ik sowieso geen zin heb om de ‘normale’ dingen te doen. Ik mis duidelijk de reisvibe. We gaan even langs de oma van Thomas, waar onverwachts Frans en Jacqueline ook zijn en Lucas is ook onderweg. We gaan met elkaar lunchen. ‘s Avonds kook ik een van mijn lievelingsgerechten; risotto bereid met rode wijn, champignons en parmezaanse kaas, mmm.

De rest van de week zit vol met uitjes en afspraken. Veel meer dan we eigenlijk hadden bedacht. Maar we hadden het stuk voor stuk niet willen missen. Borrelen met vrienden bij onze stamkroeg De Voortuin in Utrecht, sushi eten met Karin, een fijne dag gehad met Elze en Eva en met Suus en Steef afgesproken. Wat was het leuk om Valentijn vast te houden en hun nieuwe huis te zien.
Als verassing halen we Dominique en Henk op bij het vliegveld in Rotterdam, nu zijn de rollen een keer omgedraaid want meestal is zij degene die ons van en naar het vliegveld haalt en brengt. We gaan met elkaar nog een hapje eten. De laatste dagen in Nederland verlopen niet heel soepel. We hebben allebei weer zin om te gaan, maar we hebben geen zin om weer afscheid te nemen van iedereen. Ondertussen willen we onze ouders nog wel zien, maar hebben geen zin in de exclusieve aandacht. Zo twijfelen we de hele tijd over alles wat we wel en niet willen doen. Thomas duikt ondertussen in zijn serie en ik zoek wat spullen uit. We zijn een hele middag aan het bakkeleien over het al dan niet huren of kopen van een camper in Nieuw-Zeeland. Het komt erop neer dat we onszelf behoorlijk in de weg zitten. We besluiten om toch nog een etentje te plannen met de ouders, maar dan wel gewoon lekker thuis. Ondanks dat we wellicht niet de gezelligste waren deze avond, vonden we het achteraf heel fijn dat we het zo gedaan hebben. Net zoals we alle andere afspraakjes ook heel fijn en leuk vonden. Dan is het weer tijd om te vertrekken, naar India dit keer. Zoals we graag wilden is er nu geen afscheidscomité op Schiphol, het is ten slotte maar een tussendoortje.

Nu, een paar weken later, kijken we terug op een hele fijne en bijzondere tijd in Nederland en wat tegelijkertijd ook heel vertrouwd voelde. We zijn blij dat we het gedaan hebben en hebben mega veel zin om de rest van ons avontuur weer voort te zetten!

Heel veel liefs en knuffels van ons

Thomas en Ellen

Lieve oma, heel fijn om u op de bruiloft gezien te hebben! Wat een mooie dag was het he. Bij aankomst in Nederland belde ik u om te laten weten dat we (eindelijk) geland waren. U zei toen hele lief “weet je zeker dat jullie weer door gaan met reizen, misschien wil je wel hier blijven.”

Dat we nog heel wat maandjes wegblijven staat inderdaad vast, maar we komen echt weer terug. Ondertussen hoop ik dat u van deze verhalen meegeniet! Dit keer kon ik maar drie woorden vinden…

- In shape brengen = in vorm brengen

- Snorkel = duidend naar het verhaal over Indonesië, wordt hier ‘scheet’ bedoeld

- Reisvibe = het reis ’gevoel’