Pampas (album 87)

5 juni 2018 - Rurrenabaque, Bolivia

Laurens en Duko
Steen, papier schaar. Duko wint. Steen, papier schaar. Laurens wint. Steen, papier schaar. Laurens wint weer. De eindstand is 2-1. Dat betekent dus dat Duko de grote verliezer is. De eetlepel wordt volgeladen met pittige sambal en Duko slaat een kruisje. Hij moet deze eetlepel op gaan eten, een weddenschap tussen de twee heren. En niemand weet waarom, vooral Duko vraagt zich af waarom hij aan dit spelletje mee heeft gewerkt. Maar hij kan nu niet meer terug. Hap slik weg. Z’n hoofd wordt langzaam roder en z’n stem heser. Al het water wat op tafel staat wordt opgedronken, maar een hap van de droge rijst werkt beter. En een luid gelach, wat een lol. De jongens vertellen dat ze dit soort weddenschappen aan de lopende band doen. Gewoon voor de fun. Dat beloven bijzondere dagen te worden in de Pampas! Samen met een stel uit Duitsland zijn we onderweg naar dit mooie gebied in de Amazone, een driedaagse tour. Tot een uurtje geleden was het nog de vraag of de Groningse boys wel mee zouden gaan. Eerst wel, toen toch niet, maar later toch weer wel. Wat een stelletje wijven joh. En het probleem is dat ‘later’ in dit geval betekende dat wij vieren al eventjes onderweg waren en dus moesten wachten tot een tuktuk de jongens afleverde. 
En achteraf zijn we daar heel blij mee, want de Duitsers zijn nou niet bepaald sfeermakers zeg maar. Thomas heeft ze de titel ‘suffe hutten’ toebedeeld. Met Laurens en Duko is het daarentegen constant lachen, gieren, brullen. 

Lachen gieren brullen, operatie teen
Brullen is het vooral voor Laurens die met zijn teen achter de hangmat blijft hangen waardoor hij hard op z’n plaat gaat. Voor ons is het lachen, want Laurens is nogal lomp en heeft de souplesse van een pasgeboren giraffe. En de gids die is heel ongepast aan het gieren om het gejammer van Laurens tijdens de operatie van zijn teen. Want z’n halve teen ligt open en die moet ontsmet en verbonden worden. De gids neemt deze taak maar al te graag op zich en giet met overgave de alcohol over de bloedende wond. Laurens schreeuwt het uit. Duko filmt dit theater en de gids staat er zichtbaar van te genieten. Ik moet vooral heel hard lachen als Laurens in het Engels probeert uit te leggen dat hij over de ‘hengmet’ gestruikeld is haha. 

Ingestopt
Laurens en ik hebben blijkbaar veel overeenkomsten. Want naast dat ik me uitstekend kan identificeren met zijn souplesse van een pasgeboren giraffe, had ik zelf ook zo het woord ‘hengmet’ kunnen gebruiken. Gisterenavond nog, toen mijn klamboe veel te klein voor mijn bed bleek, ben ik om een andere gaan vragen… In mijn nachtkostuum loop ik naar de gids en leg hem uit dat mijn ‘klemboe’te klein is. “What?”
Als hij uiteindelijk snapt dat het om een ‘mosquito net’ gaat, komt hij in actie. Het duurt eventjes voordat hij een andere geregeld heeft, dus ik ben maar alvast op bed gaan liggen. Iedereen slaapt al als hij binnenkomt met z’n zaklamp en het grote net. Hij vervangt hem en zegt dat ik moet gaan liggen, hij stopt vervolgens dat hele net goed onder mijn matras. Zo schattig, hij geeft me nog net geen welterusten-kus op mijn voorhoofd. Al snel droom ik weg over de mooie dieren die we vandaag al gespot hebben… Struisvogels, Toekan, Maribu, Capibara’s, gele aapjes, en ook het aapje van Pippi Langkoussszzzz

Zonsopgang
Ook droom ik over schilpadden, kaaimannen, roze dolfijnen, uiltjes en een grote uil, uil, uil uil, uil. Oh, dat is m’n wekker die al afgaat, het is pas 5 uur in de ochtend. Poehee. De brulapen aan de andere kant van het water hebben minder moeite met het vroege tijdstip en brullen er al gretig op los. Een prachtig geluid. De reden dat wij zo vroeg opstaan is nogal een bijzondere. Iets dat je niet wil missen, een kans die je niet aan je neus voorbij laat gaan. Namelijk, de zonsopgang in de Pampas. Ik frommel een banaan in m’n linker wangzaak en maak me klaar voor onze trip, wat ongetwijfeld het hoogtepunt van deze tour gaat zijn. In m’n legging en witte shirt met lange mouwen -tegen de muggen- stap ik in ons lange smalle motorbootje. Het is al een beetje licht aan het worden en de dauw trekt langzaam weg van het water. Het is nog rustig en de geluiden van de vogels en apen zijn indrukwekkend. Dan wordt de boot op de perfecte plek stilgelegd, vanaf hier moeten we de magische zon met haar roze-oranje wolken optimaal kunnen spotten. Afwachten maar, de spanning stijgt. En dan, dan gebeurt het. De zon komt op. Ergens achter de wolken. Wolken die zelf overigens niet veel fleuriger worden dan de standaard grijstinten. Ondertussen worden we aangevallen door tientallen muggen en drijven we voortdurend af richting de oever, met onze hoofd in de rimboetakken. Thomas is inmiddels mega chagrijnig -ben ik hiervoor nou zo vroeg m’n nest uit gegaan?- en ik word helemaal lijp van de inmiddels minstens 100 muggenbulten. Een reuzeleuk en succesvol tripje dus, pure amusement. 

Er is een ding wat ik nooit zou willen missen, vissen
Op de terugweg naar onze lodge -houten hutjes op het water- is de sfeer dus nogal ver te zoeken. Het is pas 6.30uur en de dag lijkt nu al niet meer goed te komen. Maar thuis worden we verwend met een goed ontbijt. Het lijkt wel een paasontbijt zegt Duko aandoenlijk. Pannenkoekjes, vers fruit, scrambled eggs, vers sapje, het is behoorlijk luxe en zeker als je je bedenkt dat je ergens in de middle of nowhere zit. Beetje bij beetje kan er hier en daar weer een lachje vanaf en bereiden we ons voor op onze volgende activiteit; piranha’s vissen. 
Met een stuk visdraad en een stukje dood dier (ik denk kip?) proberen de bijtgrage beestjes te vangen. Het moet echt een knullig gezicht zijn; zes volwassenen in een bootje met een stukje visdraad. Afijn, we vangen dus ook niks. Op naar het volgende plekje. Ook hier hebben we niet beet. Toch geniet ik ervan, vreemd genoeg word ik er rustig van. En dat het Groningse duo keer op keer een lied zingt maakt het reuze gezellig. “Er is een ding wat ik nooit zou willen missen, vissen.” Ondertussen is de gids onverstaanbaar aan het bellen met een vriend en lacht wat. Wij hebben het idee dat hij tegen z’n maat aan de andere kant van de lijn zegt: “Moet je luisteren, ik zit hier met zes stumpers in m’n bootje te vissen naar piranha’s, maar die zitten hier helemaal niet. hehehe.” Want, inderdaad nog steeds geen vis die gehapt heeft. 

Roze dolfijnen
Even later is er één vis die wel een paar keer hapt. Het is dan wel geen piranha -die missie hebben we na een uur overboord gegooid- maar wel een roze dolfijn! Huh? Ja echt waar, een roze dolfijn. Een hele lelijke roze dolfijn wel te verstaan, met een spitse snuit en gekke bulten. Thomas gooit steeds het touw uit, waarop de dolfijn hem pakt en ermee wegzwemt. Laurens, Duko en ik -ik in mijn ondergoed, want had hier niet op gerekend- springen het water in om met de dolfijnen te zwemmen. Ik denk dat er hier zo’n vier dolfijnen rondzwemmen en verder is er niemand. Echt een magisch moment. Af en toe komen ze met hun snuit tegen je aan zwemmen. En als je heel rustig blijft staan, blijven ze bij je en kun je ze met je handen onder hun buik ‘wiegen’. Mij is dat niet gelukt, want bij het ‘rustig blijven staan’ ging het mis. Ik vind het maar spannend als er zo’n grote vis tegen me aan zwemt, het voelt glibberig en ik begin dus steevast panisch te doen. Duko’s zelfcontrole blijkt een stuk beter ontwikkeld en hem lukt het een paar keer goed om met die dolfijnen te spelen. Echt zo gaaf! Wel een bizar idee trouwens dat er in dit zelfde water dus piranha's en kaaimannen rondzwemmen. En blijkbaar dus ook slangen...

Slangen
Als we allemaal uitgespeeld zijn stelt de gids dood leuk voor om opzoek te gaan naar slangen. Oh, die zitten hier dus ook?! Met charmante kaplaarzen maken we ons klaar voor de zoektocht over een klein ‘eilandje’.
Laurens z’n teen gaat toch wel behoorlijk zeer doen, dus lijkt het ons verstandig als hij hem niet meer in het vieze water doet. Duko tilt hem dus van en naar het bootje, als een bruid die over de drempel gedragen wordt. Zo schattig. 
Alle bomen worden ogenschijnlijk vakkundig afgespeurd door onze gids. Met een zaklamp schijnt hij in alle holletjes en elk los stuk schors wordt opgetild. Hij doet in ieder geval z’n best. Waarschijnlijk weet hij al lang dat er hier geen slang te vinden is en worden we voor de gek gehouden. Ach ja, wij trappen er toch wel in en bovendien hebben we hier niet veel beters te doen. 
Wel stuiten we op een huid van een tarantula en ook al is de inhoudelijke spin met de horizon verdwenen, zelfs z’n harige jasje vind ik iets angstaanjagends hebben. 

De finale
De rest van de dag hangen we een beetje bij onze lodge en spelen we Bananagrams. Duko is bloedfanatiek en is gebrand om een keer van mij te winnen. Wat uiteraard kansloos is. Keer op een keer daagt hij me uit voor een revanche. Zelfs als de stroom uit gaat -elke dag rond 21 uur- gaan we verder bij kaarslicht. Om hem nog enige kans te geven speel ik het spel met Engelse woorden en hij in het Nederlands. Als het laatste potje aangebroken is, probeert Duko de overwinning naar zijn hand te zetten. Want ook al staat het in potjes 4-0 voor mij, zegt hij; “dit is de finale, degene die nu wint is dé dagwinnaar.” Natuurlijk joh. Ik geniet van zijn fanatisme en gezwoeg. Het is heerlijk om zo met zijn ego te kunnen spelen. Als ik weer dreig te winnen, neem ik gas terug en laat hem dichterbij komen. Heel eventjes lijkt hij zelfs aan de winnende hand te zijn. Maar net als hij durft te dromen van de overwinningszege, maak ik hem genadeloos af. Sociaal wenselijk schudt hij me de hand en ik kan het niet laten om m’n meest triomfantelijke glimlach tevoorschijn te toveren. Hij kan mijn bloed wel drinken.

Luiaard
De derde en laatste dag van de tour bestaat uit niet veel meer dan terugvaren naar de bewoonde wereld, een autotocht naar het dorpje Rurrenabaque en Duko keer op keer herinneren aan zijn pijnlijke verlies gisterenavond. Maar op een onverwachts moment weet hij zichzelf toch nog op het erepodium hijsen als hij een luiaard spot in een boom. Sowieso is hij de beste dierenspotter en vogelaar van de club. Zelfs Thomas met z’n steengoede ogen en vogelkennis valt in het niet bij Duko. 
Met een verrekijker lopen we naar het beest toe. Met zijn grote klauwen (het lijken wel alleen nagels) houdt hij zich stevig vast en heel langzaam kruipt hij omhoog. Wat baal ik er nu van dat ik mijn lieve Nikon met zijn superzoom niet heb! Maar met de telefoon door de verrekijker heen weten we een aardige foto te schieten. 
Verder spotten we nog een paar capabari’s, oftewel waterzwijnen, die zitten hier veel. Wat een gave afsluiter van een toffe trip! 

Oorpijn
In Rurrenabaque genieten we nog een dagje bij ons hostel met een fijn zwembad en lekkere cocktails. En we horen alle verhalen aan van de anderen die ook in de Pampas zijn geweest. Vooral over de tientallen (!) piranha's die zij wél gevangen hebben en de slangen (anaconda's!) die zij wél gezien hebben. Haha.
Verder ben ik veel aan het schrijven en Thomas kijkt voetbal. Morgen gaat onze vlucht terug naar La Paz, ik hoop dat ik niet zo’n oorpijn heb als op de heenweg. Waarschijnlijk doordat ik nog zo verkouden was konden m’n oren niet klaren. Eigenlijk is het alle vluchten behoorlijk goed gegaan met mijn gammele oren, maar nu was de pijn niet zo fijn. Het zweet brak me aan alle kanten uit en ik zwoer naar Thomas dat we terug met de bus gaan. Daar ben ik inmiddels op teruggekomen, gezien het een megalange busrit is (over de Deathroad!). En de vlucht met het kleine propellervliegtuigje is bovendien veel mooier. Eerst kun je goed de Pampas overzien en later vliegen we over de besneeuwde bergtoppen en blauwe meertjes van de Andes. Mijn oren doen deze keer gelukkig weer normaal en met een voldaan gevoel kijken we terug op leuke dagen in de Pampas. 


Liefs van ons! 

 

Lieve oma, er komen nu een heleboel verhalen aan. In dit laatste weekje wil ik er nog vijf proberen te schrijven, de rest moet ik maar in Nederland afmaken. Knuffel X

- Steen, papier schaar = een spelletje wat je met je handen speelt. Google heeft het over een ‘nulsomspel’, daar heb ik dan weer nooit van gehoord, maar u wellicht wel?

- Hengmet = verkeerde vertaling voor hangmat. De juiste vertaling is hammock..

- Klemboe = ook de verkeerde vertaling voor klamboe. De juiste vertaling is musquito net

Foto’s

3 Reacties

  1. Arie:
    7 juni 2018
    Naast volleybal hebben we dus ook de liefde voor spelletjes gemeen merk ik nu. ( En dus ook willen winnen) Ik bereid me al vast voor op ; elke dag een verhaal.
  2. Elly:
    8 juni 2018
    Wat ben je toch een dappere meid, zwemmen tussen slangen, piranha's en roze dolfijnen. Was je niet een beetje, kielekielewietsie ( kleinkids gebruiken dit woord regelmatig) net als een rit over de deathroad. Maar goed dat je moedertje het allemaal niet gezien hebt. Nog 3 nachtjes slapen 😘
  3. Linda:
    8 juni 2018
    Wauw wat gaaf! Prachtige natuur zeg. En ondanks dat je niet alles hebt gezien, is het toch een bijzondere ervaring. Geniet nog van de laatste dagen. Tot snel! X