Oesh-joe-wai-ja (album 69)

26 februari 2018 - Ushuaia, Argentinië

Daar zit een luchtje aan
Uren verstrijken bij de grensovergang van Chili naar Argentinië. Alle passagiers hebben hun paspoort verrijkt met het stempeltje, de tassen zijn gecontroleerd, dus waarom rijden we niet? De andere bussen zijn al lang weg. Er schijnt iets met het papierwerk niet te kloppen wordt ons verteld. Een nogal vrije interpretatie van het daadwerkelijke probleem blijkt achteraf. Thomas gaat namelijk met de achter-bus-buurman polshoogte nemen bij de politie en na een poosje doen ze verslag; de chauffeur heeft gepoogd een paar dozen parfum naar Argentinië te smokkelen. Foei!
Drie uur later is de chauffeur voldoende op zijn vingers getikt en mag hij eindelijk weer achter het stuur. Hèhè. Het is een lieve, aandoenlijke man om te zien met veel lachrimpels, borstelige wenkbrauwen en bolle wangen en hij zorgt goed voor ons. Bij de paspoortcontrole zorgt hij ervoor dat het soepel verloopt en dat doet ie uiterst vriendelijk. Dus ondanks deze misser en het lange wachten heb ik het ook met hem te doen. Waarschijnlijk komt hij met het salaris als buschauffeur amper rond en moet hij die parfum verkopen zodat zijn kinderen kunnen studeren. Als we weer een poosje onderweg zijn stopt hij ineens op de vluchtstrook, er staat een andere auto duidelijk op ons te wachten. Dat is natuurlijk de afnemer. De bedroefde chauffeur stapt uit en brengt zijn handlanger het slechte nieuws, ook voor hem geen extra stukje vlees op zijn bord vanavond.

Helemaal het einde
Na ongeveer 14 uur met de bus komen we dan eindelijk aan Ushuaia (uitspraak, zie titel), mijn favoriete plek van Patagonië, ofwel Fin del Mundo, ofwel het einde van de wereld. Het is het meest zuidelijke stadje van Argentinië. En ondanks dat er een Chileens eilandje zuidelijker ligt, claimt deze stad het einde van de wereld te zijn. Zo voelt het in ieder geval wel. Het laatste treinstation van de wereld bevindt zich hier en de koude wind uit Antarctica waait hier over het land.
Als we de volgende dag een tochtje met de zeilboot over het Beagle kanaal maken, wordt dit afgezonderde gevoel alleen nog maar groter. Een bewolkte lucht, geel moerassig gras, een eenzame vuurtoren, besneeuwde bergtoppen, hoge cliffs in de vorm van huisjes/gevels (apart gezicht), zilte zeelucht, het geluid van fladderende, krijsende vogels en het tikken van de touwen tegen de mast… Met enkel tien man aan boord zeilen we rustig voort op de wind en genieten we volop van dit bijzondere avontuur. Wat een indrukwekkende ervaring. De wind is koud, maar rustig, de golven kabbelen voort, wij kabbelen mee. Soms vallen we stil en gaat de motor even aan. De deinende vogels reageren op het geluid en onze snelheid, ze vliegen op, in grote getalen. Tientallen en soms honderden de vogels gaan tegelijk de lucht in. De vogels en wij, verder niets of niemand. We varen naar een eilandje waar veel pinguïns wonen, een andere soort dan die we van de week zagen. Onderweg komen zwemmende groepjes pinguïns ons al begroeten. Soms doen ze een wedstrijdje en schieten ze als ‘duikende dolfijntjes’ over het water, prachtig gezicht. Nog nooit zoiets gezien. Enkele andere boten verzamelen zich ook bij het eilandje van de pinguïns. Een grote cruise met 200 man en een klein vissersbootje met twee man. Onze oplettende kapitein spot een walvis, dus wij laten de pinguïns even voor wat ze zijn en varen richting het omhoog spuitende water. Twee of drie walvissen zwemmen vlakbij, Humpbackwales deze keer. Dat zijn van die walvissen die ver met hun kop/ lijf boven water komen en zich dan achterover op hun rug weer in het water laten vallen. Dat zien wij helaas niet, maar wat we nu zien is al fantastisch. Die gigantische ruggen en af en toe een onderduikende staart. De walvissen en wij, verder niks of niemand. Nadat we afscheid hebben genomen van deze giganten, gaan we nog even gedag zeggen bij de pinguïnfamilie en met ze op de foto. Dan is het tijd om naar het mooiste plekje van deze zeiltrip te varen. Een eilandje/rots met daarop tientallen aalscholvers en vele goudkleurige kroelende zeeleeuwen. De zeeleeuwen en wij, verder niks of niemand. Ook al ligt er geen ijs en sneeuw, het lijkt Antarctica wel. Zo bijzonder om te zien. We warmen ondertussen onszelf op aan de bekers koffie en warme chocolademelk of gaan af en toe even binnen zitten. Na een uur of vijf gevaren te hebben zetten we weer voet aan wal. Het is ruim een uur rijden naar Ushuaia en onderweg is er helemaal niks. De afgelegen weg en wij, verder niks of niemand.

Esmeralda
Thomas en ik stappen een kwartiertje voor het eindpunt uit om een wandeling te gaan maken naar een gletsjermeer, genaamd Esmeralda. En Esmeralda mag er wezen, ze is een echte beauty, helderblauw en spiegelglad. De bergtoppen met de gletsjer torenen mooi moederlijk boven haar uit. Ze voeden en beschermen haar. De wandeling naar haar toe was al zeer de moeite waard. Zo’n twee uurtjes lopen, door bos met knalgroen gras, over open vlaktes en langs een rivier. Dan stuiten we op een blokkering. De plassen zijn hier te diep om doorheen te lopen, maar Thomas spot twee boomstammetjes die fungeren als balken. Daar Thomas vol zelfvertrouwen en moeiteloos naar de overkant balanceert, stagneer ik. Ik zie mezelf al in die plas vallen en durf niet goed. Balans houden is al niet m’n sterkste ding en de balken wiebelen ook nog ‘ns. Dus ik sta daar als een klein kind op de balken te klunzen en durf niet meer voor of achteruit. Thomas geniet en pakt doodleuk zijn telefoon om dit belachelijk uitziende tafereel te filmen. Ik geniet niet, ik kan wel janken. Uiteindelijk vind ik een breder stukje hout waar ik met een voet op kan staan en niet meer wiebel. Dit voelt goed, dus nu gewoon doorlopen, zoals Thomas adviseert. Maar juist op het moment dat ik denk nu kan ik, stap ik alsnog mis waardoor met m’n halve been in de blubber zakt. Gelukkig kan ik me aan Thomas vastgrijpen waardoor ik niet helemaal met m’n bakkes en al in de modder val. Vervolgens vervloek ik Thomas dat hij dit staat te filmen en geef ik hem sowieso de schuld van alles. Bozig loop ik door. Shit, volgende obstakel. De mudrun is er niks bij en velen weten hoe die voor mij afliep… Maar, deze keer zie ik naast de dunne balkjes een breder stuk hout waar ik op stap. Dus niet twijfelen en doorgaan. Dat blijkt helaas iets te fanatiek, want het brede stuk hout drijft en daardoor zak ik wederom met hetzelfde been in de drab. Een ezel ben ik ieder geval niet, dus ik besluit om dat maar te vieren en niet te lang te treuren over mijn lompheid. Maar eerst nog even boos zijn op Thomas en hem de schuld geven. Dat is uiteindelijk toch het beste medicijn. Zeer effectief, zeker in het eerste kwartier. Thomas incasseert mijn onterechte gejammer, maar geeft uiteraard niet toe. Filmen was gewoon hilarisch en ik zal hem er later zelfs dankbaar om zijn, aldus de cameraman, mijn steun en toeverlaat. Sindsdien mag ik zijn telefoon alleen nog maar vasthouden nadat ik plechtig beloof het filmpje niet te wissen. Beloofd. Inmiddels kan ik het aan om het filmpje terug te zien maar weet ik niet of ik er moet janken of lachen. Vanwege risico beperkende redenen kan het filmpje niet openbaar gemaakt worden.
Op de terugweg komt een man het bos uitrennen en vraagt paniekerig of we zijn twee dochters hebben gezien. Hij is ze vijf minuten geleden uit het oog verloren. Ze zijn in ieder geval niet vanuit onze richting gekomen, dan hadden wij ze gezien. Dus er zijn twee paden over. Ik loop al vast het ene pad op, fluitend en roepend naar hun namen, “Angelina en Jolie”. Door de combinatie van deze namen twijfel ik even of we niet voor de gek gehouden worden door een Schizofreen die denkt dat ie een relatie heeft met de Amerikaans actrice ofzo. Maar na een paar minuten hoor ik geroep in de verte. Dat zijn ze. Iedereen opgelucht. Dit gezin neemt ons overigens terug mee in hun auto naar Ushuaia, dat scheelt weer wachttijd op een lift.
Na een warme douche en schone kleding kunnen we aanschuiven voor het avondeten. Een vriendin van onze host Nika heeft namelijk een lekker stoofpotje gekookt. We treffen het steeds goed met onze airbnb gastvrouwen en hun moederlijke zorgen!

Nationaal park
De wolken hebben plaats gemaakt voor een strakblauwe lucht en een zonnetje. Dus we besluiten om een wandeling te gaan maken in het nationale park hier. De bus naar de ingang kost 20 euro, dus we kiezen ervoor om te liften. Liever geven we vanavond het geld uit aan lekkere krab en een wijntje. Al snel worden we meegenomen door een lieve mevrouw. Wederom eentje van het moederlijke type, want ze rijdt voor ons om en zet ons helemaal af bij de ingang. Wat een lieve mensen hier overal! Na het kopen van de toegangstickets moeten we nog drie km lopen naar de start van onze route, maar wederom worden we weer snel opgepikt. Liften is heel gebruikelijk en makkelijk hier in Chili. We wandelen over mintgroene rotsen, bomen met bolletjes en uitzichten op mooie bergen. Soms waait het haar bijna van m’n hoofd en ben ik blij met mijn alpacavachtje, brrr.

Ijs- en ijskoud
Maar het is niks vergeleken met de ijsbar waar we in de avond zijn beland. Daar is het pas koud! Alles is van ijs, de bar, de aankleding, de vloer en zelfs de glazen waar we onze cocktails uit drinken. Om de boel niet te laten smelten is het hierbinnen maar liefst -18 graden. En om zelf niet kapot te vriezen dragen we een zilveren thermocape en bijpassende supersonische handschoenen waar de Eskimo’s jaloers op zouden zijn. De innerlijke mens houden we vooral warm met de alcoholische versnaperingen die ze achter elkaar voor ons inschenken. Proost. Na een half uurtje beginnen m’n benen te protesteren en om te voorkomen dat Thomas’ z’n baard eraf vriest, verlaten we deze leuke belevenis weer.

Etalagewerker
We warmen ons op met een flesje witte wijn in het restaurantje waar we de lekkerste krab from town gaan eten. Krab is hier hét eten en moet je dus geproefd hebben. Daarbinnen komen we het stel tegen die ons vanmiddag na het nationale park opgepikt en thuisgebracht hebben. Wat is het (einde van) de wereld toch klein. Wij hebben twee heerlijke gerechtjes besteld, Thomas heeft krab met parmezaanse kaas en ik krab met garnalen en een lekker sausje. Wij zitten aan het tafeltje aan het raam. Op het raam hangt de menukaart waarop langslopende restaurantzoekers nieuwsgierig kijken wat er op de kaart staat. Twee hongerige potentiele gasten staan ondertussen het eten van onze bord te gluren. Als ik dat zie, gebaar ik door het raam dat onze gerechten heerlijk zijn en wijs ik op de kaart/raam aan welke het zijn. Ook de fles wijn die op onze tafel staat trekt de aandacht, dus -ik ben tenslotte de beroerdste niet- laat ik ze een slokje ‘proeven’. Hilarisch! (Moet je bij geweest zijn waarschijnlijk, hoewel de foto ook best grappig is geworden). Ik vind dat ik het best leuk doe zo achter het raam en besluit om een carrière als etalagewerker te overwegen.

Liefs van ons!
 

Lieve oma, dit was het tweede deel over Patagonië, maar er volgt nog meer! Qua woorden heb ik niet veel deze keer... X

- Mudrun = een hardloop race waarbij je onderweg allerlei obstakels in de modder moet overwinnen. Bijvoorbeeld door de modder onder netten door tijgeren of door tunnels vol modder zwemmen. Twee jaar geleden heb ik dat met Thomas en een groep collega’s gedaan, ik was blij dat ik de 13 kilometer volbracht had. Maar de dag erna bleek mijn enkel zó dik en overbelast dat ik er een paar dagen niet op kon lopen en me moest ziekmelden voor de eerste dag. Dus niet echt een dingetje die u op uw to-do-list hoeft te zetten ;-)

- To-do-list = een lijstje met taken en dingen die je wilt/ moet doen.

Foto’s

7 Reacties

  1. Leo:
    26 februari 2018
    Ik heb even een inhaalslag gemaakt in het lezen van de laatste verslagen. Wat een mooie avonturen en toch ook een hoop pech. Deze laatste bestemming klinkt in ieder geval weer heel erg jaloersmakend!!
  2. Maartje Blokland:
    26 februari 2018
    heerlijk, heerlijk
  3. Linda:
    26 februari 2018
    Haha, wat een toeval dat ik net over die mudrun begon. Ik was even vergeten hoe het voor je was afgelopen, maar alles komt weer naar boven. Maar niet meer doen inderdaad.
    Over een ijsbar gesproken...Heel NL is een ijsbar op dit moment. Siberisch koud, noemen ze het...brrrr. van mij mag de zomer komen. Gaan we gewoon weer lekker naar de beachclub ofzo :-)
  4. Gert-Jan:
    26 februari 2018
    Ik kan niet wachten tot ik het filmpje heb gezien...
  5. Elly:
    27 februari 2018
    Heb meelij met Thomas hoor, gunt hij jou een modderbadje en dan doe je zo onaardig.😜🤔😂
    Hij neemt je daar voor helemaal mee naar het einde van de wereld he!
    Maar goed je hebt wel een nieuw talent ontdekt als etalagewerker, al hoewel ik heb daar wel een ander beeld bij heb 😳. Jullie amuseren je, zien heel wat moois en genieten nog steeds. Wij hebben hier ook een soort van Antarcticakou en hebben de schaatsen uit het vet en geslepen, dus laat het ijs maar groeien. Dikke kus 😘
  6. Arie:
    28 februari 2018
    Ik was laat thuis, maar moest toch eerst je verslag lezen. Drankjes in the rocks i.p.v."on"
    En wat een mooie foto's weer. Alsof je over je schouder meekijkt. Ik ga steeds neer van pinguïns houden. D1 en D2 weten inmiddels ook dat je in juni terug bent. Het zou leuk zijn om de teams aan je over te dragen. Ik ga ze met pijn in mijn hart achter laten. Groeten en een knuffel uit Harderwijk
  7. Lucas:
    28 februari 2018
    Haha heerlijke verhaal en waanzinnige foto's!! Die 'ice bar' outfit zou het ook niet slecht doen met carnaval. Sorry ellen maar dat filmpie van jou in de blubber moet toch echt viral!