Oejoenie (album 80)

Lets go go go
“Hongkong present? Yes! Argentina present? Yes! Chili present? Yes! Hollanda present? Yes! Ok, lets go go go.” Als een formule 1 wagen scheurt onze Chileense chauffeur er vandoor. We zijn nog maar net over de (ijskoude) grens van Bolivia en we hebben nu al de grootste lol in de auto. De komende drie dagen zitten we met elkaar opgescheept, dus dan is het wel handig dat we met leuke luitjes zijn.
We zijn met o.a. Iris en Joyce -of Joyce en Iris- (heb nog steeds geen idee wie nou wie is), zij zijn de keurige vriendinnetjes uit Hongkong. Ze maken per stop nog meer foto’s dan dat ik ademhaal. Elke keer moeten we ze zoeken en op ze wachten, Hongkong, lets go! Als ze dan uiteindelijk ingestapt zijn begint hun vaste ritueel (echt na elke keer he, soms een keer of tien á vijftien op een dag). Eerst worden de handen gepoetst met de natte doekjes. Dan de haren gekamd, dan wordt hun tere huidje voorzien van een dikke laag zonnebrand, want ze mogen niet bruin worden, dat is lelijk. Vooral Joyce (of Iris) doet haar best om zo wit mogelijk te blijven, want over een paar maanden gaat ze trouwen en moet ze witter dan Sneeuwwitje voor de dag komen. Ze eet overigens ook niks, niet omdat ze zichzelf te dik vindt, maar het is iets mentaals (soort van bruiloft stress). Ze zijn leuk, lachen aan een stuk door, ze zijn mega bescheiden en ze zitten achter in de jeep. Achter in de jeep heb je heel weinig ruimte voor je benen, want het bankje is maar een cm of 20 hoog. Hun benen zijn niet veel langer dan dat, dus een prima match.
Dan hebben we William, eigenlijk heet hij Guillermo (precies ja), maar voor de gelegenheid heeft ie zichzelf deze makkelijkere naam gegeven. Een man van bijna twee meter die de dames uit Hongkong maar al te dankbaar is dat zij achterin zijn gaan zitten. Hij is tevens onze tolk, gezien hij een paar woorden Engels spreekt en onze chauffeur niet (en wij allemaal te slecht Spaans).
Onze super goede chauffeur heet Marchel en brengt ons overal heen waar we maar willen. Hij zorgt ervoor dat ik geen een keer misselijk wordt tijdens het vele (hobbelige) rijden, chapeau. Het is een lieve vent die een korset draagt vanwege herstel van een operatie aan zijn pancreas.
De ontbrekende zesde persoon is de Engelstalige gids die afdeling Hongkong besteld had. De eerste dag had hij autopech waardoor hij niet op tijd bij ons kon komen en de tweede dag hebben we de meiden uit hun hoofd weten te praten dat een Engelstalige gids zinloos en zonde van het geld is (160 USD!). Onze eigenlijke motivaties was; meer plek in de toch al krappe auto. Hongkong is het met ons eens, zoveel valt er ook niet te vertellen over de gekleurde meren of zout. Yes!

Misstap
De stops op de eerste dag zijn allemaal even prachtig. We doen verschillende gekleurde meren aan, witte, groene, zwarte, de ene nog mooier dan de ander. Maar het hoogtepunt is toch wel het rode meer met honderden flamingo’s en langs hobbelende lama’s. Wauw! Het letterlijke hoogtepunt is overigens onze stop bij de geisers, die op een hoogte van 4850 meter te bewonderen zijn. Pruttelende zeer hete poeltjes, met omhoog spuitend water en veel stoom. Daar waar iedereen heel voorzichtig rondloopt en probeert er niet in te vallen, is er een domme gast (ik had het zelf kunnen zijn trouwens), die denkt op een soort ‘korst’ te kunnen staan om naar de overkant te komen. Uiteraard kan dat niet en zakt hij met zijn voet in de plas. Zo lief als ik ben vraag ik -nadat ik eerst zei dat het een sukkel is- of het met zijn voet gaat. Hij bevestigt, maar van zijn schoen en sokken is niet veel meer over, dus ik hoop dat het echt meegevallen is.
De lunch is niet al te best. We krijgen aardappelpuree (niet verkeerd) zonder smaak (dat is jammer) met van die voorverpakte in de magnetron opgewarmde knakworsten/ hotdogs die chemisch roze van kleur zijn en een salade van komkommer en tomaten. Eet smakelijk.

Fluitconcert
Het avondeten is niet veel beter, spaghetti met een tomatensausje (zonder tomaat) en wat gebakken groenten. Om deze slechte maaltijd niet te hoeven te registreren is er een slimme afleidingsmanoeuvre bedacht. Drie Bolivianen komen muziek maken bij het diner. Nou ja muziek is een groot woord, ze maken geluid. Ik vermoed dat het gaat om vader en zijn twee zonen waar het non-enthousiasme (is dat een woord?) vanaf druipt. Vader speelt op een gitaartje waarvan de helft van de snaren ontbreekt, een zoon produceert wat piepgeluiden uit een panfluit en zoon nummer twee slaat daarbij op een soort trommel, totaal uit de maat (niet dat er van enige maat al sprake was). Na afloop vlucht iedereen weg, de aandoenlijkste zoon wordt namelijk met de pet rondgestuurd. Het is zo zielig. Eerst denk ik nog, als ie bij mij komt, graai ik de pet leeg zodat ik een nabehandeling voor mijn oren (iets van emdr ofzo) kan betalen, daar heb ik gewoon recht op, want ik heb het héle concert geluisterd en zelfs geapplaudisseerd met getraumatiseerde oren tot gevolg. Hij haalt echter geen rooie cent op, dus ik besluit (met mijn toch goede hart) om hem wat muntjes te geven en blijf zitten tot ie komt. Als hij hoopvol bij me staat met zijn állerzieligste puppyogen, realiseer ik me dat Thomas naar de wc is (ook gevlucht waarschijnlijk) en ik dus geen portemonnee heb. Het arme jongetje druipt met lege pet af en mijn hart breekt.

Spaghettivreters
Maar mijn hart breekt nog meer van de groep Israëlische jongens die zich nogal asociaal gedragen. Ze vragen aan de ober of ze nog wat spaghetti mogen (ten eerste, waarom zou je? Het is ten slotte echt niet te beuken). Als de beste man een schaal komt brengen, gooit één zo’n gast demonstratief de hele schaal leeg op zijn bord, hij vindt het duidelijk te weinig. “Una mas por favor”. De ober staat wat er wat verbouwereerd bij, maar als hij het gebaar krijgt dat ie meer moet halen, versnelt hij dienstplichtig naar de keuken. Hij komt terug met de hele pan en zet het daar met tegenzin neer op tafel. Bang om weer te weinig te geven maar ondertussen wetende dat hij anderen dan geen extra spaghetti kan geven. Na het eten verlaten de jongens de tafel met allemaal half leeggegeten borden, ik schaam me kapot voor ze. Met het schaamrood op de kaken, druip ik af en duik ik mijn bed in.

Hongkong in rouw
Een klein oud vrouwtje steekt het stromend beekje over naar een soort primitief buitenkeukentje/ wasserette. Ze spoelt wat schalen om en wast een doek droog en loopt weer terug het dorpje in. Ik bespioneer het vrouwtje op deze vroege ochtend vanuit het hostel en fotografeer haar huishoudelijke bezigheden. Het liefst zou ik naar haar toe gaan om de foto’s te laten zien en een praatje te maken. Maar ik moet m’n spullen gauw gaan pakken, we gaan vandaag weer verder met deze toffe tour door de Uyuni. Daar ik in twee minuten onze tas gepakt heb, doet Hongkong er ietsjespietje langer over. Zij hebben een gigantische rolkoffer bij hen, een ruime weekendtas en allebei een gewone rugzak. De bagage weegt waarschijnlijk twee keer zo zwaar als Hongkong samen. Maar ze zijn ten slotte ook drie hele weken op reis, dus ja. Ze hebben dan ook meerdere setjes kleding aan per dag en al die schoonheidsproducten moeten ook meegesleept moet worden. Ook hebben ze een drone bij zich, waar we op een geschikt moment wat foto’s mee gaan maken. Nou ja, als er geen wind zou staan, de batterij vol genoeg was en we niet naast een diepe vallei zouden staan, dán had het een geschikt moment geweest. Want nu wordt de drone in de eerste seconde na het opstijgen meegenomen door Jan de Wind en is hij binnen no-time zo klein als een stipje. We moeten ons best doen om hem te kunnen zien. Hongkong gilt, jammert en roept dat hun dure gadget terug moet komen, maar de wind is sterk. Totale paniek. De drone weet niet naar wie ie moet luisteren. Als hij naar zijn lieftallige baasjes teruggaat, zit ie 90% van de tijd tussen de billenpoetsdoekjes opgesloten in de tas. Dus is het verleidelijk om zich met de wind mee te laten voeren, de vrijheid lonkt. Een lastig dilemma, maar hij lijkt toe te geven om terug te keren naar het oude vertrouwde en komt langzaam dichterbij. Echt overtuigend is het niet, het is een zenuwslopende strijd, een getouwtrek die minutenlang duurt. En dan, "piep, piep, piep, battery low". Ow nee! De energie trekt weg uit de drone en we zien hem dalen, de diepe vallei in. De strijd is gestreden, de drone zoekt een beschut, veilig plekje waar hij zijn laatste secondes van zijn leventje uitzingt. Wij zien hem niet meer, maar horen hem nog wel. Maar dan is het stil, geen gezoem meer, de proppellertjes hebben het opgegeven. Het is gebeurd, het lied is uit. Marchel en een andere chauffeur doen een poging om hem te vinden, met gevaar voor eigen leven lopen ze diep de vallei in. Maar helaas, onvindbaar en onbereikbaar. Hongkong huilt, Hongkong is in rouw.

Bonus
De rouwperiode is echter van korte duur, de tranen worden snel gedroogd en de glimlach tevoorschijn getoverd, zoals het hoort. Tot zover de zeldzame openbare vertoning van Aziatische affectie. We bedanken hen dat we dit hebben mogen meemaken en gaan weer over op de bijzondere orde van de dag. Zo maken we selfies met lama’s, spotten we een joekel van een rotsige kameel, zien we voor het eerst quinoa velden, beaten we een lekke band en spotten we ein-de-lijk een waarschuwingsbord met een lama erop! Daarmee is mijn reisdoel voor Zuid-Amerika behaald. De rest wat we doen is bonus. Zo ook de zonsondergang op de zoutvlakte. De lucht kleurt roze, geel en blauw. Het laagje water is soms spiegelglad en we maken er schilderachtige plaatjes.
Ik heb inmiddels trek en kijk uit naar het avondeten, hopelijk beter dan gisteren. Helaas, we krijgen slappe friet die doordrenkt is van olie -dit maakt zelfs een halve fles mayo niet goed- met daarop wéér van die voorverpakte chemische hotdogs (ik denk dat die in de bonus waren). Dus met een lege maag gaan we slapen in het hostel die volledig bestaat uit zout.

Fotoshoot
Thomas staat per ongeluk met zijn maat 46 op onze twee ieniemienie Aziatische vriendinnen. Zonde, het was zo gezellig met ze. Maar eentje heeft het overleefd, want als ik even niet oplet zie ik dat Thomas ineens met haar kust! Nou ja, zeg. Ik groei van woede en als ik reusachtig groot ben, vertrap ik Thomas, dat zal ‘m leren. Gelukkig krijg ik ook weer een kusje van Thomas en springen we van blijdschap de lucht in. Honderden foto’s worden zo geschoten, tot we door onze munitie heen zijn. Hoewel die van Hongkong nooit lijkt op te raken. Maar wij zijn door onze ideeën heen, de lol gaat ervan af en de tijd begint ook te dringen. We verlaten deze prachtige zoutvlakte, hetgeen waar deze tour om draait.
Als vrolijke afsluiter brengen we een bezoekje aan het treinenkerkhof in de buurt. We beklimmen de grote ijzeren karkassen voor leuke foto’s.
Vergeet deze vooral niet te bekijken, ze zijn fabelachtig prachtig en te vinden in album tachtig.


Liefs van ons!



Lieve oma, momenteel ben ik maar zo’n 35 kilometer bij u vandaan. De oma van Thomas is heel wat kilometertjes verder bij ons vandaan, ergens in de hemel. Gisteren hebben we haar begraven en we zijn nog een paar dagen in Nederland.
Ik kom zeker even bij u langs van de week. Maar het aftellen voor de échte thuiskomst blijven we gewoon doen hoor, nog 29 dagen. Knuffel! X

- Een prima match = past goed bij elkaar

- Una mas por favor (Spaans) = een extra portie alstublieft

- Drone = een apparaatje (soort op afstand bestuurbaar minihelikoptertje) met camera, waarmee je vanuit de lucht foto’s kan maken.

- Battery Low = batterij bijna leeg

- Quinoa = eetbare zaden van een plant, het lijkt op graankorrels

- Beaten = we zijn de situatie te baas.