La Paz, het vervolg (album 86)

Aangifte
Een week na dato kan ik eindelijk aangifte doen van de roofmoord op mijn camera. De afgelopen week zijn we een paar dagen naar de Amazone geweest, waardoor het eerder niet lukte. Daar stuit ik meteen op een probleem. Bij het Toeristen-politiebureau zegt de tolk dat ik binnen 24 uur aangifte had moeten doen. Maar hij vult aan dat ze de datum van het incident op gisteren kunnen zetten. Ik vind het best. Echter, kunnen ze bij dit kantoor mijn aangifte niet opnemen. Geen idee waarom niet. Wat kunnen ze hier eigenlijk wel? Want Engels spreken ze ook al niet, terwijl ze speciaal voor toeristen zijn. Ik krijg een adres met het kantoor waar ik heen moet. Ook wordt mijn verhaal door de tolk in het Spaans opgeschreven, dat gaat mijn aangifte vergemakkelijken. Hoop ik.
Met een taxi ga ik naar het volgende kantoor die nogal moeilijk te vinden is. Als ik binnenkom word ik direct vriendelijk begroet door drie Spaanstalige agenten. Ik geef het briefje af en ze willen direct aan de bak voor me. Geen smoesjes en ik hoef niet met flappen te zwaaien, waarschijnlijk komt het omdat ik een bloedmooie vrouw ben -schijnen ze wel gevoelig voor te zijn hier. Er moet een kopie gemaakt worden van mijn paspoort. Op het kantoor is geen kopieermachine, dus moet ik naar het kopieerwinkeltje een straatje verderop. De agent loopt met me mee om het aan te wijzen, superlief. Terug in het kantoor blijken de formulieren die ik moet invullen ook (bijna) op te zijn, of ik er een paar wil gaan kopiëren. Haha, natuurlijk joh. Dus, ik ga weer heen en weer en voorzie de agenten van een voorraad nieuwe formulieren. 
Ik stel voor om mijn verklaring in het Engels op te schrijven, maar dat wil meneer agent niet. Dus hij schrijft het briefje over en met wat handen- en voetenwerk en de vertaalapp wordt mijn verhaal genoteerd. Het ingevulde formulier moet ook gekopieerd worden, dus ga ik voor de derde keer op kopieermissie. Ik vraag meteen of er nog meer brieven, formulieren, of wat dan ook aangevuld moet worden? Als ik toch ga… Maar dat is dit keer niet nodig. 
De afwikkeling verloopt verder soepel en nog geen uurtje later is de aangifte een feit. Ik had er een dagdeel voor uitgetrokken, dus het valt me alles mee. 
Terug bij het hotel vraag ik aan de receptioniste of ze het rapport naar het Engels wil vertalen. Het handschrift is zeer moeilijk te lezen en het verhaal klopt van geen kant. Pfff. Nou, ik laat het erbij, als ik een claim indien bij de verzekering voeg ik nog wel een completere eigen versie toe. 

Second opinion
Ondertussen is mijn camera voor een second opinion naar een professionelere chirurg geweest, eentje die wel zijn diploma’s heeft gehaald. Helaas kan hij Nikon geen nieuw leven meer inblazen, het aangebrachte letsel is onherstelbaar. Ik zal hem los moeten laten en opzoek moeten naar een vervanging. Echter is dat nog niet zo makkelijk hier in Bolivia, de camera’s die verkocht worden zijn vaak veel te dure replica’s vol met Chinese namaaktroep. Dus moet ik mijn eventuele aankoop tot in Peru uitstellen. Het gemis van een camera vind ik dramatisch, ik voel me onthand en incompleet. Als een barbier zonder scheermes of een terrorist zonder bomgordel. 

Bruiloft Elze
Een van mijn liefste vriendinnetjes trouwt vandaag, 5 april, met haar lieve Henry. Het is heel vreemd om daar niet bij te zijn, maar gelukkig heeft Marco het mogelijk gemaakt dat ik de ceremonie online kan volgen. Voor Elze is het een verassing en we houden het allebei niet droog als door de BABS aangekondigd wordt dat ik meekijk. Zij kan mij niet zien, gelukkig maar, want ik voldoe niet geheel aan dresscode zeg maar. Want met mijn wollen trui, rode snotneus en vette haren val ik nét niet onder de noemer ‘feestelijk’. Het is bijzonder om de mooie, spontane ceremonie op deze manier te kunnen meemaken. En de rest van de dag word ik veel op de hoogte gehouden door Eva.

Voetbalwedstrijd
“Puta Madre! Coño!” de supporters laten er duidelijk geen gras over groeien. Bloedfanatiek schreeuwen ze de longen uit hun lijf voor hun voetbalidolen op het veld. Bolívar neemt het op tegen het Colombiaanse Atlético Nacional in de nogal belangrijke Champions League van Zuid-Amerika. Loyaal aan Bolivia -en ons eigen leven- hebben we plaatsgenomen in het blauwwitte vak, met onze zojuist aangeschafte sjaal. Ik verwonder me over de scheldkanonnade van mijn vakgenoten. Bij élke relatief onschuldige maar onhandige actie die ons cluppie maakt, bijvoorbeeld al met balverlies, is het flink raak. Precies verstaan doe ik ze niet, maar het temperament waarmee ze de woorden het stadion in slingeren verraadt hun betekenis. Bikkelhard. Gelukkig scoort Bolívar en neemt mijn angst voor een burgeroorlog af. Er wordt nu luidkeels gejuicht, Thomas en ik doen mee -althans ik playback, want ik ben blij dat ik net mijn stem weer een beetje terug heb. 
Wij blijven de rest van de wedstrijd domineren waardoor de sfeer gemoedelijk blijft en langzamerhand meer ontspannen wordt. Onze tribuneburen hebben zelfs tijd voor een luchtig praatje en zijn belangstellend naar ons, wij vreemdelingen. De laatste minuten van de speeltijd tikken rustig weg en de Bolivianen hebben het overwinningsfeestje al ingezet. Maar dan, in de 90eminuut, wordt er een penalty gegeven voor de Colombianen. De sfeer slaat compleet om in het stadion. De spetters van de scheldende en woedende menigte voel ik in mijn nek. De bal gaat naar de stip. Ik scan snel hoe we hier zo snel mogelijk weg kunnen komen, mocht de pleuris volledig uitbreken. De keeper neemt zijn positie in. Het voelt grimmig, alle ogen staan stuk voor stuk op standje oorlog, onze verse vrienden zijn niet meer aanspreekbaar. De strafschopnemer zet zijn aanloop in, wij zetten ons schrap. Daar gaan we…
Het tegenovergestelde van wat ik verwacht, gebeurt. Er wordt gejuicht, we worden omhelst, tranen van blijdschap vloeien rijkelijk. De penalty is over geschoten (sukkel). Godzijdank. Wij zijn ons leven weer zeker en daarom juichen we uitbundig mee. 
Als we weer terug in het hotel aankomen, krijgt Thomas te horen dat ie gespot is op de internationale tv. Ook krijgt hij een appje van iemand anders die hem ook gezien heeft. Blijkbaar zijn ze niet gewend om een Viking met rode baard op de tribune te hebben en is het unieke moment met een close-upje vastgelegd. De komende dagen kan Thomas niet meer rustig over straat, overal wordt hij herkent en hij is constant handtekenen aan het uitdelen. 

Marco
Je weet wel, die o zo gezellige Italiaanse relnicht uit Patagonië, met onwijs goede zelfspot. Nu, zo’n twee maanden later, ontmoeten we hem hier weer in La Paz. Wat een topgozer is het toch, want hij zegt direct dat hij ziet dat ik afgevallen ben. Mijn gekots van de afgelopen week en mijn alcoholinnamereductie heeft zijn vruchten afgeworpen… yes! Ook ben ik veel minder gaan eten, dat helpt. Heel eenvoudig eigenlijk, minder alcohol, niet meer snoepen en je porties maaltijd verkleinen. Het gaat mij de laatste weken goed af, het was nodig. 
Het onhandige is wel dat ik nu met een half overgebleven en megalekkere burrito opgescheept zit. Weggooien is ten slotte zonde. Dus laat ik hem inpakken en neem hem vanavond mee op sleeptouw. Soms word ik raar aangekeken als ik de verschillende kroegen en danstenten binnenstap. Ik word hem zat, maar ja, nu heb ik hem al een halve avond bij me, als ik hem alsnog weggooi is al het gedoe voor niks geweest. Tot in de vroege uurtjes gaan mijn burrito en ik dus onafscheidelijk op stap, we vermaken ons kostelijk. Als ik de volgende ochtend met een dikke kater wakker word ben ik des te blijer dat de halve burrito het gehaald heeft, een prima ontbijt. 
Vanavond pakken we het iets culinairder aan en gaan we met zijn drietjes eten bij een exclusief veganistisch toprestaurant. Marco is jarig, dus dat moeten gevierd worden. Zeven gangen passeren de revue en we verwennen onszelf met een flesje wijn. Het is een behoorlijk chique bedoening, zelfs het verse brood wordt op een verwarmd kussentje geserveerd. Wauw. Het is een gave ervaring en gezellige avond. 

Deathroad
300 doden per jaar, compleet neergestorte vrachtwagens, een ravijn van kilometers diep en sommige stukjes zijn zo smal dat er maar net een auto kan rijden. De feiten liegen er niet om, de Deathroad is een van de gevaarlijkste wegen ter wereld. En wij gaan doodleuk een stukje op deze weg mountainbiken. Nou ja, stukje, zo’n 65 kilometer lang leggen wij ons leven in de waagschaal. We worden ingepakt in een overall met extra elleboog- en kniebeschermers, handschoenen en gigantische helm. We krijgen een uitgebreide briefing over de risico’s en de regels. We moeten onze handtekening zetten onderaan een papiertje waar vermoedelijk op staat dat we een stelletje malloten zijn die weten waar ze aan beginnen, en compleet zelf verantwoordelijk zijn bij eventuele ongelukken. Daarna wordt het gebruik van de fietsen -vooral hoe (niet) te remmen- en de positie op de weg uitvoerig uitgelegd. Bij deze uitleg worden smeuïge voorbeelden genoemd van ongelukken bij onze voorgangers. Kan ik nog terug?! 
Toch klinkt het allemaal een stuk theatraler dan in werkelijkheid het geval is. Sinds 2006 is er een alternatieve doorgaande weg geopend, waardoor de Deathroad nog maar zelden gebruikt wordt. Het aantal dodelijke ongelukken op deze weg is dus drastisch verminderd naar nog maar enkele per jaar. Dus wees gerust. Er is veel begroeiing langs de weg, waardoor je negen van tien keer de diepte van de afgrond niet eens ziet. Bovendien is de weg veel breder dan ik dacht, het grootste deel van de route kunnen er met gemak twee auto’s elkaar passeren. Nogal uit zijn verband gerukt dus. Uiterst ontspannen en met een veel hogere snelheid dan van tevoren gedacht, scheur ik naar beneden. Zonder kleurscheuren, botbreuken of schaafwonden haal ik de finish. Chapeau. Ik geloof dat ik het fietsen op de oude gracht in Utrecht risicovoller vind. Desalniettemin is het een toffe ervaring en is het natuurlijk heel stoer om te kunnen zeggen dat je op de Deathroad gemountainbiked hebt. ;-)
Op de terugweg vertelt de gids over een paar bloederige incidenten die hij in zijn carrière heeft meegemaakt. Onlangs is er bij een Nederlandse jongen een complete teelbal afgescheurd toen hij tijdens een crash met zijn zaakje hard op het frame belandde… Au!! Misschien lagen de risico’s toch wat hoger dan ik dacht.

Pieter post
We hebben de ruim acht kilo aan souvenirs en cadeaus gereed gemaakt voor een reisje naar Nederland. Het is namelijk te veel om de komende maanden nog mee rond te sjouwen. Bij DHL zoek ik alvast een goede doos uit als Thomas navraag doet naar de prijs. Dat gaat zo’n 500 euro kosten. Wat? Bedoelt ie geen Bolivianos? Of een nulletje te veel zeker? Maar nee hoor, 500 hele euro’s gaat het ons kosten. Nou, laat maar dan. 
In een restaurantje spreken we toevallige de Belgische eigenaar en vragen hem naar de gang van zaken wat betreft post. Hij is resoluut; niet aan eens aan beginnen. Het is knetterduur, het duurt heel lang, áls het pakketje überhaupt al aankomt, want zo’n 50% wordt compleet achterover gerukt dan wel deels leeg gejat. Ik vraag of hij toevallig niet een dezer dagen terug naar België gaat? Helaas niet. Hij adviseert om het pakket in Peru te versturen. Dus ga ik opzoek naar zo’n enorme geruite boodschappentas waar de locals hier allemaal mee lopen. We moeten al die zooi ten slotte wel in de bus naar Peru zien te krijgen. 

Liefs van ons! 



Lieve oma, de afgelopen week heb ik heel vaak de vraag gekregen of ‘het de oma van de woordenlijst is die overleden is.’ Steeds heb ik uitgelegd dat dat niet zo is en dat mijn andere oma de verhalen al heel lang niet meer kon lezen, helaas. Droevig. Het zijn verdrietige weken voor ons geweest de afgelopen tijd, eerst de oma van Thomas en dan nu oma Kalis. 
Maar we genieten ook nog hoor, de laatste week is alweer aangebroken, over precies een week liggen we al in onze eigen bed te slapen. Knuffel. X!

- Vertaalapp = een hupmiddel op je telefoon waarmee je woorden naar een andere taal kan vertalen.

- BABS = afkorting voor Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand

- Champions League = belangrijke grote voetbalcompetitie

- Close-up = van heel dichtbij gefilmd

- Burrito = een Mexicaans gerecht, een soort hartige pannenkoek gevuld met vlees, salade en bonen