Hemeltjelief! (album 77)

26 april 2018 - Tilcara, Argentinië

Zes musketiers
Dit beloven mooie twee weken te worden. De auto’s zijn geregeld, de route uitgestippeld, de eerste villa geboekt, boodschappen gedaan en de groep is gevormd. Robin en Anouk plakken nog steeds als Hansaplastjes aan ons vast en Patrick en Lorraine zijn daarbij aangehaakt. Hierbij kort het voorstelrondje.
- Robin, de beste maat van Batman. Zijn achternaam is erotisch en lekker pakkend. Net zoals z’n nieuwe kapsel. Hij houdt van mate, heeft een dikke fotocamera en is de droogkloot van de groep. Zijn dagelijkse taak is het insmeren van de bil van Anouk die ongewenst is voorzien van een ontstekende muggenbult.
- Anouk, een krachtige open chica die niet stopt met praten. Ze wordt hyperactief van mate, houdt van schrijven, yoga en groene smoothies. De muggen smullen ook van haar voorhoofd en weten haar zonder al te veel moeite om te toveren tot een cycloop (en ze kan het nog hebben ook).
- Patrick, hem hebben we leren kennen via een FB post over de Dakar Rally en ontmoet in Cordoba. Met zijn blonde lokken en gespierde lijf kan hij zo op de voorpagina van een surfmagazine. Hij werkt in de jeugdzorg, kan pannenkoeken bakken als de beste en heeft een de tofste gele zwembroek allertijden.
- Lorraine, de Brabantse krullenbol van nog geen anderhalve meter hoog en de vriendin van Patrick. Ze is herstellende van een sleutelbeenbreuk en mag bijna afscheid nemen van haar schouderbandage. Je kunt haar ’s nachts wakker maken voor een blik doperwten, maar met champignons hoef je bij haar niet aan te kloppen. Ze heeft een reisdagboek van Geraldine Kempen waarmee ze dagelijks haar avonturen deelt (zelfs wat er gegeten en gedronken wordt, schrijft ze gedetailleerd op).
- Thomas, mijn welbekende wederhelft is inmiddels zo getransformeerd dat een nieuwe introductie geen kwaad kan. Met zijn baard en weelderige krullendos lijkt hij inmiddels sprekend op Catweazle. Daarnaast heeft hij een nieuwe hobby omarmd, namelijk het verslinden van boeken. Het liefst met zijn benen over elkaar beleeft hij het ene na het andere avontuur van Jack Reacher. En daar waar hij normaal gesproken de kartrekker van een groep is, laat hij het geregel nu volledig aan de rest over. Kortom, onherkenbaar dus.
- Ikzelf ben onveranderd slank, grappig, knap en leuk. Ik blink deze weken vooral uit in het schandalig afdingen van onze airbnb-villa’s. En, maar deze is niet nieuw, ik leef me dagelijks uit op de enorme vaat. Ik vermoed dat ik wel lekker lig in de groep.

Villa Kakelbont
Als zes musketiers nestelen we ons in de huurauto’s en gaan we eerst het noorden van Salta (Noord Argentinië) verkennen. Als eerste staat het oeroude dorpje Tilcara op het menu. Ik heb het gevoel dat we een schilderij binnen rijden, de pastelkleurige huisjes steken mooi af tegen de bergen die van roomwit tot donkerrood kleuren. Het wijkje ziet er primitief maar sfeervol en inspirerend uit. Opgewonden bereiken we onze stek voor de komende dagen, een prachtige villa met alle kleuren van de regenboog en een mooie tuin. Villa Kakelbont van Pippi is er niks bij. Juichend gaan we als een stel blije eieren op verkenningstocht. De ene kamer is nog mooier dan de andere, zo idyllisch. Hier kunnen we ons wel vermaken, sterker nog, we verlengen per direct ons verblijf voor enkele jaren, uh, dagen. De kamers worden verdeeld, de spullen uitgeladen en de koelkast gevuld.
De magen moeten ook worden gevuld, dus gaan we onze eerste gerecht in elkaar flansen; wraps met kip. Maar dan zonder kip. Tja, de ligt nog in de koelkast van het hostel van Patrick en Lorraine, sukkels. Dan maar wat groenvoer en extra saus en dan zijn de kipwraps zonder kip best nog best te nassen.

Proost
De volgende ochtend word ik wakker van het geluid van de blender die op volle toeren draait. Anouk en haar groene rakkers hebben er zin in vandaag. Enthousiast wordt alles in mootjes gehakt en door elkaar gemixt tot een gifgroene brei. Alle groepslieden worden voorzien van een glas gevuld met de groene drab en als een boer met kiespijn proosten we voor de selfie-camera. Zeker Patrick weet niet wat hem overkomt en is bang dat hij na het drinken in Shrek zal veranderen. Maar dapper gaat hij het aan, net als de rest. En toegegeven, het is nog lekker ook! Burrrp.  

Hemelen
Als ware fitdudes gaan we de dag healthy en onsterfelijk tegemoet. Iets wat niet geheel matcht bij ons eerste bezoekje, namelijk de begraafplaats. Eentje die er eigenlijk best gezellig uitziet met z’n gekleurde (nep)bloemen, stoere cactussen en tiny houses. De overledenen hebben hier een hippere stek dan de gemiddelde showroom woonkamer van de Ikea. Daarbij worden ze vergezeld door wat hangjongeren, spelende kinderen en een groepje kleppende paarden. Verderop is een begrafenis gaande, de nabestaanden staan in traditionele gaucho-kledij bij elkaar bij het graf. Ik kan verder niet echt zien hoe het eraan toegaat, het voelt wat ongepast om er met mijn camera op af te gaan. Wel zien we een wit paard met een ingelijste foto op zijn rug. Waarschijnlijk is dat de foto van de hemelende man in kwestie. Het arme beestje moet het nu dus zonder zijn baasje doen. Hoewel hij zich wellicht ook (letterlijk) verlicht voelt, gezien zijn oudeheer niet bepaald een lichtgewicht was.

Hemelpoort
Als we klaar zijn met grafstemming, gaan we door naar de volgende hemelpoort. Althans, als we er al eentje hebben kan ik me voorstellen dat ie er uitziet als deze. Al ben ik wel verrast dat we tien peso’s entree moeten betalen aan de Argentijnse Petrus. Afijn, uiteindelijk is 40 eurocent een koopje voor een hemel-look-a-like-experience. We beginnen aan onze tocht -een hike van zeker 45 seconde- naar de top van de heuvel voor de beste view over deze gekeurde vallei. Eenmaal aangekomen daarboven regent het ineens en ik waai bijna uit m’n streepjestrui (is dat een teken? 'jullie horen hier niet'). En om nou te zeggen dat het uitzicht hier nou zo bijzonder is?! Twee minuten later staan we dus weer beneden, back to earth. Droog en geen wind. Ik had het kiekje achter de schermen van de hemelpoort me toch wat romantischer voorgesteld. Zo overrated! Regen in de hemel, wie verzint het!

Hemels
Nu we toch in hemelse sferen zijn lijkt het ons gepast om een hemels maaltje te bereiden vanavond. Een stukje dode koe dus, ofwel asado, voor op de bbq. Nou ja, één stukje zou wat eenzaam zijn, dus t worden wat kilootjes meer. Bij de plaatselijke vleeshemel wordt door Thomas het menu zorgvuldig bij elkaar gesprokkeld. Enorme lappen beest gaan door de zaagmachine, ik weet niet wat ik zie. En voor de veggies onder ons, -en mensen die zo nog moeten gaan eten- sla de foto's deze keer maar over. Zelf ben ik opslag vegetariër en besluit ik trouwe aanhanger te worden van de PvdD. Deze staat van opperste dierenliefde duurt dit keer echter maar een uurtje. Want ik heb honger als een beest en zo'n mals lapje -perfect gegrild met extra veel knoflook- kan ik toch echt niet weerstaan. Daarmee verspeel ik m’n toegangsticket naar de hemel dus. Ach ja, in de hel is uiteindelijk veel gezelliger, wat moet ik in m’n eentje in de hemel?! En het regent er toch, dus niet getreurd. 

Fotoshoot
Waar het er overigens wel echt uitziet als de hemel (althans denk ik), is hier op de zoutvlakte. Met een hoogte van 3450 meter komen we in ieder geval al een aardig eindje in de richting. En de enorme witte vlakte, witte wolken die in t spiegelgladde water reflecteren en de wit besneeuwde bergen op de achtergrond maken het tot een hemels tafereel. 
We zijn bij het onbekende Salinas Grandes aangekomen. De hoogte is pittig en we hadden er niet op gerekend. Ze zijn hier niet zo scheutig met de zuurstof zeg maar. Dus we moeten het rustig aan doen en veel water drinken. Ondanks dat we dat doen, protesteert Anouks lichaam behoorlijk. Ze heeft hoofdpijn, is duizelig en kribbig. Die is duidelijk nog niet toe aan deze hemelse hoogte, laat haar voorlopig maar op de groene aarde zijn! 
Ze gaat even liggen terwijl wij ons voorbereiden op de famous fotoshoot. En of we goed voorbereid zijn, gewapend met hoeden, horens, poncho's, een lama en een blender gaan we er gretig op los.
De horens zijn -uiteraard- voor Thomas bestemt. Als een ware Viking poseert hij erop los, staand op een lama en staand op de schouder van Lorraine (als de boze duivel). Het herstelproces van d’r sleutelbeen is daarmee wel een paar fases teruggezakt.
Ik heb de eer om aan Thomas z’n baardkleed te mogen hangen, finally! Thomas mag op zijn beurt op zijn eigen pet staan en een scheet in mijn gezicht laten. Daarmee zijn onze beider dromen uitgekomen.
Voor de blender hebben we natuurlijk Anouk nodig, zij is ten slotte de enige die weet hoe zo'n ding werkt. Dus ga ik even (letterlijk) polshoogte nemen hoe t met d’r gaat. Niet al te best, maar goed genoeg om een paar luitjes kapot te blenderen op de zoutvlakte. In een paar seconde verandert ze van een vegetariër tot flexitarier. Smullen maar! (Check ff deze hilarische en nogal knap geschoten foto, gemaakt door… mij).

Momentjes van geluk
Dan is het over met de pret voor de helft van de groep. Anouk blijft zich niet goed voelen, Thomas gaat liever weer op avontuur met zijn Jack Reacher en Robin heeft het ook wel gezien hiero. Deze drie musketiers gaan terug naar Villa Kakelbont op aarde, snakkend naar de e-reader, de zuurstof en de lekkere bank.
Patrick, Lorraine en ik hebben nog wel zin om hier nog rond te toeren, dus als de drie musketiers 2.0 gaan wij nog op flamingo- en lamajacht. Op een verlaten weggetje tussen de berg stuiten we al snel op een enorme groep lama’s. Ze zijn nogal nieuwsgierig en komen op ons af. Best grote beesten als ze zo dichtbij komen. Ik sprint gauw de auto maar weer in, voordat ik zo’n enorme fluim te pakken heb. Ze komen rond de auto staan en bekijken ons uitgebreid. Zo gaaf! Patrick durft het aan om de auto toch uit te gaan en probeert een lama te aaien. De lama komt steeds dichterbij en blijft heel rustig. Dus, ik ook de auto maar weer uit. Helaas kan hij ze niet echt aaien, want ineens komt er een hondje -een lamaherder- als een beschermengel tussen beide. Maar wat een gaaf moment was dat!
De flamingo’s laten zich echter wat minder makkelijk zien. Al zie ik er ineens eentje staan en roep opgewonden dat Patrick de auto moet stoppen. Zij zien hem niet, prutsers. Als ik door de zoomlens van mijn camera wil laten zien waar hij staat, blijkt het geen flamingo te zijn, maar wat bakstenen en een stok. Wie is hier nou de prutser?! Oeps.
Later hebben we meer geluk als we toch echt een groepje flamingo’s in de verte zien. We besluiten om dichterbij te gaan kijken. Een groot stuk van het meer is drooggelegd, dus kunnen we met de auto naar de rand van het meer rijden. Er is verder helemaal niemand, het zonnetje gaat onder en in de verte staan ook wat lama’s te loeren. Wederom een prachtig moment.
Gezien we met de zonsondergang weer op de zoutvlakte willen zijn, gaan we gauw weer die richting op. Onderweg komen we nog ezels tegen en trotseren we diepe plassen/ beekjes. We zijn precies op tijd bij de zoutvlakte. Nu is er verder helemaal niemand te bekennen, alleen wij drie musketiers, de roze wolken en het oranje zakkende zonnetje. De scheuren in het zout zijn op deze plek goed zichtbaar. We zijn zo blij dat we hier nu zijn.

Hemeltjelief
Het wordt al snel donker, dus besluiten we om deze prachtige scene te verlaten en terug te keren naar aard. We moeten nog een enorme bergpas (4150 meter) over en we krijgen honger. Bij het wegrijden hoor ik een gek geluid, dus kijken we wat er aan de hand is. Een lekke band. Hemeltjelief. Maar gelukkig hebben we een reserveband bij ons en door de soepele samenwerking hebben we de grote wisseltruc in enkele minuten voor elkaar. Hee, we zijn niet voor niets de drie musketiers.
Omdat we vermoeden dat het thuisfront zich ongerust maakt (wat totaal niet het geval was overigens), sturen we ze een smsje. Echter, hoe dichter bij de hemel, hoe slechter de verbinding met aard, dus die komt niet aan.
In de bergen is het echt pikdonker waardoor de sterrenhemel prachtig te zien is. We hebben veel gespreksstof over de sterren. Onderwerpen als sterrenbeelden, hoe een ster sterft (en niet kan vallen) en meteorieten passeren de revue. Maar de meest spectaculaire bevinding is dat Lorraine er nu achter komt dat deze sterren hier in Argentinië dezelfde zijn als in Nederland. Ze dacht toch echt dat je op verschillende plekken op de wereld andere ‘stukken’ sterrenhemel ziet. Hihi.
Ik vind het iets mysterieus hebben om zo in het aardedonker zo’n bergpas te rijden. Patrick rijdt supergoed, hij had natuurlijk ook wat goed te maken aangezien hij de band natuurlijk lek gereden had door zijn gestunt op de zoutvlakte. ;-)
Voor we het weten zijn we terug bij de villa en verheugen we ons op een maaltje. Maar we vinden de hond in de pot. De tegenpartij had verwacht dat we onderweg wel ergens gegeten zouden hebben, gezien het zo laat is. Hoe en waar dan? Tja, we hadden best een lama kunnen vangen en grillen op een open vuurtje, maar ja niet aan gedacht.
Terwijl Lorraine en ik alle restjes bij elkaar sprokkelen voor een diner, zoekt Patrick uit waar er een garage is om morgenochtend de band te laten plakken.
Na het eten springt Lorraine onder de douche, maar ik moet heeeeel nodig poepen. En ik vind het net te ver gaan om naast haar in de badkamer te gaan zitten beren. Dus zit er niks anders op om mijn toevlucht buiten de poorten van de villa te zoeken… Heerlijk en gênant tegelijk.

De pech gaat helaas nog even door als ik ’s nachts allemaal gestommel en geroep van Robin hoor. Eerst denk ik dat er inbrekers zijn, daarna denk ik dat Robin aan het slaapwandelen is ofzo. Maar dan hoor ik hem duidelijk een aantal keer ‘Anouk’ roepen. Ik sprint ook naar beneden en zie Anouk onder aan de trap liggen. Even ben ik bang dat ze van de trap gevallen is, maar dat is gelukkig niet zo. Ze is flauwgevallen. Al snel komt ze bij en kan ze naar de bank geholpen worden. Poeh dat was even schrikken. De volgende dag voelt ze zich vooral wat grieperig, dus waarschijnlijk is dat het geval. Ze moet het de komende dagen rustig aan doen en kan ze jammer genoeg niet met alle uitstapjes mee.  

Rainbow mountains
Vandaag dus helaas met zijn vieren op pad, Robin blijft thuis bij Anouk. We gaan vandaag de regenboog bergen hier in de buurt bezoeken, aangeraden door de locals bij het toeristeninformatiepunt. We verwachten er niet teveel van, gezien het niet zo bekend en toeristisch is (zoals de rainbow mountains van Peru). Een slingerweggetje leidt ons door de mooiste landschappen. We moeten nog een heuvel over en dan zou het daar moeten zijn. We zien hier en daar wel al wat gekleurde strepen, zou dat het zijn? Stelt niet veel voor dan. Maar dan, wow! Achter dat laatste heuveltje doemt ineens een enorme gekleurde bergwand op. De wand is keurig ingekleurd met de tinten rood, geel en (mint)groen/grijs. We parkeren de auto naast misschien nog drie of vier andere auto’s en lopen richting het schilderij. Boven verwachting mooi! De kleuren op de foto’s komen niet helemaal overeen met de werkelijkheid, in het echt zijn de kleuren nog feller, dieper. Echt adembenemend.

Liefs van ons!



Lieve oma, weer een heel verhaal deze keer. Bij het tellen van het aantal dagen dat we nog hebben voordat we naar huis komen, schrok ik een beetje. Nog maar 46! Maar, stiekem kijken we er ook wel naar uit. :-) We zijn al langer dan een jaar weg, volgende week is alweer uw verjaardag, vorig jaar zaten we rond deze tijd in de buurt van Hoi An, Vietnam.
Bij een lang verhaal hoort ook een lange woordenlijst… Ik hoop dat u er weer van genoten heeft, dikke knuffel. X
 

- Hansaplastjes = Hansaplast is merk van pleisters, maar dat weet u vast wel

- Cycloop = reuzen met één oog en vaak een horentje op hun voorhoofd

- FB post = een berichtje op FaceBook

- Geraldine Kempen = presentatrice van BNN (van oa. 3 op reis)

- Jack Reacher = de hoofdpersoon van de boeken die Thomas leest (van schrijver Lee Child). Hij is een voormalig majoor van de Amerikaanse militaire politie die allerlei avonturen meemaakt.

- Smoothie = een drankje van gepureerde groenten en vruchten

- Shrek = een groen, lief monster van een kinderfilm

- Fitdudes = zelfverzonnen woord. Dudes is Engels voor ‘gasten/gozers’ en fit betekent gewoon lekker gezond.

- Tiny houses = hele kleine huisjes, het is een woontrend in Scandinavië die steeds meer in Nederland voorkomt. Duurzaam en goedkoop wonen in kleine huisjes.

- Hemel-look-a-like-experience = ervaren hoe de hemel eruit ziet.

- Hike = wandeling

- Overrated = overdreven

- Veggies = vegetariërs

- PvdD = Partij voor de Dieren

- Famous = beroemd. In dit geval, op die zoutvlakte worden vaak dezelfde soort foto’s gemaakt waarbij er gespeeld wordt met het perspectief.

-  Finally = eindelijk

- E-reader = elektrisch leesboek

- Smsje = berichtje sturen met je telefoon

Foto’s

7 Reacties

  1. Cora:
    26 april 2018
    Een dikke 9.5, ook voor de gave foto's 👌🏼
  2. Sas:
    26 april 2018
    Hier in het Franse land weer met veel plezier dit verhaal gelezen... Ben zo blij dat die dagen langzaam aftellen, en we jullie snel weer kunnen zien! Hemels, zou dat zijn...
  3. Dominique:
    26 april 2018
    Wat een geweldig verhaal weer 😀. Gelukkig zijn mijn leesgenen goed aangekomen... ook ik heb alles van Lee Child 😊 gelezen. Ook fijn om te horen dat jullie je nog steeds vermaken maar nóg fijner dat jullie er bijna weer zijn😍😘
  4. Elly:
    26 april 2018
    Een hemelse story dit keer. En die lama's zijn echt schatjes neem er maar 1 mee zolang duurt het nu niet meer. De vlag staat al klaar 😜
  5. Arie:
    27 april 2018
    Ellen wat een verhalen weer. Blije eieren en wraps met kip zonder kip. Je moet het maar weer verzinnen (en eten ) Mooie foto's trouwens. Extra leuk deze keer met die truc foto's. vond die van de blender wel aardig. ook de lama's. Ga naar de bib om iets te zoeken van Lee Child. Dikke knuffel van Arie
  6. Linda:
    27 april 2018
    Weer een verhaal om helemaal in op te gaan. Lijkt me super mooi. En wat gezellig met zijn zessen.
  7. Je broer:
    1 mei 2018
    Geraldine Kempen is toch van Spuiten en Slikken?