Hanoi 1.0 (album 17 en 18)

Het stoplicht springt op groen, Thomas gebaart dat we rechtdoor moeten. Een auto die links naast me staat wil -en gaat- naar rechts, ongeacht dat er ongeveer 16 scooters moeten uitwijken. De scooters die rechts van me staan willen naar links, dat wordt slalommen. Ondertussen zijn er nog een paar wandelaars die ook oversteken. We hebben in totaal 30 seconde om aan de overkant te komen, daarna springen de andere stoplichten op groen en dan is de chaos compleet. Af en toe slaat m’n motor af en bots ik net met m’n wiel net tegen iemand aan of diegene tegen mij. Het is een soort tikkertje spelen maar dan met een hoop getoeter en nul regels. M’n hartslag komt bijna over het stadslawaai uit en ik verafschuw deze stad. Maar 29 seconde later kan ik weer ademhalen, net op tijd en zonder kleerscheuren aan de overkant gekomen. Ongeveer 50 meter kan ik iets meer ontspannen rijden om me vervolgens weer schrap te zetten voor het volgende kruispunt… Anderhalve kilometer en vijf kwartier later komen we aan bij ons hostel, dat op het eerste gezicht niet meer dan een vieze deur lijkt. Dat belooft wat. Met tegenzin frommel ik mijn motor tussen de vele anderen op de stoep. De boze buurman van de deurklinkenwinkel protesteert dat ik hem daar niet parkeren, het is zíjn stoep. Aangezien de parkeerplekken nogal schaars zijn en ik geen kant meer op kan, incasseer ik zijn tirade en hoop ik maar dat mijn motor er over een kwartiertje nog staat. Eerst maar ‘ns kijken of er überhaupt een bed te vinden is achter die voordeur. Het liefst keer ik om, terug naar de mooie natuur, maar we moeten nu echt eerst in Hanoi onze visum verlengen. We zijn nu bijna 30 dagen hier en dat is zeker 30 dagen te kort, een inschattingsfoutje. Hoewel we überhaupt geen inschatting gemaakt hadden. Je kan niet lang genoeg in dit land zijn, weet ik nu, denkend aan de fantastische dingen die we afgelopen dagen gezien hebben.

De grotten van Phong Nha -en de weg ernaartoe!- liegen er namelijk niet om, daar hebben we ons de afgelopen dagen kostelijk vermaakt. De eerste de beste grot de we zien is meteen raak, wauw wat een paradijselijke plek. Hij heet niet voor niets Paradise Cave. De vele stalagmieten en -tieten staan en hangen tientallen meters onder en boven ons. Immens groot en indrukwekkend. Dat vinden vele Aziaten met ons ook, tja van een paradijs geniet je nou eenmaal niet alleen. Bovendien is alles nog leuker als je toffe mensen om je heen hebt. We zijn met drie andere Nederlands op pad gegaan vandaag. O.a. mijn naamgenootje is een leuke chick waar we nog steeds -twee weken- later lol om hebben, ze moest ‘ns weten  Ik dacht dat ik veel foto’s maakte, maar Nikon heeft het maar rustig vergeleken met haar Samsung. Werkelijkwaar elke kalksteenformatie wordt vastgelegd, mét Ellen ervoor. Horizontaal, verticaal, wel en niet kijkend in de lens, in de mooiste poses. Vooral om die poses hebben we nog lol, één been naar voren en licht gebogen, de andere wat meer naar achteren, arm recht langs het lijf en stralen maar! Want dat deed ze sowieso, stralen. Wij doen deze pose regelmatig gekscherend na, maar kunnen lang niet tippen aan dit model. En ze doet het allemaal maar. Ik ben wel jaloers op hoe ze haar eigen gang gaat hierin. Schaamteloos regelt ze de fotografen uit alle uithoeken van de wereld en poseert ze er comfortabel op los. Prachtmens.
Voor we het weten is het moment van de waarheid daar, we moeten op de weegschaal. We zijn bij de volgende grot aangekomen, de Darkcave. Gezien we hier van een zippline willen én veilig de overkant willen halen, moeten we aantonen dat we niet te zwaar zijn. Thomas komt helaas niet door de keuring, ondanks hij een kilo of vier is afgevallen, maar de keiharde grens ligt bij 90 en dat is net ietsjepietsje te weinig. Onze landgenoot Mitchel tikt precies het grensgewicht aan, maar we moeten nog zo’n drie kwartier wachten, dus geen ijsjes en drinken voor hem haha. Je zou het haast niet zeggen, maar ik ben ook de keuring heen. En ik ben extra blij dat de weegschaal drie kilo minder aangeeft dan voordat we op reis gingen. Azië is het nieuwe Sonja Bakkeren!
Het is jammer dat Thomas niet mee kan, maar achteraf stelde de grote zippline niet heel veel voor. Het avontuur wat ons daarna stond te wachten was al veel leuker. Voor deze grot heb je twee soorten tickets, een goedkope waarbij je kunt zipplinen + kajakken rondom de grot en een duurdere waarbij je de grot in gaat met een gids en je in een modderbad kunt. De grot is pikkedonker en lang niet zo indrukwekkend als de grot waar we vanmorgen waren en op een modderbad zitten we eigenlijk ook niet zo te wachten. Dus optie 1 dan maar. Toch wordt onze nieuwsgierigheid -en baldadigheid- getriggerd als we voor de grot een stel helmen met hoofdlampjes zien liggen. Als de grot even onbewaakt is, pakken we allemaal stiekem een helm en lopen we zelf naar binnen. Het voelt rebels om dit te doen. Na kort wat klim- en klauterwerk in het donker sluiten we aan bij een groep en vertellen we -reuze stoer- aan een aantal groepsgenoten wat we gedaan hebben. Dan stopt de groep ineens met lopen en geeft de gids aan iets te moeten vragen aan zijn supervisor. Dan weten we al dat we betrapt zijn en een paar minuten later komt dan ook de baas zelf met de vraag ‘er zijn hier vijf mensen die hier niet horen te zijn, wie zijn dat?’ Als betrapte kinderen met schaamrood op onze kaken -gelukkig is het donker- geven we toe en druipen we onder toeziend oog van de hele groep af. Wat een domme actie, maar wat een lol! En toch leuk dat we even in de grot geweest zijn. De rest van de middag speculeren we hoe de gids erachter is gekomen. De groep was groot, stond niet allemaal bij elkaar, dus tellen lijkt onwaarschijnlijk. We weten het nog steeds niet. De kinderlijke baldadigheid en vreugde wordt nog groter als we nog een paar uur mogen spelen in het water. De kleine zipplinen, valnetten om in te springen en de touwen om in te klimmen doen me denken aan vroeger. Wat was dat altijd leuk, spelen met Sas en Rob met onze surfplank op ‘t Veerse meer of een meer in Frankrijk. Ik beloof mezelf dat we dat ooit gewoon weer ‘ns moeten doen. Bij deze de uitnodiging, wanneer gaan we?!

Net als vroeger heb ik ook nu honger gekregen van het zwemmen, dus gaan we met elkaar naar een restaurantje in de straat. Daar worden we verwelkomd door een dametje van ik denk 1.40 meter (misschien nog wel iets kleiner). Thomas is een reus vergeleken met haar, maar door haar nogal hautaine attitude wordt zelfs Thomas een beetje kleiner. Man, wat een act is zij zeg. Ook de grote Mitchel zingt een toontje lager als zij beide mannen binnen no time onder de tafel geluld heeft. Inmiddels zit ze ook aan onze tafel en geniet ik van dit spektakel, een goede cabaretvoorstelling is er niets bij.
Er komen vijf andere gasten het restaurant binnen als Mitchel vraagt ‘hee, waar waren jullie nou vanmorgen?’ Blijkbaar had hij gisterenavond met hen afgesproken om mee te gaan naar de grotten. Thomas begint daar ineens onverwachts en ongepast op te reageren door hard te lachen en zegt ‘meen je niet?!’. De rest kijkt elkaar aan, waar komt deze reactie vandaan, je kent ze niet eens? Maar dan zegt een van de meiden, ‘nou ja, dat is toevallig’ en blijkt ze een oude stagiaire te zijn. De rest van de avond ben ik Thomas dus kwijt aan het andere groepje, de overloper. Maar ik vermaak me prima met de anderen en je weet dat de avond geslaagd is als je ergens op een tafel staat te dansen. Het dansen zetten we nog voort in een tentje verderop waar je ook kunt poolen en beerpongen. Thomas is inmiddels weer in ons midden en krijgt een shotje aangeboden door Mitchel. Pas nadat het glaasje ge-at is vraagt Thomas zich af wat het was. Het is nog steeds niet duidelijk of het zelfgestookte wodka of rijstwijn is, maar wat we wel weten is dat er een slang in de fles zit. Dat is een Vietnamese ‘delicatesse’… Ieder zijn gewoontes zeg maar.

De volgende ochtend staan we weer redelijk fris op. Vandaag staat er een boottochtje op het program. We sprokkelen een groepje bij elkaar waarmee we de prijs voor de boot kunnen splitten. Het bemachtigen van de boottickets gaat op z’n Aziatisch en kost dus wat geduld en vraagt om flink wat incasseringsvermogen. Maar het is gelukt. Na de boottocht en -wederom een mooie- grotbezichtiging willen we een duik nemen. De securitymeneer geeft aan dat we niet mogen zwemmen, we komen niet achter de reden. Waarschijnlijk omdat we geen zwemvesten aan hebben of omdat er een paar bootjes kunnen varen. Het is echter minstens 35 graden en het water lonkt. Tot grote frustratie van deze meneer negeren we zijn aanwijzingen, we proberen hem duidelijk te maken dat we niet zullen verdrinken. Hij lijkt er niet gerust op en blijft -lichtelijk in paniek- gebaren dat we eruit moeten. Even denk ik dat er krokodillen zwemmen ofzo, maar aan de overkant zwemmen er meer mensen, dus geen reden tot paniek. Na tien minuten verkoelen en dobberen, verlossen we de meneer uit zijn lijden en stappen we weer braaf op de boot terug naar het hostel.
Daar besluiten we om naar ‘the Pub with cold beer’ te gaan, waar Thomas de kippen slacht die wij een paar uur later op ons bord geserveerd krijgen. Nogal een heftige ervaring voor zowel de kippen als Thomas denk ik. Trillend en onder wat bloedspetters komt Thomas terug, dit had hij wat onderschat. Een herstelbiertje en een potje volleybal maken ‘m weer de oude.

Als we ’s middags gaan zwemmen in de buurt, zijn daar alleen Vietnamese toeristen te vinden die waarschijnlijk nog nooit eerder een westerling hebben gezien. We worden uitgebreid en zeer opvallend gefotografeerd en zijn direct onderwerp van gesprek. En dan blijken we ook nog te kunnen zwemmen zonder zwemvest! Het houdt niet over, want we durven het ook nog aan om ons zonder lange kleding -wel met zwemkleding hoor- in en rond te water te begeven. Dat we een beetje rood of bruin worden blijken we helemaal geen ramp te vinden. Wauw. En het tegenovergestelde denken wij van hen, als zij het water in gaan met spijkerbroeken, lange shirts, zwemvesten, een dikke laag zonnebrand op de schaarse stukjes blote huid en het liefst nog drijvend in een grote rubberen band. Wauw.

Deze avonturen beleven we allemaal nog ‘ns na als we neergeploft zijn op ons bed achter de vieze deur in de oude wijk van Hanoi. Achter die deur bleek nog best een aardig hotelletje te zitten. Het is even een cultuurshock om ineens weer in de chaos van een stad te zijn. Maar ik troost me met de gedachten dat we vanavond sushi gaan eten, mét onze HCM-reismaat Anouk notabene. Al kost het wel wat moeite om een sushitent te vinden, eerst staan we voor een sushitent die geen sushitent meer is en later verdwalen in de drukke straatjes als we opzoek zijn naar de volgende. Ondertussen bedenken wat onze plannen voor de komende zes dagen gaan zijn. Want bij het bureau die ons visumverlenging regelt, horen we dat we zes dagen moeten wachten voordat onze paspoorten terug in Hanoi zijn. Zo lang willen we in ieder geval niet in deze stad blijven, één dagje hier rondhangen lijkt ons wel genoeg. Hoewel dit ene dagje wel ons beeld van Hanoi heeft doen laten veranderen. Met het uur zien we steeds meer de charme van de stad. De architectuur, het leven op straat, de balkonnetjes, de vele winkelstraatjes zijn toch wel de moeite waard. Vooral die winkelstraatjes zijn bijzonder, gezien ze per straatje één product verkopen. Je hebt dus een straatje met winkeltjes die alleen maar deurbeslag verkopen, of alleen metalen bakjes en rekjes of alleen maar potten verf, noem maar op. Heel aparte gewaarwording is dat. Ze hebben dus ook een straat met alleen maar outdoorjassen en dat komt Thomas goed uit. We verwachten dat we nu wat meer regen gaan krijgen, dus een regenjas voor Thomas kan geen kwaad. En dat vinden de vier medewerkers van de gelukkige winkel ook. Als Thomas een jas van een haakje afhaalt stormen er direct vier mensen op hem af die hem aankleden, ritsen en vakjes showen. Atelier Kimmy’s in Hoi An is er niks bij. Na wat afdingen -wat inmiddels een specialiteit van Thomas is- nemen we de jas mee. We vieren de aankoop met een lokale delicatesse, namelijk koffie met een rauw ei. Het klinkt heel vies en ik word al misselijk van het idee. Mijn dappere wederhelft durft de uitdaging aan en besteld een kopje van deze verrassend lekkere koffiegekte. Het ei is opgeklopt tot schuim met daaronder de koffie, het is machtig maar best wel lekker.

Voor Anouk is de laatste avond in Vietnam aangebroken, zij gaat de volgende ochtend door naar Maleisië. We vieren dit afscheid met een portie friet met truffelmayonaise, mmm. Wat iets minder ‘mmm’ is, is de massage die Thomas en ik later op de avond besluiten te nemen. Door een kronkel in mijn rekenbrein, maak ik een veel te dure deal voor een veel te pijnlijke massage. M’n rug wordt op nogal hardhandige wijze gekraakt, de monnikskapspier wordt een aantal keer flink onderworpen aan de pijnprikkel en eigenlijk is de rest ook een marteling. Steeds zeg ik dat ze het zachter moet doen en dan gaat het weer even goed. Net als ik me weer durf te ontspannen slaat ze weer toe met een gemene sadistische genadeslag. Ik vraag me tot op de dag van vandaag nog steeds af waarom ik dit een uur lang heb door laten gaan.

De dag erna stap ik met mijn pijnlijke rug en schouders op de motor om Hanoi te verlaten. We hoeven vandaag maar een klein stukje, dus we kunnen het rustig aan doen. En dat is maar goed ook, want we hebben nogal wat tegenslagen te verwerken. Het begint al bij de parkeerplaats als blijkt dat mijn lak nogal beschadigd is door reclamestickers. Als we de parkeermeneer hiermee confronteren moet hij zijn best doen om zijn tranen te bedwingen en kan hij alleen maar zeggen ‘I don’t know’. Daarna hebben we ruzie met de stickermeneer die overigens keurig m’n motor opnieuw spuit. Maar dat hij niet blij is dat we bij hem hebben aangeklopt, blijkt als hij ons wilt wegsturen vanaf onze schuilplek. Het regent inmiddels bizar hard en we hebben met de garagemeneer afgesproken dat onze motoren onder zijn afdakje mogen staan. De stickermeneer is daar niet blij mee, liegt dat hij daar woont en wil ons weg hebben. Dan pakt Thomas hem in de houtgreep en laat hem regenwormen eten. Ok, dat laatste is natuurlijk niet waar, maar wat een heisa om niks. Na ongeveer een uur laat moeder natuur de regen stoppen en kunnen we Hanoi uit. Hoewel dat makkelijker gezegd is dan gedaan. We verdwalen behoorlijk en het duurt wel even voordat we het hectische centrum enigszins uit zijn. Dan lijkt Patricia’s achterband los te zitten en gaan we opzoek naar een shop. Die gaat voor onze neus dicht voor de siësta en het begint inmiddels weer hard te regen. Naast de shop staat een broodjesmevrouw waar we kunnen schuilen en eten. De achterband wordt nog snel geïnspecteerd, maar dat valt wel mee. De regen stopt er na een uurtje gelukkig ook weer mee dus kunnen we onze tocht weer voortzetten. We hebben nog maar zeven kilometer gereden en we zijn al drie uur verder. Ach ja, no stress. Of toch wel? Jack begint ineens te sputteren en we denken dat de tank leeg is. Het pompstation is nog een paar kilometer verder, maar die redden we gelukkig net. Nu we toch weer stil staan, kunnen we net zo goed een sanitaire stop maken. En wat voor één, de meest smerige toilet ooit. Zie de foto voor de details, of niet.
Inmiddels zijn we weer een half uur verder met nog maar elf kilometer op de teller. Hanoi is ons duidelijk aan het gijzelen. We stellen Hanoi gerust, zeggen dat we over een weekje weer terugkomen en beloven dat we dan weer nieuwe verhalen zullen vertellen. Maar dan moet hij ons nu wel laten gaan om het prachtige Ninh Binh en Ha Long Bay te laten bezoeken. Dat heeft geholpen, want de rest van de weg verloopt voorspoedig. Tot over een weekje maar weer!

Knuffels, Thomas & Ellen

Lieve oma, daar is de lijst weer…

-Sonja Bakkeren = Sonja Bakker is een diëtiste die een tijdje terug populair was in Nederland, als mensen toen haar dieet volgden, noemden ze dat ‘Sonja Bakkeren’. 

- Zipplinen = aan een touw naar beneden roetsjen, je hebt dan een tuigje aan waarmee je aan de lijn wordt vastgemaakt.

- Beerpongen = een spelletje waarbij je een pingpongballetje moet proberen in een glas met bier te gooien, als dat lukt, mag je dat glas leegdrinken.

- Shotje = een klein borrelglaasje met een drankje die in je één tuig uit drinkt.

- Outdoor = geschikt voor buiten(sport).

- Monnikskapspier = die spier in je schouder/ nek, als je daarin knijpt doet dat verrekte zeer.

- Siësta = een middagpauze van één of twee uur om even wat te eten of een dutje te doen.