Hachee met krootjes en pee (album 70 t/m 72)

4 maart 2018 - Bariloche, Argentinië

(Torres del) Paine in the ass
Torres del Paine (TdP) of niet? Hét nationale park van Chili, met de mooiste bergen, gletsjers en meren, noem maar op. Iets wat je dus niet mag missen. De populaire ‘W-trek’ is de meerdaagse wandeling die elke zichzelf respecterende reiziger op z’n to-do-list heeft staan. Dus staan we voor een dilemma. Want je moet de hutjes/ campings op die route lang van tevoren plannen (het is hoogseizoen) en gezien we dat niet gedaan hebben moeten we dus behoorlijk gaan puzzelen, plannen en bidden dat we t geregeld krijgen. Iets wat ons sowieso al tegenstaat. Daarnaast is het behoorlijk prijzig (ong. 700 euro p.p.) en is vijf dagen wandelen sowieso niet mijn dingetje. Bovendien is het omslachtig om het park te bereiken. Als we dan horen dat je op bepaalde stukken dan ook nog in een treintje loopt en dat het door sommigen het al als een touristrap wordt weggezet, dan lijkt de keuze simpel gemaakt. Maar ja, we zijn nu wel in de buurt én het is niet voor niets zo mega populair... Wat moeten we doen? We stellen ons Keuze-Maak-Protocol in werking. (Zeer effectief, een aanrader!).
Stap 1: terugvallen op de ‘basisprincipes’ en als het dan nog niet lukt;
Stap 2: tossen
Al vanaf het begin van onze reis hebben we tegen elkaar gezegd; alleen doen waar we zin in hebben en niet treuren om de dingen die we niet gedaan hebben (de basis dus). De uitkomst is dus bij deze eerste stap al duidelijk, skippen die ‘Torres del Pain in the ass’! Het is jammer, maar so be it.
Bij een touristoffice zie ik twee foto’s van prachtige gletsjers hangen. Bij de ene staat ‘Torres del Paine’ en bij de andere ‘Fitz Roy’. Maar de foto’s lijken verdomd op veel elkaar, sterker nog het is dezelfde gletsjer! Als ik het opmerk zegt de dame van de office dat het inderdaad een fout is, de gletsjers lijken zoveel op elkaar dat ze vaak door elkaar gehaald worden. Oh, maar dat klinkt interessant. Dus ik vuur mijn vragen op haar af; is de gletsjer makkelijk te bereiken? Is het duur? Is het er druk? Moet je van tevoren campings/ hutjes vastleggen? Haar antwoorden klinken me als muziek in de oren. Respectievelijk; “ja, vanaf het dorp loop El Chaltén loop je binnen een dag heen en weer. Toegang tot het park is gratis en doordat je minder overnachtingen hebt bespaar je geld, bovendien kosten de hostels daar ongeveer 15 euro p.p.p.n. i.p.v. 65 euro p.p.p.n. in TdP. Het is er lang niet zo druk als in TdP, vanwege de meerdere routes en kleinere bekendheid. Je hoeft niks vast te leggen, alleen de bus er naartoe boeken en gaanos met die banaanos.” Bingo! Bij deze is het verassende alternatief een feit.

OnwIJS groot
Maar voordat het zover is makken we een tussenstop in El Calafate, de uitvalsbasis voor
het bezoeken van de Perito Morenogletsjer. Een behoorlijk portie ijs kan ik je vertellen. De busrit er naartoe is al indrukwekkend, vanaf boven kijk je zo die hele ijsvlakte over. Tering, dat beloofd een mooie wandeling te worden straks.
Honderden traptreden brengen ons steeds dichter bij het gigantische ijsspektakel. Af en toe horen we zwaar bulderend geluid, als een explosie. Dat zijn afbrekende stukken ijs. En dan, als we het hoekje omgaan, wauw! Metershoge schotsen ijs (een ‘muur’ van 70 meter hoog en 5 km breed) steken puntig uit het water. Ik geloof mijn ogen niet. Uiteraard had ik me er een voorstelling van gemaakt hoe het er ongeveer uit zou gaan zien. Maar meestal valt de werkelijkheid altijd wat tegen, omdat ik altijd alles groter maak en overdrijf. Maar in dit geval valt mijn beeld zelfs in het niet bij de werkelijkheid. Alsof je verwacht de maat van een lucifer aan te treffen (waar ik in mijn hoofd al maatje potlood van maak), maar in werkelijkheid blijkt het zo groot als een boom te zijn. Op een van de foto’s vaart een grote cruise (met 300 man) voor de gletsjer langs, daar kun je een beetje een indruk krijgen van hoe groot het is. En dan staat er ook nog heel stoïcijns een bordje met de info dat slechts 10% van deze gletsjer zichtbaar is, de overige 90% bevindt zich onder water. Wat? Overdreven joh!
De rest van de duizenden traptreden leiden ons langs de mooiste uitzichten. Als we op de onderste balkons staan, kunnen we kloven en kleuren van de ijspunten goed zien. Het knalblauwe ijs lijkt licht te geven. Bijzonder. Af en toe staan we een poos voor ons uit te staren, om te bevatten wat we zien en met de hoop dat we een stuk ijs zien afbreken. Steeds als we net weer doorlopen horen we het bulderende geluid. Snel sprinten we terug, maar dan zijn we te laat. Die verwaande ijsbal loopt behoorlijk met ons te sollen.
Onderweg heeft Thomas nog wat baardapenlol -de iets mannelijkere variant van de welbekende onderbroekenlol. Samen met zijn instant tweelingbroer -tevens ons wandelmaatje deze dag- maakt hij selfies, waarbij het draait om de baarden. Een nietsvermoedende onschuldige bebaarde voorbijganger wordt voordat ie het weet bij deze fotoshoot betrokken. Daarmee is de ‘beardselfie’ geboren. Smile.  

Huh?
Na een aantal uur hebben we de gletsjer vanuit alle hoeken en posities voldoende bewonderd, in hoeverre dat kan. We besluiten de resterende tijd door te brengen in het restaurant met uitzicht op de ijspartij. Maar daar aangekomen blijkt dat hij al om 16.00 uur gesloten te zijn. Huh? De middagtours en bussen komen allemaal rond 15.00 uur aan, waarom gooi je dan zo vroeg je restaurant al dicht? Een vervelende bijkomstigheid is ook dat we erachter komen dat in datzelfde restaurant de enige toiletten van het hele park te vinden zijn. Huh? Dat wordt dus in de bosjes kakken. Gezien je voor de entree voor dit park 25 euro p.p. betaalt, snappen we niet dat er geen faciliteiten beschikbaar zijn voor de zovele middagbezoekers (honderden). Gekke Zuid-Amerika. Anderhalf uur lang zitten we met vele andere verbaasde mensen te wachten tot de bussen ons weer komt ophalen. Gelukkig is er een vos die ons komt entertainen en ben ik opslag weer blij. Al dagenlang hoop ik al dit sluwe beestje tegen te komen! Sowieso vind ik dat ik na het zien van zulk natuurgeweld van vandaag eigenlijk niet mag klagen... Dus noem ik het maar ‘verwonderen.’ Een middag vol bewondering en verwondering dus!


Fitz Roy gletsjer
Als ik na een heerlijke dut in de bus -ofwel busdut- uit het raam kijk, zie ik de enorme puntige bergtoppen van Fitz Roy ver boven het dorpje El Chaltén uit torenen. We rijden er recht op af. Holy moly, ook goede morgen. De busrit vanuit El Calafate was niet eens zo lang, maar toch zijn we het vervoersmiddel behoorlijk beu aan het raken. Mede om die reden boeken we een kamer voor vier nachten in een hostel (zodat we niet zo snel weer door hoeven). Nou ja, kamer, kamer, twee bedden op een vijf persoons dorm. Ik hou daar zo niet van. Maar ik moet zeggen dat het me reuze meevalt. Thomas maakt binnen zes minuten al een paar vrienden voor het leven gemaakt en heeft de grootste lol. Ik lig daarentegen op mijn bed, een beetje te lezen en vooral afzijdig te wezen. Eerst even acclimatiseren. Naast wat boodschappen doen, koken en de wandeling van morgen voorbereiden (lees, broodjes ei maken), doen we vandaag niet veel. Het gaat een pittige wandeling worden morgen, dus ik lig al vroeg in m’n mand.

Een stukje psychologie
Uiteraard is dat ook een slap excuus om de gemeenschappelijke ruimte vol vreemde, Engelssprekende wezens te kunnen mijden. Om nou te zeggen dat ik sociaal gestoord ben, nou ik geloof van niet en verlegen zou ik mezelf ook niet noemen. Daarnaast ben ik alle drempel die ik ooit had om Engels te spreken na al die tijd ook wel verloren. Wat is het dan toch dat ik altijd langer moet wennen in zulke situaties, me oncomfortabel voel, langer de kat uit de boom wil kijken? Tijd om even de nadenkende, analyserende backpacker uit te hangen. Want je bent ten slotte geen echte reiziger als je niet af en toe ‘ns diepzinnig over jezelf nadenkt. Nou, daar komt ie dan.
Mijn behoefte ligt in eerste instantie niet aan dergelijke vluchtige contacten maken (Where you from? How long are you traveling? Where you have been?). Daar ontleen ik niet veel aan en duik ik dus ook niet op af, maar dat is nog steeds geen verklaring voor mijn ongemak. Bovendien vind ik de contacten die maak, negen van de tien keer achteraf toch leuk. Ik denk toch dat het de taalbarrière is en ik meer in mijn element ben bij meer diepgaande contacten. Want met andere Nederlanders heb ik geen moeite. Ook al kan ik Engels moeiteloos verstaan en ook al redelijk spreken, ik kan er niet volledig mezelf mee zijn. Ik ben een snelle denker (en prater) waardoor ik snel weet wat ik wil zeggen/ antwoorden/ vragen, ad rem kan zijn. Ook de dingen met humor benaderen vind ik prettig. Maar de snelheid die ik nodig heb om dit (van nature) te kunnen doen mis ik in het Engels. Voordat ik de vertaling heb bedacht is de ander alweer drie zinnen verder en heeft het geen zin om mijn punt nog te maken. Dat blokkeert me, word ik stiller van en dat is nou net niet wat ik graag ben, stil.
Verder denk ik dat ik gevoelig ben voor sfeer en spanning en als er dan bijvoorbeeld stiltes vallen en ik kijk de groep rond, dan voel/ zie ik het ongemak er vanaf druipen en dat vind ik zo niet fijn. Dan zie ik (en vul ik in) bijvoorbeeld de anderen (van ongemak?) geeuwen, naar hun telefoon grijpen (uit ongemak, je moet wat doen) of zeggen/ doen ‘poehee I’m so tired’ (echt moe? of zegt diegene dat maar om zich een houding te geven) of ‘I’m going to smoke’ (vluchten?). Waarschijnlijk is het deels mijn eigen invulling en deels ook waar.
Mijn reactie is dus, vermijden die handel. Wat ook prima is. In het begin moest ik van mezelf de hele tijd maar meedoen, had die verwachting opgelegd. Maar waarom eigenlijk? Ik vind het ook lekker om mezelf terug te trekken en als ik er wel behoefte aan heb dan kom ik vanzelf wel.

Aan het woord
Een overwinningsgevoel -van een pittige wandeling vandaag- en een glas wijn helpen sowieso hierbij. Binnen no-time vertel ik in het Engels hoe gaaf de wandeltocht was...
“Het uitzicht op de gletsjers en meren was mooi en we hebben een specht gezien. Nooit geweten dat die beesten zo groot en knalrood zijn. De laatste klim naar boven (1,5 km steil omhoog) was zwaar, maar viel me uiteindelijk mee. Door de horrorverhalen en de waarschuwingen van tevoren, was ik er huiverig voor, maar het ging me aardig af. Boven op de top waaide het zo hard dat ik mijn muts soms moest vasthouden en het sneeuwde ook een beetje. Maar gelukkig waren we hierop voorbereid. Het uitzicht op de Fit Roy was niet op zijn best op dit moment, zeg maar gerust een flop. Het is bewolkt waardoor we de bergtoppen, hetgeen waar het toch om draait, niet zien. Maar het stuk van de gletsjer en het ijsblauwe meer is mooi waardoor het toch wel de moeite waard geweest. Ach en die toppen hebben we gisteren gelukkig ook al vanuit de bus gezien.” Blablabla. Het is zowaar gezellig aan tafel en voordat ik het weet stel ik voor om morgen voor de hele bups te koken. Zij gaan morgen met elkaar de wandeling maken en ik heb zin om iets kneuterigs te doen. Win-win dus.

Krootjes en pee
Gezien het daverende succes in Punta Arenas, besluiten we om vandaag weer een pan hachee te maken. Zonder de waterkool deze keer. We kiezen voor ‘krootjes’ en ‘pee’. Hilarisch om te horen hoe acht buitenlanders aan tafel om een schepje ‘krootjes’ en ‘pee’ vragen. De 2,5 kilo rundvlees, 2 kilo ui, 3 kilo aardappel, 1,5 kilo pee en 0.6 kilo kroten verdwijnen als sneeuw onder de zon. Wandelen maakt hongerig. We dachten nog, laten we extra hachee maken want dan hebben we ook meteen voor morgen. Kansloos.
Langzamerhand leer ik de mensen aan tafel beter kennen en kan ik smakeloos om ze lachen. De Italiaanse Marco spant de kroon. Hij is ontzettend gay, heeft onwijs goede humor met zelfspot en praat met zijn hele lijf. Vooral het verhaal over dat hij ooit een keer in een bar een cocktail kreeg geserveerd uit een dildo (ja je leest het goed), met daarbij de afsluitende opmerking ‘and I actually liked it very much’ is een echte tranentrekker. En als dan de twee Belgen -of wel de ‘fake dutchies’- vertellen dat ze uit het plaatsje ‘Reet’ komen, dan zijn de er zakdoeken te kort. Eens in het jaar is daar een evenement en dan hangt er een vlag/ spandoek aan de kerk met de gastvrije tekst “Welkom in ons Reet”. Vertaal dat maar ‘ns aan het niet-Nederlands-sprekende volk aan tafel. “Welcome in my ass”, Marco heeft meteen de vliegtickets naar ons buurland geboekt, zijn er ook goede hotels? Wij gaan helemaal stuk. Tot zover mijn oncomfortabele gevoel in de groep.
De nachten op de dorm vind ik eigenlijk best wel ok verlopen, er zijn geen snurkers. Voordat we het door hebben vliegen de dagen en de nachten voorbij.

Streekbus
Vandaag pakken we de bus naar het volgende grote plaatsje, onze laatste bestemming in Patagonië. Onderweg komen we een paar kleine dorpjes tegen voordat we in Bariloche zijn. Alsof je van Giessenburg naar Utrecht in de streekbus zit, over een snelweg met een paar afslagen. Alleen is deze busreis ietsjespietsje langer. Je moet meer denken aan een busrit van Utrecht naar Barcelona, die er 25 uur over doet en onderweg maar langs maximaal tien piepkleine dorpjes komt. Het is zo bijzonder om urenlangs niets anders te zien dan open vlaktes, bergtoppen van de Andes en hier en daar wat Alpaca’s. Verder helemaal niets. Even denk ik, de wereld is nog lang niet vol. Maar als ik dan terugdenk aan de gekte en chaos in New Delhi, dan kan die gedachte zo de prullenbak in.
Bariloche zelf lijkt op een stadje in de Zwitsers Alpen. Met de houten huisjes, skiliften, groene bergen en bussen zestigplussers die bij de mooie plekjes in groepjes gedropt worden. We hebben er vooral veel scooterlol en lachen om de gekkenbekkenfoto in de stoeltjeslift die ons naar een mooi uitzicht brengt. Die lol was ook wel even nodig, want ondanks de leuke momenten en de prachtige bezienswaardigheden die ik hierboven beschrijf, valt het reizen ons in deze weken ook zwaar. Daarover meer in het volgende verhaaltje.

Liefs van ons!


Lieve oma, ik denk dat mijn soms ongemakkelijke gevoel bij vreemde mensen (in groepen) een echte ‘vangenderen-gen’ is. U zult zich hier vast in herkennen, al is het spreken van Engels voor u (na al die woordenlijsten) natuurlijk geen enkel probleem meer. Haha. Ook houden we bijvoorbeeld allebei niet van bellen. Verder ben ik wel meer een ‘Kalisje’, want áls ik eenmaal gewend ben en op de praatstoel zit...
Dit was alweer het laatste verhaal over het prachtige Patagonië, ik hoop dat u er weer van genoten heeft. Nu nog even de lijst voor u maken, dat wordt een interessante deze keer.
De einddatum komt steeds dichterbij en omdat het nu minder dan 100 dagen is, vind ik dat we best mogen aftellen. Nog 99 dagen voor een echte knuffel!


- Pain in the ass = letterlijk betekent het ‘pijn in de kont’, het is alsof je met een breipen in je aars gepenetreerd wordt waardoor je naar lucht moet happen. (Zo stond het op google! Haha) Maar de nettere (en juiste) uitleg is dat het een uitdrukking is die je gebruikt bij dingen die nogal moeizaam zijn.

- Touristrap = tourist betekent toerist en trap (je zegt trEp) betekent ‘een val’. Het is dus eigenlijk een toeristenbestemming die gecreëerd is voor of gevormd tot een plek waar (buitensporig) geld aan toeristen verdiend wordt. Nu is geld verdienen aan toeristen natuurlijk niet erg en zelfs goed voor de lokale economie en voor het natuurbehoud. Helaas komt het geld daar dus niet altijd terecht en wordt het eerder ‘misbruik’ van gemaakt van de toeristen.

- So be it = het zij zo of het is niet anders

- Touristoffice = kantoor voor toeristeninformatie

- p.p.p.n. = afkorting voor per persoon per nacht

- Holy moly = jeetje mineetje

- Where you from? How long are you traveling? Where you have been? =
Waar kom je vandaan? Hoe lang ben je al aan het reizen? Waar ben je allemaal al geweest?

- I’m so tired = Ik ben heel moe

- I’m going to smoke = ik ga een sigaretje roken

- Binnen no-time = in een korte tijd

- Dildo = een kunstpiemel, en je hebt dus gekke barretjes die er cocktails in serveren (tja, ik heb het ook niet verzonnen)

- win-win = een situatie waar beide partijen winnen/ voordeel aan hebben

- Gay = homo

- I actually liked it very much = eigenlijk vond ik het erg leuk

- Welcome in my ass = welkom in mijn kont, ofwel 'Reet' in dit geval

Foto’s

7 Reacties

  1. Sas:
    4 maart 2018
    Dat vangenderengen is niet onbekend... Ik heb er iets meer van dan jij; zo'n hele reis zou ik al niet zien zitten😂; hoeveel "praatjes" moet je wel niet allemaal maken in al die tijd... Maar gelukkig heb ik een zusje die fantastisch mooie reisverhalen schrijft, en voel ik me daardoor best een beetje meer een wereldontdekker! En vertel ik jullie verhalen met liefde aan iedereen die het horen wil, zelfs aan onbekenden; het moet niet gekker worden... 🤣 99 dagen, wij tellen mee af....
  2. Monique:
    5 maart 2018
    Weer een mooi verhaal!
    Zelf-analyse op zn tijd is zo gek nog niet en ik snap het maar al te goed. Sommige dingen kan je gewoon niet in het Engels zeggen of vertalen, dat gaat gewoon makkelijker in het Nederlands.
    Ben ook blij dat het aftellen begonnen is en we in juni weer gewoon 1-op-1 kunnen praten, lekker ad-rem ;).
    Geniet nog even daar, x
  3. Linda:
    6 maart 2018
    Wat fijn zo'n vervangende activiteit. Soms juist beter dan de echte toeristische trekpleisters.
    Ik herken je gevoel mbt de backpackers wel een beetje hoor. Maar vervolgens is het dus ook wel gezellig...als er maar hachee is haha.
  4. Elly:
    6 maart 2018
    onwIJS leuk verhaal weer, met een hollands tintje, hachee, pee en krootjes, hoe verzin je het weer.
    Gelukkig beter gelukt dan je {#telanginteveelwatergekookterodekool#}.
    En dat jij je ongemakkelijk voelt in een "nieuw" gezelschap is id eenvangendertjesdingetje. Maar daar is niks mis mee hoor en zeker niet als dat gecompenseerd wordt met dekalisvrijheid. Alles op zijn tijd.
    Gelukkig hebben jullie toch van alle gletsers kunnen genieten en het IJSgevoel beleefd.
    Wij tellen ook af en halen al heel langzaam al jullie dozen al naar beneden 😂. Dikke kus 😘
  5. Arie:
    7 maart 2018
    Hoi Ellen. Een van je beste verslagen. Beeldend, verhalend, schilderen met woorden. Back to basic is zo slecht nog niet. Tossen om wat te gaan doen vind ik ook niets. Je omschrijving van de ijsklomp "far too cool'! Ben benieuwd naar de foto's. Moet ze nog bekijken. Ga dit zeker nog doen voor het slapen gaan, ( al is het inmiddels 03.00 uur) Ja nachtbraker. Broodjes ei. Onmiddellijk de herinnering aan schoolreisjes. Al word ik 100, die associatie zal altijd blijven. Het stuk Psychologie ( Engels vs Nederlands) herken ik onmiddellijk. Dus je bent niet de enige. Extroverte kletskous als ik ben schiet ik ook altijd een seconde te kort. Eindelijk nog iets om met je te delen behalve de liefde voor volleybal. Die "dildo coktail" vond ik ook wel smaakvol. Ik neem nog een klein glaasje whiskey en nodig je hierbij uit om een keer met Thomas in Harderwijk te komen eten. Je woordenlijst voor je oma vond ik weer ontroerend, Ik hoop ( als opa van 5 kleinkinderen ) dat er later ook 1 de moeite neemt mij zo mee te nemen op zijn reis. Ga gauw de foto's kijken. Groet aan Thomas en dikke knuffel van mij
  6. Arie:
    7 maart 2018
    Terug van de foto's...........Adembenemend. zeker die ijsklomp.
  7. Sandra:
    7 maart 2018
    Prachtig verhaal Ellen, kijk jij maar eerst even de kat uit de boom hoor, daarna knal je met gemak en vol overgave ieder gezelschap binnen, maar omdat je het dan wilt en niet moet. Good for you... een beetje zelfreflectie en wat hersenkrakers. Daar is reizen ook voor...herkenbaar van mijn reizen naar Guatemala. Ik ben nu al benieuwd naar je volgende verhaal. Ik tel stiekem ook beetje af:) xxx en knuffeltje van Sophie