Een goede wind (album 63)

Woekerplant
Zijn ogen knallen bijna van paniek uit zijn kassen als hij de snoeischaar richting zijn gezicht gaan. Ik stel hem gerust, “doe je ogen dicht, tel twee keer tot 50 en dan is het voorbij voordat je het weet. Het doet echt geen pijn en het ondragelijke gevoel zakt weer, heus. Ik zal reuze voorzichtig zijn en elke millimeter met je overleggen”. Hij jammert als een klein kind en ik jank als een oorlogsstrijder. De last op mijn schouders is amper te verteren, maar ik zet door. Het geluid van de bladen lijkt ineens boven alles uit te komen. De restschade dwarrelt depressief naar de grond en ploft er neer alsof het zijn eigen gewicht geen seconde langer meer kon verdragen. Haar voor haar, puntje voor puntje, met maximaal beleid, transformeert Thomas zijn gezichtsoerwoud weer naar een acceptabel modelletje. Het is nog steeds lang en hij doet zijn toepasselijke bijnaam ‘Catweazle’ nog steeds eer aan. Maar nu hoeft hij voorlopig niet meer bij elke hap op zijn snor te kauwen of bang te zijn dat z’n baardhaar door zijn trommelvliezen groeit. Hij leek wel een woekerplant. Het was dus echt even nodig, nu kan hij keurig de kerstdagen in. (Hoe zeg je dat? Je gaat een dag toch niet in).

Spookstad
Ook onze kamer wordt geprepareerd voor de kerst. De kerstcactus komt op een verhoging, de kadootjes eromheen gelegd -gekregen van tante Ayleen, lief! Een flesje rood op tafel, Serious Request aan en de spelletjes tevoorschijn gehaald. Laat de kerst maar komen! Gezien we de afgelopen dagen nogal lui zijn geweest door de jetlag -tja je moet iets de schuld geven- zijn we vandaag toe aan meer actie. Het is kerstavond, we verwachten dat er wel wat leuks te doen is in de stad. Bovendien worden we vriendelijk verzocht om op te zouten, want de familie van onze host komt vanavond dineren. Na een dagje slenteren door de leuke wijk San Telmo besluiten we om naar een kerkdienst te gaan vanavond en daarna ergens lekker te gaan eten. Het is tenslotte kerst. Onderweg naar de kerk zien we dat de straten steeds leger worden, winkels en kroegjes sluiten extra vroeg. Bij de kerk blijkt er geen dienst te zijn, er is niet eens een kaarsje te vinden. We moeten het doen met een kitscherig kerststalletje in de hoek en een zwerver bij de ingang. Geen mooie woorden, geen mooie muziek, geen kerstmaal, geen wijn. Ik dacht dat hele volksstammen daarom op kerstavond naar de kerk gingen. Helaas.
Dan maar opzoek naar een gezellig cafeetje of restaurantje. Als een verloren Jozef en een Maria slenteren we door de lege straten. Inmiddels is alles gesloten en zijn we nergens welkom. Waar moeten we heen? In ons gasthuis zijn we niet welkom en in deze wijk kunnen we nergens terecht. Er zijn zelfs geen drie wijze mannen uit het oosten die ons de weg kunnen wijzen. En het is nog te licht om de poolster te kunnen zien. Op internet heb ik gelezen dat er een restaurant open is in een andere wijk, een uur lopen. Daar hebben we geen zin in, maar de metro is dicht en we zien nergens een ezel die ons kan vervoeren. Het lijkt hier wel een spookstad.
Gelukkig vinden we een metrohalte die wel open is en die ons zonder protesteren mee wil nemen. Kerstliederen worden vol overgave door een jongen met gitaar de metro ingegalmd. De mensen in de metro is waarschijnlijk op weg naar hun familie en doen nog gauw een lippenstiftje op. Behalve wij. Wij hebben hier geen familie en al helemaal geen lippenstift.

Stille nacht
Het restaurant is nog gesloten als we aankomen -de restaurants gaan vaak pas om 21.00 uur open-, maar verderop is er een leuk kroegje open. We hopen dat we straks een plekje hebben, want het is een populair restaurant en we hebben geen reservering. Maar we boffen, er is nog precies een kribbetje vrij, buiten in de stal. Zwaar underdressed -wisten wij veel dat iedereen er hier met kerst eruitziet alsof ze naar een gala gaan- schuiven we aan. Althans, de stoelen worden voor ons aangeschoven. Dat verklaart de kledij van het publiek. Het verklaart ook waarom er een rekening van 4000 peso’s (175 euro) op ons tafeltje ligt. Wij denken nog even dat het de rekening van de voorganger was, maar bij navraag blijken wij toch de beoogde eigenaar te zijn. Hmz en wat krijgen we daar dan voor? “Een driegangen diner, huiswijn en water, al dan niet met bubbels”. En het hoofdgerecht is spareribs. Tegen beter weten stel ik de vraag of de spareribs dan toch zeker wel onbeperkt is? En de wijn ook? Uiteraard niet. “Maar je denkt tot zeker niet dat ik twee complete dagbudgetten ga neerleggen voor wat botten en een karige huiswijn?!” Ietwat gegeneerd verlaten we de stal weer. Maar erger nog, we hebben inmiddels megahonger en weten dat er hier verder niet iets open is. Ik overweeg om het schaaltje olijven die op tafel staat stiekem achterover te drukken. Maar ik realiseer me op tijd dat ik voldoende voor lul heb gestaan deze kerst.
Het geknor in m’n maag neemt serieuze vormen aan, m’n voeten zijn het beu en sowieso gaat de algehele kerststemming er niet echt op vooruit in deze stilte. Nu weet ik in ieder geval wel zeker dat het liedje ‘Stille nacht’ in Buenos Aires bedacht is. Dus ik vertrouw maar op Davids zoon die ons zaligen zal. En ja hoor, om de hoek doemt er ineens een restaurant op, open en wel. Blij nemen we plaats. Het is geen chique bedoening en van een intieme kerstsfeer is hier weinig sprake. Maar inmiddels zijn de prioriteiten verschoven. 1. Eten. 2. Wijn. Die kerstboom zoeken we later wel weer op. Vol verwachting bestel ik een stukje beef -dat wordt smullen als ik de foto moet geloven- en een flesje rode wijn. We hebben al bijna een glaasje van de saaie -maar ok- wijn op als daar onze hoofdgerecht aankomen. Thomas heeft iets acceptabels gekregen en begint lekker te smullen. Mijn voer is allesbehalve dat. Ik bleek geen steak besteld te hebben maar een soort van schnitzel. Kan gebeuren, foutje. Nu is schnitzel niet m’n favoriet, maar vooruit. Totdat ik een stukje af wil snijden en daar zes minuten over doe. Het is megataai. En koud. Tot zover mijn acceptatie. Dit voer geef je de ezels in de stal niet eens. Ik geef het terug en op mijn beste Spaans probeer ik het probleem uit te leggen. Ze nemen het mee naar de keuken en ik krijg het twee minuten later weer terug, er is niks mee gedaan. Niet dat het überhaupt te herstellen is. Als ik laat zien wat ik bedoel, snappen ze me wel en mag ik een ander gerecht uitkiezen. Toch maar weer die veilig pasta. Binnen drie (!) minuten worden er negen ravioli’s met tomatensaus uit blik geserveerd. Lang leve de magnetron. Het is niet bepaald wat ik van een kerstdiner verwacht, maar afijn. Feliz Navidad!

Na het eten ziet er niets anders op om toch maar naar huis te gaan. De familie is daar nog volop aan het samenzijn als wij onuitgenodigd aanhaken. De ananaschampagne vloeit rijkelijk en de aardappelsalade met doperwten wordt zeer gewaardeerd. Uit beleefdheid -en ik zeg nou eenmaal nooit nee tegen eten- neem ik een toetje en drink een glaasje Spongebobs huiswijn (doordenkertje). Het glazuur springt van mijn tanden en ik heb het gevoel dat er een gat in mijn maag brandt, man, man, hoe verkroppen zij dit? Wat ben ik toch een zeikerd. Het is kerst, dus ik blijf lachen. Dan is het tijd voor kadootjes, die in plastic zakken worden uitgedeeld. Iedereen pakt stilzwijgend zijn kadootjes uit, het enthousiasme spat ervan af. Ook aan ons is gedacht, onze lieve host alias kerstelf Philippine heeft lekker koekjes voor ons. Wat lief! Als de buiken rond zijn en de buit binnen is, is het tijd om weer te vertrekken voor de familie. En zoals dat gaat in Argentinië, gaat dat met een kus op de wang. Ook bij ons. De wangharen van de tante met mannenstem prikken in mijn wang, au.

Kerstdagen
Na een paar uur geslapen te hebben zijn we om drie uur ’s nachts allebei klaarwakker. Ondanks dat we er nog maar 2,5 uur op hebben zitten lukt het niet om de slaap te vatten. Dus de demente detective (onhandige combi) Wallander gaat ons deze nacht vermaken. Lang leve Netflix. Om zes uur doen we nog een poging, Klaas Vaak is nu iets guller en we dromen tot een uur of elf door.
Nu is het écht kerst! Het kerstontbijt bestaat uit de restjes aardappelsalade van het familiediner, de supermarkt was dicht, oeps. Vandaag doen we verder niet zoveel, vanavond gaan we naar ‘La Bomba de Tiempo’, wat ‘tijdbom’ betekent in het Spaans. En de bom is het zeker! We swingen ons de hele avond richting tweede kerstdag. Na het concert gaat het getrommel op straat verder. Een grote stoet stampende mensen hobbelt achter de trommelaars aan, naar de club waar het feestje zich voortzet. Wij zijn echter wel uitgefeest en pakken een taxi naar huis.
De rest van tweede kerstdag doen we he-le-maal niks, oh ja we koken een maaltje en doen wat spelletjes. Wat is dit relaxed, maar wat missen we onze familie! We skypen vandaag nog met de familie van Thomas. Dominique heeft namelijk een quiz gemaakt waarbij er een ronde over onze reis gaat, wij hebben de vragen voorgelezen. Leuk om er op deze manier toch een beetje bij te zijn.  

Free walking tour
Het zweet gutst van Thomas z’n lijf en als we te lang stilstaan smelten onze schoenzolen vast aan de stoep. Tering wat is het heet. Ondertussen horen we het getetter aan van de gids van de free walking tour. Ze is nog geen 1.50 meter hoog maar ze spreekt als een agressieve dictator die haar volk probeert te bedwingen. Ik word er gewoon bang van. Met een hartslag van 180 en drie liter water sjokken we gehoorzaam door, als kuddedieren achter een paraplu aan.

Kun je het je voorstellen dat je zoon of dochter op een dag van huis gaat en niet meer terugkomt. Zo’n 20.000 a 30.000 mensen zijn eind jaren 70 ‘verdwenen’. Ontvoerd, gemarteld en vermoord. De lichamen werden gedumpt in zee. Zwangere vrouwen werden in leven gehouden tot ze bevallen waren, de junta was namelijk -ironisch genoeg- tegen het doden van ongeboren levens. Na de bevalling werd de moeder alsnog vermoord en de baby’s werden verhandeld aan voornamelijk rijke families. Dit is nog maar 40 jaar geleden gebeurd! Vandaag de dag worden steeds meer van die verhandelde baby’s (inmiddels volwassenen) geïdentificeerd en herenigd met de biologische familie. Dat proces gaat zeer moeizaam, omdat de ‘kopers’ van de baby’s niet meewerken i.v.m. dat het illegaal was en waarschijnlijk kampen met schaamte en angst voor vervolging. Moeders lopen al sinds die afschuwelijke periode wekelijks rondjes op het Plaza de Mayo om aandacht te vragen voor hun verdwenen kinderen. 
Op het moment dat wij naar dit afgrijselijke verhaal luisteren, verzamelt er zich een groep demonstranten op het plein. Zij demonstreren tegen het huidige politiegeweld (waarbij o.a. mensen overlijden) en de recente verdwijningen (van de afgelopen 15 jaar). Het plein hangt vol met de gezichten van de overleden en verdwenen personen. Het gebeurt dus nog steeds, in mindere getalen, maar toch. De afgelopen week zijn er al meerdere demonstraties geweest, waarbij er veel met stenen gegooid is, de schade ervan is goed te zien.
Dit heftige verhaal verklaart ook waarom niet iedereen hier zo enthousiast is over onze koningin Maxima. Haar populariteit is wel gestegen na het trouwen met onze koning, maar ze zijn de daden van haar vader, niet vergeten. De vader Maxima financierde de junta, vanuit zijn positie in de regering. De junta die dus systematisch mensen liet verdwijnen. Ik wist wel dat hij een omstreden man was, maar ik wist niet hoe het precies zat. Brrr.

Chimichuri
Nu we toch in de grafstemming zijn, bezoeken we maar meteen het graf van Evita Perón. De begraafplaats van Buenos Aires lijkt op een compleet dorp. De graven zijn kleine huisjes/kerkjes met eigen altaartjes, waar hele families in begraven liggen. Het is bijzonder om dit te zien. Maar echt vrolijk worden we er bepaald niet van.
De avond eindigt met een parilla (barbecue) in een lokaal eettentje, geadviseerd door onze host. ‘Een vieze tentje’ noemde Philippine het. Het ziet er inderdaad behoorlijk smoezelig uit, maar het eten is er heerlijk. Zeker de ‘chimichuri’ die ze hier bij het vlees serveren ben ik dol op. Het is een dressing/ sausje gebaseerd op olie en azijn met veel lekkere kruiden als tijm, oregano, rode peper, knoflook, ui, laurier, zwarte peper, mosterdpoeder, peterselie en bieslook. Mijn favoriet, ga ik zeker thuis ook ‘ns maken.

Heimwee
“Zussie, Evi is geboren! Alles is goed gegaan, geen complicaties.” Dit appje van Rob is het eerste wat ik lees als ik op 28 december m’n ogen opendoe. En die ogen zijn meteen goed open. Wow!!! Daar is ze dan! Ik maak Thomas wakker om het te vertellen, ik app m’n vriendinnen en ik tuur non-stop naar de eerste foto’s die ik van Rob en Linda binnen krijg. Snel spiek ik op skyscanner wat de vliegtickets doen. Hmm 2.500 euro voor een retourtje is een hoop geld, maar ik ben in staat om het te boeken. Sowieso wil ik naar huis. Met Evi kroelen, mijn broer als kersverse vader zien en ook de rest van m’n familie zien. Wat mis ik ze zeg. Wat doen we in vredesnaam in Buenos Aires, het is te heet om naar buiten te gaan en de muren van onze slaapkamer/appartementje komen op me af. De dagen erop zakt dit gevoel niet. Want omdat m’n toffe neefje Tom jarig is, skypen we met hem en mijn familie, ook daar wil ik nu zijn.
En dan komt oud&nieuw eraan, mijn vader bakt traditioneel oliebollen, dit keer gesteund door m’n lieve nichtje Lotte. Wat wil ik er graag eentje eten met ze! Ook al ben ik er andere jaren ook nooit bij mijn ouders op oudejaarsdag, nu verlang ik ernaar als nooit tevoren.

Bijzondere jaarwisseling
Oud en Nieuw zelf was in Buenos Aires niet veel aan. Hoewel samen het dansen op de nummer 1 van de top 2000 een absoluut hoogtepunt is (bij ons 20.00uur ’s avonds). Queen rockt ons het Nederlandse nieuwjaar in! En dit moment gaat er een stuk feestelijker aan toe dan het aanbreken van nieuwjaar hier. We zitten net op tijd in een kroeg, het duurde even voordat we een kroeg vonden die open was en waar we nog in pasten. Op het moment suprême is er een groepje meiden die de laatste seconde van het jaar aftellen, wij doen mee. Gevolgd met een kus, een knuffel, lieve woorden naar elkaar en uiteindelijk verbazing. Als we om ons heen kijken zien we -op een enkeling na- namelijk niemand reageren. Andere groepjes of stelletjes doen helemaal niks, ze kijken wat rond of spelen hun spelletje verder op de telefoon. Maar geen nieuwjaarswensen. Nou ja zeg! Doet me denken aan nieuwjaarsavond in Nieuw-Zeeland, zeven jaar geleden. Wij atten ons drankje en gaan de straat op. We horen vuurwerk en in de verte zien we af en toe een pijl. Een klein groepje is aan het trommelen en een danseres met veren -en joekels van tetten- maken er een feestje van. Met inmiddels een hele groep dansen we midden op straat. Om 2.00uur taaien we af, terwijl we weten dat om 3.00uur de kroegen en clubs opengaan. Maar vinden het welletjes.

Philippine
De eerste dagen van het nieuwe jaar zijn de laatste in Buenos Aires. De wijk La Boca is een goede afsluiter. De gekleurde huisjes, vaak gemaakt van golfplaten van schepen, vrolijken ons op. We gaan er met Philippine naar een studio met allemaal filmsets. Het is grappig om er foto’s te maken.
We hebben een onwijs leuke maar ook sippe tijd gehad in Buenos Aires. Philippine heeft ons zoveel leuke tips gegeven wat het verblijf hier nog leuker heeft gemaakt. Overigens een leuk feitje dat Philippine een aardig woordje Nederlands spreekt, omdat ze in Nederland gestudeerd heeft, ze komt oorspronkelijk uit Frankrijk. We nemen afscheid van haar en van deze leuke stad met al haar verschillende wijkjes en lekkere eten. Op naar Uruguay!


Liefs van ons!
 

Lieve oma,
We zijn inmiddels in Cordoba, in het noorden van Argentinië. Mijn rugzak is kwijtgeraakt tijdens de laatste vlucht. Dat is even flink balen, maar het komt vast goed. Duimt u mee? Het zijn gelukkig spullen die te vervangen zijn. Knuffel!

- Buenos Aires = betekent goede wind (u mag zelf invullen welke variant van de wind)

- Catweazle = een kinderserie, de hoofdpersoon is Thomas z’n evenbeeld

- Host = gastvrouw, ofwel de eigenaar van het appartement waar wij verblijven

- Underdressed = niet geleed volgens de regels, in dit geval zaten wij dus in onze reisklof tussen de galajurken en smokings

- Beef = een stukje rundvlees, biefstuk

- Feliz Navidad = Fijne kerst

- Free walking tour = een wandelroute door de stad begeleid door een gids die je leuke dingen verteld over de stad. Zo’n tour is gratis, je geeft op het einde wat je wilt geven.

- Atten = in één teug je glas leeg drinken