Chillen in Chili met Isabel (album 73)

Meet Isabel
Isabel wil graag thuisgebracht worden en dus wordt ze voor een koopje aangeboden op de site. We mogen voor een derde van de prijs een weekje met haar op pad, als ze maar op tijd in Santiago wordt afgezet. Goedkope camperprostitutie waar we al te graag gebruik van maken dus. We spreken af met haar pooier in Puerto Varaz (midden Chili), betalen de vraagprijs en beloven haar netjes te behandelen. Dan krijgen we haar te zien. Ze is zo scheel als een bever -wat best knap is als je ogen geen pupillen hebben-, en ze ziet enorm grauw. Gelukkig is haar aura opgefleurd met vrolijke kleuren, palmbomen en een ondergaande zon. Wij vinden het al lang best.
De handlanger van de pooier legt ons uit dat Isabel maximaal zes man tegelijk aan kan. Wij zijn onder de indruk, hoe dan? “Twee man beneden en vier man boven.” Zo zo, toe maar. Voor de vier man boven draagt Isabel een daktent met zich mee. De handlanger laat zien hoe de daktent werkt, althans Thomas krijgt instructies want de handlanger is zelf te klein om het voor te doen. Het uitklappen is zo gepiept, het inklappen kost wat meer moeite. Na een half uur ploeteren bedanken we voor de uitleg. Niet dat we er ook maar iets aan hadden, want we gaan dat ding waarschijnlijk toch niet gebruiken.
Na het inspecteren, noteren en fotograferen van alle krassen en deuken die Isabel in haar leventje heeft opgedaan, zijn we klaar om haar te berijden!

Parkeergarage spektakel
Voordat we de weg op gaan worden we nog gewaarschuwd voor de hoogte van Isabel, niet alle parkeergarages kunnen haar hebben. Haar pooier laat nog gauw zien welke parkeergarage we wel in kunnen. Het treft, want deze parkeergarage is onder een supermarkt waar we als eerste heen willen voor de boodschappen e.d. We vinden deze parkeergarage al gauw en ook al lijkt het krap, we passen onder het poortje door. Tijdens het zoeken van een plekje zien we echter ineens buizen aan het plafond hangen. We kunnen niet verder vooruit. En achteruit trouwens ook niet, want de ongeduldige auto’s achter ons lijken niet te snappen wat we met onze achteruitrijlampen willen. Tijd om uit te stappen dus. Na wat gebaren en getoeter is de boodschap duidelijk en krijgen Isabel en Thomas de ruimte om een parkeerplekje -nog voor de buizen- te bemachtigen. Hoera. De eerste minuten met Isabel waren dus niet zo gezellig kan ik je verklappen. De pooier krijgt behoorlijk wat scheldwoorden te verduren, maar goed dat hij er niet bij was. Ik zelf heb overigens smakelijk om dit gestuntel kunnen lachen en heb spijt als haar op mijn hoofd dat ik dit spektakel niet gefilmd heb.

Op pad
Isabel is al een dame op leeftijd en behoorlijk van de oude stempel. Ze heeft geen elektrische vergrendeling, d’r ramen moet we nog opendraaien met een hendeltje en d’r stoelen hebben de beste tijd ook wel gehad. Toch genieten we onwijs van haar en kijken we uit naar de komende week. 
Er staat een lifter langs de weg, een dame die Isabel er nog prima bij kan hebben. Dus we stoppen voor haar -zoals we negen van de tien keer bij lifters doen- en bieden haar aan Isabel te delen. Dan verschijnt er een lifter van de mannelijke variant achter een boom vandaan. Niet één maar twee stuks dus. Haha, leuk trucje. En het werkt, want Isabel heeft geen probleem met de vierde klant en rijdt rustig met ons door dit mooie gebied.

Vakantiedrukte
We komen langs meren en hebben af en toe uitzicht op een vulkaan met besneeuwde top. Deze vulkaan is nogal populair, naast een hoop toeristen komt ook half inwonend Chili eropaf. Het is vakantietijd in Chili, wat inhoud dat het behoorlijk druk is in dit gebied. In een slakkentempo tuffen we in een file van dorpje naar dorpje. Als we willen tanken staan er minstens tien auto’s voor ons en ook het zoeken van een parkeerplekje is een opgave. Als ik een plekje zie die groot genoeg is voor Isabel -tja wat parkeren betreft is mevrouw nogal veeleisend- hou ik het plekje bezet totdat Thomas klaar is met tanken. Ik incasseer in de tussentijd boze en toerende parkeerplekzoekers die graag dit plekje hadden gewild en mij waarschijnlijk nogal -terecht- asociaal vinden. En het kan me geen ster schelen, ik lach lief naar ze terug. Stiekem geniet ik eigenlijk wel van mijn eigen brutale gedrag, soms is het heel fijn (en handig) om egoïstisch te doen. Thomas en Isabel zijn ook blij met mij en na de succesvolle parkeeractie kunnen we eindelijk op zoek naar een lunch en een bikini. De bikini’s die ik bij me had, zitten namelijk nog in de verdwenen tas en het is wel lekker om met dit warme weer een duik te kunnen nemen in een van de mooie meren hier. Ook de winkels en cafés zijn overladen met mensen. We vrezen voor het vinden van een campingplek straks. Dit is even andere koek dan Nieuw-Zeeland. Maar gelukkig zijn er heel veel campings en na een paar afwijzingen vinden we al snel een geschikte campingplek aan het meer. Het strandje van het meer ligt nu nog vol dagjesmensen met hun kleurrijke parasols.

Lunch
Ondanks dit mooie gebied, de leuke dorpjes en de vele activiteiten die we hier zouden kunnen doen (zoals de vulkaan beklimmen), besluiten we om aan de drukte te ontsnappen en naar de kust te rijden. Al snel pikken we weer twee lifters op, twee Chileense studenten die een aardig woordje Engels spreken. Ze geven ons tips voor wat we zouden moeten eten hier. Dus zodra we hen afgezet hebben gaan we opzoek naar een restaurant voor de aangeraden plaatselijke maaltijdsoep. We vinden een groot wegrestaurant -wederom stampvol- met een enorme menukaart. Onze soep staat ertussen dus die willen wel eens proeven. Helaas is de soep uitverkocht. Ai jammer. Als we iets anders uitgekozen hebben -wat voor mij nogal een opgave kan zijn en zeker met een kaart met meer dan 60 gerechten- blijkt ook m’n tweede keus te zijn. Na nog drie keer iets tevergeefs aangewezen te hebben, vraag ik wat ze nog wél hebben van deze enorme kaart. Blijken ze alleen nog maar een gebraden kippenrekje te hebben. Nou laat maar dan, ga toch weg met je kippenrekjes, we smeren onze eigen broodjes wel! Welke we overigens opeten op een bankje pal voor het restaurant. Eet smakelijk.

Kustdorpjes
Met onze buikjes vol arriveren we aan de kust van Chili. Ook deze kustplaatsjes zijn -uiteraard- overvol. Beetje dom dat ik dacht dat we aan de drukte kon ontsnappen haha. Maar wat ik niet kon weten is dat er precies vandaag een evenement is waardoor alle campings en hotels al een jaar volgeboekt zijn. Hebben wij dat. Isabel moet dus al haar charmes in de strijd te gooien om een slaapplek te fiksen. En daar slaagt ze met vlag en wimpel in, dus we belanden in een tuin van een park met slaaphutten. Fijn dat we daar mogen bivakkeren. En we krijgen zelfs een privé badkamer toegewezen, een toilet in het washok. Dikke prima.
De dag erna hebben we een lange rit naar de laatste bestemming voordat we Isabel weer moeten dumpen. De dorpjes zijn gezellig, de huizen hebben schubben -echt waar!- en overal zien we marktjes. Echt creatief in wat ze verkopen zijn ze echter niet, om de zoveel meter komen we een winkel tegen met; houten meubels, koperen pannen, queso (kaas), honing (miel), kuchen (soort cake van Duitse komaf) of zalm. Ik overweeg om van alles iets te kopen, bij elkaar in de koperen te pan flikkeren en op te eten op m’n nieuwe houten stoel. Maar de combinatie van zalm, kaas, honing en kuchen spreekt me toch niet zo aan. Hoewel, nu ik het zo opschrijf, zalm met geitenkaas en honing uit de oven is toch wel een van m’n favoriete gerechtjes. Damn, gemiste kans. Nu moet ik het deze avond doen met de meest smerige sushi die ik ooit geproefd heb. Het is zelfs zo dat ik de helft teruggeef en dat wil heel wat zeggen. Ik beloof mezelf dat ik een paar maanden geen sushi meer ga eten. Dat heb ik zo’n anderhalve week volgehouden.

Fijne dagen
We verblijven twee dagen op dezelfde camping in Pichilemu. Het is een populair surfdorpje waar we overigens geen surfer hebben gezien. Pas op het laatste moment kwamen we erachter dat we steeds het verkeerde strandje bezochten. Het zijn fijne dagen waar we onze tickets naar huis boeken -bijzonder!-, ik veel schrijf, Thomas veel leest, ik een pot pindakaas koop voor Thomas -een hele lekkere mét stukjes pinda!- en hij een kettinkje voor mij. Heel relaxed dus. Het weer is niet zo best, maar ook dat maakt ons niet veel uit. We genieten volop en maken plannen voor in Santiago, onze volgende bestemming. 

Liefs van ons!

NB. Iedereen bedankt voor de lieve reacties op onze vorige blog!


Lief omaatje, het gaat weer helemaal goed hoor tussen mij en Thomas, geen zorgen!
Het bikini passen ging deze keer verassend goed, een stuk makkelijker dan de bh in Azië.
Ik moest even terugdenken aan dat ik een paar jaar geleden een bikini met u ging passen, op de Kerkbuurt. Het broekje paste me niet, dus gingen we bij de Hema voor een broekje kijken. Die stond ik daar toen midden in de winkel te passen. Haha.
Deze keer geen woorden die om een uitleg vragen. Nog 75 dagen voordat we terugkomen! Dikke knuffel. X