Autohuur avontuur deel 2 (album 78)

Fort Cafayate
Beter dan Villa Kakelbont wordt het waarschijnlijk niet meer, we hebben ervan genoten en stellen ons in op een huis beneden onze stand. Maar wat een knoeperd van een vergissing was dat! Het blijkt wederom een dikke villa te zijn als we er aankomen, man wat een spul. Vooral de buitenkeuken (lees bbq) en het heerlijke zwembad bij het terras maken deze plek favoriet. Here we are, Fort Cafayate!

Drie huishonden
1. Bobbie van Kuifje 2.een worst op pootjes -alias hotdog- en 3. de verlegen bange hond. De honden verwelkomen ons hartelijk. Ze pissen tegen de achterband van de auto en kijken het vreten van de barbecue. En met succes, ze worden vertroeteld door de mannen. Restjes gegrild beest wordt ze toegeworpen, ze worden geaaid en Bobbie heeft het geluk dat ie ook nog ‘onttakt’ wordt… de witte krulletjes zitten namelijk helemaal vol met kleine kleverige takjes. Iedereen heeft zijn favoriet, Thomas en Bobbie hebben duidelijk een klik. Wel een haat-liefde verhouding, met af en toe een grom en een piep, maar het werkt aardig. Later bedenk ik me dat het eeuwig zonde is dat we niet per stelletje met de ‘eigen’ hond op de foto zijn gegaan, had enig geweest zo’n gezinsportret. 

Geen manieren
De ene na de andere middelvinger wordt naar ons opgestoken. Nou ja zeg, hebben die asociale cactussen hier geen manieren geleerd ofzo?! Mega prikkelbaar zijn ze. Ik ben het als een dolle aan het terugdoen, ik krijg er een lamme middelvinger van. Maar ik laat me toch zeker niet zomaar beledigen? Sommige cactussen zijn wat gezelliger ingesteld en maken ten minste nog een ‘rockgebaar’ of ‘peace’. Hoe dan ook, de kleuren van de vallei maken een hoop goed. Want vandaag is rood, de kleur van de rotsen. Wat een fantastische route naar Cafayate! We hadden wel gehoord dat het hier de moeite waard was, maar zó mooi… echt een hoogtepuntje te pakken hier.

Muzikaal schouwspel
De rode rotsformaties hebben meer in petto dan enkel mooi wezen. Zo fungeren ze als ‘keel van de duivel’, ‘kastelen’ en ook als ‘amfitheater’. Ze hebben het er maar druk mee. Bij het theater pakt een Argentijnse man z’n moment, hij bevrijdt wat woorden uit zijn keel en laat ze in het natuurlijke amfitheater hun werk doen. De rotswanden ontvangen z’n woorden hartelijk, smeren ze vervolgens uit in de lucht en kaatsen de klanken in de juiste dosis terug de ruimte in. Onze oren worden gestreeld, onze huid krijgt kippenvel en onze voeten weten niet of ze moeten dansen of roerloos moeten blijven staan. Ze kiezen voor het laatste. Adembenemend luisteren we naar dit akoestische schouwspel. Een man, een diepe mooie stem, een melodie, wat Spaanse woorden en rotsen met akoestisch talent… Wauw. Met een buiging en een bescheiden maar trotse lach bij de zanger neemt hij het luide applaus van z’n publiek in ontvangst.

Bebaarde avocado
Pizza met avocado is de bom, aldus Anouk (uiteraard, want ze zijn groen en Anouk houdt van alles wat groen en eetbaar is). Dus we slaan pizzabodems, beleg en een berg avocado’s in, heerlijke grote en perfect rijpe avocado’s. Bij het snijden van de groene alligatorperen stuit ik op slierten. Het lijkt op haren, hele stugge haren. Vreemd, nog nooit eerder een bebaarde avocado gezien. Geen paniek, als een ervaren barbier -heb al heul veul op Thomas geoefend- onthaar ik dat ding feilloos en snij er plakjes van. M’n pizzapunt wordt ermee bedekt en de oven mag de rest van het werk doen. Al heeft de oven er nog even geen zin, de gasfles is leeg. Even wachten dus, nog even wachten, nog even wachten, na 20 minuten nog steeds geen pizza. Het gas is er nog steeds niet, het moet dan ook helemaal uit Groningen komen. Uit verveling -en door de geeuwhonger- eet ik alvast een stukje overheerlijke avocado van m’n pizzapunt... Gadver! Haastig ga ik opzoek naar een stuk verlossende keukenrol. Ik retourneer het stukje groene bitter zo snel mogelijk in het papier. Dit is geen roomzachte avocado, dit is pure gif. Eerst m’n mond spoelen. Bah bah. Anouk gelooft me niet, het kan toch niet waar zijn dat een avocado die er zo goed uit ziet, zó vies kan zijn. Er goed uit ziet? Heb je die dikke haren gezien, dat kreng is gewoon al 2,5 jaar over datum, hoogbejaard. Nadat ook zij een hapje heeft genomen, sluit ze zich snel aan bij het anti-avocado-kamp. Tot zover de pizza avocado, een wolf in schaapskleren, wat een cheater!

Vlieg op
Vliegen houden ook van onze fort. Heel veel vliegen. Honderden vliegen. Van die irritante die de hele tijd op je lijf gaan zitten kriebelen of vlak voor je gezicht vliegen. Vlieg op! Na een paar keer gewaarschuwd te hebben, is de maat vol. Ik laad m’n wapen en ga op jacht. Een genocide volgt. M’n slipper maakt elke paar seconde een nieuw slachtoffer. Op de ruiten laten ze zich makkelijk pakken. Pats! Als een echte psychopaat tel ik m’n succes hard op. 1-2-3-4… Als het donker begint te worden in huis -de dooie vliegen bedekken namelijk als een gordijn de ramen- besluit ik dat ik er een eind aan moet breien. Bij de 70 stop ik. Pats! Twee minuten later heb ik dit limiet gehaald. Nog 10 dan. Pats! Man, ik wist niet dat moorden zo verslavend kon zijn. Vooruit, bij de 90 moet het echt klaar zijn, maar 90 is eigenlijk geen mooi getal. Als de ingewanden van het 100e slachtoffer is uitgesmeerd hou ik het echt voor gezien. Het is wel welletjes, het zou wel weer gaan met me. Nu ik dit zo opschrijf vind ik het eigenlijk best wel luguber en zielig voor de onschuldige brombeestjes. Wat hebben ze nou daadwerkelijk fout gedaan? Oh ja, gekriebeld en irritant voor m’n ogen gevlogen, zij begonnen én ik had ze nog zo gewaarschuwd. Zo, mijn geweten weer gesust.

Hakkûhbar valley
Volgens het alleswetende Google zou er in deze maanden de peperoogsten moeten plaatsvinden. Velden vol geplukte rode pepers die dan liggen te drogen in de zon. Dat willen wij wel zien. We gaan naar Angastaco, een klein dorpje in de middle of nowhere waar de pepers ergens moeten liggen. Kilometers prachtig landschap razen we voorbij als Lorraine en ik een fotostop afdwingen. Thomas heeft er duidelijk geen zin in, maar wil van ons gezeur af. Tijdens deze stop knalt er een hakkuhbar nummer uit de speakers. Als een Pavlov reactie slaan we aan en staan we ineens met z’n allen te hakken in de vallei. Nou ja, bijna allemaal dan… Lorraine moet alle zeilen bij zetten om de schroeven niet uit d’r sleutelbeen te laten trillen, als de boel op losse schroeven komt te staan is ze namelijk verder van huis. Anouk is nog steeds niet fit en die hoopt vooral dat d’r darmen niet op het ritme van de muziek gaan mee pulseren. En Robin weet als cameraman niet hoe snel hij zijn filmrecorder moet pakken om verslag te doen van de drie overgebleven gabberpieten.
Als we weer tot zinnen zijn gekomen, zetten de zoektocht naar de rode heetmakertjes voort. We komen van alles tegen, kerkjes, iglohuisjes, droge bomen, lekkere lunch en zelfs lifters. Maar geen rood pepertje te bekennen. Niet eentje. Flauwe bedoening dus. De lifters hebben we maar ingeladen, dat is in ieder geval nog iets. Ze hoeven niet zo ver mee, een kilometer of 30. Dat is mooi, want echt ruim is het niet op de achterbank, we zitten bil aan bil. Zij weten ons overigens te vertellen dat het de pepers net geplukt zijn en dus nog niet te drogen liggen. Aha vandaar. Google zat er dus mooi ff naast, nerd. Verder genieten onze autoparasieten ogenschijnlijk mee van de Nederlandse muziek. Ze lachen braaf, deinen een beetje mee én ze stappen niet uit op de aangegeven plek. Ze moeten ineens ook in Cafayate zijn, nog ‘ns 40 km verder. Ja ja, ze willen gewoon nog geen afscheid nemen van Bløf en mijn plakkende billen. Terecht.

Wijn proeven
Cafayate staat bekend om haar wijngaarden, dus wij gaan vandaag ns op onderzoek uit. Anouk is nog steeds niet fit en ze wil haar interview uitwerken (ze is freelance journaliste), dus die laat de wijn voor wat ie is en bewaakt het fort. De wijngaarden hier lijken op die in Mendoza, met de Andesgebergte als achtergronddecor. De eerste plek waar we stoppen is een plaatje, een mooi wijnhuis, cactussen rondom de gaarden en uitzicht op de bergen. Thomas z’n uitzicht is ietwat beperkt, die is namelijk gegijzeld door zijn boek. Jack Reacher heeft irritant veel grip op Thomas. Hoe kun je hier nou gaan zitten lezen?! Afijn, het gaat hier ten slotte om de wijn. We krijgen vijf soorten gepresenteerd met een lekker kaasje. De kaas wordt verkocht bij een geitenkaasboertje in de buurt. Die wordt meteen aan de visitelijst toegevoegd. Maar eerst gaan we lunchen bij een andere wijngaard, een stukje verderop. Als we daar aankomen blijkt het nogal een chique bedoening te zijn, vooral heel duur. Onze portemonnee protesteert. We gaan toch zeker geen 35 euro neerleggen voor een simpele nikszeggende pasta pesto? En 8 euro voor een glaasje water? Ammehoela, we vatten wel iets goedkopers in het centrum.
Daar aangekomen zien we ineens onze andere auto geparkeerd staan, ik herken het kenteken. En de kleur is hetzelfde, de sticker van het verhuurbedrijf zit erop. Vreemd! Anouk is vast even er op uit gegaan voor wat groenvoer… kan natuurlijk. Maar het wordt pas echt awkward als er een vreemde kerel uitstapt. Dit kan twee dingen betekenen. Of Anouk heeft een geheime affaire met deze Argentijnse hunk (doet ze goed!), of -een iets minder gunstige variant- onze auto is gejat door deze Argentijnse rebel. Hoe dan ook, alle reden om de Argentijn ‘ns flink aan de tand te voelen. Als vijf jagers gaan we op onze prooi af. De hartslag stijgt en de adrenaline gutst door onze aderen. Heerlijk. Maar dan gooit Thomas plots roet in het eten. Hij heeft een foto van het kenteken van onze auto gevonden op zijn telefoon en er blijkt één minuscuul lettertje anders te zijn. Dus helaas geen heldendaad met bloederige afloop. Of zullen we hem alsnog pakken?

Koning minigolf
We hebben honger en zin om de lange autorit naar San Miguel te onderbreken. Als we een restaurant mét daarbij een minigolfbaan zien, kan ons geluk niet meer op! Dat wordt eten en keten… Patrick begint nog meer te stralen bij het zien van ‘papas fritas’ op het menu en bestelt zo’n bak patat. Hij moet straks ten slotte shinen op de baan, dus hij kan wel wat krachtvoer gebruiken. De serveerster kijkt wat verbaasd als er mayo bij besteld wordt. Hoezo dan, als je patat eet dan draait het toch om de mayo?! Maar als twee minuten de schaal met de gebakken aardappelen eraan komt, valt het kwartje. Patrick krijgt zojuist een hìlluk portie chips voorgeschoteld. Naturel chips ook nog ‘ns. De arme jongen huilt tranen met tuiten, maar kan getroost worden met een apfelstrudel.
Op de golfbaan is het ook huilen geblazen, althans voor mij dan. Want na tien pogingen heb ik die stomme bal nog steeds niet in het juiste holletje geramd. Mijn lot is dus al bij baan één al bepaald en ik bungel dus de rest van het spel onder aan de ranglijst, niemand die bij me in de buurt komt. Boven in de top gaat het er iets spannender aan toe. Anouk wipt die ballen er moeiteloos in, maar ja die heeft dan ook de hulp van haar engel. Valsspeler! Lorraine doet het overigens ook niet slecht met één arm. Als het even wat minder met haar gaat, besluiten we loyaal aan haar te zijn en spelen we allemaal een ronde met één arm. Dat gaat mij verassend goed af en ik kom weer in de flow. Niet dat ik ooit maar een kans maak om deze ondergang te voorkomen, maar toch. Zelfs met de gehaalde aftrekbonuspunten -er ligt paardenstront op de baan, bij het raken van het hoopje mest krijg je aftrekpunten-, raak ik de titel ‘loser’ niet meer kwijt.
Patrick en Thomas strijden voor de derde plek, het gaat er fanatiek aan toe. Helaas delft Patrick het onderspit, het zit hem niet mee vandaag. Dan barst de echte strijd los, Robin en Anouk zijn namelijk beide op de eerste plaats geëindigd. Het spel is nog niet uit. De moeilijkste baan wordt verkozen tot finaleplaats en de rivalen nemen hun positie in. Opperste concentratie, de afstand naar het gat wordt zorgvuldig bepaald, de bladeren weggeveegd en de knieën licht gebogen. De slagen worden geteld en het oordeel geveld. Robin is de winnaar, hij mag zich de rest van zijn leven de koning van het minigolf noemen.

Zonnebrilkoortje
Door mijn zonnebril zie ik nog minder dan Stevie Wonder in het donker. Met de vele krasjes, onherstelbare vlekken en het afgebladderde UV-laagje is m’n lang gekoesterde bril toch echt aan het eind van z’n leven gekomen. Tot mijn grote verdriet, want ik heb deze bril een paar jaar geleden in Parijs van Thomas gekregen. Maar op is op. In de eerste de beste brillenwinkel ruil ik mijn liefde in voor een ander. De keuze is snel gemaakt, want mijn nieuwe vlam lijkt als twee druppels op m’n ex-bril. Het had z’n tweelingbroertje kunnen zijn. Deze is echter gebaard door Polaroid, terwijl de m’n vorige door Ray Ban op de wereld is gezet. Brothers from another mother dus. Thomas is in een romantische bui en ook deze bril krijg ik van hem cadeau, de schat! Ik voorzie de pootjes nog van een koortje, zodat ik hem niet steeds op mijn hoofd hoeft te zetten. Lekker vintage ook. Het is maar voor korte duur, want twee dagen later houdt het zonnebrillenkoortje het al voor gezien. Er komt geen vervanging, want ik had al geconstateerd dat zo’n hupsende bril op je borsten verre van ideaal is en niet echt charming bovendien. Sowieso werd ik voortdurend uitgelachen en werd het onschuldige touwtje zelfs als ‘ondergang’ bestempeld tijdens een woordspelletje. Bye bye koortje.

Fernet cola
Je hebt wel ‘ns van die drankjes waarvan je denkt, mwah aan mij niet besteed. Of dat je denkt, als ik het heel snel opdrink val het nog wel mee. Je hebt ook drankjes waarvan je niet begrijpt waarom het bestaat. Dat je nog liever bedorven hoestdrank met gepureerde bloemkool drinkt. Cola fernet is zo’n drankje. Fernet is een Italiaanse kruidenbitter waarvan ze de productie ervan zouden moeten verbieden. Zelfs de zoete cola kan de bitterheid en smerigheid niet verbloemen.
Je hebt wel ‘ns van die mensen die heel eigenwijs zijn. Van die mensen die denken dat het deze keer misschien beter is. Die zichzelf wellicht een dienst willen bewijzen? Robin is zo’n mens. In een club in Mendoza bestelde hij namelijk een cola fernet, een populaire cocktail onder de Argentijnen (onbegrijpelijk). Het is geen succes, zijn kaken trekken samen van de bitterheid en z’n gezicht komt bij elke slok in een verfrommelde plooi te staan. Straks blijft ie erin. Misschien is het met extra cola beter te pruimen. Tevergeefs. Hij overweegt het drankje door de retirade te spoelen, maar dapper zet hij de strijd voort. Na een klein half uurtje heeft het drankje eindelijk weggekauwd en kan hij zijn papillen weer herstellen met biertjes.
Nu, anderhalve week later, bestelt hij wederom het monsterlijke drankje. Waarom?! Niemand weet het, hij zelf waarschijnlijk ook niet. Iedereen neemt een klein slokje, kokhalst en spoelt snel de mond met de wél lekkere cocktail van haar/zijn keuze. Het levert in ieder geval hilarische beelden op. En een Robin die een uur na het innemen eraf ligt.
Patrick, Thomas en ik willen nog naar een club, maar Lorraine ziet het niet zitten met haar schouder, Robin is niet meer in staat en Anouk is de klos. Zij moet Robin namelijk naar huis brengen, gezien Lorraine niet rijden met één arm. :-(

Hitsige parasiet
In de club worden Thomas en Patrick belaagd door vele vrouwen. Ik sta er voor spek en bonen bij. Als Patrick naar de wc wil, komt hij niet van een van de dames af. Ontredderd kijkt hij mij aan. Tja, wat kan ik eraan doen?! Als hij het echt niet meer kan ophouden, waagt ie een poging. Maar de hitsige dame laat hem niet zomaar ontsnappen en klampt zich als een gewillige parasiet aan hem vast. Wanhopig kijkt Patrick nog achterom in de hoop dat wij nog iets kunnen betekenen. Wij staan hier echter van te smullen en steken onze duim naar hem op. Succes jongen. Uiteindelijk weet hij haar zich toch van haar af te schudden en kan opgelucht in zijn eentje naar de wc. Het gesjans en gedans van de dames gaat non-stop door. Hoewel ik me bij sommige dames sterk afvraag of ze niet nog wat tussen de benen hebben bungelen. Bij een aantal dames weet je dat zeker, eentje is namelijk nog mannelijker dan Thomas. Een beest in een naveltruitje.

Broodje dooie hond
Anouk en Robin komen wat stilletjes terug van boodschappen doen. Zichtbaar ontdaan. Wat is er aan de hand? “We hebben een hond doodgereden. We reden weg bij het stoplicht, zo’n 60 km per uur, we reden vooraan in de rij. Ik zie de hond vanaf mijn kant de weg op schieten en gil. Robin remt niet en raakt de viervoeter. We rijden door en weten niet wat we moeten doen. Toch maar stoppen, maar ik ben bang dat de hond nog ergens aan de auto hangt. Ik huil. Robin stapt dapper uit en gaat kijken, geen stukjes hond te bekennen, wel een kapotte bumper. Trillend en bevend rijden we naar een café om daar even bij te komen. We hebben veel vragen. Hadden we moeten remmen? Dan hadden er een aantal auto’s achterop geklapt en hadden we het hondje waarschijnlijk alsnog geraakt. Moeten we terug om het beestje te gaan zoeken? Maar ja, wat dan, waarschijnlijk is het een zwerfhondje en zo niet, dan komen we er nooit achter wie de eigenaar is.”
Wij kunnen het alleen maar bevestigen, jullie hadden niet beter kunnen handelen, hoe triest het ook voor het beestje is. (Stiekem denk ik, had beter wel teruggegaan, hadden we er in ieder geval nog een hotdog uit kunnen slepen. Wat een schrale troost voor de kapotte auto had geweest, want dat gaat natuurlijk knaken kosten. Lekker dan. Kuthond.)
Bij de garage blijkt de schade overigens behoorlijk mee te vallen (200 ekkies, ofwel, acht porties sushi) en de garagemeneer bevestigt dat het goed is dat ze niet terug naar de hond zijn gegaan. De kans is aanzienlijk dat er willekeurige locals claimen dat het beestje van hen was, om vervolgens geld te eisen. Gierige apen, respectloos hoor.

Vaste kapper
M’n borstel komt amper door mijn haren heen, het is net touw. Kortom, het is tijd voor een kortwiekbehandeling. Het is al meer dan een jaar geleden dat de schaar er is ingegaan, dus zoek ik hier in Salta de gelukkige knippert uit. Ik zoek een foto op als voorbeeld, gezien mijn Spaans niet al te best is en ik niet wil thuiskomen met een blauwe hanenkam (ondanks het me ongetwijfeld enig zal staan). Twee kilometer verderop moet het gaan gebeuren, ik kies voor de benenwagen. Een half uurtje lopen, chillen in de stoel en dan weer een half uur teruglopen. Prima workout ook, prima plan. Behalve dat het chillen in de stoel nog geen tien minuten duurt. M’n haren zijn nog nooit zo snel ontvet. In de tijd waar ik normaal gesproken het dopje van de shampoofles afdraai heeft zij mijn complete haardos gewassen, uitgespoeld en in een handdoek gewikkeld. Bizar. Het knippen gaat minstens zo snel. De plukken haar -soms van wel 15 cm lang- vliegen in het rond. Haar schaar en kam fladderen ongestructureerd alle kanten op. Geen scheidingen, klipjes, zorgvuldig kijken/meten hoeveel er waar af moet. Nee, willekeurig plukken worden van verschillende lengtes voorzien. In minder dan drie minuten wordt de föhn er al bijgepakt. De wifi is zelfs nog niet eens klaar met inloggen/ verbinden! Vervolgens blaast de haardroger met een turbokracht mijn geamputeerde lokken binnen no-time droog. Even ben ik bang dat ze de wenkbrauwen van mijn voorhoofd blaast. Als ze het droogmonster na zesenhalve seconde weer uitzet, loop ik bijna een whiplash op van de tegenkracht die ik moest zetten. Dan is het tijd voor het toetje; de spiegel des oordeels. Voordat ik de juiste hoek gevonden heb om überhaupt te kunnen zien wat het resultaat geworden is, ligt het ding alweer in de kast. Ach, de voorkant ziet er prima uit, dus de achterkant vast ook. Acht minuten later sta ik met mijn nieuwe coupe buiten. En dan te bedenken dat ik in die tijd ook nog naar de wc ben geweest, heb afgerekend en na afloop nog met Thomas over een boodschappenlijstje geappt heb. De rekening was maar 12 euro, eerst denk ik dat het een koopje is, maar in feite is het hetzelfde als in Nederland. 1,5 euro per minuut. Alleen doen ze er in Nederland minimaal een half uur over en betaal je dus 45 euro. Er is wel een cruciaal verschil, in Nederland zou m’n haar wél recht geknipt zijn. Hoe dan ook, zo’n snelle behandeling bevalt me wel en scheef haar past me goed, dus ik denk dat dit mijn vaste kapper wordt. Lekker om de paar maanden naar Salta.

Liefs van ons!



Lieve oma, gaat u een keertje mee naar de kapper in Salta? Het autohuur avontuur zit er na dit verhaal ook weer op. Het volgende verhaal gaat over het noorden van Chili, San Pedro. Nog 42 dagen! Knuffel X


- Here we are = hier zijn we dan!

- Rock gebaar = je pink en duim omhoog, de rest in vuist. Vraag anders maar aan Tom of hij het voor wil doen

- Peace gebaar = je wijsvinger en middelvinger omhoog in een ‘V’

- Alligatorperen = zo worden avocado’s wel ns genoemd vanwege hun uiterlijk (ik had er nog nooit van gehoord, maar dat stond op internet)

- Cheater = bedrieger

- Vliegen = ik bedoel dan die zwarte bromvliegjes he, die u dus muggen noemt

- Middle of nowhere = een gehucht in een verlaten wereld, net zoiets als Sliedrecht ;-)

- Hakkuhbar, hakken, gabberpieten = Gabberen is een dansstijl waar je heel snel met je benen op de grond stampt. Dat wordt ook ‘hakken’ genoemd. Stel het ns voor bij de gym, misschien kunnen jullie t ns doen met elkaar.

- Valley = vallei

- Nerd = sukkel

- Bløf = een Nederlandse band

- Freelance = voor jezelf werken (als een eigen bedrijfje)

- Awkward = nogal vreemd

- Hunk = een knappe vent

- Papas fritas = Spaans voor patat en dus ook chips

- Hìlluk = Achterhoeks voor heerlijk

- Loser = verliezer

- Stevie Wonder = een blinder blues zanger

- Charming = charmant

- Ekkies = euro’s

- Geappt = (van werkwoord appen, je zegt èppen) een berichtje met je telefoon versturen