Arequipa (album 90 en 91)

From am to pm
Fuck! Bus gemist… en niet zo’n beetje ook. Ongeveer negen uur geleden is de bus naar Arequipa al vertrokken, zonder ons. Een misser die niet mis is. Het onvermijdelijke is me nu toch overkomen. Nou ja overkomen zou betekenen dat ik er niks aan kan doen, slachtoffer ben van overmacht ofzo. Maar helaas ligt het anders, ik ben namelijk zelf een beetje dom geweest. De a.m. en p.m. heb ik door elkaar gehaald. Zelfs met mijn ezelsbruggetje ‘After Midnight en Preparing Midnight’, heb ik het deze keer toch nog door elkaar gehaald, een absolute klassieker. 
Sherlock! Is de reactie van Thomas als ik hem hierover bel. Gevolgd met, ach ja, dan pakken we toch de volgende bus, morgenochtend. Zo even een nachtje bijboeken dus, wat doen we vanavond met eten? Meteen nog maar een massage meepakken? Thomas is altijd zo relaxed. Zogezegd, zo gedaan. Een dagje later dan gepland rijden we in ruim meer dan twaalf uur naar de 2emooie stad van Peru, Arequipa. 

Kameraad
Het is wat ik daar doe ik opzoek naar een nieuwe partner in crime, een maatje waarmee ik alles tot in detail ga beleven, elke herinnering zal delen. Via een Nederlandse vriendin -die getrouwd is met een Peruaanse man- kom ik aan een betrouwbaar datingadres. Ik vind er in eerste instantie niet wat ik zoek, al zit er wel wat potentieels tussen, maar de vonk slaat niet over. We bekijken nog wat andere zaakjes en ik speur het internet nog eens af. Toch maar weer terug naar don Sony. Misschien dat fysieke contact wat meer bij me losmaakt. Dus alle standjes die hij in huis heeft probeer ik met hem uit. En ja hoor, langzaam raak ik onder de indruk van zijn charmes en mogelijkheden. Nog even voel ik me aangetrokken tot een groter, breder en intelligentere exemplaar. Maar ik denk dat die wat ‘too much’ is voor me en veel te duur bovendien. Daarmee is een nieuwe relatie geboren, Sony Cybershot DSC-WX500, -ofwel don Sony- wordt mijn nieuwe kameraad. Ook al zal hij nooit de speciale plaats van Nikon kunnen innemen, hij zal i.i.g. de leegte opvullen die ik nu voel, een prima rebound dus. 

Lamawol en kaasijs
Don Sony en ik gaan vandaag met z’n tweetjes onze eerste avonturen beleven. Thomas is z’n eigen pad aan het bewandelen. Namelijk die in de Colca Canyon. Twee dagen lang. Dalen, klimmen, condors spotten en nog meer klimmen. Ik hou het liever bij wat trappetjes in een mooi oud klooster en een stadswandeling. Het klooster is met zijn gele, oranje, rode en blauwe muren een bont geheel. 
Tijdens de stadswandeling worden we rondgeleid door een oud-patiënt van me. Leuk dat ie zo’n leuk baantje heeft gevonden, het past wel bij hem.
Man, wat lijkt hij erop zeg! Hetzelfde uiterlijk, net zo verstrooid, veel ouwehoeren waarbij hij vaak in herhaling valt. Vooral lama’s is een onderwerp waar hij graag en vaak iets over vertelt. Hij blijft maar over die beesten lullen, over de verschillende soorten en hun wol. Als hij een lokaal restaurantje laat zien, -waar ze uiteraard heerlijke gerechtjes met lamavlees bereiden- valt mijn oog op een cavia. Hij hangt aan het plafond. Aan het plafond ja, in de keuken. Hij bungelt over een ijzerdraad en staart me levenloos aan, klaar om gegrild te worden waarschijnlijk. Blugh. Geef mij maar een kaasijsje. Een ijsje die niet van kaas gemaakt is, maar wel op dezelfde manier als hoe ze kaas maken. Een traditionele manier van ijs maken hier in Arequipa. Het smaakt lekker, gewoon naar ijs dus. 

Raften
Met de roeiboot op ons hoofd lopen we een paar honderd meter over een druk marktje, richting de rivieroever. Jammer dat ik geen foto’s gemaakt heb, het is een hilarisch tafereel. Dat ik een boot op mijn hoofd heb, weerhouden de verkopers er niet van om van alles aan mij proberen te verkopen. Tja, ik had die prachtige hoed graag gekocht hoor, maar helaas ik kan hem nu even niet passen, ziet u. En die panfluit zal vast fantastisch klinken op het water, maar ik heb mijn handen straks vol aan het overleven in de kolkende rivier. Of ik dan geen sleutelhangers wil? Nu kan ik die natuurlijk leuk aan mijn zwemvest klikken, maar ja, helaas heb ik geen portemonnee bij me. Wat een verstand joh. 
Na wat klimmen en klauteren over de keien zitten we eindelijk in de boot. Hèhè, tijd om te relaxen, ik ben al afgedraaid voor we begonnen zijn. De rivier is vrij rustig, -nu zijn wij na vier keer raften natuurlijk inmiddels professionals-, dus peddelen we op ons dooie gemakkie de rivier af. We hebben veel lol in de boot en met de boten om ons heen. Er is een heuse burgeroorlog tussen de boten uitgebroken, alsof ons leven ervan af hangt proberen we de vijanden te elimineren met waterspetters. Liters water gaan zonder genade over en weer, er wordt gestreden en gebeden. Wij winnen. Natuurlijk.
Ineens worden we afgeleid door een paar blote billen. Midden op een rots ligt iemand te zonnen, pontificaal in de blote kont. Waarschijnlijk houdt ze niet van d’r witte kadetjes, want ze heeft alle kleding nog aan, alleen d’r bilpartij heeft ze blootgesteld aan de zonnestralen. Wat een ongelofelijk goed idee! Ik besluit dat ook te gaan doen, dan loop ik straks in Nederland niet zo voor lul in de sauna. 

Veganistische sushi
Om de hoek bij het hotel zit mijn tweede thuis. Een veganistische sushitent. Waar ik de eerste keer nogal sceptisch naar binnen stap, maar de vierde keer (in twee dagen) niet eens meer om de menukaart hoef te vragen. De sushichefs weten namelijk al wat ze voor mij kunnen gaan maken. Wat is dit verrassend lekker zeg, zelfs zonder vis is het heerlijk en zo smaakvol! De vijfde keer kom ik er niet om te eten, maar ik wil graag wat afhalen. De eigenaar stopt verbaasd met het inschenken van mijn favoriete gembersapje en vraagt hoe dat zo? Nou, Thomas en ik gaan zo met de nachtbus naar de zandbak, negen uur verderop. En het lijkt mij een steengoed plan om een portie sushi mee te nemen voor onderweg. Culinair dineren op de voorste rij met als toetje een slaappil is een droom die letterlijk uitkomt. 

Liefs van ons! 


Lieve oma, dit was alweer het laatste verhaal dat ik tijdens de reis schrijf.. Thuis ga ik er nog mee door hoor, ik wil sowieso nog vijf verhalen schrijven. Nog twee over Peru, twee over Aruba en Curaçao en eentje over de thuiskomst. Het schrijf- en leesplezier houdt dus nog niet meteen op. 
Onze tassen zijn al gepakt, over een uurtje vertrekken we naar het vliegeveld. Tot morgen! Dikke knuffel. X

- a.m. en p.m. = een manier om aan te duiden of de tijd ‘sochtends of ’s avonds is.. In veel landen gaat de telling van tijd namelijk maar tot 12. Ze schrijven dus niet 17.00 uur ’s middags, maar 5.00 p.m.

- After Midnight en Preparing Midnight = omdat de bovenstaande letters nog wel ‘ns door elkaar wordt gebruikt, is er een ezelsbruggetje bedacht. After Midnight betekent ‘na middernacht’ (dus 0.00 - 12.00). Preparing Midnight betekent ter voorbereiding op middernacht. (dus 12.01 - 23.59). Ingewikkeld en onnodig stom he?

- Partner in crime = je allerbeste maat

- Too much = teveel, overweldigend bijvoorbeeld.