Eindbestemming Curacao (album 97)

Laatste bestemming
Het allerkleinste propellervliegtuigje van deze reis brengt ons naar het naastgelegen eilandje en de laatste bestemming van onze reis; Curaçao. Thomas kan er niet eens staan en de piloten kunnen gewoon een raampje openzetten. We vliegen dan ook laag, het is mooi om de Antillen zo van bovenaf te zien. Door de herrie kun je elkaar niet verstaan, dus geniet ik in stilte van het droomachtige uitzicht. 
Op het vliegveld kopen we de nodige versnaperingen en sturen we berichtje naar Anja dat we aangekomen zijn. Anja is een vriendin van Tanja, zij woont tijdelijk in het huis en pikt ons op. Tanja is de eigenaresse van het huis en momenteel op familiebezoek in Nederland. Het is meteen gezellig met Anja in de auto, ze vertelt het e.e.a. over het eiland waar ze zelf jarenlang gewoond en gewerkt heeft. 

To do list
Als we aankomen bij het huis ben ik meteen dolenthousiast, de kamer is mooi en ruim, de tuin is zo groen als de jungle en het zwembad lijkt wel een natuurlijke waterbron, mooi van vorm en mooi verlicht. We worden blij begroet door Paai en Buck twee huishonden die we vanaf dat moment voortdurend om ons heen hebben. Paai is een kleine, hyperactieve, dominante dame die op alles reageert. Buck is de rustige lobbes die steevast trouw bij ons komt liggen. 
Thomas moet nog even wennen aan het huis, we zitten midden op het eiland, dus overal wat ver vandaan. Zonder auto kun je hier niet zoveel vertelde Anja ons al. Gezien we nu honger hebben, er geen restaurantje op loopafstand is en de winkels al dicht zijn, ervaren we meteen het nadeel van de locatie. Anja is zelf terug naar haar werk gegaan, maar ze zei dat we moeten alsof we thuis zijn. Dus, wij trekken alle keukenkastjes open en verzamelen ingrediënten voor een basic pasta. We vinden wat tomaten, paprika ui en knoflook. Een kwartier laten zitten we te smullen van ons geïmproviseerde maaltje en maken we onze to do listvoor op Curaçao. Wat willen we de komende twee -de laatste- twee weken allemaal doen? Er ligt een map vol met info waar we wat keuzes uit maken. We besluiten om de hele periode een autootje te huren, omdat we het vooral zo chill mogelijk willen doen en de vrijheid willen hebben om te gaan en staan waar we willen. 
Nu wil ik vooral naar bed en heeeel lang slapen, een van de doelen van onze laatste weken; slapen wanneer en hoe lang we willen. 

Spinnenkoppen en Nozems
De volgende ochtend schrapen we een ontbijtje bij elkaar en genieten we van de start van de dag. Vele soorten vogeltjes laten zich zien en zelfs een kolibrie komt gedag zeggen. Ik ben drukker met het maken van foto's en googelen naar de welke tropische vogels het zijn, dan met eten van mijn boterham. Thomas regelt ondertussen de auto die hij een uurtje later gaat ophalen. Ik gebruik deze tijd in mijn eentje voor het schrijven van een verhaal over mijn oma. Mijn herinneringen aan haar schrijf ik op, de fijne van vroeger en de triestere van de laatste jaren. Tussendoor bel ik met mijn moeder en app veel met mijn neven en nichten in de opgestarte appgroep 'Spinnenkoppen & Nozems', zoals oma ons altijd noemden. We spreken af wie wat wil zeggen tijdens de dienst en delen de leukste, gekste, strengste herinneringen met elkaar. Linda gaat mooie boeketten maken en Saskia maakt een gedicht namens de achterkleinkinderen. Ik deel mijn geschreven verhaal in de groep, veel herkenning voor iedereen, dat raakt. 
De hele ochtend ben ik in een wat onbestemde stemming, verdrietig om m'n oma, maar ook onder de indruk van de warmte van mijn familie. Het intensieve contact met elkaar doet me goed. Het is fijn om te merken dat we elkaar weten te vinden als er zoiets heftigs gebeurd. Ik hoop dat we dit voort weten te zetten en elkaar vaker zullen zien dan we de afgelopen jaren gedaan hebben. Nu ik dit opschrijf, zo'n vier maanden later, realiseer ik me dat daar niet veel van terechtgekomen is, de appgroep is doodgebloed. Ik neem me voor om deze week een voorstel te doen om iets te doen met elkaar. 

Parel
Toet toet, Thomas toetert me uit mijn afgedwaalde gedachten en met mijn waterige ogen zie ik een parelblauwe auto het pad op komen. Nou ja, auto is een groot woord. Een blik op vier wielen -met profiel loze banden- vol met deuken, roestplekken, schimmelvlekken in het plafond en gaten in de bodem is een betere omschrijving. We geven deze gare Mazda de toepasselijke naam 'Blue Pearl' en slaan een kruisje, als dat maar goedkomt. 

Hollands nieuwe
Heerlijk om lijstjes af te werken, we zijn nog geen dag op Curaçao en we gaan al lekker vlot met onze goede voornemens; lang geslapen, check, auto geregeld, check. Nu is het tijd voor boodschappen en de rest van de dag rondhangen bij het zwembad. We vullen ons boodschappenkarretje vol met lekkere dingen (check). Als we betaald hebben guldens (grappig!) en we de supermarkt weer verlaten, stuiten we op een haringkar vol met Hollandse nieuwe. Jaaaaa, precies waar ik zin in heb en laat het nou perfect passen in het spontaan bedachte 'langzaam-wennen-en-overgaan-naar-Nederland-wenprogramma'. Terwijl Thomas naar binnen gaat voor een zak witte bolletjes bestel ik vier haringen voor 15 gulden. Hoe nostalgisch wil je het hebben. 

Paai de terrorist
Het zwembad inkomen is nogal een beproeving. Paai rent als een dolle naar de rand, begint de blaffen, te grommen en ontbloot haar tanden. Bij elke stap die ik verder het water in wil lopen ben ik bang dat ze zo in mijn arm hangt. Dapper ga ik door en negeer ik haar, ik laat me toch zeker niet afschrikken door zo'n klein beest? Met een pokerface, rechte rug en een hartslag van 220 snel ik het water in, mis ik een traptrede en beland als een gillende kleuter in het bad. Tot zover mijn stoere ik-ben-heus-niet-bang-voor-onbekende-honden-en-zeker-niet-voor-die-kleintjes-houding. 
Als Paai me niet meer interessant vindt -ik ben een te makkelijk slachtoffer voor d'r- richt ze zich gretig op haar volgende prooi; de leguaan in de boom. Eerst hebben we niet door waarom Paai als een terrorist tegen de muur opspringt en gromt. Als we goed kijken zien we ineens een enorme leguaan in de boom. Wat een beest. Anja vertelde al dat er regelmatig een dode in de tuin te vinden is, gegrepen door de terrorist. Deze aanslag mislukt, de leguaan blijft hoog en droog in de boom en Paai geeft het op. 

Maribomba
Net als ik bijgekomen ben van de aanslag op mijn leven en de poging op de leguaan, zie ik in mijn rechter ooghoek ineens een wespennest. Even verstijf ik, maar al snel wekt het ook mijn interesse. Dit zijn mooie wespen, veel mooier dan die in Nederland. Maar ze zijn ook groter en de steken zijn nog pijnlijker dan die van 'onze' wespen. Google zegt dat ze 'Maribomba's' heten en dat ik heel ver uit de buurt moet blijven. Want er staat dat ze agressief worden als je het nest te dicht nadert. Mijn fotolens was een halve minuut geleden op zo'n 15 centimeter afstand, dus heb zo goed als mijn leven op het spel gezet. Brrrrr. Overal waar het jeukt heb ik het idee dat het zo'n enge Maribomba is en schrik ik. Tijd voor een wijntje, daar worden beide partijen lekker rozig van. 

Anja vertelt
Gezien we geen zin hebben om weg te gaan, koken we vanavond bami met een berg groenten. We nodigen Anja uit, dekken de tafel gezellig en schenken een wijntje in. Het is heel huiselijk en fijn om te doen. Anja vertelt ons haar verhaal over haar tijd in Curaçao, waarom ze is geëmigreerd, hoe ze haar droom leefde en waarom daar deze week weer een einde aan komt. Ze gaat terug naar Nederland. Zonder man -d'r relatie is op de klippen gelopen hier-, zonder geld -dat zit allemaal in het opgezette restaurant hier aan de kust-, maar met een flink portie positieve energie -ze heeft weer plannen en nieuwe ideeën voor in Nederland. Het is interessant om haar verhaal te horen en ik kan alleen maar denken; wat een sterke vrouw, knap hoe ze het doet. Op haar beurt bewondert ze ook onze manier van leven, de reis die we gemaakt hebben en de keuzes die we maken. Het gemak hoe we dit met elkaar bespreken is bijzonder. Voor we het weten is de fles leeg en de tijd op. We gaan allemaal vroeg ons mandje in; Anja heeft morgen haar afscheid op haar werk en wij nemen morgen afscheid van oma.

Dag oma
Met onze koptelefoons zitten we voor onze laptop. Rob heeft zijn telefoon op een statief neergezet waardoor we alles goed kunnen zien en horen. Als oma ons zo zou zien zitten, zou ze er geheid wat van zeggen. Eerst zou ze even klagen over de moderne technologie en vervolgens zou ze zeggen 'rare griet ben je toch'. 
Als iedereen plaats heeft genomen in de zaal, vertellen ome John en mijn moeder hun verhaal, mooi en pakkend zoals zij hun moeder hebben ervaren. Dan vertellen Janine en Suzanne hun verhaal namens de kleinkinderen, ik herken oma alles wat ze zeggen. Als laatste dragen Fiene en Lotte namens de achterkleinkinderen het gedicht voor, heel knap hoe ze dat zo samen doen. Het is een mooie, ontroerende dienst waar ik graag bij had geweest, maar op deze manier heb ik het niet minder fijn beleefd. Sterker nog, de mooie tuin, de fluitende vogeltjes en alle aandacht voor m'n oma en contact met de familie, maakt dat ik het zo wellicht intenser (bewuster, rustiger) heb kunnen ervaren dan als we nog hadden moeten reizen en ondertussen de reis hadden moeten afronden. 

Just fish
Om de dag een vrolijkere wending te geven en om onze belofte na te komen; gaan we lekkere vis eten in het restaurantje waar Anja nu haar laatste dag werkt. De gamba's met knoflook, gebakken witvisjes en de rauwe tonijn sashimi worden in kleurrijke plastic bakjes geserveerd. De blikjes drinken en enorme keukenrol op tafel maken de basic sfeer compleet. Het draait hier duidelijk om het eten en ik kan je vertellen, er is geen zilverbestek of porseleinen servies nodig om dit eten nog beter te laten smaken. Hooguit een beetje sojasaus. Man, wat een heerlijkheid! Zo vers, zo eenvoudig, zo goed. We zetten de goedlachse Anja op de foto achter haar toonbankje, die is leuk als aandenken voor haar denk ik. 

Baai baai
Gisteren heeft Anja wat tips gegeven die we vandaag graag opvolgen. Met Blue Pearl rijden we richting het westen van het eiland; het Westpunt. We zien flamingo's, herdenkingsbeelden van de slavernij en bezoeken een paar prachtige baaitjes. Op een van de stranden ligt een varken te zonnen in de branding. Hilarisch tafereeltje! We genieten volop van dit mooi stukje Curaçao, stiekem ben ik verrast hoe fijn het eiland is. Net als ik als een zeemeermin op het droge lig te bronzen in de goudgele zon, word ik ineens onaangenaam verrast. Het onvermijdelijke overkomt me; ik word geprikt door een Maribomba. Alsof ik dodelijk gif in me heb gekregen ga ik hysterisch tekeer. Totale paniek. Het monster bungelt nog aan mijn dik wordende been! Wat moet ik doen?! Ik sta op, ga zitten, sta op en ga weer zitten. Ik bedenk me wie ik allemaal moet laten weten van wie ik hou, wat mijn laatste woorden aan Thomas moeten zijn. De laatste woorden van Thomas aan mij dit moment zijn niet zo romantisch. Kalm en nuchter zegt ie; "Er is niks aan de hand, ga zitten en doe ff rustig." Enigszins beschamend -het hele strand, inclusief het zonnende varken staart me aan- draag ik zijn orders op, ik kalmeer en laat Thomas het gif uit m'n been zuigen. Daarmee is m'n leven gered en langzaam kom ik weer terug op aarde. Blij dat ik het overleefd heb, zielig dat uitgerekend ík geprikt moest worden en boos op álle wespen, pak ik mijn boeltje bij elkaar. Hier blijf ik geen seconde langer zitten. Thomas zucht, veegt de tranen van mijn wangen en volgt mij naar de auto. Wat kan hij anders doen? 

Karakter
Ik kan wel een beetje karakter gebruiken, de mijne heeft me namelijk behoorlijk in de steek gelaten. Dus, gaan we onze portie halen bij de strandtent Karakter, ook aangeraden door Anja. De infintypool met uitzicht op de zee is precies wat ik nodig heb, het wespengezewel op mijn been kan wel wat verkoeling gebruiken. Het is een behoorlijke dikke schijf, blauwig van kleur en bij elke stap die ik zet voel ik het behoorlijk branden. Het helpt. Het zachte, koele water, de lieve woorden van Thomas, de lekkere ginger ale, de nog lekkere carpaccio, het helpt. Deze leuke dag wordt toch nog fijn afgesloten.

Willemstad
Vandaag gaan we de twee J's weer zien, Jean Paul en Joris zijn ook op Curaçao aangekomen, zij hebben over een aantal dagen een bruiloft. Na een bezoek aan het indrukwekkende slavenmuseum, slenteren we met zijn viertjes door Willemstad, drinken we een mega lekkere smoothies, lopen we over de beroemde houten Pontjesbrug en spotten we de gekleurde huisjes van de Handelskade. Voor de twee J's is dit wel voldoende aan culturele inspanning, zij willen aan het bier op het beroemde en toeristische Mambobeach, iets waar ik totaal geen zin in heb en bovendien is het pas 13 uur. Daarmee komt Thomas in de knel, het liefst rent hij achter z'n maten aan, dorstig naar het vloeibare goud. Maar ja, aan de andere kant heeft hij mij ook tevreden te houden, arme jongen. Dus wordt het de middenweg; wij gaan nog ergens samen lunchen in Willemstad en komen aan het einde van de middag naar Mambobeach, iedereen blij.

Sollicitatie
Wat niet op ons to do lijstje staat maar wat onverwachts op ons pad komt; solliciteren. Eigenlijk moet ik zeggen, op Thomas zijn pad. Er is een interne vacature in de kliniek voor de opleiding tot Verpleegkundig Specialist die bij Thomas voor de nodige opschudding zorgt. Werken lijkt namelijk nog zover weg, daar hebben we nog helemaal niet concreet over nagedacht. Bovendien is het een interne vacature en gezien we allebei ontslag hebben genomen, komt Thomas niet eens in aanmerking. Als ik vraag of Thomas het zou wíllen, merkt hij enthousiasme en weerstand tegelijk. Het is een superleuke functie en qua timing komt het perfect uit. Aan de andere kant, het contrast tussen 15 maanden ultieme vrijheid en twee jaar vol aan de bak is enorm. 
Toch, Thomas heeft steeds tijdens de reis vaker gezegd; "ik wil door als verpleegkundige in de (forensische) psychiatrie, maar ik wil wel de verdieping in door een opleiding te gaan doen of een andere functie." Als ik deze citaten nog eens oplepel en Thomas heeft er een nachtje over kunnen slapen, is hij overtuigd; "dit moet ik gaan proberen". 
Zogezegd, zo gedaan. Na wat telefoontjes, mailtjes, een creatieve constructie -Thomas is in dienst gekomen met nul urencontract en daardoor een interne kandidaat- kan het daadwerkelijke solliciteren beginnen.
Het geploeter aan de brief en aan zijn cv neemt zo'n beetje de hele middag in beslag, maar tevreden met het resultaat gaan de alles bepalende documenten de deur uit. Nu is het afwachten. 

Wisseling van de wacht
Dit weekend zijn Tanja en Leo aangekomen, onze nieuwe papa en mama voor de laatste week hier. Voor mama Anja is de tijd aangebroken om te vertrekken, weer terug naar haar thuisland waar ze weer een nieuw thuis gaat opbouwen.
Tanja en Leo nemen hun zorgende rol heel serieus, ze maken elke dag een heerlijk ontbijtje voor ons met verse koffie en lekkere kaasjes. Ze weten ook veel te vertellen over het eiland waar zij een paar jaar geleden zijn neergestreken. De to do list voor de tweede en tevens laatste week wordt aangevuld met hun tips. 
Zo gaan we naar een marktje in een van de landhuizen waar vroeger slaven op de plantages werkten. Zoals we van de week ook al bij het slavenmuseum zagen, staat ook hier een grote klok. Een klok die geluid werd als alle slaven werden verwacht. Er stond namelijk een gemeenschappelijke activiteit te gebeuren. Helaas was dit geen lied of een gezellig etentje, nee het was iets gruwelijks. Als een slaaf iets had gedaan waarvoor hij straf verdiende -bijvoorbeeld omdat hij naar het toilet was gegaan zonder eerst toestemming te vragen- werd hij gestraft. Gemarteld onder toeziend ogen van bange, boze, lege toeschouwers, zijn vrienden, familie, zijn lotgenoten. Ik werd misselijk toen de vrouw die ons rondleidde in het museum ons dit vertelde. Elke keer als ik die klokken weer zie bij die landhuizen, komt dat nare gevoel weer boven. Onvoorstelbaar dat wij mensen, wij Nederlanders, wij rijke blanken, dit konden doen. Walgelijk. 
En nu loop ik hier in het landhuis over een marktje vol ambachtelijke spulletjes en koop ik cadeautjes voor Lotte. Wat een contrast.

Kokomobeach
Zowel Anja als Tanja hebben ons aangeraden om naar het strand, Kokomobeach te gaan. Op zondag speelt er altijd een liveband, dus gaan we er graag even kijken. Als we door de speakers 'Oh oh Den Haag, mooie stad achter de duinen' horen galmen weten we niet wat we horen. Een Nederlandse zanger staat hier met zijn steengoede band leuke muziek te maken. We vermaken ons hier de rest van de dag kostelijk. We hadden bedacht om ergens te gaan eten, dus vragen we de rekening. Echter, na het betalen blijven we hangen, ik sta te dansen en wil helemaal niet weg. We blijven de rest van de avond hier. 
Ineens zie ik Olivier uit Goede Tijden Slechte Tijden zitten, die is dus helemaal niet dood! Bedriegers zijn het, die mensen uit Meerdijk. En ook de mannelijke Kees Flodder alias Sinterklaas staat hier doodleuk cocktails te drinken, die is dus helemaal niet in Spanje in de zomermaanden! 

Oma Mia
We hebben huisgenoten gekregen, oma Mia van en haar nicht. Oma Mia is 86 jaar en wilde graag nog eens op vakantie. Oma Mia is doof, eigenwijs en lief. Oma Mia zou wel graag willen zwemmen, maar is bang dat ze verdrinkt. En daar komt Thomas om de hoek kijken, hij stelt voor om morgen aan het einde van de ochtend met haar het water in te gaan. Oma Mia is enthousiast. 
Thomas treft de nodige voorbereidingen, hij maakt van drijvende dingen een drijfconstructie, waar ze in kan hangen/ zitten. Na de lunch is het zover, oma Mia krijgt zwemles van Thomas. 
Tanja, nicht en ik zitten er klaar voor om alles vast te leggen. Ze dobberen wat rond, oma Mia heeft de grootste lol. Oma Mia heeft alles gegeven en slaapt de rest van de dag. 

Snorkelen
Wij besteden de rest van de middag onder water, tussen miljoenen visjes, pelikanen en joekels van zeeschildpadden. Urenlang kan ik hier ronddobberen met mijn snorkel en Go Pro.
Op de terugweg naar huis, haal ik met mijn linkerhand mijn zonnebril uit mijn haar. Als ik met mijn hand te dicht bij het raampje kom, wordt de bril gegrepen door Jan de wind en vliegt ie zo de auto uit. Ongelofelijk. We stoppen de auto langs de weg en gaan zoeken. Na een paar keer heen en weer gelopen te hebben zie ik hem ineens liggen, onbeschadigd. Het had toch jammer geweest als ik hem -na 15 maanden trouwe dienst- nu op de en na laatste dag zo zou verliezen. 

De laatste dagen
De laatste dagen zijn geteld. Zo voelt het ook echt. Ik ben constant verbaasd hoe snel de afgelopen maanden voorbij zijn gevlogen. Constant heb ik de behoefte om lijstjes/ rijtjes te maken met Thomas. Van de fijnste slaapplekken of indrukwekkendste momenten tot het meest bijzondere eten en welke dieren we hebben gespot. Ondanks dat het er nu echt op zit, dat we het veel te snel vonden gaan, kijken we ook uit naar onze thuiskomst. Iedereen weer zien, spreken en knuffelen. 

Liefs van ons! 


Lieve oma, het einde van de verhalen is daarmee ook echt in het zicht. Er komt nog een verhaal over de thuiskomst en een verhaal met een samenvattende terugblik, maar dan is het echt voorbij. X

- To do list = een te doen lijstje

- Blue pearl = blauwe parel

- Meerdijk = het dorpje in Goede Tijden Slechte Tijden, maar dat weet u denk ik wel

- Go Pro = een camera die onder water kan